Πυγολαμπίδες

Η απόφαση ελήφθει «στο φτερό». Μέχρι κι εμένα εξ απήνης με έπιασε δηλαδή. Έτσι η Μ. Τετάρτη με βρήκε να ρίχνω 5 πράματα σε μια βαλίτσα, 2 κρεμάστρες στο πορτμπαγκάζ και τα χιλιόμετρα έφυγαν γρήγορα, παρά την βρόχα που έπεφτε «ράιτ θρου»! Στάση στο Έπαχτο για ένα γρήγορο ζεστό φιλί και τα δώρα, ο μικρός έκανε Πάσχα στην θεία, οπότε ανέλαβε αυτή τα θρησκευτικά καθήκοντα (γιατί αν περίμενα απ' τη μάνα του...). Το βραδάκι μας βρήκε να τρώμε «στου Θωμά».
Μ. Πέμπτη και η μπόρα καλά κρατεί. Η φύση συμπάσχει στα μαρτύρια του Ανιδιοτελούς. Φυσικά το «κοκορόζουμον» δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει την βόλτα στην παραλία. Όπως και αρκετών φίλων και γνωστών απ' ότι διαπίστωσα. Μετά από αλλεπάλληλες χαιρετούρες δεν κατόρθωσα να γλυτώσω το τσίπουρο και την «πολιτικής υφής» συζήτηση. Είναι άραγε τόσο απαραίτητη η «οργάνωση» για να μπορέσεις να προωθήσεις την ιδεολογία; Ίσως να λαθεύω και να είναι, αλλά προφανώς το τσίπουρο μπορεί μεν να βοηθάει στα υγρά ρούχα και να σε κρατά ζεστό στην επιστροφή, απαντήσεις όμως δεν δίνει! Το βράδυ η «ράιτ θρου» συνέχισε να μαστιγώνει ανελέητα εκδικούμενη ίσως για την άδικη σταύρωση της ανιδιοτέλειας, της συμπόνιας και της αγάπης. Εφοδιασμένος αυτή τη φορά με ομπρέλα, ύστερα από την πορεία στο Γολγοθά παρακολούθησα τις αστραπές να φωτίζουν με παλλόμενες λάμψεις το πέλαγος πίσω από το νησάκι. Η πένθιμη καμπάνα, συνοδός συντονισμένη με τις αστραπές – μία καμπάνα, τρείς αστραπές – συμπλήρωνε τη σκηνή.
Μ. Παρασκευή και τα μαρτύρια έχουν τελειώσει. Η αποκαθήλωση συνοδεύεται από έναν καλοκαιρινό ήλιο. Αγαλλίαση και ηρεμία. Βόλτα στην παραλία με καλοκαιρινή διάθεση. Καφεδάκι με το νησάκι και το απέραντο πέλαγος, συντροφιά με βιβλίο αυτή τη φορά. Η ατμόσφαιρα τόσο καθαρή που μπορείς ν' αδράξεις τους Παξούς με μια απλωτή. Απόγευμα και η τσάπα βοήθησε στην αποκατάσταση ορισμένων ζημιών (των βροχών ή των γειτόνων;) στο «αποστραγγιστικό σύστημα». Πηγαίνοντας στην περιφορά μικρές λάμψεις, σαν παραισθήσεις, άρχισαν να σκίζουν τον αέρα. Οι κωλοφωτιές είχαν ξεκινήσει την δική τους βόλτα! Ένα θέαμα που αλήθεια καιρό είχα να δω. Παράξενο το πόσα πράγματα σου στερεί ο «πολιτισμός». Στο δείπνο η συζήτηση κινήθηκε γύρω από την επιστήμη και την φιλοσοφία, με θέματα που αφορούσαν τις ημέρες.
Μ. Σάββατο και το πρώτο μήνυμα ότι η ανιδιοτέλεια δεν πεθαίνει, προς μεγάλη λύπη των διωκτών της, ήρθε από τον ήχο της κανάτας που κάλυψε καθώς έσκαγε στο δρόμο την καμπάνα της πρώτης ανάστασης. Ξεκοιλιασμένη και άδεια από το περιεχόμενό της, που κυλούσε πια αργά-αργά στον κατήφορο, παρέμεινε στο μέσο του δρόμου να διαλαλεί το χαρμόσυνο μήνυμα: η αναγέννηση της φύσης έχει ξεκινήσει. Ο καλοκαιρινός ήλιος επιτάσσει περιπάτους οι οποίοι συνοδεύονται από κατανάλωση ικανοποιητικής ποσότητας κρασιού παρέα με παιδικούς φίλους. Έτσι, αυτή τη φορά η οινοποσία συνοδεύθηκε από αμπελοφιλοσοφία, μέχρι την ώρα που οι παραδόσεις μας εκκάλεσαν να επιστρέψουμε για να ντυθούμε κατάλληλα και να παρακολουθήσουμε και το μήνυμα της ανάστασης του Aνθρώπου, με την ελπίδα να επικρατήσει η αναγέννηση, η ανιδιοτέλεια, η συμπόνια και η αγάπη και στην δική μας ζωή. Η πατροπαράδοτη μαγειρίτσα φτιαγμένη από τα τσιλίχουρδα του αρνιού εξαφανίστηκε γρήγορα από το τραπέζι δίνοντας την θέση της στο καλοψημένο και λαχταριστό κατσικάκι - λουκούμι ένα πράμα, ειδικά η πετσούλα απ' τη σπάλα!
Κυριακή του Πάσχα και ο καιρός σύμμαχος στο σούβλισμα του Οβελία. Φέτος βρέθηκα σε μια βλάχικη αυλή και σουβλίσαμε με κέδρινη σούβλα. Το κοκορετσάκι και η σπάλα τιμήθηκαν δεόντως ενώ τα ζουζουνάκια (τρείς μικρούλες όλο χαμόγελο και ξεφωνητά) ζουζούνιζαν γύρω από το τραπέζι γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με γέλια και χαχανητά: ανάσταση. Επιστροφή στην νυφούλα όπου το τσιμπούσι συνεχίστηκε σε έτερο φρεσκοστρωμένο τραπέζι. Με ένα διάλυμα για λίγη ξεκούραση και βόλτα, η οινοποσία συνεχίσθηκε μέχρι πρωίας!
Δευτέρα του Πάσχα και ο περίπατος έχει μια δόση αποχαιρετισμού. Η παραλία είναι συνεχώς γεμάτη κόσμο, σε πλήρη αντίθεση με την ίδια περσινή μέρα. Όλες αυτές τις μέρες έσφυζε από ζωή, εντείνοντας την καλοκαιρινή διάθεση. Η μέρα κύλησε γοργά καταλήγοντας σε ορισμένες «επιχειρηματικής υφής» συζητήσεις.
Τρίτη και επιστροφή μετ’ εμποδίων στην μουντή τσιμεντούπολη. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω αναρωτιέμαι ποιος διαβολικός ψιθυριστής ώθησε τον άνθρωπο να δημιουργήσει τέτοια εκτρώματα μέσα στα οποία περπατά σκυφτός και αμίλητος αδιαφορώντας για τους γύρω του.

Χριστός ανέστη