Τα απολύτως δικά μου;

Χμμμ…
Στην αρχή, όταν ο Σώτος με ρώτησε ποιά είναι τα απολύτως δικά μου αντικείμενα, νόμισα πως εννοούσε τα αντικείμενα με τα οποία είμαι δεμένος – ήταν και αυτή η κούραση της Τρίτης που δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου ένα πράμα, το μυαλό μου είναι ούτως ή άλλως «αλλού» εδώ και καιρό…
Επί δύο ημέρες έψαχνα αν υπάρχουν, σκέφτηκα να αναφέρω την ιστιοσανίδα μου, αλλά και αυτή αναλώσιμη είναι… Σκέφτηκα τον υπολογιστή μου (η σκέψη μου πήγαινε αμέσως σε αντικείμενα για τα οποία διάβασα αφού δεν είχε πραγματικά καμία δική της απάντηση) αλλά και αυτός απλό εργαλείο – όποιον και να είχα το ίδιο θα μου έκανε, αρκεί να έκανε αυτά που θέλω…
Μετά άρχισα να τριγυρίζω το σπίτι ψάχνοντας, ήθελα να βρω μια δική μου απάντηση, όχι μια κατά συνθήκη απάντηση… Το μόνο που μου έκανε ίσως «κλικ» ήταν ο πάπυρος με την κρίση των νεκρών κατά την αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία. Αλλά και πάλι σίγουρα δεν είμαι «δεμένος» μαζί του - δεν ήταν δηλατή αυθόρμητη, αλλά εξαναγκασμένη απάντηση.
Μετά έριξα μια προσεκτικότερη ματιά. Είδα πως το «παιχνίδι» είχε να κάνει με τα απολύτως δικά μου αντικείμενα. Ε τώρα πελάγωσα πραγματικά. Αν θεωρήσουμε πως εννοούμε τα αντικείμενα που είναι καθ’ ολοκληρίαν κτήμα μου, τότε υπάρχουν μπόλικα, είτε άξια, είτε μη-άξια λόγου – μια απλή όμως λίστα είναι και μόνο. Αν θεωρήσουμε πως είναι τα αντικείμενα που χρησιμοποιώ μόνο εγώ… δεν υπάρχουν!! «Δανείζω» τα πάντα σε φίλους μου να τα χρησιμοποιήσουν. Και το πισί μου και το σέρφ μου (μέχρι και σε άγνωστο το έχω δανείσει) και… όλα. Μμμ το μοναδικό πράγμα που δεν έχω «δανείσει» (χωρίς να είμαι κι εγώ επάνω δηλαδή) είναι το κρεβάτι μου – άντε ίσως και το μαξιλάρι μου, αν και τώρα που το σκέφτομαι, έχω φιλοξενήσει συγγενείς ή κολλητούς σπίτι μου «εν τη απουσία μου» και άρα και αυτά τα δάνεισα…
Σκέφτηκα να ψάξω «αναμνηστικά» αντικείμενα. Το αναμνηστικά μέσα σε εισαγωγικά, διότι σήμερα αναμνηστικά θεωρούμε τα αντικείμενα που αγοράσαμε από κάπου για να μας θυμίζουν ότι πήγαμε εκεί (να «ευχαριστήσουμε» το σύστημα πάλι…:@), ενώ αναμνηστικά είναι στην ουσία τα αντικείμενα που συνδέθηκαν με κάτι και μας το θυμίζουν. Πάλι έφτασα σε αδιέξοδο. Ούτε τέτοια έχω, πέρα ίσως από φωτογραφίες. Οι αναμνήσεις μου έρχονται – και πολύ συχνά μάλιστα – χωρίς να δω ή να πιάσω αντικείμενα. Καταστροφή είμαι ε;
Συνεπώς καταλήγω στο συμπέρασμα πως αδυνατώ να εκπληρώσω την «πρόκλησή σου» Σωτήρη μου, γιατί πολύ απλά δεν έχω κανένα απόλυτα δικό μου αντικείμενο, ούτε με ενδιαφέρει να έχω είναι η αλήθεια. Μετά από 4 μέρες σκέψης, θυμήθηκα κάτι που έλεγα σε έναν φίλο:
Είμαι καθαρά «ανθρωποκεντρικός» άνθρωπος. Δεν δίνω σοβαρή αξία σε τίποτε άλλο.

**Προσθήκη: Συνήθως αυτό που ψάχνεις είναι πάντα κάτω από την μύτη σου. Έτσι, δίνοντας τα εύσημα στην κουβούλα θα αναφέρω τα βιβλία. Όχι μόνο τα αγαπάω, αλλά είμαι τόσο σχολαστικός με αυτά που προσπαθώ να μην τσαλακώσω ούτε καν την πλάτη τους αν μπορώ :)
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω χωρίς αυτά...