Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Ανούσιες ανοησίες του νου…

Και το αίμα κύλησε σε πάρα πολλά χέρια (αναμενόμενο). Μα να ‘ταν μόνο το αίμα; Ένα κάρο από ψευτιές έγιναν αποδεκτές, άλλο ένα κάρο από ασυνέπειες και υποκρισίες αφέθηκε στην άκρη και από σήμερα η ζωή συνεχίζεται και φυσικά οι δυνατότητες και οι ελπίδες αξιοπρεπούς ζωής συρρικνώνονται, βορά στην ζούγκλα του ελεύθερου αθέμιτου ανταγωνισμού. Και το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο τελικά θέλουμε (ή τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων θέλει) να κυβερνόμαστε από ασυνεπείς ψεύτες και υποκριτές. Αναλογίζομαι πως ουδέποτε πανηγύρισα για την νίκη οποιουδήποτε κόμματος. Άλλωστε το θέμα δεν είναι να νικήσει η φατρία των πράσινων ή των βένετων, ή και κάποια άλλη, το νόημα είναι να εκλεγούν οι σωστοί κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και κυβερνήτες, κάτω από δημοκρατικές διαδικασίες, και υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο πανηγυρισμού ορισμένων ανθρώπων, ειδικά όταν πρόκειται για τέτοια ποιότητα κυβέρνησης. Εκτός και αν θεωρούν την δημοκρατία ανταγωνιστικά ή αν (θεωρούν ότι) έχουν ίδιον όφελος από την «νίκη». Όπως δεν πανηγύρισα βέβαια, δεν στενοχωρήθηκα κι όλας ποτέ τόσο πολύ. Και ο λόγος είναι πως δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να επιβραβεύονται τόσα καταφανή ψέματα. Να μη πάω πολύ μακριά, το μεγάλο θέμα της εποχής είναι οι φωτιές και οι πυρόπληκτοι. Πέρσι τέτοιο καιρό δίδονταν υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήθηκαν, με αποτέλεσμα τα ολέθρια αποτελέσματα που παρακολούθησα στην Πελοπόννησο. Επίσης πέρσι τέτοιο καιρό δόθηκαν υποσχέσεις σε αντίστοιχους πυρόπληκτους στην Χαλκιδική οι οποίες ουδέποτε τηρήθηκαν. Ξαφνικά όλοι περιμένουν να τηρηθούν οι φετινές; Άσε που απ' ότι φάνηκε εδώ και μία εβδομάδα η «αποκατάσταση των ζημιών» περνάει μέσα από την εμπορευματοποίηση της γης. Συνήθως όταν ένας συνάνθρωπός μου «κάνει μια λαδιά» εγώ πάντως δεν τον εμπιστεύομαι ξανά.
Όσο αναλογίζομαι δε τα ψέματα και τις ασυνέπειες στα θέματα ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος, με τις μισές λύσεις «για να δείξουμε ότι κάτι κάναμε» οι οποίες «μπάζουν νερά από παντού» (την Ψυτάλλεια να θυμηθώ, τους υπολειτουργούντες βιολογικούς της μισής Ελλάδας ή την υποτιθέμενη ενεργειακή πολιτική που κάθε άλλο παρά αειφόρα και ευγενής προς το περιβάλλον είναι;) τόσο περισσότερο απογοητεύομαι. Μα είναι δυνατόν να επιβραβεύουμε τέτοιους ανθρώπους;
Έτσι λοιπόν τελικά θα κυβερνήσει τον τόπο μια κυβέρνηση ψηφισμένη από το 30,1% των Ελλήνων ψηφοφόρων, θεωρώντας πως έχει νομιμοποιητική ισχύ 41,8% των ψηφοφόρων (χάριν «εξυπνάδας» του 27,5%) και διαλαλώντας την «νίκη» της – μα στις εκλογές νόμιζα ότι νικάει η δημοκρατία, όχι κάποια κομματική παράταξη… Η δημοκρατία όμως ούτως ή άλλως έχει χάσει. Άλλωστε ούτως ή άλλως δεν θεωρώ ότι υφίσταται πλέον. Την έχουν στραγγαλίσει κανονικά οι φεουδάρχες και οι επικοινωνιολόγοι-image makers τους. Κάλπικα προσωπεία. Πάντως πήραν λέει το μήνυμα. Όλοι. Αυτή η κάλπη πια ταχυδρομικό κουτί έχει καταντήσει και όλο γράμματα πάει…
Ούτως ή άλλως βέβαια η ζωή συνεχίζεται και παρότι τραγικά απογοητευμένος για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, ειδικά στον τομέα δραστηριοποίησής μου με την συνέχιση της πολιτικής καταβαράθρωσης της παιδείας και εξάρτησής της από τα συμφέροντα έναντι της δημιουργίας ανεξάρτητων υγειών-σφαιρικών πολιτών, δημιουργώντας έτσι μια καταφανώς διαβαθμισμένη κοινωνία με αμφίβολη κριτική ικανότητα, και του στραγγαλισμού της επιστημονικής ανάπτυξης της χώρας (...την εκποίηση της κρατικής περιουσίας και την απόρριψη κάθε κοινωνικής δραστηριοποίησης του κράτους ενισχύοντας την εκμετάλλευση...), αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά πως θα προστατέψω την τσέπη μου από τα κοκοράκια του στενόμυαλου εγωιστικού-ανταγωνιστικού μοτίβου – μα που πήγε τέλος πάντων ο συναγωνισμός και η ευγενής άμιλλα που μας μάθαιναν; Θα καταλήξω πολύ φοβούμαι να «ψάχνω έναν άνθρωπο»
Οι τελευταίες βόλτες στο μεγάλο ίδρυμα ήταν αρκετά αποκαλυπτικές όσον αφορά σε όσα πρόκειται να ακολουθήσουν και κατά συνέπεια στις επιλογές που όλο και στενεύουν. Μάλλον είναι ώρα μεγάλων αποφάσεων ανάμεσα σε προτάσεις, όσο υπάρχουν ακόμα, μόνο που… μόνο που είναι δύσκολες και έχουν όλες κάποιο τίμημα. Και μάλλον η δεδομένη υποστήριξη που υπέθετα πως τύγχανα αρχίζει να καταρρέει από πλευρές που δεν περίμενα. Και η ζωή συνεχίζεται και εμείς μεγαλώνουμε, απομακρυνόμενοι ολοένα και περισσότερο από τους στόχους μας.

{Με ‘γειά τον λεκέ στο χαλάκι…}

7 σχόλια:

  1. δεν είναι καινούριος ο λεκές.
    εδώ και τρία χρόνια βρομίζει κάπου αλλού, που κακώς θεωρείται πως είναι μακριά.
    δίπλα είναι, μισό τσιγάρο δρόμος!

    Καμηλιέρη μου θυμίζεις τον μπαμπά μου: υπερβολικά αφελής, υπερβολικά (απ)αισιόδοξος (αναλόγως τη στιγμή) και υπερβολικά παραπονιάρης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το να αναγκάζεσαι να κάνεις ζιγκ-ζαγκ για να επιτύχεις τους στόχους σου, μπορεί τελικά να βγει σε καλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος18/9/07 4:56 μ.μ.

    Μα νομίζω το έχουμε πει όλοι.
    Το όλον, είναι ένα "παιχνίδι" συναλλαγής που ο καθένας κοιτάζει να μεγιστοποιήσει το μικροόφελός του.
    Σαφώς και σε βάρος του μέσο-μάκρο-πρόθεσμου οφέλους του.

    Τώρα το πώς φτάσαμε ίσαμε δω... είναι πονεμένη ιστορία.
    Μικρή εξήγηση μπορεί να έχει σε αυτό τον προβληματισμό κανείς, αν παρατηρήσει προσεκτικά τα ..."λυκόρνια" που έσπευσαν να καταλάβουν την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού καλά καλά, την πριόνισαν...

    Όχι ότι με νοιάζει ποιος θα είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Με θλίβει όμως ότι το παιχνίδι έγινε στις πλάτες ανθρώπων που υποτίθεται ότι πίστεψαν σε ένα όραμα.
    Εκτός και αν και αυτοί (οι οπαδοί) καμώθηκαν, ότι πίστεψαν..
    Τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα φοβάμαι και το αίμα, ήταν λίγο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καμηλιέρη με στεναχωρείς με τις τελευταίες σου παραγράφους, να ξέρεις!
    Πραγματικά ανήκω στους "τυχερούς" ( δεν ξέρω εάν θα έπρεπε να λυπάμαι ή να χαίρομαι με αυτό)που μιλώ για την πολιτική έχοντας όμως εξασφαλίσει ( όσο μπορεί κανένας να "εξασφαλίσει") μετά από αρκετά χρόνια σκληρής δουλειάς ( δουλείας για κάποιους φίλους που με κατηγορούσαν συχνά γι αυτό) την επαγγελματική άρα και την οικονομική μου ευρωστία και ανεξαρτησία.
    Και λέω ανεξαρτησία εννοώντας ασφαλώς ότι λίγο με περιορίζουν ή με επηρεάζουν οι όποιες αποφάσεις της επερχόμενης κυβέρνησης μιας και έχω βάλει το νερό στ αυλάκι προ πολλού ώστε να με τρομάζουν ιδιωτικοποιήσεις και ασφαλιστικές διαφοροποιήσεις.
    Πραγματικά στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι τόσους ανθρώπους που είναι έρμαια των διαθέσεων της εκάστοτε κυβέρνησης και τρελαίνομαι όταν ακόμη κι αυτοί οι ίδιοι "αυτοκτονούν" οικειοθελώς ψηφίζοντας πολιτικές παρατάξεις που μόνο το συμφέρον τους δεν σκέφτονται!!
    Πολύ περισσότερο όμως με τρομάζει η ανυπαρξία ενός μέλλοντος για τους νέους ανθρώπους ( όπως ο γιος μου δηλαδή που στην σκέψη και μόνο για τα τι και πως της επαγγελματικής του αποκατάστασης με πιάνει πανικός).
    Νέοι που εάν δεν μπορέσουν οι γονείς τους να τους βοηθήσουν οικονομικά είναι χαμένοι από χέρι! Σκέψεις για τα παιδιά τους δεν δύναμαι να κάνω γιατί με πιάνει απελπισία.
    Και ξέρεις, όσα και να αφήσεις στα παιδιά σου είναι βέβαιο ότι εάν δεν μπορέσουν να δραστηριοποιηθούν σε σωστές βάσεις επαγγελματικά θα τα χάσουν όλα μέσα σε πολύ λίγα χρόνια.
    Καλό μυαλό λοιπόν σε ότι σκέφτεσαι να κάνεις
    ( ο σωστός χρόνος που επιλέγει κάποιος να κάνει κάτι , είναι και το μισό της επιτυχίας του)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μα στις εκλογές νόμιζα ότι νικάει η δημοκρατία, όχι κάποια κομματική παράταξη…

    είναι χρόνια, θαρρώ, που δεν ισχύει πια αυτό...

    *όπως επίσης και ο "λεκές" στο χαλάκι, χρόνια υπάρχει, αλλά ήξερε "έξυπνα" (!) να κρύβεται κάτω από τα έπιπλα.

    Και η ζωή συνεχίζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. γιατι αγνοουν τα αυτονοητα ?

    χρονια εχω αυτη την απορια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος20/9/07 3:49 π.μ.

    ένα από τα παραμύθια που έχουμε μασήσει όλοι μας είναι και αυτό της δημοκρατίας. Δεν ξέρω αν πραγματικά υπήρξε ποτέ, πόσο ουτοπικό είναι. Τα κόμματα εξυπηρετούν μονάχα συμφέροντα αν από αυτά πέσουν και λίγα ψίχουλα για μας έχει καλώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για πες...