Βάλε μια φωτίτσα να ζεσταθούμε βρε παιδάκι μου…

Στάχτη και μπούλμπερη ακόμα μια φορά. Θυμάμαι πέρσι, σχεδόν τέτοια εποχή, τις υποσχέσεις πως δεν θα επαναληφθεί η κατάσταση στην Χαλκιδική, πως θα φροντίσουν ώστε οι αντιπυρικές ζώνες να είναι καθαρές την επόμενη χρονιά, πως θα φροντίσουν… Οι ίδιοι που έδιναν αυτές τις υποσχέσεις πέρσι, ένα χρόνο μετά αναρωτιούνται πως έγινε και καταστράφηκε η Πάρνηθα…
Προχτές, στην παραλία της ψάθας παρατηρούσα την αντιπυρική ζώνη της περιοχής. Ανύπαρκτη. Μια κυματιστή πλέον γραμμή μαρτυρούσε πως κάποτε εκεί ήταν αντιπυρική ζώνη. Η μισή ήδη καλυμμένη με δέντρα, η υπόλοιπη χορταριασμένη. Φρόντισαν...
Άκουγα έναν πυραγό τις προάλλες: Εκεί πάνω έχω καμιά 60αριά άντρες, άρτια εκπαιδευμένους να κινδυνεύουν την ζωή τους. Αυτούς έχω. Τους εθελοντές και τους εποχικούς που να τους στείλω στην λαίλαπα; Αυτοί είναι σίγουρες χαμένες ζωές. Και είναι χαμένες ζωές. Όποιος έχει βρεθεί ποτέ δίπλα σε δασική φωτιά καταλαβαίνει πως η εικόνα που έχουμε για την κόλαση ωχριά μπροστά στην πυρκαγιά. Αλλά είπαμε, φρόντισαν...
Η αλήθεια είναι πως ήταν αναμενόμενη μια πυρκαγιά μεγάλης έκτασης φέτος. Βλέπεις αλλάξαμε το σύνταγμα και επίκειται νομοσχέδιο επαναπροσδιορισμού των δασικών εκτάσεων. Να μην τις επαναπροσδιορίσουμε όπως συμφέρει; Ε ναι λοιπόν, φρόντισαν...
Αλήθεια. Ότι και αν συνέβαινε λόγω ενός Blackout στην νότια Ελλάδα για καμιά 10αριά να πω εγώ μέρες, συγκρίνεται με την καταστροφή; Δυστυχώς υπάρχουν ηλίθιοι που πιστεύουν πως ναι. Και έτσι προτιμήσαμε, αφού δεν φροντίσαμε για επαρκές προσωπικό (πασαλείμματα με εποχικούς όπως πάντα – μην αυξήσουμε τον δημόσιο τομέα και μας κάνουν ντα e-κοκορόμυαλοι), για επαρκή μέσα (αλήθεια πως δεν έπεσαν και αυτά που είχαμε;) και για προληπτικές ενέργειες (πρόληψη; ξεχασμένη λέξη…), προτιμήσαμε λοιπόν να σώσουμε τους πυλώνες. Να φροντίσουμε... μην λείψει το ρεύμα… αυτό έχει σημασία… Το οξυγόνο, την ηρεμία, την ισορροπία, την κλιματική ρύθμιση, την φύση, την ζωή… τσς τι να τα κάνεις αυτά; Σαμ’ πως φέρνουν χρήματα; Ακόμα και στο ευτελές επίπεδο βέβαια των ανθρώπων του χρήματος να πέσω, μπορώ να σκεφτώ επίσης τα χρήματα που θα πληρώσουμε για αποκατάσταση των ζημιών, όχι από την ίδια την πυρκαγιά, αλλά από τις πλημμύρες, από τα ψυχολογικά μιας ολόκληρης κοινωνίας που θα βλέπει το δάσος μόνο ζωγραφιά, από τα νοσήματα που θα αυξηθούν, από τις ελλείψεις και την δυσχερέστερη διαβίωση κτλ κτλ κτλ… Αλλά σημασία έχει προφανώς πως οι κάνγκουροι του ευτελούς χρήματος ξέρουν πως δεν θα πληρώσουν αυτοί. Άσε τους φτωχομπινέδες να πληρώσουν τα σπασμένα της αδηφαγίας τους.
Και έρχονται ώρες που αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως και πρέπει να καθαρίσεις μια κι έξω την ήρα απ’ το στάρι, μπας και πάει μπροστά τούτη η κοινωνία χωρίς τους ευτελείς φιλάργυρους. Γιατί η αιτία ποτέ δεν βρίσκεται στο χέρι που πράττει, αλλά στο μυαλό που σκέφτεται και στους στόχους και τα συμφέροντα που έχει και εξυπηρετεί. Αυτά πρέπει να ξεριζώσεις.
Ο πατέρας μου το πήρε βαρέως. «Είδες τι έγινε πάλι; Κι εσύ κάθεσαι και σκέφτεσαι να περιμένεις λίγο για να αλλάξεις το αυτοκίνητό σου με οικολογικό.» «Ναι περιμένω. Το ότι υπάρχουν κρετίνοι σε αυτόν τον κόσμο δεν σημαίνει πως εγώ δεν πρέπει να σκέφτομαι και όποτε, όπως μπορώ, να πράττω με σύνεση.» Και είναι να μην το πάρει βαρέως; Πέρα από τους λίγους ηλίθιους που τρίβουν τα χέρια τους ετοιμαζόμενοι να φανε με χρυσά κουτάλια, και άλλους 300 ηλίθιους που το φιλοσοφούν (γεμίζοντας τις τσέπες), μερικά εκατομμύρια θα δεινοπαθήσουν.