Υπολειτουργώντας

Οι εξετάσεις έλαβαν τέλος, το σεμινάριο το ίδιο, αν και τα αποτελέσματα ακόμα δεν έγιναν γνωστά. Ο χρόνος κυλά αργά. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με το ότι «βαριέμαι ασύστολα» τον τελευταίο καιρό. Ας ελπίσουμε να διορθωθεί. Μένει έτσι βέβαια αρκετός χρόνος για σκέψεις και αλήθεια οι σκέψεις δεν είναι καθόλου ρόδινες για το μέλλον. Πόσο ρόδινες μπορεί να είναι οι σκέψεις για μια κοινωνία που εξαναγκάζει τους νέους σε εξάρτηση, τους αναβάλει συνέχεια τα όνειρα και την δημιουργία και μάλιστα στα πιο δημιουργικά τους χρόνια, ενώ προσπαθεί να μεταφέρει την εργασία σε γηραιότερους, πλήττοντας ακόμα περισσότερο την αγορά εργασίας των νέων και δεσμεύοντας επιπλέον τους ακόμη γηραιότερους στα παιδιά τους; Χάος. Να «λύσουμε» τώρα και φαινομενικά το πρόβλημα, να μην το έχουμε στα πόδια μας, και ας πεθάνουν οι επόμενοι. Η κοινωνική διάσταση του θέματος απούσα.
Η δημοκρατία δέχεται ακόμα ένα πλήγμα. Ζητούμε λέει αλλαγή εκλογικού νόμου. Οι εκλεγμένοι εκ του 30% των Ελλήνων θέλουν να μπορούν να εκλέγονται με μικρότερα ποσοστά. Και έτσι θα ξαναπεράσουμε στην ολιγαρχία και αν λάβουμε υπ’ όψη μας και την κληρονομικότητα μας βλέπω να ζούμε σε μια μοναρχία (ή δυαρχία) έντεχνα παρουσιασμένη ως δημοκρατία μέσα από την εικονική πραγματικότητα. Όμως δημοκρατία σημαίνει να κυβερνάσαι από τον πλουραλισμό τριακοσίων (ή και παραπάνω), μέσα από συζήτηση και αποδοχή θέσεων, και όχι να ακολουθείς «συναινετικά» ακόμα και αν διαφωνείς.
Βέβαια, θα μου πεις, για ποια δημοκρατία μιλάς, όταν στο ισχύων σύστημα όποιος διαθέτει χρήματα εξουσιάζει χωρίς να έχει την ανάγκη να είναι εκλεγμένος από τον λαό. Φιλική συμμετοχή του καπιταλιστικού συστήματος στο πολίτευμά μας…
Πόσο εικονική άραγε η πραγματικότητά μας;

Βαθμός απογοήτευσης στο άπειρο…
{Μετά τις ασκήσεις θάρρους μήπως κυκλοφορούν και ασκήσεις αισιοδοξίας;}