Προχθές δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος

Γνωστή τακτική οι χουλιγκανισμοί και οι πόλεμοι «συμμοριών». Όπως οι γνωστοί-άγνωστοι, έτσι και αυτή είναι μια γνωστή-άγνωστη συνήθεια μιας μερίδας, γνωστής-άγνωστης, των οπαδών κάθε ομάδας (αν δεν υπήρχε ο νεκρός αμφιβάλω αν το θέμα θα είχε πάρει τέτοια έκταση, όσο γνωστό και αν είναι). Να πω ότι οι συγκεκριμένοι «οπαδοί» δεν χρειάζονται τιμωρία; Δεν θα το πω. Να πω ότι χρειάζονται σκότωμα; Αν και σίγουρα με ελκύει η ιδέα (και πάνω στα νεύρα μου μπορεί και να το έλεγα), δεν θα πω ότι χρειάζονται σκότωμα. Είμαι εναντίων κάθε μορφής αναντίστρεπτης δράσης. Και μιας και είναι αδύνατο να τους επαναφέρεις στην ζωή, ε δεν θα ήθελα να φτάσω να τους επιβάλλω, εν πλήρη συνειδητότητα, «να υποστούν το σφάλμα» τους. Δεν μπορώ να διαλαλώ πως έπραξαν το μέγιστο των αμαρτημάτων, όταν ετοιμάζομαι να το διαπράξω κι εγώ επάνω τους. Μένω λοιπόν στην αρχική μου δήλωση. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν. Με σοβαρή και δυνατή τιμωρία. Δεν θα την πω «παραδειγματική» βέβαια. Η τιμωρία δεν είναι κάτι από το οποίο πρέπει να παραδειγματιζόμαστε. Άλλωστε ως τι να παραδειγματιστούμε; Ως τιμωρούμενοι ή ως τιμωροί; Η τιμωρία είναι το «εκ των υστέρων» αναγκαίο κακό. Και οι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν.
Με τρόμο όμως άκουσα τα «εκ των υστέρων» μέτρα που ανακοινώθηκαν ως μέτρα «εκ των προτέρων» πρόληψης (για τα μέτρα μιλάμε πάντα, όχι την ανάληψη δράσης για τον εντοπισμό των δραστών και για την δήλωση της δεδομένης τιμωρίας χωρίς αναστολή, η οποία ούτως ή άλλως πρέπει να ισχύει για σωφρονισμό και όχι για παραδειγματισμό και που αν παραμείνει δήλωση ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία). Ας αποδεχθώ όμως για λίγο την ορθότητά τους ως μέτρα πρόληψης. Οι οπαδοί θα φοβούνται λέει την τιμωρία (που θεωρητικά θα έχουν δεδομένη λόγω των αποτελεσματικών μέτρων παρακολούθησης «τύπου στάζι», τα οποία αναπτύσσονται κατά κόρον τον τελευταίο καιρό) και δεν θα πράξουν όπως έπραξαν. Αναρωτιέμαι όμως, είναι δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί να φοβηθούν την τιμωρία; Μιλάμε για ανθρώπους που δεν φοβούνται να διακινδυνέψουν την ζωή τους την ίδια έτσι; Οι άνθρωποι αυτοί θα φοβηθούν την τιμωρία; Μου φαίνεται εντελώς παράλογο. Έστω λοιπόν ότι δεν θα φοβηθούν. Απλά θα συνεχίσουν, αλλά θα πιάσουμε τον πρώτο (δηλαδή μπορούμε, αλλά ελλείψει μέτρων δεν τον πιάσαμε), θα πιάσουμε τον δεύτερο κοκ, ε κάποτε θα τελειώσουν. Γιατί θα τελειώσουν; Πιστεύουμε ότι θα σταματήσει να δουλεύει η «καλοστημένη μηχανή» που τους παράγει; Γιατί; Δεν θα βρίσκει υλικό; Εδώ καταφέρνει να τους φανατίσει σε τέτοιο βαθμό που να αδιαφορούν για την ίδια τους την ζωή, θα «κωλώσει» να τους διαλύσει τις αναστολές της πιθανής τιμωρίας; Μα ούτως ή άλλως πριν τους φανατίσει φοβούνται, όταν απλά περάσουν το κατώφλι δεν φοβούνται τίποτε. Και αυτό δεν προβλέπω να σταματάει με κανένα μέτρο σαν αυτά που ανακοινώθηκαν. Αυτό το κατώφλι πάντα θα υπάρχει και όσο υπάρχουν άνθρωποι που σπρώχνουν κάποιους να το περάσουν, μερικοί θα το περνούν. Και η τιμωρία μετά δεν θα έχει καμία σημασία. Συνεπώς αυτούς τους «σπρώχτες» θέλουμε να πιάσουμε. Και όλα θα λυθούν ως δια μαγείας.
Εκτός και αν πιστεύουμε πως όλα αυτά τα «αναρχικά στοιχεία» (εντός εισαγωγικών, διότι η αναρχία ουδεμία σχέση έχει με την μάστιγα των χούλιγκανς και εν γένει των κουκουλοφόρων) μαζεύονται και αυτόοργανωνονται από μόνοι τους τόσο θαυμάσια και τόσο αποτελεσματικά. Ε τότε το μόνο που μπορώ να ομολογήσω είναι πως μάλλον σε εντελώς λάθος χέρια έχουμε παραδώσει την οργάνωση της κοινωνίας μας.
Συνεχίζω λοιπόν να κρατώ ως δεδομένο ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν (και σίγουρα όχι χρηματικά - δεν υπάρχει ευτελέστερη και πιο υποκριτική «τιμωρία»). Για την πράξη τους φυσικά, όχι για παραδειγματισμό. Άλλωστε είπαμε, δεν ξέρω τι παράδειγμα θα (πρέπει να) πάρει ο καθένας, αν θα το δει από την πλευρά του τιμωρούμενου ή του τιμωρού. Συνεχίζω όμως να μην μπορώ με τίποτε να καταλάβω πώς η προσπάθεια «στραγγαλισμού» του προβλήματος με την απειλή της «δεδομένης» τιμωρίας (εντός εισαγωγικών πάλι γιατί το δεδομένο, όσο δεδομένο και αν είναι, πάντα μπάζει νερά) θα λύσει το πρόβλημα, ειδικά όταν οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται η τιμωρία δεν λογαριάζουν την ζωή τους την ίδια και ακόμα περισσότερο αφού ακόμα και όλους να τους πιάνουμε και να τους τιμωρούμε, σε καθημερινή βάση (πράγμα αδύνατο ακόμα και για την ίδια την στάζι), η μηχανή παραγωγής θα συνεχίσει να δουλεύει. Αν δεν χτυπηθεί αυτή η «θαυμαστή» μηχανή παραγωγής των χούλιγκανς, ακόμα και με άμεση θανατική καταδίκη και εκτέλεση να απειλήσουμε, και να εφαρμόσουμε, πάλι μια τρύπα στο νερό θα έχουμε κάνει όσον αφορά στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Εκτός και αν συνεχίζουμε να ξεχνάμε συστηματικά ότι μιλάμε για ανθρώπους που έχουν ήδη υπογράψει την θανατική τους καταδίκη, ωθούμενοι από τους μικροπαράγοντες οι οποίοι ωθούνται από τους μεγαλοπαράγοντες κοκ.
Η αλήθεια είναι πως στο μικρό μυαλό μου φοβάμαι πολύ περισσότερο την αυθαιρεσία της εξουσίας και τους μηχανισμούς χειραγώγησης, που γνωρίζει τόσο καλά να χρησιμοποιεί, από τους προχτεσινούς χούλιγκανς. Από τους δεύτερους ξέρω και μπορώ να προφυλαχθώ. Το κάνω χρόνια τώρα.
Δεν έχω τίποτε εναντίων της εκ των υστέρων - αναγκαίου κακού - τιμωρίας ως μέθοδο σωφρονισμού του φταίχτη (οπότε θα γίνει σώφρον και δεκτικός στις διδαχές του κοινωνικού δικαίου και του σεβασμού ως προς την κοινωνία και τον συνάνθρωπο - και την φύση και τα όσια και ιερά κοκ.), μάλιστα την θεωρώ απαραίτητη. Απλά αδυνατώ με το μικρό μου μυαλό να αντιληφθώ την ικανότητα της τιμωρίας να διαπαιδαγωγήσει «τις μάζες» μέσω «παραδειγματισμού». Πόσο μάλλον όταν είναι δεδομένο πως θα φέρει «αντίδραση» και δημιουργία ενός συστήματος «αποφυγής τιμωριών». Η τιμωρία δεν είναι εκπαιδευτικό μέσο, είναι σωφρονιστικό μέσο που απευθύνεται στον παραβάτη και ικανοποιεί το περί δικαίου αίσθημα - δεν διαπαιδαγωγεί όμως, σωφρονίζει. Έτσι, τα μέτρα πρόληψης δεν μπορούν να συμπίπτουν με τα μέτρα καταστολής και εξασφάλισης της επιβολής της τιμωρίας. Και η κοινωνία θέλει πρόληψη, να μην ξανασυμβεί ο φόνος, όχι εξασφάλιση της τιμωρίας όταν ξανασυμβεί. Ναι, ο φταίχτης πρέπει να είναι σίγουρος ότι θα τιμωρηθεί, αλλά αυτό είναι μηδαμινό, ειδικά όταν μιλάμε για ανθρώπους που ρισκάρουν ούτως ή άλλως την ίδια τους την ζωή. Εκ των προτέρων λοιπόν, θέλω να μην ξανασυμβεί, όχι να έχω σίγουρο πως θα τιμωρήσω τον φονιά όταν ξανασυμβεί. Φοβάμαι λοιπόν όλο και περισσότερο όταν ακούω να ανακοινώνονται μέτρα καταστολής και στραγγαλισμού των προβλημάτων αντί να ανακοινώνονται μέτρα επίλυσης της αιτίας του προβλήματος. Φοβάμαι μια κοινωνία που αντί να ψάχνει το φάρμακο για την λέπρα περιορίζεται στην εκτέλεση των λεπρών με την ελπίδα πως τα μέλη της θα φροντίσουν να μην νοσήσουν για να μην εκτελεσθούν.

Προχθές δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος, εχθές δολοφονήθηκε ένα (ακόμα) κομμάτι της δημοκρατίας και της ελευθερίας μας. Προσωπικά καταδικάζω απερίφραστα και τις δύο ενέργειες. Με δεδομένο πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, στο σύνολό τους, χωρίς εξαιρέσεις (οι οποίες δυστυχώς προετοιμάζονται ήδη - «χάριν πληροφορίας»), πρέπει να τιμωρηθούν, περιμένω να ακούσω μέτρα που θα εξαλείψουν την βία, όχι μέτρα που θα προσπαθούν να εξασφαλίσουν την τιμωρία. Το οφείλουμε στον νεκρό.