Πρωινή αμπελοφιλοσοφία

Ο πρωινός περίπατος με έφερε σε μέρη που είχα χρόνια να περιδιαβώ. Αν και η κούραση από την χτεσινή παράδοση είναι εμφανής (9 ώρες όρθιος και μπλαμπλα και 3 ώρες οδήγηση δεν είναι λίγο), αποφάσισα να κατέβω από το βουνό μου (πως λέμε τον θρόνο μου), ποδαράτο, να παραλάβω το βιβλίο που είχα παραγγείλει. Ναι, μετά από την επερώτηση του DMR θέλησα να πιστοποιήσω πως είναι δυνατόν να βρεθεί ακόμα το ανθολόγιο. Και εβρέθη. Έτσι όλα πηγαίνουν στην θέση τους ωραία και καλά! Το μόνο που εμφανώς με χάλασε είναι αυτή η αηδιαστική υγρασία που καλύπτει τα πάντα πάνω από την Αθήνα. Ακόμα και η Ακρόπολη και ο Λυκαβηττός διακρινόταν με δυσκολία στο βάθος. Ευτυχώς κατά την άνοδο ο ήλιος ξεμύτισε, αν και ακόμα δεν έχει κάνει αισθητή την παρουσία του.
Στο ενδιάμεσο το «δημοτικό μου». Καιρό είχα να περάσω από εκεί ποδαράτος. Στέκομαι λίγο και συνειδητοποιώ τις διαφορές. Η αυλή φαίνεται εμφανώς πιο μικρή, τότε ήταν ταξίδι να πάμε από τις αίθουσες στις βρύσες. Τώρα έχω και το 3πλάσιο κάπου ύψος οπότε κοιτάω από ψηλά . Οι «υποδομές» πολλές. Καμιά σχέση με τα χρόνια μας. Τότε ήταν μια «άδεια» αυλή, τώρα έχει 2 γήπεδα του μπάσκετ, 1 του βόλεϋ, μια κρεβατίνα στις βρύσες… Να πήγαινα σε τέτοιο σχολείο… Αηδίες. Σήμερα η αυλή ήταν άδεια. Δέκα παιδιά παίζαν όλα κι όλα στις καταπληκτικές υποδομές. Τότε τελικά η αυλή ήταν γεμάτη, γεμάτη από εμάς που τρέχαμε απ’ άκρη σ’ άκρη και δεν χρειαζόμασταν υποδομές για να ευχαριστηθούμε και να αθληθούμε. Ευτυχώς που δεν πάω τώρα σε ένα τέτοιο σχολείο. Αλίμονο στα παιδιά μου. Πιο κάτω η «παιδική». Με το μονόζυγό της, τις κούνιες της. Έβαλαν και τάπητα για να μην χτυπάνε τα παιδιά στο χώμα παίζοντας. Ωραία πράματα. Μόνο… που δεν είχε παιδιά (φαίνεται δεν χωράνε εκεί μέσα μαζί με τον τάπητα). Ενώ παλιά που πέφταμε, χτυπούσαμε, μελανιάζαμε και καταξεσκιζόμασταν ήμασταν… παιδιά! Παίζαμε. Δεν μας ένοιαζαν όλα αυτά. Και ούτε και πάθαμε και τίποτε τότε δηλαδή. Παραγίναμε μιμουάπτου μου φαίνεται τώρα τελευταία .
Η σκέψη πέταξε στην τελευταία μελέτη που έγινε για τα παιδιά της ΕΕ και της Αμερικής. Εν ολίγης τα τρελαίνουμε τα παιδιά στις «δραστηριότητες» και τις υποχρεώσεις και άμα αυτά γίνουν ποτέ «ισορροπημένοι» άνθρωποι θα πρέπει να πέσουμε από τα σύννεφα. Βέβαια το ερώτημα είναι, καλά, εμείς που ενδιαφερόμαστε για το ορθό, το φυσιολογικό, το ισορροπημένο, με σφαιρικές δυνατότητες και πλήρη αντιληπτική ικανότητα, με νου υγιή σε σώμα υγειές και άλλα τέτοια χαζά ξεπερασμένα, καλά κάνουμε και τα λέμε όλα αυτά, «τους άλλους» όμως τους ρωτήσαμε αν θέλουν τέτοιους πολίτες στο μέλλον; Ρητορική η ερώτηση, η απάντηση είναι γνωστή…
Πέραν τούτου, μετά τα παιδικά μου χρόνια πέρασα στα σημερινά παιδιά. Πάλι χτες έπρεπε να διαφωνήσω με άλλο ένα φυντάνι που ήθελε να με πείσει «ότι δεν τα χρειάζονται όλα αυτά». Αν δεν τα χρειάζεστε όλα αυτά, τότε δεν χρειάζεστε και το πτυχίο. Γιατί αν χρειάζεστε το πτυχίο, σημαίνει ότι πρέπει να γνωρίζετε να σκέφτεστε με βάση όλους αυτούς τους μηχανισμούς (το «όλα αυτά» που «δίνω» εγώ δεν αναφέρεται ποτέ σε στείρες γνώσεις, κινούμαι εντελώς αντίθετα). Πτυχίο πάντως χωρίς αντίκρισμα τσου. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι αν και συνεχίζουν να αγνοούν γιατί πετάει το αερόστατο, τουλάχιστον οι καινούργιοι δεν είναι τόσο αντιρρησίες όσο οι προηγούμενοι, εκτός και αν διανύουμε ακόμα την «περίοδο χάρητος» .
Πίνοντας λοιπόν το 3το καφεδάκι, να θυμηθώ να ψάξω όοοολα τα βιβλία του (σημερινού) σχολείου να δω αν αναφέρεται πουθενά πως ο αέρας είναι ρευστό και έχει άνωση και γιατί πετάνε τα αερόστατα, ή αν τα έκοψαν και αυτά μαζί με τα της ιστορίας. Γιατί στα δικά μου βιβλία υπήρχαν και οι δικοί μου δάσκαλοι μου τα είπαν.