Οι διδακτικές υποχρεώσεις όλης της εβδομάδας ανηλήφθησαν οικιοθελώς από συνάδελφο. Θα εξοικονομούσα χρόνο (έτσι πίστευα) αν και τα γεγονότα με πρόλαβαν και αν δεν είχαν μεταβιβασθεί θα είχαν σίγουρα αναβληθεί.
Το πρωί το Μεγάλο Ίδρυμα έσφυζε από ζωή. Δεν το περίμενα είναι η αλήθεια. Μέχρι να μπορέσεις να συναντηθείς με 3 ανθρώπους έχει κι όλας πάει μεσημέρι. Φυσικά το μόνο αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο. Πως ο παραλογισμός του συνδυασμού λογικότατων νόμων και κανόνων μπορεί να οδηγήσει σε παράλογα και εντελώς ανούσια αποτελέσματα.
Γρήγορη η επιστροφή διότι ήθελα να συνοδεύσω έναν φίλο. Παλικάρι, με κεφαλαίο Π, στα ογδόντα του έφυγε με το κεφάλι ψηλά και «τις μπότες στα πόδια». Τελευταία φορά που δανείστηκε το σκάφος μου το περασμένο καλοκαίρι. Και να φανταστείς πως όταν του το έδωσα εκείνη την ημέρα του είχα πει: έχει πολύ αέρα στα βαθειά, είσαι σίγουρος πως θα βαστάξεις; Δυσκολεύτηκε, αλλά σίγουρα κατάφερε και γύρισε μόνος του. Ενώ εγώ καθόμουν και κοιτούσα το πέλαγος μήπως χρειαστεί βοήθεια ν’ αρπάξω μια βάρκα να πάω. Και όμως κούτσα-κούτσα δάμασε τον άνεμο και γύρισε στην ακτή. Τρεις μέρες πριν περιδιάβαινε το θησείο, καθημερινή συνήθεια τα 5 χιλιόμετρα βόλτας. Η καρδιά δεν άντεξε. Αν και η επέμβαση φάνηκε να διορθώνει την κατάσταση, τελικά ο μυς δεν μπόρεσε ν’ ανταπεξέλθει. Για τα ούζα και τις καλοκαιρινές μας συζητήσεις, η συνοδεία μου στην τελευταία του βόλτα ήταν απαραίτητη. Ένας από τους πιο Ωραίους και Ευχάριστους Ανθρώπους έφυγε.
Η αλήθεια είναι πως σήμερα συνάντησα πολλούς από εκείνους που συναντώ κάθε φορά στην νυφούλα μου. Όλοι είχαν να κάνουν την ίδια παρατήρηση: Ζούμε δίπλα ο ένας στον άλλον και συναντιόμαστε μόνο στα νεκροταφεία ή πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά. Αν αυτό δεν είναι κατάντια για την κοινωνία μας, αναρωτιέμαι αλήθεια τι είναι η κατάντια. Μέχρι να γυρίσω σπίτι η μέρα είχε πετάξει. Και αυτό κατάντια καταντάει…
Το μόνο σίγουρο αγαπητέ μου συμπολίτη, σ’ εσένα μιλάω που αποφάσισες να με παιδέψεις για λίγο «χώρο», είναι πως θα υποστείς το ίδιο ακριβώς παίδεμα που μου επέβαλες. Γιατί αν και δεν μπορώ ν’ αποδείξω το «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια», το μόνο σίγουρο είναι πως και οι δύο ξέρουμε ποιος είναι ο κατσαβουλιάρης γάτος οπότε δεν θα σε παραξενέψει που έπαθες ότι ακριβώς προκάλεσες, έτσι δεν είναι; :)
Απόγευμα πια, λέω να ρίξω άλλη μια ματιά στο Μέγα Ζήτημα. Η αλήθεια είναι πως έχει επιλυθεί από χτες το μεσημέρι - τα καλά της «απομάκρυνσης», αλλά χρειάζεται ένα μικρό ρετουσαρισματάκι. Έτσι, για να το σιγουρέψουμε…
Δευτέρα 30 Απριλίου 2007
Σάββατο 28 Απριλίου 2007
Η βιβλιοθήκη.
Πολλές φορές έχω χρησιμοποιήσει την ακόλουθη παρομοίωση: Το μυαλό του ανθρώπου είναι σαν μια βιβλιοθήκη. Περιέχει τόμους με γνώσεις, με μεθόδους, με ιδέες, με ιστορίες, με λογοτεχνία και με φιλοσοφία. Ένα ποικιλόμορφο σύνολο δηλαδή, χρησιμοποιούμενο σε συνδυασμούς για να δώσει το βέλτιστο αποτέλεσμα. Όπως κάθε βιβλιοθήκη λοιπόν έχει και αυτό τον βιβλιοθηκάριό του. Είτε η μορφή του είναι σαν καρτούν του Ντίσνεϋ, είτε βγήκε από καλλιτέχνημα του Γκίγκερ, η δουλειά του είναι δεδομένη. Να ταξινομεί τις νέες πληροφορίες, κάνοντας χώρο ανάμεσα στις παλιές, στο σωστό σημείο που τους πρέπει. Ταυτόχρονα, όταν έρχονται οι πελάτες, ο βιβλιοθηκάριος πρέπει ταχύτατα να μπορεί να ανασύρει τις απαιτούμενες πληροφορίες, ώστε να τους εξυπηρετεί χωρίς καθυστερήσεις και με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο. Γιατί; Γιατί πολύ απλά σε αυτή την ιδιότυπη βιβλιοθήκη και ο βιβλιοθηκάριος αλλά και οι πελάτες είναι το ίδιο το μυαλό!
Όταν λοιπόν η βιβλιοθήκη είναι «ανοιχτή προς το κοινό» ο βιβλιοθηκάριος αδυνατεί να βρει τον χρόνο να τοποθετήσει τις συνεχώς νεοαποκτούμενες πληροφορίες στην σωστή τους θέση, αφήνοντας τα νέα τεύχη στο τραπεζάκι της εισόδου. Εκεί οι πελάτες μπορεί να τα προσέξουν, μπορεί όμως και όχι, σε κάθε περίπτωση πάλι δεν θα τα συνδυάσουν γρήγορα με το σύνολο και τη σωστή δομή της πληροφορίας που θα είχαν αν είχαν παραλάβει ολόκληρη την θεματική ενότητα ταξινομημένη από τον βιβλιοθηκάριο.
Αυτός είναι και ο λόγος που η βιβλιοθήκη πρέπει να κλείνει σε καθημερινή βάση, ώστε να δώσει χρόνο στον βιβλιοθηκάριο να ταξινομήσει την πληροφορία, δίνοντας της την θέση που της αρμόζει στο σύνολο της «γνώσης» του εγκεφάλου. Φυσικά κλειστή βιβλιοθήκη δεν σημαίνει κοιμισμένος βιβλιοθηκάριος. Όταν ο βιβλιοθηκάριος κοιμάται δεν ταξινομεί. Κλειστή βιβλιοθήκη λοιπόν σημαίνει «απομάκρυνση από την εγκεφαλική δραστηριότητα». Σημαίνει ξεκούραση. Περιλαμβάνει και τον ύπνο αλλά δεν είναι αυτός καθ΄ εαυτός.
(Μπαρμπουνάκι καταλαβαίνεις γιατί σε θαυμάζω μεν αλλά ουδέποτε θα διανοούμουν να εργασθώ έτσι;)
Χθες λοιπόν, με αυτό ως γνώμονα και ύστερα από αρκετό «πήξιμο» και κούραση, αφού απογοητεύτηκα όσον αφορά στην αναζητούμενη «βέλτιστη» μέθοδο παρουσίασης στο Μεγάλο Ίδρυμα και βεβαιώθηκα πως δεν έχω ελπίδες, αποφάσισα πολύ απλά να τα παρατήσω και να οδεύσω προς ηλιόλουστη απογευματινή βόλτα εις τον γνωστό πεζόδρομο των ρεμαλιών. Κλασική μέθοδος που χρησιμοποιώ από μικρός (ως γνωστών, σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο, όταν έδινα πανελλήνιες – αλλά και όχι μόνο, τις ημέρες των εξετάσεων αντί να διαβάζω έκοβα βόλτες από το πρωί μέχρι το βράδυ). Κόσμος, φωνές, λουλουδάκια, πεταλούδες και «πεταλούδες», καφεδάκι, συζήτηση και χαλάρωση. Μια ακόμα βραδινή προσπάθεια να καταπιαστώ με το Μέγα Ζήτημα απέβη ακόμα πιο απογοητευτική. Κακώς, κάκιστα την έκανα αλλά η θεία μου περνούσε εκείνη την ώρα από Αθήνα και ήθελα να συζητήσω μαζί της - έπρεπε όμως να περιοριστώ στην συζήτηση. Στη συνέχεια φυσικά η βραδινή βόλτα με το κρασάκι της με απομάκρυνε πλήρως από το θέμα. Λίγος ύπνος (λέμε τώρα - έχω καταργήσει άλλωστε την «συνήθη» έννοια του ύπνου) για ξεκούραση και πρωινή «φιλοσοφική» θεώρηση του θέματος. Χωρίς χαρτιά και υλικό μπροστά μου – σκέτη φιλοσόφηση. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι «ήρθε η θεία φώτιση». Αυτό, αυτό το τελευταίο περιοδικό που δεν είχε ταξινομηθεί σωστά και η συνειδητότητα της ύπαρξής του ξεκίνησε το τελευταίο 2μηνο - φρέσκια έκδοση μιλάμε - αλλά ουδέποτε τοποθετήθηκε στην σωστή θέση γιατί δεν αναλύθηκε ορθά. Ήταν όμως εκεί και περίμενε. Περίμενε τον βιβλιοθηκάριο να το βάλει εκεί που πρέπει. Μόνο τότε μπορεί κανείς να αντιληφθεί την μεγάλη σημασία του. Μόνο έτσι γίνεται αντιληπτή η μεγάλη σημασία της κάθε παραμικρής λεπτομέρειας…
Τελειώνοντας τον καφέ λοιπόν ξεκινάω νέο σχεδιασμό σε διαφορετική βάση. Ορισμένες απλές και οφθαλμοφανείς μετατροπές και πιστεύω πως το Μέγα Ζήτημα θα αναδειχθεί καλύτερα. Μπορεί φυσικά ο διαθέσιμος χρόνος να είναι μέχρι την Πέμπτη, αλλά είναι αρκετός και σίγουρα δεν θα (ξανα)υποπέσω στο σφάλμα της προσηλωμένης ενασχόλησης με αυτό. Το πολύ-πολύ να αναβάλω ορισμένες άλλες υποχρεώσεις, αλλά σίγουρα δεν θα επιτρέψω στον βιβλιοθηκάριο να μην πάρει σε καθημερινή βάση τον απαραίτητο για την ταξινόμηση χρόνο. Όπως αποδεικνύεται, είναι και αυτός εξίσου σημαντικός.
Όταν λοιπόν η βιβλιοθήκη είναι «ανοιχτή προς το κοινό» ο βιβλιοθηκάριος αδυνατεί να βρει τον χρόνο να τοποθετήσει τις συνεχώς νεοαποκτούμενες πληροφορίες στην σωστή τους θέση, αφήνοντας τα νέα τεύχη στο τραπεζάκι της εισόδου. Εκεί οι πελάτες μπορεί να τα προσέξουν, μπορεί όμως και όχι, σε κάθε περίπτωση πάλι δεν θα τα συνδυάσουν γρήγορα με το σύνολο και τη σωστή δομή της πληροφορίας που θα είχαν αν είχαν παραλάβει ολόκληρη την θεματική ενότητα ταξινομημένη από τον βιβλιοθηκάριο.
Αυτός είναι και ο λόγος που η βιβλιοθήκη πρέπει να κλείνει σε καθημερινή βάση, ώστε να δώσει χρόνο στον βιβλιοθηκάριο να ταξινομήσει την πληροφορία, δίνοντας της την θέση που της αρμόζει στο σύνολο της «γνώσης» του εγκεφάλου. Φυσικά κλειστή βιβλιοθήκη δεν σημαίνει κοιμισμένος βιβλιοθηκάριος. Όταν ο βιβλιοθηκάριος κοιμάται δεν ταξινομεί. Κλειστή βιβλιοθήκη λοιπόν σημαίνει «απομάκρυνση από την εγκεφαλική δραστηριότητα». Σημαίνει ξεκούραση. Περιλαμβάνει και τον ύπνο αλλά δεν είναι αυτός καθ΄ εαυτός.
(Μπαρμπουνάκι καταλαβαίνεις γιατί σε θαυμάζω μεν αλλά ουδέποτε θα διανοούμουν να εργασθώ έτσι;)
Χθες λοιπόν, με αυτό ως γνώμονα και ύστερα από αρκετό «πήξιμο» και κούραση, αφού απογοητεύτηκα όσον αφορά στην αναζητούμενη «βέλτιστη» μέθοδο παρουσίασης στο Μεγάλο Ίδρυμα και βεβαιώθηκα πως δεν έχω ελπίδες, αποφάσισα πολύ απλά να τα παρατήσω και να οδεύσω προς ηλιόλουστη απογευματινή βόλτα εις τον γνωστό πεζόδρομο των ρεμαλιών. Κλασική μέθοδος που χρησιμοποιώ από μικρός (ως γνωστών, σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο, όταν έδινα πανελλήνιες – αλλά και όχι μόνο, τις ημέρες των εξετάσεων αντί να διαβάζω έκοβα βόλτες από το πρωί μέχρι το βράδυ). Κόσμος, φωνές, λουλουδάκια, πεταλούδες και «πεταλούδες», καφεδάκι, συζήτηση και χαλάρωση. Μια ακόμα βραδινή προσπάθεια να καταπιαστώ με το Μέγα Ζήτημα απέβη ακόμα πιο απογοητευτική. Κακώς, κάκιστα την έκανα αλλά η θεία μου περνούσε εκείνη την ώρα από Αθήνα και ήθελα να συζητήσω μαζί της - έπρεπε όμως να περιοριστώ στην συζήτηση. Στη συνέχεια φυσικά η βραδινή βόλτα με το κρασάκι της με απομάκρυνε πλήρως από το θέμα. Λίγος ύπνος (λέμε τώρα - έχω καταργήσει άλλωστε την «συνήθη» έννοια του ύπνου) για ξεκούραση και πρωινή «φιλοσοφική» θεώρηση του θέματος. Χωρίς χαρτιά και υλικό μπροστά μου – σκέτη φιλοσόφηση. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι «ήρθε η θεία φώτιση». Αυτό, αυτό το τελευταίο περιοδικό που δεν είχε ταξινομηθεί σωστά και η συνειδητότητα της ύπαρξής του ξεκίνησε το τελευταίο 2μηνο - φρέσκια έκδοση μιλάμε - αλλά ουδέποτε τοποθετήθηκε στην σωστή θέση γιατί δεν αναλύθηκε ορθά. Ήταν όμως εκεί και περίμενε. Περίμενε τον βιβλιοθηκάριο να το βάλει εκεί που πρέπει. Μόνο τότε μπορεί κανείς να αντιληφθεί την μεγάλη σημασία του. Μόνο έτσι γίνεται αντιληπτή η μεγάλη σημασία της κάθε παραμικρής λεπτομέρειας…
Τελειώνοντας τον καφέ λοιπόν ξεκινάω νέο σχεδιασμό σε διαφορετική βάση. Ορισμένες απλές και οφθαλμοφανείς μετατροπές και πιστεύω πως το Μέγα Ζήτημα θα αναδειχθεί καλύτερα. Μπορεί φυσικά ο διαθέσιμος χρόνος να είναι μέχρι την Πέμπτη, αλλά είναι αρκετός και σίγουρα δεν θα (ξανα)υποπέσω στο σφάλμα της προσηλωμένης ενασχόλησης με αυτό. Το πολύ-πολύ να αναβάλω ορισμένες άλλες υποχρεώσεις, αλλά σίγουρα δεν θα επιτρέψω στον βιβλιοθηκάριο να μην πάρει σε καθημερινή βάση τον απαραίτητο για την ταξινόμηση χρόνο. Όπως αποδεικνύεται, είναι και αυτός εξίσου σημαντικός.
Τρίτη 24 Απριλίου 2007
Ουφ…
Οι τελευταίες μέρες πέρασαν «απότομα». Ένα από τα «παρελκόμενα» της συνεχούς αϋπνίας. Σαν σε όνειρο λοιπόν παρατήρησα χτες περνώντας από το μηχανουργείο μια φοιτήτρια να αφήνει την τσαντούλα της – «γυναικεία» τσάντα βόλτας, όχι «σχολική» γεμάτη βιβλία αλλά προφανώς γεμάτη με κραγιονάκια και καθρεφτάκια και όλα τα άλλα 1257 μικροαντικείμενα που υπάρχουν στην τσάντα μια γυναίκας, χωρίς όμως βιβλία, μακρηγορώ πάλι και άλλαξα θέμα – και με χάρη περισσή να πιάνει την ηλεκτροκόλληση και την μάσκα – προσέχοντας το μαλλί της, αλλά και το γοβάκι της να μην πατήσει το βρώμικο καλώδιο της ηλεκτροκόλλησης – και να συγκολλά 2 κομμάτια μετάλλου που απαιτούσε η άσκηση. Πληθώρα συνειρμών. Άλλωστε το σενάριο το έχει χιλιοπαίξει η Σύλβια – φορώντας κάτι πιο ελαφρύ βεβαίως βεβαίως – τον συνδυασμό όμως με την ιδιότητα της μαθήτριας τον είχε σκεφτεί; Δεν τον είχε… Να και η πρωτοτυπία του θέματος λοιπόν!!!
Το βέβαιο όμως είναι πως άδικα φώναξα σε μια δική μου, η οποία μου φάνηκε πως έφτιαχνε τα νύχια της και τα μαλλιά της την ώρα που προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποια μαγική δύναμη μετακινεί ένα πιστόνι μέσα σε έναν κύλινδρο, και πως αυτή – η κατά τα άλλα μαγική δύναμη, μιας και όλα τα κινεί «μαγικά» η «υψηλή» τεχνολογία και εμείς είμαστε άχρηστοι, απλά να δουλεύουμε χρειάζεται, ξεφεύγω συχνά ε; η αϋπνία θα φταίει – συνδέεται – μέσω φυσικών παύλα μαγικών φαινομένων – με την μεταβολή της έντασης του ρεύματος που διαρρέει ένα πηνίο. Όπως μου εξήγησε αργότερα, απλά τα νύχια και τα μαλλιά της την ενόχλησαν καθώς κρατούσε σημειώσεις οπότε και προσπαθούσε – με άκρως επιστημονικά επιχειρήματα – να καταλάβει τι μανικιουράκι πρέπει να κάνει ώστε την επόμενη φορά να μην υφίσταται αυτές τις ενοχλήσεις.
Το χειρότερο όμως αποτέλεσμα της αϋπνίας ήταν το deja’vu. Ήμουν απόλυτα σίγουρος πως είχα εξηγήσει πως υπολογίζεται η «ροή» διόγκωσης εντός του κυλίνδρου του πιστονιού. Μετά όμως από 5 λεπτά συνειδητοποίησα ότι προφανώς είχα «πηδήξει» το αρχικό πιστόνι γιατί όταν τους ρώτησα πως το κάνουμε στο δεύτερο, απλά κοιτούσαν το ταβάνι.
Αρχίζω να πιστεύω πως το ταβάνι περιέχει πάντα περισσότερη πληροφορία απ’ ότι ο πίνακας… αν αρχίσω να το κοιτάω κι εγώ, μήπως τελικά θα βρω καμιά λύση;
Το βέβαιο όμως είναι πως άδικα φώναξα σε μια δική μου, η οποία μου φάνηκε πως έφτιαχνε τα νύχια της και τα μαλλιά της την ώρα που προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποια μαγική δύναμη μετακινεί ένα πιστόνι μέσα σε έναν κύλινδρο, και πως αυτή – η κατά τα άλλα μαγική δύναμη, μιας και όλα τα κινεί «μαγικά» η «υψηλή» τεχνολογία και εμείς είμαστε άχρηστοι, απλά να δουλεύουμε χρειάζεται, ξεφεύγω συχνά ε; η αϋπνία θα φταίει – συνδέεται – μέσω φυσικών παύλα μαγικών φαινομένων – με την μεταβολή της έντασης του ρεύματος που διαρρέει ένα πηνίο. Όπως μου εξήγησε αργότερα, απλά τα νύχια και τα μαλλιά της την ενόχλησαν καθώς κρατούσε σημειώσεις οπότε και προσπαθούσε – με άκρως επιστημονικά επιχειρήματα – να καταλάβει τι μανικιουράκι πρέπει να κάνει ώστε την επόμενη φορά να μην υφίσταται αυτές τις ενοχλήσεις.
Το χειρότερο όμως αποτέλεσμα της αϋπνίας ήταν το deja’vu. Ήμουν απόλυτα σίγουρος πως είχα εξηγήσει πως υπολογίζεται η «ροή» διόγκωσης εντός του κυλίνδρου του πιστονιού. Μετά όμως από 5 λεπτά συνειδητοποίησα ότι προφανώς είχα «πηδήξει» το αρχικό πιστόνι γιατί όταν τους ρώτησα πως το κάνουμε στο δεύτερο, απλά κοιτούσαν το ταβάνι.
Αρχίζω να πιστεύω πως το ταβάνι περιέχει πάντα περισσότερη πληροφορία απ’ ότι ο πίνακας… αν αρχίσω να το κοιτάω κι εγώ, μήπως τελικά θα βρω καμιά λύση;
Τρίτη 17 Απριλίου 2007
Ανεξίτηλη λογική…
Πιθανότατα με ψιλοκόλλησε η Βασιλική, δεν εξηγείται αλλιώς, αν και ευτυχώς, μάλλον λόγω των 500χλμ που μας χωρίζουν, εγώ την περνάω πιο ήπια, μιας και δεν χρειάστηκα την μισή παραγωγή της softex σε δύο μέρες. Παρόλ’ αυτά αισθάνομαι ερείπιο, κάτι λες και με κουνούσαν όλο το βράδυ τα ρίχτερ της Τριχωνίδας ένα πράμα. Η πρώτη μεταπασχαλινή διάλεξη περατώθη με επιτυχία, παρότι ο πονοκέφαλος της επιστροφής κρατεί ακόμα και σήμερα, σχεδόν 24 ώρες μετά. Και σε όλο αυτό το διάστημα περιφέρομαι από εδώ κι από εκεί, σαν την άδικη κατάρα, προσπαθώντας να προετοιμάσω την αυριανή. Το μεγάλο και βασανιστικό ερώτημα παραμένει: Ποιος ανεγκέφαλος πήγε και αγόρασε μερικές εκατοντάδες ανεξίτηλους μαρκαδόρους για τους ασπροπίνακες;;; Πλέον με επιστημονικότατο τρόπο αποδεικνύεται σε καθημερινή βάση πως έχω δίκιο όταν πιστεύω πως μετά την σκωληκοειδή απόφυση, σειρά να ατροφήσει έχει ο εγκέφαλος…
Και ενώ εγώ δεν έχω με τι να γράψω για να εξηγήσω μια απλή αντλία, ο κόσμος ασχολείται με ευτελή πράματα όπως το μαύρο-πορτοκαλί κουτί ενός πλοίου «διαμαντιού» κανονικού - θα ήταν κουμπάρος εκείνου του αδαμάντινου χαρακτήρα, του Αδαμόπουλου ντε των γαλακτ… εεε μπαρδόν της Επιτροπής Ανταγωνισμού… Αλήθεια τι να κάνει αυτό το παιδί; Μάθαμε; Τέτοιοι αδάμαντες δεν μπορούν να χάνουν έτσι γρήγορα την λάμψη τους…
Και παρότι εμείς ξεχνάμε γρήγορα, στην αντίπερα όχθη οι φίλοι μας δεν ξεχνούν τις ρίζες τους, παρότι οι αντίστοιχες αναφορές έχουν αφαιρεθεί από τα βιβλία ιστορίας, και τιμούν τους προγόνους τους με αναπαραστάσεις από την ταινία «μονομαχία στο Ελ Πάσο», ενώ το remake της ταινίας με τίτλο «μονομαχία στην τεχνόπολη» τυγχάνει μεγάλης αποδοχής από την φοιτητιώσα νεολαία. Να ‘νάψω μια λαμπάδα στην παναγία να μην προβληθεί και σε κινηματογράφους δεξά απ’ τ’ αυλάκ’ μόνο....
Το υπουργείο οικονομίας προσανατολίζεται σε νέα αλλαγή του νομίσματος της Ελλάδος, με αντικατάσταση του ευρώ από το κρυφομολογώ, νόμισμα μεγάλης και συνεχώς αυξανόμενης αξίας που εγγυάται την ασφάλεια της τσέπης μας. Και ενώ οικονομολόγοι και πολιτικοί, κοιτώντας μας στα μάτια, προσπαθούν να εξηγήσουν τις ευεργετικές επιπτώσεις του νέου νομίσματος ο απλός πολίτης αναρωτιέται πως είναι δυνατόν νούμερα με τόσα μηδενικά – στο τέλος – να συντάσσονται με την μονάδα «ευρώ», ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί με αγωνία το remake του «Τhe weeks after» με θέμα την οικολογική βόμβα που τοποθέτησε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση στην καλδέρα της Σαντορίνης. Έγκυρες πηγές αναφέρουν πως την ευθύνη για την τρομοκρατική ενέργεια θα αναλάβει η οργάνωση «η κακιά η ώρα», ενώ η βομβοκτήτρια εταιρία, εκφράζει κατανυκτικά την λύπη της για το συμβάν και τις παρενέργειές του στην περιοχή.
Μέσα σε όλα αυτά εγώ ανακάλυψα πως από την Κυριακή όλα τα blogs μετατράπηκαν αυτόματα στην καινούργια μηχανή, προσπαθώ να ξεχάσω το γεγονός πως τις τελευταίες 7 ημέρες καλημερίσθηκα, χαμογέλασα και μίλησα με πολύ λιγότερα άτομα απ’ όσα τις προηγούμενες 7 και ταυτόχρονα προσπαθώ να θυμηθώ να πάρω έναν δικό μου μαρκαδόρο γιατί αύριο θα πρέπει να αναγράψω τους τύπους της οπίσθιας διακριτοποίησης στον ασπροπίνακα.
Και ενώ εγώ δεν έχω με τι να γράψω για να εξηγήσω μια απλή αντλία, ο κόσμος ασχολείται με ευτελή πράματα όπως το μαύρο-πορτοκαλί κουτί ενός πλοίου «διαμαντιού» κανονικού - θα ήταν κουμπάρος εκείνου του αδαμάντινου χαρακτήρα, του Αδαμόπουλου ντε των γαλακτ… εεε μπαρδόν της Επιτροπής Ανταγωνισμού… Αλήθεια τι να κάνει αυτό το παιδί; Μάθαμε; Τέτοιοι αδάμαντες δεν μπορούν να χάνουν έτσι γρήγορα την λάμψη τους…
Και παρότι εμείς ξεχνάμε γρήγορα, στην αντίπερα όχθη οι φίλοι μας δεν ξεχνούν τις ρίζες τους, παρότι οι αντίστοιχες αναφορές έχουν αφαιρεθεί από τα βιβλία ιστορίας, και τιμούν τους προγόνους τους με αναπαραστάσεις από την ταινία «μονομαχία στο Ελ Πάσο», ενώ το remake της ταινίας με τίτλο «μονομαχία στην τεχνόπολη» τυγχάνει μεγάλης αποδοχής από την φοιτητιώσα νεολαία. Να ‘νάψω μια λαμπάδα στην παναγία να μην προβληθεί και σε κινηματογράφους δεξά απ’ τ’ αυλάκ’ μόνο....
Το υπουργείο οικονομίας προσανατολίζεται σε νέα αλλαγή του νομίσματος της Ελλάδος, με αντικατάσταση του ευρώ από το κρυφομολογώ, νόμισμα μεγάλης και συνεχώς αυξανόμενης αξίας που εγγυάται την ασφάλεια της τσέπης μας. Και ενώ οικονομολόγοι και πολιτικοί, κοιτώντας μας στα μάτια, προσπαθούν να εξηγήσουν τις ευεργετικές επιπτώσεις του νέου νομίσματος ο απλός πολίτης αναρωτιέται πως είναι δυνατόν νούμερα με τόσα μηδενικά – στο τέλος – να συντάσσονται με την μονάδα «ευρώ», ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί με αγωνία το remake του «Τhe weeks after» με θέμα την οικολογική βόμβα που τοποθέτησε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση στην καλδέρα της Σαντορίνης. Έγκυρες πηγές αναφέρουν πως την ευθύνη για την τρομοκρατική ενέργεια θα αναλάβει η οργάνωση «η κακιά η ώρα», ενώ η βομβοκτήτρια εταιρία, εκφράζει κατανυκτικά την λύπη της για το συμβάν και τις παρενέργειές του στην περιοχή.
Μέσα σε όλα αυτά εγώ ανακάλυψα πως από την Κυριακή όλα τα blogs μετατράπηκαν αυτόματα στην καινούργια μηχανή, προσπαθώ να ξεχάσω το γεγονός πως τις τελευταίες 7 ημέρες καλημερίσθηκα, χαμογέλασα και μίλησα με πολύ λιγότερα άτομα απ’ όσα τις προηγούμενες 7 και ταυτόχρονα προσπαθώ να θυμηθώ να πάρω έναν δικό μου μαρκαδόρο γιατί αύριο θα πρέπει να αναγράψω τους τύπους της οπίσθιας διακριτοποίησης στον ασπροπίνακα.
Μα ανεξίτηλους μαρκαδόρους για ασπροπίνακα;;;;
Τετάρτη 11 Απριλίου 2007
Πυγολαμπίδες
Η απόφαση ελήφθει «στο φτερό». Μέχρι κι εμένα εξ απήνης με έπιασε δηλαδή. Έτσι η Μ. Τετάρτη με βρήκε να ρίχνω 5 πράματα σε μια βαλίτσα, 2 κρεμάστρες στο πορτμπαγκάζ και τα χιλιόμετρα έφυγαν γρήγορα, παρά την βρόχα που έπεφτε «ράιτ θρου»! Στάση στο Έπαχτο για ένα γρήγορο ζεστό φιλί και τα δώρα, ο μικρός έκανε Πάσχα στην θεία, οπότε ανέλαβε αυτή τα θρησκευτικά καθήκοντα (γιατί αν περίμενα απ' τη μάνα του...). Το βραδάκι μας βρήκε να τρώμε «στου Θωμά».
Μ. Πέμπτη και η μπόρα καλά κρατεί. Η φύση συμπάσχει στα μαρτύρια του Ανιδιοτελούς. Φυσικά το «κοκορόζουμον» δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει την βόλτα στην παραλία. Όπως και αρκετών φίλων και γνωστών απ' ότι διαπίστωσα. Μετά από αλλεπάλληλες χαιρετούρες δεν κατόρθωσα να γλυτώσω το τσίπουρο και την «πολιτικής υφής» συζήτηση. Είναι άραγε τόσο απαραίτητη η «οργάνωση» για να μπορέσεις να προωθήσεις την ιδεολογία; Ίσως να λαθεύω και να είναι, αλλά προφανώς το τσίπουρο μπορεί μεν να βοηθάει στα υγρά ρούχα και να σε κρατά ζεστό στην επιστροφή, απαντήσεις όμως δεν δίνει! Το βράδυ η «ράιτ θρου» συνέχισε να μαστιγώνει ανελέητα εκδικούμενη ίσως για την άδικη σταύρωση της ανιδιοτέλειας, της συμπόνιας και της αγάπης. Εφοδιασμένος αυτή τη φορά με ομπρέλα, ύστερα από την πορεία στο Γολγοθά παρακολούθησα τις αστραπές να φωτίζουν με παλλόμενες λάμψεις το πέλαγος πίσω από το νησάκι. Η πένθιμη καμπάνα, συνοδός συντονισμένη με τις αστραπές – μία καμπάνα, τρείς αστραπές – συμπλήρωνε τη σκηνή.
Μ. Παρασκευή και τα μαρτύρια έχουν τελειώσει. Η αποκαθήλωση συνοδεύεται από έναν καλοκαιρινό ήλιο. Αγαλλίαση και ηρεμία. Βόλτα στην παραλία με καλοκαιρινή διάθεση. Καφεδάκι με το νησάκι και το απέραντο πέλαγος, συντροφιά με βιβλίο αυτή τη φορά. Η ατμόσφαιρα τόσο καθαρή που μπορείς ν' αδράξεις τους Παξούς με μια απλωτή. Απόγευμα και η τσάπα βοήθησε στην αποκατάσταση ορισμένων ζημιών (των βροχών ή των γειτόνων;) στο «αποστραγγιστικό σύστημα». Πηγαίνοντας στην περιφορά μικρές λάμψεις, σαν παραισθήσεις, άρχισαν να σκίζουν τον αέρα. Οι κωλοφωτιές είχαν ξεκινήσει την δική τους βόλτα! Ένα θέαμα που αλήθεια καιρό είχα να δω. Παράξενο το πόσα πράγματα σου στερεί ο «πολιτισμός». Στο δείπνο η συζήτηση κινήθηκε γύρω από την επιστήμη και την φιλοσοφία, με θέματα που αφορούσαν τις ημέρες.
Μ. Σάββατο και το πρώτο μήνυμα ότι η ανιδιοτέλεια δεν πεθαίνει, προς μεγάλη λύπη των διωκτών της, ήρθε από τον ήχο της κανάτας που κάλυψε καθώς έσκαγε στο δρόμο την καμπάνα της πρώτης ανάστασης. Ξεκοιλιασμένη και άδεια από το περιεχόμενό της, που κυλούσε πια αργά-αργά στον κατήφορο, παρέμεινε στο μέσο του δρόμου να διαλαλεί το χαρμόσυνο μήνυμα: η αναγέννηση της φύσης έχει ξεκινήσει. Ο καλοκαιρινός ήλιος επιτάσσει περιπάτους οι οποίοι συνοδεύονται από κατανάλωση ικανοποιητικής ποσότητας κρασιού παρέα με παιδικούς φίλους. Έτσι, αυτή τη φορά η οινοποσία συνοδεύθηκε από αμπελοφιλοσοφία, μέχρι την ώρα που οι παραδόσεις μας εκκάλεσαν να επιστρέψουμε για να ντυθούμε κατάλληλα και να παρακολουθήσουμε και το μήνυμα της ανάστασης του Aνθρώπου, με την ελπίδα να επικρατήσει η αναγέννηση, η ανιδιοτέλεια, η συμπόνια και η αγάπη και στην δική μας ζωή. Η πατροπαράδοτη μαγειρίτσα φτιαγμένη από τα τσιλίχουρδα του αρνιού εξαφανίστηκε γρήγορα από το τραπέζι δίνοντας την θέση της στο καλοψημένο και λαχταριστό κατσικάκι - λουκούμι ένα πράμα, ειδικά η πετσούλα απ' τη σπάλα!
Κυριακή του Πάσχα και ο καιρός σύμμαχος στο σούβλισμα του Οβελία. Φέτος βρέθηκα σε μια βλάχικη αυλή και σουβλίσαμε με κέδρινη σούβλα. Το κοκορετσάκι και η σπάλα τιμήθηκαν δεόντως ενώ τα ζουζουνάκια (τρείς μικρούλες όλο χαμόγελο και ξεφωνητά) ζουζούνιζαν γύρω από το τραπέζι γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με γέλια και χαχανητά: ανάσταση. Επιστροφή στην νυφούλα όπου το τσιμπούσι συνεχίστηκε σε έτερο φρεσκοστρωμένο τραπέζι. Με ένα διάλυμα για λίγη ξεκούραση και βόλτα, η οινοποσία συνεχίσθηκε μέχρι πρωίας!
Δευτέρα του Πάσχα και ο περίπατος έχει μια δόση αποχαιρετισμού. Η παραλία είναι συνεχώς γεμάτη κόσμο, σε πλήρη αντίθεση με την ίδια περσινή μέρα. Όλες αυτές τις μέρες έσφυζε από ζωή, εντείνοντας την καλοκαιρινή διάθεση. Η μέρα κύλησε γοργά καταλήγοντας σε ορισμένες «επιχειρηματικής υφής» συζητήσεις.
Τρίτη και επιστροφή μετ’ εμποδίων στην μουντή τσιμεντούπολη. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω αναρωτιέμαι ποιος διαβολικός ψιθυριστής ώθησε τον άνθρωπο να δημιουργήσει τέτοια εκτρώματα μέσα στα οποία περπατά σκυφτός και αμίλητος αδιαφορώντας για τους γύρω του.
Μ. Πέμπτη και η μπόρα καλά κρατεί. Η φύση συμπάσχει στα μαρτύρια του Ανιδιοτελούς. Φυσικά το «κοκορόζουμον» δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει την βόλτα στην παραλία. Όπως και αρκετών φίλων και γνωστών απ' ότι διαπίστωσα. Μετά από αλλεπάλληλες χαιρετούρες δεν κατόρθωσα να γλυτώσω το τσίπουρο και την «πολιτικής υφής» συζήτηση. Είναι άραγε τόσο απαραίτητη η «οργάνωση» για να μπορέσεις να προωθήσεις την ιδεολογία; Ίσως να λαθεύω και να είναι, αλλά προφανώς το τσίπουρο μπορεί μεν να βοηθάει στα υγρά ρούχα και να σε κρατά ζεστό στην επιστροφή, απαντήσεις όμως δεν δίνει! Το βράδυ η «ράιτ θρου» συνέχισε να μαστιγώνει ανελέητα εκδικούμενη ίσως για την άδικη σταύρωση της ανιδιοτέλειας, της συμπόνιας και της αγάπης. Εφοδιασμένος αυτή τη φορά με ομπρέλα, ύστερα από την πορεία στο Γολγοθά παρακολούθησα τις αστραπές να φωτίζουν με παλλόμενες λάμψεις το πέλαγος πίσω από το νησάκι. Η πένθιμη καμπάνα, συνοδός συντονισμένη με τις αστραπές – μία καμπάνα, τρείς αστραπές – συμπλήρωνε τη σκηνή.
Μ. Παρασκευή και τα μαρτύρια έχουν τελειώσει. Η αποκαθήλωση συνοδεύεται από έναν καλοκαιρινό ήλιο. Αγαλλίαση και ηρεμία. Βόλτα στην παραλία με καλοκαιρινή διάθεση. Καφεδάκι με το νησάκι και το απέραντο πέλαγος, συντροφιά με βιβλίο αυτή τη φορά. Η ατμόσφαιρα τόσο καθαρή που μπορείς ν' αδράξεις τους Παξούς με μια απλωτή. Απόγευμα και η τσάπα βοήθησε στην αποκατάσταση ορισμένων ζημιών (των βροχών ή των γειτόνων;) στο «αποστραγγιστικό σύστημα». Πηγαίνοντας στην περιφορά μικρές λάμψεις, σαν παραισθήσεις, άρχισαν να σκίζουν τον αέρα. Οι κωλοφωτιές είχαν ξεκινήσει την δική τους βόλτα! Ένα θέαμα που αλήθεια καιρό είχα να δω. Παράξενο το πόσα πράγματα σου στερεί ο «πολιτισμός». Στο δείπνο η συζήτηση κινήθηκε γύρω από την επιστήμη και την φιλοσοφία, με θέματα που αφορούσαν τις ημέρες.
Μ. Σάββατο και το πρώτο μήνυμα ότι η ανιδιοτέλεια δεν πεθαίνει, προς μεγάλη λύπη των διωκτών της, ήρθε από τον ήχο της κανάτας που κάλυψε καθώς έσκαγε στο δρόμο την καμπάνα της πρώτης ανάστασης. Ξεκοιλιασμένη και άδεια από το περιεχόμενό της, που κυλούσε πια αργά-αργά στον κατήφορο, παρέμεινε στο μέσο του δρόμου να διαλαλεί το χαρμόσυνο μήνυμα: η αναγέννηση της φύσης έχει ξεκινήσει. Ο καλοκαιρινός ήλιος επιτάσσει περιπάτους οι οποίοι συνοδεύονται από κατανάλωση ικανοποιητικής ποσότητας κρασιού παρέα με παιδικούς φίλους. Έτσι, αυτή τη φορά η οινοποσία συνοδεύθηκε από αμπελοφιλοσοφία, μέχρι την ώρα που οι παραδόσεις μας εκκάλεσαν να επιστρέψουμε για να ντυθούμε κατάλληλα και να παρακολουθήσουμε και το μήνυμα της ανάστασης του Aνθρώπου, με την ελπίδα να επικρατήσει η αναγέννηση, η ανιδιοτέλεια, η συμπόνια και η αγάπη και στην δική μας ζωή. Η πατροπαράδοτη μαγειρίτσα φτιαγμένη από τα τσιλίχουρδα του αρνιού εξαφανίστηκε γρήγορα από το τραπέζι δίνοντας την θέση της στο καλοψημένο και λαχταριστό κατσικάκι - λουκούμι ένα πράμα, ειδικά η πετσούλα απ' τη σπάλα!
Κυριακή του Πάσχα και ο καιρός σύμμαχος στο σούβλισμα του Οβελία. Φέτος βρέθηκα σε μια βλάχικη αυλή και σουβλίσαμε με κέδρινη σούβλα. Το κοκορετσάκι και η σπάλα τιμήθηκαν δεόντως ενώ τα ζουζουνάκια (τρείς μικρούλες όλο χαμόγελο και ξεφωνητά) ζουζούνιζαν γύρω από το τραπέζι γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με γέλια και χαχανητά: ανάσταση. Επιστροφή στην νυφούλα όπου το τσιμπούσι συνεχίστηκε σε έτερο φρεσκοστρωμένο τραπέζι. Με ένα διάλυμα για λίγη ξεκούραση και βόλτα, η οινοποσία συνεχίσθηκε μέχρι πρωίας!
Δευτέρα του Πάσχα και ο περίπατος έχει μια δόση αποχαιρετισμού. Η παραλία είναι συνεχώς γεμάτη κόσμο, σε πλήρη αντίθεση με την ίδια περσινή μέρα. Όλες αυτές τις μέρες έσφυζε από ζωή, εντείνοντας την καλοκαιρινή διάθεση. Η μέρα κύλησε γοργά καταλήγοντας σε ορισμένες «επιχειρηματικής υφής» συζητήσεις.
Τρίτη και επιστροφή μετ’ εμποδίων στην μουντή τσιμεντούπολη. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω αναρωτιέμαι ποιος διαβολικός ψιθυριστής ώθησε τον άνθρωπο να δημιουργήσει τέτοια εκτρώματα μέσα στα οποία περπατά σκυφτός και αμίλητος αδιαφορώντας για τους γύρω του.
Χριστός ανέστη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)