Βραδινά τηλεφωνήματα…

Το όνομα στην οθόνη με παραξένεψε. Δεν μπορεί, ξανά; Προσεκτική διερεύνηση του αριθμού από κάτω. Κλήση από Γερμανία. Είπα κι εγώ. Μια γρήγορη ανασκόπηση της επαγγελματικής πρότασης για δουλειά εκεί. Η πρόταση έχει γίνει από το μεσημέρι. Ξέρει πως, πάνω κάτω, για τους ίδιους λόγους που το μπαρμπουνάκι επιλέγει να επιστρέψει, προφανώς εγώ δεν ενδιαφέρομαι (μην ξεχνάμε και ότι «δένω με την ατμόσφαιρα» ένα πράμα...), συν του ότι αντιλαμβάνεται πως μια τέτοια αποδοχή σημαίνει πως θα αναιρέσω όλους τους κόπους και τις θυσίες που έχω κάνει 15 χρόνια τώρα για να πετύχω έναν και μοναδικό στόχο, στόχο που είχα βάλει εξ αρχής και παρέμεινε σταθερός και αναλλοίωτος με τα χρόνια. Παρόλ’ αυτά θέλει να την κάνει. Φυσικά και θα μπορούσα, δεδομένης της κατάστασης να παίξω εκ του ασφαλούς, αλλά αυτό σημαίνει πως διακινδυνεύω να τον εκθέσω και δεν το θέλω.
Ο καρντάσης, παρότι μερικές χώρες μακριά, καταφέρνει να βρίσκεται πάντα πολύ κοντά. Αλήθεια, συνήθως καταφέρνει να συνδέει την μνήμη μου με το παρελθόν, ακόμα και όταν δεν αναφέρεται τίποτε από τις συζητήσεις μας σε αυτό. Όλα επιστρέφουν γρήγορα, τόσο νωπά παρά τα χρόνια που μας χωρίζουν, και η πάνω πόλη έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Έχω την αίσθηση πως σε λίγο θα βγούμε στην παραλία βόλτα, ή θα πάμε στο κλασικό μας Εφήμερο για ρετσίνες και μεζέδες. Ύστερα στα κάστρα, βόλτα στα «μπαλκόνια»…
Στο θέμα λοιπόν χρήζουν περαιτέρω διευκρινίσεις και θα το σκεφτώ σοβαρά...
Οπότε περνάμε στον δεύτερο (πρώτο ίσως;) λόγο του τηλεφωνήματος. Τον Σεπτέμβρη παντρεύεται! Ζντούπ. Είσαι ακόμα εκεί… Εεε ναι, εδώ είμαι… Εμμ ναι… Πώ… Η φράση δεν προφταίνει να τελειώσει: Πλαταμώνα. Σε παίρνω από τώρα για να το σιγουρέψω (καλύτερα φυσικά γιατί ένας άλλος με είχε πάρει μόνο μία βδομάδα νωρίτερα και προφανώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ Χαλκιδική…), θα έρθεις και θα… μπλα μπλα μπλα…
Φυσικά η δεύτερη πρόταση γίνεται άμεσα αποδεκτή. Σχέδια για το ταξίδι… Αναμνήσεις από την πλάκα, το white bar, το μαϊάμι κτλ… Χμμ πιθανότατα τον Σεπτέμβρη θα το (ξανα)κάψουμε. :)