Οι διδακτικές υποχρεώσεις όλης της εβδομάδας ανηλήφθησαν οικιοθελώς από συνάδελφο. Θα εξοικονομούσα χρόνο (έτσι πίστευα) αν και τα γεγονότα με πρόλαβαν και αν δεν είχαν μεταβιβασθεί θα είχαν σίγουρα αναβληθεί.
Το πρωί το Μεγάλο Ίδρυμα έσφυζε από ζωή. Δεν το περίμενα είναι η αλήθεια. Μέχρι να μπορέσεις να συναντηθείς με 3 ανθρώπους έχει κι όλας πάει μεσημέρι. Φυσικά το μόνο αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο. Πως ο παραλογισμός του συνδυασμού λογικότατων νόμων και κανόνων μπορεί να οδηγήσει σε παράλογα και εντελώς ανούσια αποτελέσματα.
Γρήγορη η επιστροφή διότι ήθελα να συνοδεύσω έναν φίλο. Παλικάρι, με κεφαλαίο Π, στα ογδόντα του έφυγε με το κεφάλι ψηλά και «τις μπότες στα πόδια». Τελευταία φορά που δανείστηκε το σκάφος μου το περασμένο καλοκαίρι. Και να φανταστείς πως όταν του το έδωσα εκείνη την ημέρα του είχα πει: έχει πολύ αέρα στα βαθειά, είσαι σίγουρος πως θα βαστάξεις; Δυσκολεύτηκε, αλλά σίγουρα κατάφερε και γύρισε μόνος του. Ενώ εγώ καθόμουν και κοιτούσα το πέλαγος μήπως χρειαστεί βοήθεια ν’ αρπάξω μια βάρκα να πάω. Και όμως κούτσα-κούτσα δάμασε τον άνεμο και γύρισε στην ακτή. Τρεις μέρες πριν περιδιάβαινε το θησείο, καθημερινή συνήθεια τα 5 χιλιόμετρα βόλτας. Η καρδιά δεν άντεξε. Αν και η επέμβαση φάνηκε να διορθώνει την κατάσταση, τελικά ο μυς δεν μπόρεσε ν’ ανταπεξέλθει. Για τα ούζα και τις καλοκαιρινές μας συζητήσεις, η συνοδεία μου στην τελευταία του βόλτα ήταν απαραίτητη. Ένας από τους πιο Ωραίους και Ευχάριστους Ανθρώπους έφυγε.
Η αλήθεια είναι πως σήμερα συνάντησα πολλούς από εκείνους που συναντώ κάθε φορά στην νυφούλα μου. Όλοι είχαν να κάνουν την ίδια παρατήρηση: Ζούμε δίπλα ο ένας στον άλλον και συναντιόμαστε μόνο στα νεκροταφεία ή πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά. Αν αυτό δεν είναι κατάντια για την κοινωνία μας, αναρωτιέμαι αλήθεια τι είναι η κατάντια. Μέχρι να γυρίσω σπίτι η μέρα είχε πετάξει. Και αυτό κατάντια καταντάει…
Το μόνο σίγουρο αγαπητέ μου συμπολίτη, σ’ εσένα μιλάω που αποφάσισες να με παιδέψεις για λίγο «χώρο», είναι πως θα υποστείς το ίδιο ακριβώς παίδεμα που μου επέβαλες. Γιατί αν και δεν μπορώ ν’ αποδείξω το «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια», το μόνο σίγουρο είναι πως και οι δύο ξέρουμε ποιος είναι ο κατσαβουλιάρης γάτος οπότε δεν θα σε παραξενέψει που έπαθες ότι ακριβώς προκάλεσες, έτσι δεν είναι; :)
Απόγευμα πια, λέω να ρίξω άλλη μια ματιά στο Μέγα Ζήτημα. Η αλήθεια είναι πως έχει επιλυθεί από χτες το μεσημέρι - τα καλά της «απομάκρυνσης», αλλά χρειάζεται ένα μικρό ρετουσαρισματάκι. Έτσι, για να το σιγουρέψουμε…
Ας είναι ελαφρύ το χώμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις αποστάσεις, ξέρεις, τελικά μας τα έχουν μάθει λάθος.
Τα μεγέθη και τις μονάδες τους για παράδειγμα.
Μας είπαν ότι η απόσταση είναι μήκος και μονάδα του μήκους είναι το μέτρο (ή τα εκατοστά ή τα χιλιοστά, άντε και οι ίντσες...) και εμείς το πιστέψαμε.
Αμ δε.
Μονάδα μήκους, και αποστάσεων συνεπώς, είναι οι κοινωνικές σχέσεις. Από εκεί προκύπτουν όλα!
Καλό σου απόγευμα.
..αυτο ακριβως..στην πραγματικοτητα , περα παο το πρακτικο μερος που σιγουρα υφισταται, τις αποστασεις τις δημιουργουμε μονοι μας..!
ΑπάντησηΔιαγραφήτην καλησπερα μου και τα θερμα μου συλληπητηρια για τον φιλο σου!
Όταν ¨φεύγουν¨ οι φίλοι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Το κενό που αφήνει η απουσία τους μένει ακόμη όταν έρθουν και άλλοι στην θέση τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ ακόμη δεν έχω χάσει τόσο κοντινό μου πρόσωπο, δεν μπορώ να ξέρω πόσο πολύ πονάει , αλλά μπορώ να φανταστω....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμηλιέρη θα ήθελα τη βοήθειά σου πάνω σε ένα θέμα... Μπορείς να με κατατοπίσεις σχετικά με το πως βάζουμε links στα comments? Στα posts έμαθα, αλλά είδα ότι στο blog της αλεπουδίτσας είχες βάλει και στα comments! Ευχαριστώ προκαταβολικά! Καλημέρα1!