Η βιβλιοθήκη.

Πολλές φορές έχω χρησιμοποιήσει την ακόλουθη παρομοίωση: Το μυαλό του ανθρώπου είναι σαν μια βιβλιοθήκη. Περιέχει τόμους με γνώσεις, με μεθόδους, με ιδέες, με ιστορίες, με λογοτεχνία και με φιλοσοφία. Ένα ποικιλόμορφο σύνολο δηλαδή, χρησιμοποιούμενο σε συνδυασμούς για να δώσει το βέλτιστο αποτέλεσμα. Όπως κάθε βιβλιοθήκη λοιπόν έχει και αυτό τον βιβλιοθηκάριό του. Είτε η μορφή του είναι σαν καρτούν του Ντίσνεϋ, είτε βγήκε από καλλιτέχνημα του Γκίγκερ, η δουλειά του είναι δεδομένη. Να ταξινομεί τις νέες πληροφορίες, κάνοντας χώρο ανάμεσα στις παλιές, στο σωστό σημείο που τους πρέπει. Ταυτόχρονα, όταν έρχονται οι πελάτες, ο βιβλιοθηκάριος πρέπει ταχύτατα να μπορεί να ανασύρει τις απαιτούμενες πληροφορίες, ώστε να τους εξυπηρετεί χωρίς καθυστερήσεις και με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο. Γιατί; Γιατί πολύ απλά σε αυτή την ιδιότυπη βιβλιοθήκη και ο βιβλιοθηκάριος αλλά και οι πελάτες είναι το ίδιο το μυαλό!
Όταν λοιπόν η βιβλιοθήκη είναι «ανοιχτή προς το κοινό» ο βιβλιοθηκάριος αδυνατεί να βρει τον χρόνο να τοποθετήσει τις συνεχώς νεοαποκτούμενες πληροφορίες στην σωστή τους θέση, αφήνοντας τα νέα τεύχη στο τραπεζάκι της εισόδου. Εκεί οι πελάτες μπορεί να τα προσέξουν, μπορεί όμως και όχι, σε κάθε περίπτωση πάλι δεν θα τα συνδυάσουν γρήγορα με το σύνολο και τη σωστή δομή της πληροφορίας που θα είχαν αν είχαν παραλάβει ολόκληρη την θεματική ενότητα ταξινομημένη από τον βιβλιοθηκάριο.
Αυτός είναι και ο λόγος που η βιβλιοθήκη πρέπει να κλείνει σε καθημερινή βάση, ώστε να δώσει χρόνο στον βιβλιοθηκάριο να ταξινομήσει την πληροφορία, δίνοντας της την θέση που της αρμόζει στο σύνολο της «γνώσης» του εγκεφάλου. Φυσικά κλειστή βιβλιοθήκη δεν σημαίνει κοιμισμένος βιβλιοθηκάριος. Όταν ο βιβλιοθηκάριος κοιμάται δεν ταξινομεί. Κλειστή βιβλιοθήκη λοιπόν σημαίνει «απομάκρυνση από την εγκεφαλική δραστηριότητα». Σημαίνει ξεκούραση. Περιλαμβάνει και τον ύπνο αλλά δεν είναι αυτός καθ΄ εαυτός.
(Μπαρμπουνάκι καταλαβαίνεις γιατί σε θαυμάζω μεν αλλά ουδέποτε θα διανοούμουν να εργασθώ έτσι;)
Χθες λοιπόν, με αυτό ως γνώμονα και ύστερα από αρκετό «πήξιμο» και κούραση, αφού απογοητεύτηκα όσον αφορά στην αναζητούμενη «βέλτιστη» μέθοδο παρουσίασης στο Μεγάλο Ίδρυμα και βεβαιώθηκα πως δεν έχω ελπίδες, αποφάσισα πολύ απλά να τα παρατήσω και να οδεύσω προς ηλιόλουστη απογευματινή βόλτα εις τον γνωστό πεζόδρομο των ρεμαλιών. Κλασική μέθοδος που χρησιμοποιώ από μικρός (ως γνωστών, σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο, όταν έδινα πανελλήνιες – αλλά και όχι μόνο, τις ημέρες των εξετάσεων αντί να διαβάζω έκοβα βόλτες από το πρωί μέχρι το βράδυ). Κόσμος, φωνές, λουλουδάκια, πεταλούδες και «πεταλούδες», καφεδάκι, συζήτηση και χαλάρωση. Μια ακόμα βραδινή προσπάθεια να καταπιαστώ με το Μέγα Ζήτημα απέβη ακόμα πιο απογοητευτική. Κακώς, κάκιστα την έκανα αλλά η θεία μου περνούσε εκείνη την ώρα από Αθήνα και ήθελα να συζητήσω μαζί της - έπρεπε όμως να περιοριστώ στην συζήτηση. Στη συνέχεια φυσικά η βραδινή βόλτα με το κρασάκι της με απομάκρυνε πλήρως από το θέμα. Λίγος ύπνος (λέμε τώρα - έχω καταργήσει άλλωστε την «συνήθη» έννοια του ύπνου) για ξεκούραση και πρωινή «φιλοσοφική» θεώρηση του θέματος. Χωρίς χαρτιά και υλικό μπροστά μου – σκέτη φιλοσόφηση. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι «ήρθε η θεία φώτιση». Αυτό, αυτό το τελευταίο περιοδικό που δεν είχε ταξινομηθεί σωστά και η συνειδητότητα της ύπαρξής του ξεκίνησε το τελευταίο 2μηνο - φρέσκια έκδοση μιλάμε - αλλά ουδέποτε τοποθετήθηκε στην σωστή θέση γιατί δεν αναλύθηκε ορθά. Ήταν όμως εκεί και περίμενε. Περίμενε τον βιβλιοθηκάριο να το βάλει εκεί που πρέπει. Μόνο τότε μπορεί κανείς να αντιληφθεί την μεγάλη σημασία του. Μόνο έτσι γίνεται αντιληπτή η μεγάλη σημασία της κάθε παραμικρής λεπτομέρειας…
Τελειώνοντας τον καφέ λοιπόν ξεκινάω νέο σχεδιασμό σε διαφορετική βάση. Ορισμένες απλές και οφθαλμοφανείς μετατροπές και πιστεύω πως το Μέγα Ζήτημα θα αναδειχθεί καλύτερα. Μπορεί φυσικά ο διαθέσιμος χρόνος να είναι μέχρι την Πέμπτη, αλλά είναι αρκετός και σίγουρα δεν θα (ξανα)υποπέσω στο σφάλμα της προσηλωμένης ενασχόλησης με αυτό. Το πολύ-πολύ να αναβάλω ορισμένες άλλες υποχρεώσεις, αλλά σίγουρα δεν θα επιτρέψω στον βιβλιοθηκάριο να μην πάρει σε καθημερινή βάση τον απαραίτητο για την ταξινόμηση χρόνο. Όπως αποδεικνύεται, είναι και αυτός εξίσου σημαντικός.