Ήμασταν κάποτε στρατιώτες

Θυμάμαι τότε που "ήμασταν στρατιώτες", τον εκπαιδευτή μας και τους βαθμοφόρους να μας λεν' πως: τον άοπλο απαγορεύεται να τον "χτυπήσουμε". Άντε με το κοντάκι του όπλου αν δεν μπορούμε να τον συνετίσουμε, άντε, στην εσχάτη και μόνο των περιπτώσεων, να "ρίξουμε" στον μηρό για να τον αχρηστεύσουμε. Το να τον σκοτώσουμε πάντως ήταν απαράδεκτο και μας μετέτρεπε από στρατιώτες σε δολοφόνους.
Άλλωστε, ακόμα και στον πόλεμο, δεν έχει σημασία να σκοτώνεις τους στρατιώτες του εχθρού. Σημασία έχει απλά να τους πετύχεις και να πονάνε αρκετά ώστε να αχρηστευθούν. Το μολύβι καυτό μέσα στους μύες αχρηστεύει έναν στρατιώτη που βρίσκεται στα χαρακώματα, ή ανάμεσα στην διμοιρία του και δεν αισθάνεται να απειλείται η ζωή του. Δεν χρειάζεται να ψάξεις να σκοτώσεις. Αρκεί ένα μπούτι, ένα μπράτσο ακάλυπτο. Στείλε πολλούς στα νοσοκομεία και νικάς, χωρίς θανάτους. Ο θάνατος είναι απαραίτητος μόνο όταν ο άλλος νοιώθει απειλή. Μόνο όταν είστε ένας προς έναν, μόνο όταν ο θάνατός του σημαίνει την ζωή σας, μόνο σε ακραίες περιπτώσεις και αποστολές. Ποτέ στα χαρακώματα. Μην χάνεις τον χρόνο σου προσπαθώντας να πετύχεις θανατηφόρα βολή. Μια επιτυχημένη, μη-θανατηφόρα έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση μπορεί να χρειαστεί τελικά να επιδιώξετε τον θάνατο ενός στρατιώτη, ενός αμάχου όμως ποτέ. Τους άμαχους όλων των πλευρών έχουμε υποχρέωση να τους προστατεύουμε.

Ο θάνατος δεν είναι το βασικό συστατικό του πολέμου. Πόσο μάλλον ο θάνατος αμάχων. Τότε δεν πολεμάς. Δολοφονείς. Και πρέπει να τιμωρηθείς.

Αυτές είναι οι αρχές του πολέμου. Γιατί ακόμα και ο πόλεμος έχει αρχές και κάποια ηθική, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό. Και η ηθική του απαγορεύει σε κάθε περίπτωση τον θάνατο άοπλων.

Πολλοί έχουν πει πως "το Ισραήλ διαθέτει έναν από τους καλύτερους στρατούς, ενώ οι ΗΠΑ τον καλύτερο."

Λάθος. Η σωστή πρόταση θα ήταν: "Το Ισραήλ διαθέτει μία από τις καλύτερες ομάδες δολοφόνων, ενώ οι ΗΠΑ τους καλύτερους δολοφόνους του κόσμου."

Φυσικά όλα αυτά ισχύουν και για την Χεσμπολά, καθώς και κάθε άλλη οργάνωση. Καλό θα ήταν να λάβουμε όμως υπόψη μας πως οι οργανώσεις αυτές είναι παραστρατιωτικές (όχι τακτικός στρατός) και δημιουργήθηκαν γιατί κανένας δεν τιμώρησε τους πραγματικούς τρομοκράτες-δολοφόνους των λαών. Ούτε καν ο (πουλημένος) ΟΗΕ δεν ύψωσε την φωνή του να στιγματίσει τους κατά συρροή δολοφόνους. Και όπως και σε κάθε μικρή κοινωνία, το ατιμώρητο έγκλημα δημιουργεί τιμωρούς, έτσι και η ανυπαρξία του ΟΗΕ (ή άλλου μηχανισμού) στο παγκοσμιοποιημένο πλανητικό χωριό δημιούργησε τις οργανώσεις τιμωρούς.

Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ αγνοούν την έννοια του ήθους. Ως μαζικοί δολοφόνοι, πρέπει να τιμωρηθούν, και πρέπει να τιμωρηθούν αναλόγως των πράξεών τους. Εν συνεχεία πρέπει να τιμωρηθούν οι παραστρατιωτικές "τρομοκρατικές" οργανώσεις, οι οποίες θα χάσουν λόγο ύπαρξης μετά την τιμωρία των κατά συρροή δολοφόνων που τις δημιούργησαν. Φυσικά η τιμωρία πρέπει να είναι ανάλογη των πράξεών τους, οι οποίες ούτε κατα διάνοια δεν φτάνουν σε μέγεθος τις θηριωδίες των μαζικών δολοφόνων! Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να θέλουμε την τιμωρία των "τρομοκρατών" αδιαφορώντας για την τιμωρία που αρμόζει στους μαζικούς δολοφόνους. Η αδράνεια της "πλανητικής δικαιοσύνης" του παγκόσμιου χωριού οδηγεί τους απελπισμένους να πάρουν την τιμωρία στα χέρια τους. Όσο η διεθνής κοινότητα αδιαφορεί και ευλογεί τα γένια των δολοφόνων, αυτοί καλά πράττουν.

Εκατοντάδες άμαχοι σφαγιάζονται από ισραηλινά πυρά. Χιλιάδες σφαγιάσθηκαν από αμερικανικά. Τους αξίζουν όσα έπραξαν. Και δε δέχομαι κυβερνητική μόνο ευθύνη. Οι κυβερνήσεις είναι καθρέφτες των λαών που τις εξέλεξαν.

Ως σε κατ' εξακολούθηση δολοφόνους λοιπόν αρμόζει να τους συμπεριφερόμαστε και ως δολοφόνους και μόνο, άξιους της εσχάτης των ποινών τους αναγνωρίζω.