The στίχοι

Το μπαρμπουνάκι μας αποφάσισε πως θέλει να μάθει «ποιά τραγούδια θυμάμαι να σημαδεύουν τη ζωή μου μέχρι τώρα, τις καλές στιγμές, τις γλυκές στιγμές, τις πικρές στιγμές, τις ώρες της οδύνης, τις ώρες της χαράς.». Δύσκολο. Συνηθίζω να θυμάμαι τις ίδιες τις στιγμές και όχι τον «περίγυρό» τους. Παρόλ’ αυτά θα προσπαθήσω να την ευχαριστήσω ξεκινώντας από εκεί που θυμάμαι… στο ενδιάμεσο έχω την αίσθηση ότι θα πέσω σε κομμάτια που θυμάμαι τους στίχοι αλλά δεν θυμάμαι ούτε καλλιτέχνη, ούτε τίτλο. Πιθανών λοιπόν η λίστα να έχει ελλείψεις…

Ευγενική χορηγία των γονέων για την περίοδο που δεν θυμάμαι τον εαυτό μου: «Το πουκάμισο το θαλασσί» – Νταλάρας (τρέλα είχα μου είπαν)
Το πρώτο που θυμάμαι εγώ είναι το: «Αρθούρε Ρεμπώ» – Χατζιδάκης (μέχρι κι εγώ αναρωτιέμαι τώρα… - για τότε, ακόμα μου αρέσει...)
Και συνεχίζουμε:
«Point blank» και «Spare parts & broken hearts» – Bruce Springsteen
«I need a hero» και «Total eclipse» (ω τι πρωτότυπο) – Bonnie Tyler
**[Προσθήκη] Κάπου εδώ μου θύμισε ένα φιλαράκι πως μπαίνει το «Money for nothing» – Dire Straits (χρειάστηκε να θυμηθούμε και να σιγοτραγουδήσουμε τους στίχοι για να καταλήξουμε στο όνομά του...) [Προσθήκη]
«Don’t pay the ferryman», «A spaceman came traveling» και «Crusader» (παράξενο ε;) – Chris de Burgh
(Επι)Στροφή με «Το Άγαλμα» του Πουλόπουλου (ω τι πρωτότυπο, δις).
«Σ’ αγαπώ» – Καλογιάννης, «Δελφίνι, δελφινάκι» – Καλατζής και «Χάντρα στο κομπολόι σου» – Νταλάρας.
«Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο» – Κούκα (ΟΕΟ περάσαμε στα λικνίσματα!!!)
«Μην μου θυμώνεις μάτια μου» και «Θα πιώ απόψε το φεγγάρι» – Πουλόπουλος
«Ερωτικό» – Μητσιάς, «Σ’ αναζητώ» και «Μια στάση εδώ» – Μητροπάνος

Θα μπορούσα ίσως να συνεχίσω με πολλά άλλα, αλλά νομίζω ότι αυτά είναι όσα θυμάμαι πιο έντονα, με την σειρά πάντα που τα ανάφερα και συνεπώς δεν νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό με «στιγματίζει» κάτι, άλλωστε they don't make them like they used to όπως λέει και στο Βatteries not included - φοβερό έργο, πως μου ήρθε τώρα; Σίγουρα πάντως στο ενδιάμεσο μπορώ να θυμηθώ «μυριάδες» άλλα που θα ήθελα ίσως να αναφέρω – δεν νομίζω ότι είναι όλα σημαδιακά. Γεγονός πάντως είναι πως αν βρεθώ με παρέα που τραγουδάει, με ή χωρίς μουσική, θα ξεκινήσω και θα συνοδεύσω όλο το ρεπερτόριο και «θα το ζήσω» με όλο μου το είναι (επτανησιακά χαρίσματα) και σίγουρα θα θυμηθώ και κάτι, θα το συνδέσω κάπως με την ζωή μου. Ή απλά θα το ζήσω.

[Μια ζωή στην καντάδα]

Ψιλοκρεμαστή μπαλιά σε όποιον θέλει να συνεχίσει…