Τα στερνά

Οι μέρες προχωρούν γοργά, προς τις γιορτές, προς την επόμενη δόση, προς την επόμενη απεργία, προς τις εξετάσεις… Πάντα υπάρχει κάτι προς…
Η διάθεση έχει αρχίσει να στερεύει. Ο θυμός φαίνεται ότι αρχίζει να κυριεύει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου. Λογικό, αφού το θράσος αρχίζει να περισσεύει. Οι πολιτικοί φαίνεται να ζουν στον «δικό τους» κόσμο, το ίδιο και οι οικονομολόγοι· φαίνεται πως αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι διαλύονται οικογένειες και σπιτικά, βλέπουν μόνο αριθμούς. Και άντε, οι της Ευρώπης να πει κανείς πως αδιαφορούν για τους κατοίκους (ο όρος πολίτες εσκεμμένα αποφεύγεται) των άλλων χωρών, αλλά οι πολιτικοί της κάθε χώρας, δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί, με πιό σκεπτικό και ποια νομιμοποίηση αδιαφορούν για τους κατοίκους της χώρας τους;
Δίκαια; Άδικα; Δεν έχει σημασία, όταν διαλύεται ένα σπιτικό διαλύεται βίαια. Φταίνε και οι νοικοκύρηδες. Οι νυκοκυραίοι! Ίσως. Αλλά όπως και να το κάνεις, μέσα στον κόσμο που ζούσαν, τις υποσχέσεις που έλαβαν και τις συνθήκες που εγκαθίδρυσαν οι πολιτικοί και λοιποί θεσμοί, «δραστηριοποιήθηκαν» και έχτισαν το σπιτικό αυτό. Το να διαλύεται με το «έτσι θέλω» είναι μεμπτό, κατακριτέο. Άλλωστε οι πολιτικοί υπάρχουν για να εφαρμόζουν τις λύσεις με τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετούν τους κατοίκους της χώρας τους. Η διάλυση οικογενειών με κανέναν τρόπο δεν εξυπηρετεί την κοινωνία που τους εξέλεξε.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι πράξεις βίας είναι αναμενόμενες. Πράξεις βίας απέναντι στον πολιτικό κόσμο, όχι προσωποποιημένες. Ίσως και απέναντι στον δημοσιογραφικό. Τρομοκρατούν την κοινωνία με τα λόγια και τα νομοθετήματά τους καθημερινά. Το να φοβούνται κι αυτοί λίγο δεν είναι ιδιαίτερα κακό στο σημείο αυτό, αναμενόμενο είναι. Αποτέλεσμα των δικών τους δράσεων είναι οι πράξεις βίας εναντίων τους. Όχι ότι η βία είναι θεμιτός δρόμος, τις περισσότερες φορές είναι «το τελευταίο καταφύγιο του ανίκανου». Αλλά το «ανίκανος» δεν έχει να κάνει μόνο με την ανυπαρξία «εσωτερικών» δυνατοτήτων. Πολλές φορές η ανικανότητα επιβάλλεται εξωγενώς. Και τότε η βία αποτελεί τη μόνη διέξοδο. Άραγε αρμόζει να περιμένει κανείς την ύστατη στιγμή, ή μήπως καλύτερα θα είναι να αντιδράσει νωρίτερα;
Μέσα σε αυτό το κοινωνικό σκηνικό αναταραχής έρχονται οι γιορτές που σηματοδοτούν την αλλαγή της χρονιάς, τη γέννηση της νέας, γιορτές χαράς, ελπίδας και προσμονής, γύρω από οικογενειακά τραπέζια. Για όσες οικογένειες δεν διαλύθηκαν ακόμα. Δέντρο δεν θα στηθεί φέτος. Να μην μπει κανείς στον πειρασμό να αναρωτηθεί ποιά πρωτεύουσα έχει το ψηλότερο! Ούτε να μπει στον πειρασμό να το κάψει! Μια αίσθηση πως όλη αυτή η ιστορία βέβαια αφορά κατά μεγάλο μέρος και σε μια «ψυχροπολεμική διένεξη» μεταξύ του απερχόμενου και του ερχόμενου δημάρχου πλανάται στην ατμόσφαιρα, αλλά καλύτερα να μην συνομωσιολογούμε!
Ο εμπορικός κόσμος συνεχίζει να παραπονιέται για την ελάττωση της κατανάλωσης, αλλά εν τέλει αυτό είναι το μόνο θετικό της «κρίσης». Η υπερκατανάλωση που επεβλήθη ως αναγκαία και μάστιζε τόσα χρόνια την κοινωνία είναι καιρός να εγκαταλειφτεί ως «μοντέλο ανάπτυξης». Καιρός να ασχοληθεί ο κόσμος με πιο προσοδοφόρες ασχολίες και να μοιραστεί τις εργασίες αντί να σπαταλάει τη ζωή του δουλεύοντας και καταναλώνοντας άσκοπα. Όνειρα θερινής νυκτός στην ξαπλώστρα πλάι στο νυχτολούλουδο. Η αδράνεια του συστήματος είναι τόσο μεγάλη που δύσκολα αλλάζει αυτή η κατάσταση. Άλλωστε οι έμποροι, με νύχια και με δόντια απαιτούν «μέτρα» ενίσχυσης της κατανάλωσης, και δυστυχώς οι κυβερνήσεις υποκύπτουν. Διαλύουν οικογένειες και ενισχύουν την κατανάλωση, αντί να προστατέψουν οικογένειες και να αφήσουν το παρωχημένο πρότυπο ανάπτυξης να χαθεί στη λήθη.
Έτσι προβλέπεται να φύγει το έτος αυτό, ένα έτος που έφερε πολλά θετικά αλλά και πολλά αρνητικά συναισθήματα. ‘Ένα έτος που θα είχε όλε τα φόντα να λέγεται σωτήριο, αλλά με τόσα αρνητικά στην πολιτική και κοινωνική ζωή δεν δύναται να λάβει αυτόν το χαρακτηρισμό.