Ο γύρος του Κορινθιακού…

Είπαμε μια φορά κι εμείς να ξεφύγουμε από τον κλασικό πίτα-γύρο και αδυνατώντας φυσικά να κάνουμε τον γύρο του κόλπου της Βοθνίας (καμήλες έχουμε – πραγματικές – όχι τάρανδους γιαλατζί), αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο του Κορινθιακού. Η σύνθεση κλασική: Γκαμήλες, αλεπουδίτσα και shadow. Ξεκινήσαμε βέβαια λίγο αργά, γιατί αν και το βράδυ (μετά από ξενύχτι – να το προσέξουμε αυτό), όπως πάντα, δεν μου κόλλαγε ύπνος, το πρωί λαλούσε το ξυπνητηροραδιόφωνό μου κοντά μια ώρα πριν το ακούσω
Μολαταύτα ξεκινήσαμε και καταλήξαμε οσονούπω (στρατηγέ μου) στον πρώτο σταθμό μας. Εκεί μας τρόμαξε ολίγον ο καιρός, διότι ως γνωστόν εγώ διαθέτω πάντα μα πάντα ομπρέλα, εκτός από τις φορές που βρέχει. Παρόλ’ αυτά οι απειλές ξεφούσκωσαν (τον συνέφερε να τα βάλει μαζί μου; αμ δεν τον συνέφερε) και μπορέσαμε να απολαύσουμε στην συνέχεια ένα καταπληκτικότατο φαγκρί στα κάρβουνα, στον δεύτερο σταθμό της περιοδείας μας. Μάστορας ο ψήστης, μάστορας, έκανε καλή δουλειά πάνω στο φαγκρί που με μεγάλη επιτυχία (να σημειωθεί στα πρακτικά) επέλεξα από το ψυγείο του.


Και αφού ντερλικώσαμε καλώς και τιμήσαμε τας λαϊκάς παραδόσεις και τον ελληνικό κινηματογράφο, συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας στα βόρεια παράλια του κόλπου, επισκεπτόμενοι σημαντικά αξιοθέατα, όπως την εκκλησία στην οποία έγινα νονός και παραλίες στις οποίες άπλωσα την αρίδα μου, κατανάλωσα μεγάλες ποσότητες ούζου, έπαιξα ατελείωτες ώρες τάβλι και…, και…, και… (ναι, μπορεί και αυτό, αλλά μην γίνεσαι αδιάκριτο).



Καταλήξαμε φυσικά με καφεδάκι και γλυκό του κουταλιού στον τελευταίο σταθμό μας, όπου αφού αναλύσαμε και ταυτοποιήσαμε την απόλυτη επιτυχία της περιοδείας μας, απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα και τα φώτα που καθρεπτίζονταν στην αεικίνητη πλανεύτρα.



Νυχτερινή επιστροφή…

[και τώρα, μετά την αναπόληση, πίσω στην δουλειά…]

Το λουμπάγκο, τα λαχανάκια βρυξελών, η βενζίνη και άλλα βρύα

Μια απότομη κίνηση, ένα τράβηγμα, ένα φτάρνισμα (ναι, ναι ένα φτάρνισμα…) και έχουμε το «λουμπάγκον» δεδομένον. Έτσι, εδώ και 2 εβδομάδες περίπου περπατάω σαν στειλιάρι, φορώντας «ζώνη» στη μέση και ελπίζοντας πως την επάυριο θα είμαι καλύτερα. Το στομάχι δε χάλια από τα (απαραίτητα) χάπια αποθεραπείας. Επιτέλους σήμερα μπορώ να πω πως έχει περάσει αρκετά, αν και τα κατάλοιπα του πόνου είμαι σίγουρος πως θα μείνουν 2-3 βδομάδες ακόμα…
Ο καιρός δε πάει από το κακό στο χειρότερο (κεφάλι βαρύ και διάθεση στο πάτωμα). Ανοιξιάτικα είχαμε κατακαλόκαιρο και τώρα μας το γύρισε σε βαρυχειμωνιά ένα πράμα. «Ακραία καιρικά φαινόμενα» ήτοι πλημμύρες-ξηρασία, πλημμύρες-ξηρασία κοκ. Νερό λέει δεν θα έχουμε… Πως να έχουμε; Αφού με την ένταση που πέφτουν (όταν πέφτουν) οι βροχές δεν συγκρατιόνται για να αποστραγγιστούν στους ταμιευτήρες αλλά πάνε στην θάλασσα παρασύροντας κι όλας… Φαΐ λέει δεν θα ’χουμε… Πώς να ’χουμε; Είδαν τα λαχανάκια στους αγρούς την γρήγορη εναλλαγή των «ακραίων καιρικών φαινομένων» και αυτοκτόνησαν τα καημένα. Τι να κάτσω να κάνω εδώ σου λέει το μαρουλάκι; Να με υποβάλουν συνεχώς σε σκωτσέζικο ντους; Ρε μπας και πληρώνουμε πολύ πιο ακριβά από 1 ευρώ το λίτρο την βενζίνη μας και δεν το έχουμε πάρει ακόμα χαμπάρι; Μπας;
Τα φυντάνια μου… Χμμμ… Αναρωτιέμαι αν είναι σωστό να φοιτούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση άτομα που δεν γνωρίζουν να κάνουν μετατροπή μονάδων και που αν τους δώσεις μια μαθηματική πράξη 5 όρων που περιέχει πολλαπλασιασμό, διαίρεση και ρίζα θα βγάλουν όλοι λάθος αποτέλεσμα… Μα όλοι!!!!
Ένα μέτρο έχει δέκα εκατοστά… Πόσα;;; Δέκα. Σίγουρα; Ναι. Και το δεκατόμετρο; Αααα... ναι... Χμμμ... έχει εκατό εκατοστά. (!!!) Άρα ένα τετραγωνικό μέτρο έχει; Ε.. εκατό τετραγωνικά εκατοστά!! …
Και στο σημείο αυτό εγώ αναρωτιέμαι μήπως και να ακολουθήσω το παράδειγμα των λαχανακίων ειδάλλως με βλέπω να καταλήγω κάτι σε Τζακ ο αντεροβγάλτης σε νέες περιπέτειες…

Ερωτήσεις...

Ακούστηκε λέει ότι ο Προυστ κόβει βόλτες και κάνει ερωτήσεις. Εγώ πάλι δεν κατάλαβα τι σχέση έχει ο Προύστ με όλα αυτά, αλλά αντελήφθην πως η Αλκυόνη θα ήθελε να απαντήσω σε ένα σετ ερωτήσεων στο οποίο απάντησε και η ίδια. Ας είναι λοιπόν:

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Την ψάχνω ακόμα.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η διάθεση να κάνω κάτι.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
…
Δεν θυμάμαι :(

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Δεν τα παρατάω ποτέ
(ούτε όταν χάνουμε 2-0 στα σετ και 13-2 στο τελευταίο… οπότε και κερδίσαμε 3-2 στα σετ – μιλάμε για βόλεϊ με τους παλιούς κανόνες :p)

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Η ηπειρώτικη γαϊδουροκεφαλιά

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Αν και θεωρώ τα λάθη απαράδεκτα, επιείκεια μπορεί να δείξω μόνο στα λάθη από αστάθμητους παράγοντες.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με καμία

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Οι ανιδιοτελείς, ντόμπροι άνθρωποι που έχουν ακόμα την διάθεση να ζουν πραγματικά.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
O γύρος της Ελλάδας

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Σήμερα: King και Coelho

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Σταθερότητα

12. ... και σε μια γυναίκα;
Λάγνα τρυφερότητα ;p

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Κανένας

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Κανένα
(αν κάποια φορά σιγοτραγούδησα κάτι θα ήταν η εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα)

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ισοζύγια μάζας – ενέργειας του Himmelblau :p
(Προς αποκατάσταση της τάξης, ο τίτλος είναι «Βασικές αρχές και υπολογισμοί στη χημική μηχανική»)
{καλά, μην βαράς αλλά όντως με σημάδεψε όταν κατανόησα την σημασία τους και άρχισα να «ψηλιάζομαι πως δουλεύει ο κόσμος» γύρω μου… αν θες σώνει και καλά λογοτεχνικό, βάλε το Ταξίδι στο κέντρο της γης}

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Contact…
(Ούφ.. αυτά τα «σημάδια» με κουράζουν)

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Κανένας

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Κανένα

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Αυτό που είμαι

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Κόκκινο κρασί

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για την όποια στενοχώρια προκάλεσα άμεσα, έμμεσα, ηθελημένα ή άθελα μου. Δεν συνηθίζω να μετανιώνω για τίποτε άλλο.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τους συμφεροντολόγους

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Ο περίπατος

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο εαυτός μου

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Μέχρι στιγμής νομίζω ποτέ. Πιθανών θα το έκανα μόνο αν έκρινα πως το ψέμα θα βοηθούσε την ψυχολογία του αποδέκτη του με θετικά αποτελέσματα. Αν και δεν πιστεύω πως το ψέμα μπορεί να έχει τελικά θετικά αποτελέσματα οπότε…

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Μμμ… κάθε περίσταση έχει το «δικό της» απόφθεγμα. Κανείς δεν μπορεί να έχει μόνο ένα. Τα πιό αγαπημένα μου όμως, που προσπαθώ να χρησιμοποιώ ως γνώμονα, είναι δύο:
«Η προσπάθεια είναι το μέσο, το αποτέλεσμα είναι αυτό μου μετράει»
«Οι ανάγκες των πολλών υπερβαίνουν τις ανάγκες του ενός ή ακόμα και των λίγων»

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Δεν επιθυμώ να πεθάνω

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Ποιόν απ’ όλους τους θεούς;

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Δυστοκίας. Μου πήρε 2 ώρες να απαντήσω στις ερωτήσεις αυτές...

Καφές, ταβέρνα και «ηλιοβασίλεμα στους γερανούς»

Σαββατοκύριακο στην πάνω πόλη. Βόλτα στην παραλία, από το λιμάνι μέχρι το μέγαρο. Αυτά τα έργα ανάπλασης αλήθεια πότε θα τελειώσουν; Γιατί μου χάλασαν την μισή βόλτα και την αναπόληση.

{Σας την έσκασα, άφησα το καραβάνι και ήρθα ινκόγκνιτο}

The στίχοι

Το μπαρμπουνάκι μας αποφάσισε πως θέλει να μάθει «ποιά τραγούδια θυμάμαι να σημαδεύουν τη ζωή μου μέχρι τώρα, τις καλές στιγμές, τις γλυκές στιγμές, τις πικρές στιγμές, τις ώρες της οδύνης, τις ώρες της χαράς.». Δύσκολο. Συνηθίζω να θυμάμαι τις ίδιες τις στιγμές και όχι τον «περίγυρό» τους. Παρόλ’ αυτά θα προσπαθήσω να την ευχαριστήσω ξεκινώντας από εκεί που θυμάμαι… στο ενδιάμεσο έχω την αίσθηση ότι θα πέσω σε κομμάτια που θυμάμαι τους στίχοι αλλά δεν θυμάμαι ούτε καλλιτέχνη, ούτε τίτλο. Πιθανών λοιπόν η λίστα να έχει ελλείψεις…

Ευγενική χορηγία των γονέων για την περίοδο που δεν θυμάμαι τον εαυτό μου: «Το πουκάμισο το θαλασσί» – Νταλάρας (τρέλα είχα μου είπαν)
Το πρώτο που θυμάμαι εγώ είναι το: «Αρθούρε Ρεμπώ» – Χατζιδάκης (μέχρι κι εγώ αναρωτιέμαι τώρα… - για τότε, ακόμα μου αρέσει...)
Και συνεχίζουμε:
«Point blank» και «Spare parts & broken hearts» – Bruce Springsteen
«I need a hero» και «Total eclipse» (ω τι πρωτότυπο) – Bonnie Tyler
**[Προσθήκη] Κάπου εδώ μου θύμισε ένα φιλαράκι πως μπαίνει το «Money for nothing» – Dire Straits (χρειάστηκε να θυμηθούμε και να σιγοτραγουδήσουμε τους στίχοι για να καταλήξουμε στο όνομά του...) [Προσθήκη]
«Don’t pay the ferryman», «A spaceman came traveling» και «Crusader» (παράξενο ε;) – Chris de Burgh
(Επι)Στροφή με «Το Άγαλμα» του Πουλόπουλου (ω τι πρωτότυπο, δις).
«Σ’ αγαπώ» – Καλογιάννης, «Δελφίνι, δελφινάκι» – Καλατζής και «Χάντρα στο κομπολόι σου» – Νταλάρας.
«Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο» – Κούκα (ΟΕΟ περάσαμε στα λικνίσματα!!!)
«Μην μου θυμώνεις μάτια μου» και «Θα πιώ απόψε το φεγγάρι» – Πουλόπουλος
«Ερωτικό» – Μητσιάς, «Σ’ αναζητώ» και «Μια στάση εδώ» – Μητροπάνος

Θα μπορούσα ίσως να συνεχίσω με πολλά άλλα, αλλά νομίζω ότι αυτά είναι όσα θυμάμαι πιο έντονα, με την σειρά πάντα που τα ανάφερα και συνεπώς δεν νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό με «στιγματίζει» κάτι, άλλωστε they don't make them like they used to όπως λέει και στο Βatteries not included - φοβερό έργο, πως μου ήρθε τώρα; Σίγουρα πάντως στο ενδιάμεσο μπορώ να θυμηθώ «μυριάδες» άλλα που θα ήθελα ίσως να αναφέρω – δεν νομίζω ότι είναι όλα σημαδιακά. Γεγονός πάντως είναι πως αν βρεθώ με παρέα που τραγουδάει, με ή χωρίς μουσική, θα ξεκινήσω και θα συνοδεύσω όλο το ρεπερτόριο και «θα το ζήσω» με όλο μου το είναι (επτανησιακά χαρίσματα) και σίγουρα θα θυμηθώ και κάτι, θα το συνδέσω κάπως με την ζωή μου. Ή απλά θα το ζήσω.

[Μια ζωή στην καντάδα]

Ψιλοκρεμαστή μπαλιά σε όποιον θέλει να συνεχίσει…

Ώρα για μπλούμ

Ζέστανε ο καιρός. Η φύση οργιάζει, αν και η αλήθεια είναι πως η θερμοκρασία είναι λίιιιγο (λέμε τώρα για να μην τρομάξουμε) ψηλότερη από το φυσιολογικό. Μίνι καύσωνας λέει επικρατούσε (από τώρα;;; δηλαδή τον Ιούλιο τι πρέπει να περιμένουμε; κρεματόριο;) οπότε είπαμε κι εμείς να κάνουμε ένα μπανάκι. Πρώτος φυσικά έπρεπε να βουτήξει ο νιός. Και όχι βουτιά ό,τι κι ό,τι. Βουτιά στην κολυμβήθρα, ειδικά στημένη για την χάρη του στον Όσιο Λουκά. Εκεί μέσα στην φύση, τα λουλούδια και τα πουλιά. Το τοπίο πανέμορφο και η ηρεμία απαράμιλλη στον προαύλιο χώρο. Το μυστήριο όπως του άρμοζε όμορφο και ευχάριστο. Ο νέος μας κατά-ευχαριστήθηκε τη βουτιά – και το λάδωμα, μονομάχος θα γίνει το παιδί, ή θα βάζει λάδι και θα ’ρχεται βράδυ (τρέμετε πιπίνια)! Αποφάσισε να κλάψει όταν όλα είχαν τελειώσει. Μάλλον προτιμούσε να κάτσει στην κολυμβήθρα και να παίζει με τα γένια του παπά και το ευαγγέλιο – τα γένια του παπά, άλλο θέμα μεγάλο, παραλίγο να την αρπάξουν τη φωτιά από μια λαμπάδα. Πάντως, για μια φορά ακόμα (τέταρτη στην σειρά) επιβεβαιώθηκε η εντύπωσή μου πως τα μυστήρια αξίζουν μόνο μακριά από την Αθήνα (μόνο αυτά;). Τελικά αυτή η πόλη έχει γίνει η προσωποποίηση της εκμετάλλευσης και της έλλειψης σεβασμού. Ουδείς τομέας απόρθητος πλέον…
Τέλος πάντων. Τον βαφτίσαμε, τον ονοματίσαμε, τον ευχηθήκαμε, σειρά είχε να τον γλεντήσουμε κι όλας (επιτέλους!). Ευτυχής ο μπαμπάς, πανευτυχής ο παππούς – πλήρωσε ακριβά το όνομα – είχαν ετοιμάσει τρικούβερτο γλέντι. Εδέσματα (ψωμοτύρι μιαμ-μιαμ) της περιοχής και το κοκορέτσι έδινε κι έπαιρνε. Και μιας και φέτος το Πάσχα δεν είχα την χαρά να φάω πάλι την μισή από τη σούβλα που ετοίμαζε κάθε χρονιά για την αφεντιά μου ο εκλιπών θείος, αποφάσισε ο μικρός ανεψιός μας να με ευχαριστήσει προσφέροντάς τα έξτρα κομμάτια που απέμειναν στην σούβλα, αφού σερβιρίστηκαν όλοι οι υπόλοιποι. Λουκούμι ένα πράμα – ωχ ωχ… να, με πιάνει μια λιγουρίτσα τώρα δα… να πεταχτώ μέχρι το χωριό πάλι;
Ύστερα λοιπόν από το φαγοπότι ήρθε και η σειρά των «μεγάλων» να κάνουν την βουτιά τους, να ξεσκάσουν και από τον πρόωρο μίνι καύσωνα. Έτσι μια και δυο, κατεβήκαμε στην παραλία και μπλούμ, ρίξαμε την πρώτη βουτίτσα της χρονιάς. Άντε μπας και περάσουν λίγο οι αλλεργίες, γιατί η φύση μου τις διέγειρε ολίγο, και η καταρροή ήταν συνεχής όλη την ημέρα.
Κυριακή και μέρα χαλάρωσης. Ένα τράβηγμα στην πλάτη δεν μου επέτρεψε να επαναλάβω την βουτιά (τα περισσότερα ατυχήματα στο μπάνιο δεν λένε ότι γίνονται;) πράγμα βέβαια που δεν πτόησε την αλεπουδίτσα (#$%&^%$%$), και όχι μόνο αυτή (*&^$%%&^), που δευτερολόγησε και αν δεν μας περίμεναν να πάμε για φαγητό την έβλεπα να τριτολογεί κι’ όλας :@.
Πίσω πια στην τσιμεντούπολη και τις υποχρεώσεις. Τα πρώτα νεύρα δημιουργήθηκαν από μερικούς συνδικαλιστές που θεωρούσαν δικαίωμά τους να ενημερώσουν τους συμφοιτητές τους «περί εκλογών και κομμάτων» εν ώρα μαθήματος (μα καμία συναίσθηση του τόπου και του ρόλου;;;). Και αναρωτιέμαι, είμαι ο μόνος που τους πέταξα έξω από την αίθουσα; Γιατί σίγουρα πέρασαν κι άλλες αίθουσες πριν φτάσουν στην δική μας.

[Αρχίζω να πιστεύω πως το Αλκατράζ
έχει λιγότερα λουκέτα από το εργαστήριό μας]

Χαρμολύπη & παραλογισμός

Στην τελευταία γιορτή του σπιτιού προσήλθαν φίλοι, συγγενείς και φυσικά οι γειτόνοι. Να’ σου κι ο γιός του γείτονα. Δεν τον βλέπω πολύ συχνά μιας και έχουμε εντελώς διαφορετικά ωράρια «προσέλευσης στην γειτονιά» και οι γονείς του λείπουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα, οπότε το παιδί μένει στην γιαγιά του. Η αλήθεια είναι πως αν και τον γνώρισα αμέσως, εξεπλάγην προς στιγμήν όταν τον είδα. Τελευταία φορά που τον θυμάμαι, η ζωή μου δεν διέφερε πολύ από σήμερα. Από τότε όμως αυτός έριξε ένα μέτρο μπόι. Να μην σχολιάσω το γεγονός πως θυμάμαι σαν χτες όταν ο πατέρας του τον έκανε βόλτες στην αγκαλιά του, μωρό όντας. Από τότε εγώ… δεν έκανα κάτι επιπλέον στην ζωή μου…

Γενικά τον τελευταίο καιρό «πιάνομαι συνέχεια εξ απήνης» από παράξενες σκέψεις. Προχτές μας επισκέφθηκε ο μικρότερος της οικογενείας. Έκλεισε τους οκτώ μήνες πια. Άρχισε να περπατάει, με την βασική υποβοήθηση πάντα – δεν είναι παράξενο που ο άνθρωπος ξεκινάει να περπατάει με 4 βοηθητικά ποδάρια και καταλήγει και πάλι μετά από πολλά-πολλά χρόνια στο ίδιο σύστημα υποβοήθησης; – και προσπαθεί να μας πει που και που μερικά λογάκια. Φυσικά γίνεται πάντα το ανάλογο «παζάρι» ως προς το ποια λέξη προσομοιώνει αυτό που εκστόμισε – στόχος πάντα είναι να υποθέσουμε ποια θα είναι η πρώτη λέξη του, το μαμά δεν είναι μέσα στις υποθέσεις μας, κινούμαστε ανάμεσα σε ονόματα χωριών και ανθρώπων... Μακρηγορώ και ξέφυγα πάλι ε; Κι όμως πόσα εναύσματα χαρμολυπημένης σκέψης δεν μου δημιουργούνται συνεχώς από διάφορα περιστατικά. Μια από τις εικόνες που μου αρέσει να χαζεύω είναι ο πατέρας μου να παίζει με το μωρό. Έχει μια λάμψη όταν ασχολείται με παιδιά… άλλωστε τους αφιέρωσε και όλη του την ζωή. Μεθαύριο λοιπόν τον βαφτίζουμε... (τον ανεψιό μου, όχι τον πατέρα μου...) Έτσι λοιπόν μας περιμένει ένα εορταστικό τριήμερο - όπου θα σφάξουμε τον μόσχο τον σιτευτό - μακριά από την Τσιμεντούπολη. Κάτι είναι και αυτό...

Μμμ τέλος πάντων. Ότι θυμάμαι χαίρομαι. Μπορώ πάντως να πω πως τα αποτελέσματα από την ανάλυση στο Μεγάλο Ίδρυμα ήταν, κατά γενική ομολογία, άκρως εντυπωσιακά. Αλλά πάλι, όπως πολλές φορές έχω πει, δεν θα μπορούσαν με τίποτε να είναι και διαφορετικά. Τώρα ποιό θα είναι το αποτέλεσμα; Αυτό μάλλον θα το κρίνει «ο παραλογισμός του συνδυασμού λογικότατων νόμων και κανόνων». Κοινώς η ουσία μας είναι αδιάφορη μπροστά στους τύπους…

Πραγματικά όμως αναρωτιέμαι, μήπως υπάρχει κάποιος άγραφος νόμος που οδηγεί την «υψηλή τεχνολογία» να μας απογοητεύει πάντα την στιγμή που επαφιόμαστε περισσότερο στα χέρια της, θεωρώντας δεδομένη την επιτυχία της;