Στον πάγκο μας, σιγά σιγά όμως!

Πάνω που λες, τέλος οι γιορτές σιγά σιγά, τέλος και τα μαζέματα στο σπίτι, γιατί ήθελε και δυο-τρεις μέρες για να ξαναέρθει στην αρχική του κατάσταση, μετά την παρέλαση των συγγενών και των φίλων, πάνω από εξήντα πρέπει να μετρήθηκαν την πρωτοχρονιά, αλλά και τα βράδια που ακολούθησαν, ας κάνουμε και καμιά άλλη δουλειά, ας πιάσουμε εκείνο το αρθράκι με τα χρωμικά, για παράδειγμα, που έγινε δεκτό μεν, αλλά θέλει και λίγες αλλαγές για να δημοσιευτεί, νά σου έρχεται ο ένας από εδώ, έρχεται ο άλλος από εκεί, να γίνει και αυτό, να γίνει και εκείνο, πέρασε μιάμιση και ούτε κανά blog δεν διάβασες, που λογάριαζες να κοιτάξεις πριν πιάσεις το άρθρο! Μεγάλη η πρόταση, τα κόμματα μόνο να είναι καλά, μην πάθει κανείς από τους πολυχρονεμένους αναγνώστες ασφυξία…
Είναι και εκείνη η διπλωματική που για μία ακόμα φορά επέστρεψε για νέες διορθώσεις. Λάθος έκφραση. Η σωστή είναι «επέστρεψε με νέα κομμάτια για έλεγχο και διόρθωση». Διότι οι διορθώσεις των διορθώσεων ποτέ δεν ήταν στη φιλοσοφία σου. Άσε που όσοι προσπαθούν να κάνουν κάτι τέτοιο, καταλήγουν τελικά μετά από τέσσερεις πέντε διορθώσεις των διορθώσεων των διορθώσεων, και ούτω καθεξής, στο αρχικό κείμενο! Τι θυμήθηκες τώρα… στιγμές απείρου κάλλους, προ δεκαετίας και βάλε, όπου πάντα το αρχικό κείμενο παρέμενε αναλλοίωτο και οι ζητούμενες διορθώσεις γινόταν σε αντίγραφό του, γιατί μετά από μερικές βδομάδες στο αρχικό κείμενο θα κατέληγαν τα πράματα!!!
Πέραν τούτων…
Μπήκε το δύο χιλιάδες έντεκα. Φυσικά, γύρω, τίποτε δεν άλλαξε. Όλες οι συζητήσεις συνεχίζουν όπως ακριβώς και τις τελευταίες μέρες του δύο χιλιάδες δέκα! Λογικό είναι, παρότι γιορτές, η καθημερινότητα δεν έχει διακόπτες, να πεις για παράδειγμα: σήμερα και από εδώ και πέρα κρατάω τον διακόπτη των «αγορών» κλειστό και ανοίγω τον διακόπτη της αλληλεγγύης και αλληλομοιρασιάς! Άλλα πράγματα βέβαια διαθέτουν διακόπτη, όπως για παράδειγμα ο διακόπτης μνημονίου, ο διακόπτης μισθοδοσίας και πάει λέγοντας…
Το θέμα είναι αν τελικά ο κατασκευαστής βάζει τους διακόπτες στο σωστό ή στο λάθος όργανο…
Οι αγορές λοιπόν κρατήθηκαν, λέγεται, σε ήπιο κλίμα αυτές τις μέρες λόγω εορτών· είπαν να αφήσουν τον κόσμο να φάει το χοιρινό του, ή τη γαλοπούλα του, ανάλογα σε ποιο έθιμο πιστεύει, εμείς του χοιρινού είμαστε παρεμπιπτόντως και δεν συμφωνούμε με της γαλοπούλας, αλλά είχαμε και από τη δεύτερη, μιας και υπάρχουν και αιρετικοί στην οικογένεια, και μετά, αφού θα είναι χορτάτος, να του επιτεθούν μια και καλή, να «διαχωρίσουν την ήρα απ’ το στάρι»…
Πόσο παράλογο είναι όλο αυτό το σκηνικό… για να μπορέσει να ικανοποιηθεί ένα απλό λογιστικό ισοζύγιο, επειδή έτσι γράφτηκαν τα ποσά και έτσι απαιτεί η εικονική οικονομία του χρήματος, να ζορίζονται, έως και να πεινάνε άνθρωποι που ούτε συμμετείχαν σε αυτόν τον διακανονισμό, ούτε φταίνε πραγματικά. Απλά γεννήθηκαν σε αυτό το σύστημα και τους είπαν πως αυτό είναι «η πανάκεια», έτσι πρέπει να πορευτούν…
Αλήθεια, ακόμα να πει κανένας ανοιχτά πως ένα μέρος της κατάντιας οφείλεται στον πανζουρλισμό της ολυμπιάδας και στη χειραγώγηση του κόσμου, τότε πριν από δέκα κοντά χρόνια, για την ανάγκη κατασκευών και γλεντιών, και με υποσχέσεις για μελλοντικά έσοδα που ποτέ δεν ήρθαν, ούτε και υπήρχε πιθανότητα να έρθουν δηλαδή; Όχι ε; Μόνο οι γραφικοί καραγκιόζηδες υπάρχουν που λένε πως τα φάγαμε όλοι μαζί, και περισσότερο κάτι κηφήνες που ονομάζονται δημόσιοι υπάλληλοι… Άλλωστε τι να καθόμαστε να σκαλίζουμε το παρελθόν και να αποδίδουμε ευθύνες, καλύτερα να κατασκευάζουμε ενόχους με βάση τα σημερινά συμφέροντα!
Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο θα συνεχίσει και το δύο χιλιάδες έντεκα, παρότι η πραγματική οικονομία πόρων του πλανήτη επαρκεί για την ανθρωπότητα, η χρηματοπιστωτική λογιστική της «διανομής πλούτου» θα συνεχίσει να επιβάλλεται και να καθορίζει τις τύχες, να ορίζει με δικαίωμα ζωής και θανάτου, ας μην κοροϊδευόμαστε, τις ζωές πλασμάτων που θα μπορούσαν να ζουν και αλλιώς. Αρκεί να επικρατούσε προοδευτικό πνεύμα και όχι η συντηρητική νοοτροπία της «διάσωσης του συστήματος». Αυτά ορίζουν οι «πολιτισμένοι άρχοντες» και «αρχηγοί» του κόσμου. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν πλέον ηγέτες να ηγηθούν τον πόλεμο εναντίων «των αγορών», οπότε και οι κοινωνίες απλά υποτάσσονται αμαχητί στην επέλασή τους.
Ε να τώρα, τέτοια ώρα που έφτασε, σε λίγο θα μπει το μεσημεριανό στο πιάτο, η κουζίνα μέσα ήδη μυρίζει και η νοικοκυρά ετοιμάζει, σιγά μην ασχοληθεί κανείς με το άρθρο, πιο εύκολη έρχεται η συγγραφή των σκόρπιων σκέψεων που κατακλύζουν το νου…

Ώρα για φαγητό, το πιάτο γέμισε!