Χαρμολύπη & παραλογισμός

Στην τελευταία γιορτή του σπιτιού προσήλθαν φίλοι, συγγενείς και φυσικά οι γειτόνοι. Να’ σου κι ο γιός του γείτονα. Δεν τον βλέπω πολύ συχνά μιας και έχουμε εντελώς διαφορετικά ωράρια «προσέλευσης στην γειτονιά» και οι γονείς του λείπουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα, οπότε το παιδί μένει στην γιαγιά του. Η αλήθεια είναι πως αν και τον γνώρισα αμέσως, εξεπλάγην προς στιγμήν όταν τον είδα. Τελευταία φορά που τον θυμάμαι, η ζωή μου δεν διέφερε πολύ από σήμερα. Από τότε όμως αυτός έριξε ένα μέτρο μπόι. Να μην σχολιάσω το γεγονός πως θυμάμαι σαν χτες όταν ο πατέρας του τον έκανε βόλτες στην αγκαλιά του, μωρό όντας. Από τότε εγώ… δεν έκανα κάτι επιπλέον στην ζωή μου…

Γενικά τον τελευταίο καιρό «πιάνομαι συνέχεια εξ απήνης» από παράξενες σκέψεις. Προχτές μας επισκέφθηκε ο μικρότερος της οικογενείας. Έκλεισε τους οκτώ μήνες πια. Άρχισε να περπατάει, με την βασική υποβοήθηση πάντα – δεν είναι παράξενο που ο άνθρωπος ξεκινάει να περπατάει με 4 βοηθητικά ποδάρια και καταλήγει και πάλι μετά από πολλά-πολλά χρόνια στο ίδιο σύστημα υποβοήθησης; – και προσπαθεί να μας πει που και που μερικά λογάκια. Φυσικά γίνεται πάντα το ανάλογο «παζάρι» ως προς το ποια λέξη προσομοιώνει αυτό που εκστόμισε – στόχος πάντα είναι να υποθέσουμε ποια θα είναι η πρώτη λέξη του, το μαμά δεν είναι μέσα στις υποθέσεις μας, κινούμαστε ανάμεσα σε ονόματα χωριών και ανθρώπων... Μακρηγορώ και ξέφυγα πάλι ε; Κι όμως πόσα εναύσματα χαρμολυπημένης σκέψης δεν μου δημιουργούνται συνεχώς από διάφορα περιστατικά. Μια από τις εικόνες που μου αρέσει να χαζεύω είναι ο πατέρας μου να παίζει με το μωρό. Έχει μια λάμψη όταν ασχολείται με παιδιά… άλλωστε τους αφιέρωσε και όλη του την ζωή. Μεθαύριο λοιπόν τον βαφτίζουμε... (τον ανεψιό μου, όχι τον πατέρα μου...) Έτσι λοιπόν μας περιμένει ένα εορταστικό τριήμερο - όπου θα σφάξουμε τον μόσχο τον σιτευτό - μακριά από την Τσιμεντούπολη. Κάτι είναι και αυτό...

Μμμ τέλος πάντων. Ότι θυμάμαι χαίρομαι. Μπορώ πάντως να πω πως τα αποτελέσματα από την ανάλυση στο Μεγάλο Ίδρυμα ήταν, κατά γενική ομολογία, άκρως εντυπωσιακά. Αλλά πάλι, όπως πολλές φορές έχω πει, δεν θα μπορούσαν με τίποτε να είναι και διαφορετικά. Τώρα ποιό θα είναι το αποτέλεσμα; Αυτό μάλλον θα το κρίνει «ο παραλογισμός του συνδυασμού λογικότατων νόμων και κανόνων». Κοινώς η ουσία μας είναι αδιάφορη μπροστά στους τύπους…

Πραγματικά όμως αναρωτιέμαι, μήπως υπάρχει κάποιος άγραφος νόμος που οδηγεί την «υψηλή τεχνολογία» να μας απογοητεύει πάντα την στιγμή που επαφιόμαστε περισσότερο στα χέρια της, θεωρώντας δεδομένη την επιτυχία της;