Πολιτική βούληση

Την τελευταία βδομάδα βαρέθηκα ν’ ακούω για το πετρέλαιο, για το ασφαλιστικό και για τις (συντηρητικότατες) «μεταρρυθμίσεις» που πρόκειται να συμβούν. Και ένα είναι το σίγουρο, κάθε μέρα όλο και περισσότερο φαίνεται πως δεν νοιάζονται ποτέ να λύσουν κανένα πρόβλημα (Για επιλύσεις είμαστε τώρα; Κοστίζουν πολιτικά…). Το μόνο που φαίνεται να νοιάζει είναι πως θα μαζέψουν φράγκα. Τα προβλήματα απλά θα «κρυφτούν κάτω από το χαλάκι» (χρηματικό χαλάκι, δεν λέω, αλλά παραμένει χαλάκι) και θα γίνουν εντονότερα στο μέλλον. Για να χτυπήσεις όμως την λαθραία διακίνηση καυσίμων πολιτική βούληση χρειάζεται. Πολιτική βούληση να έρθεις σε ρήξη με όσους μέχρι τώρα στήριζες και σε στήριζαν. Αντ’ αυτού ας δημιουργήσουμε ένα μπάχαλο μέσα από το οποίο παραμένει αμφίβολο κατά πόσο θα καταπολεμηθεί το λαθρεμπόριο. Εγώ πάντως θα το αγοράσω για το σπίτι και θα ταΐζω τις καμήλες – άντε «πιάσε ’με αν μπορείς». Το μοναδικό δεύτερο σωστό πράγμα αυτής της κυβέρνησης, μετά την βάση του δέκα, θα ήταν το πλαφόν κατανάλωσης. Για λάθος λόγους βέβαια, εντελώς λάθος, αλλά αν ήταν να περιοριστεί η ενεργειακή κατασπατάληση δεν θα με χαλούσε καθόλου. Οι πόροι του πλανήτη μας είναι πεπερασμένοι και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάποτε ότι δεν μπορούμε να τους δαπανούμε άσκοπα. Ήδη τον κατασπαταλήσαμε μέσα σε 100 μόνο χρόνια! Η άμεση κατάργηση και απαγόρευση κάθε χρήσης ορυκτού καυσίμου θα μου άρεσε περισσότερο αλλά αυτό και αν χρειάζεται πολιτική βούληση…
Τουλάχιστον βέβαια η ευρωπαϊκή ένωση δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της και αναγνωρίζει πως η βασική αιτία του ασφαλιστικού είναι το δημογραφικό. Κι αυτό γιατί συνεπάγεται τη συνεχή μείωση των ασφαλισμένων εργαζομένων. Έντεχνα καλύπτουμε πάλι κάτω από το χαλάκι ότι προωθώντας την ανασφάλιστη εργασία των νέων και την ημιαπασχόληση και υποαπασχόληση δημιουργούμε για τον ίδια λόγο πρόβλημα στο ασφαλιστικό. Έντεχνα καλύπτουμε το ότι στραγγίζοντας τον ελεύθερο χρόνο από τους ανθρώπους που εργάζονται και ελαττώνοντας την «κοινωνική» αντιμετώπιση των γυναικών, τους ωθούμε στο να μην κάνουν παιδιά, εντείνοντας το δημογραφικό. Έντεχνα καλύπτουμε το γεγονός του ότι αν η παρούσα γενιά δεν παράγει ίδιο αριθμό εργαζομένων για το μέλλον, δεν μπορεί να συνταξιοδοτηθεί. Και μαγειρεύουμε τρόπους όπου τα χρήματα θα «αυγατίσουν» ή οι εργαζόμενοι δεν θα συνταξιοδοτηθούν. Όμως όλοι αυτοί οι τρόποι εκτός του ότι είναι εικονικοί (τα χρήματα δεν αυγατίζουν αν δεν υπάρχει παραγωγή όσο και αν τα μαγειρέψεις) επιδεινώνουν και την κατάσταση. Ας ξεπουλήσουμε όμως το κράτος, ας κάνουμε την κοινωνία μια επιχείρηση χωρίς κοινωνικό πρόσωπο. Μια κοινωνία που τα γρανάζια θα είναι σε καλύτερη μοίρα από τους ανθρώπους...
Κάποτε καλό θα ήταν να χωνέψουμε πως χωρίς βασική πρωτογενή παραγωγή και ισόρροπα κατανεμημένη δευτερογενή, δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθούμε ή να αποκτήσουμε καλύτερη ζωή. Η τριτογενής «παραγωγή» από μόνη της δεν μπορεί να επιφέρει ευημερία. Άσε που περισσότερη καταστροφή κάνει με την υπερδιόγκωσή της, αφού στην ουσία μετατρέπει τα συστήματα σε αμιγώς καταναλωτικά. Και η απώλεια ισορροπίας ανάμεσα στην παραγωγική και καταναλωτική δραστηριότητα ενός συστήματος το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι μαρασμό και μετατροπή του περιβάλλοντος σε σκουπιδότοπο απόρριψης άχρηστων υλικών. Αυτός είναι ίσως και ο μεγαλύτερος μελλοντικός κίνδυνος, μιας και όλος ο «ανεπτυγμένος» δυτικός κόσμος συρρικνώνει την πρωτογενή παραγωγή του. Οξύμωρο ε; Αναπτυσσόμεθα συρρικνούμενοι… Αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων των συντηρητικών πολιτικών…
Και δεν θα αργήσει η στιγμή που οι καθημερινοί πολίτες του θα πεινούν ανάμεσα σε τόνους σκουπίδια. Και όλα αυτά γιατί πολύ απλά λείπει η πολιτική βούληση. Λογικό άλλωστε αφού η εξουσία αποτελεί στην ουσία «τριτογενή» ή και ακόμα πιο χαμηλού επιπέδου παραγωγή…

{Ο Νίμιτς, μήπως μπερδεύει την αρχαία ελληνική

με την σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ;}