Ένας

Όλα αυτά τα χρόνια, όλοι αυτοί οι κόποι και οι πονόλαιμοι για έναν. Ένας στους… εκατοντάδες. Είναι άραγε παρηγορητικό, ή απογοητευτικό αυτό; Εστία χαράς: να, υπάρχει ένας. Εστία λύπης: μα μόνο ένας σε τόσο κόσμο; Χαρμολύπη το λένε, ε;
Κατά την πρωινή διαδρομή, ως είθισται, το ραδιόφωνο διαλαλεί τα «τελευταία νέα». Στο επίκεντρο ο φράκτης, λες και αυτός θα κρατήσει τις ορδές που ξεχύνονται καθημερινά στην ελληνική επικράτεια. Τριάντα χιλιάδες την ημέρα ανακοίνωσε η «ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή»; Υπερβολικό το νούμερο· αληθινό; Η αλήθεια πάντως είναι πως αυτός που θέλει πραγματικά να περάσει, θα περάσει. Σίγουρα, ο φράκτης, θα δημιουργήσει μια επιπλέον δυσκολία και ίσως να ελαττώσει τον αριθμό. Αλλά να τον εκμηδενίσει μάλλον αδύνατο. Άλλες μέθοδοι θα οδηγούσαν σε τέτοια αποτελέσματα. Μέθοδοι που δεν αρέσουν σε κανέναν. Γιατί αν δημιουργούταν οι συνθήκες όπου όλοι αυτοί δεν θα ήθελαν να περάσουν, τότε ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός. Τόσο που δεν είναι καν δυνατό να τον διαισθανθούμε, πόσο μάλλον να καταλάβουμε αν θα μας άρεσε ή όχι…
Μα τότε κι εμείς θα είχαμε άλλα κριτήρια. Άρα θα ήμασταν άλλοι άνθρωποι… Πώς να κρίνουμε εμείς αν θα άρεσε στους «τότε εμάς»;
Και ύστερα τα «οικονομικά». Διόρθωση: Χρηματοοικονομικά. Αύριο η μεγάλη μέρα μας. Θα μας καλοδεχτούν, ή θα μας δώσουν άλλη μια σφαλιάρα; Βγάζει άραγε η γης τομάτες; Έχει ο άνθρωπος το σθένος να τη διεκδικήσει; Τότε γιατί ασχολείται με τη χρηματοοικονομία;
Όσο ταχύτερα γίνουν πάντως οι αλλαγές, τόσο λιγότεροι θα υποφέρουν, και τόσο λιγότερο θα υποφέρουν. Έχουν και τα θετικά τους οι σφαλιάρες. Να μην αγχώνεται και καθημερινά ο κόσμος πότε θα περάσει το κατώφλι η Πορτογαλία, πότε η Ισπανία, πότε το Βέλγιο…
Παιγνίδια πολέμου. Γιατί; Υπάρχουν ρομαντικοί που πιστεύουν πως δεν θα ξαναγίνει ποτέ πόλεμος; Μα η υφήλιος σπαράσσεται μόνιμα από πολέμους! Τί, επειδή δεν είναι στην πόρτα μας; Ή μήπως είναι και στην πόρτα μας και απλά εμείς τον αποφεύγουμε και στρουθοκαμηλίζουμε, χάνοντας έτσι καθημερινά όλο και περισσότερα, στο όνομα μιας κάποιας «ειρήνης»;
Η πολύπολιτισμικότητα σιγά σιγά αυτοκτονεί… όχι, δεν είναι αυτή που αυτοκτονεί στην πραγματικότητα, οι δυνατότητες μετανάστευσης στενεύουν, οι κοινωνίες καταρρέουν από το βάρος του συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού και της συνεχώς μειούμενης εργασίας αλλά και των ελαττούμενων πόρων. Και όσο ο ανταγωνισμός εντείνει τη συσσώρευση εργασίας και πόρων, τόσο αυξάνει η ψαλίδα ανάμεσα στους ανθρώπους της κάθε κοινωνίας που έχουν και που δεν έχουν εργασία. Γιατί δυστυχώς ούτε οι πόροι είναι άπειροι, αλλά ούτε οι ανάγκες ή ακόμα και οι δυνατότητες απορρόφησης «προϊόντων» κάθε κοινωνίας, ή και του συνόλου τους. Κι έτσι, απλά, κάποιοι χάνουν. Και οι χαμένοι έχουν καθημερινά όλο και λιγότερες πιθανότητες να κερδίσουν, το εξασφαλίζει κι αυτό ο ανταγωνισμός! Σε πόσα ψέματα στηρίζεται η υπέροχη χρηματοοικονομία μας!
Και οι κοινωνίες καταρρέουν και η εσωστρέφειά τους συνεχώς αυξάνει και η κοινωνική πολιτική στενεύει, σε μια προσπάθεια να καθυστερήσει η κατάρρευση, γιατί αυτή τελικά θα έρθει, επειδή οι αιτίες της βρίσκονται αλλού. Όχι ότι θα μπορούσε μια κοινωνία να είναι εντελώς ανοιχτή στην μετανάστευση. Όπως ακριβώς δεν γίνεται να είναι εντελώς ανοιχτή στο εμπόριο. Όσο και να προσπαθήσει, κάθε τόπος μπορεί να συντηρήσει μόνο πεπερασμένο αριθμό ανθρώπων. Και αυτό πάλι μόνο αν αυτοί παράγουν, όχι αν εισάγουν. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, κλεισμένα ακόμα στα βιβλία των επιστημόνων, μη-αποδεκτά, αλλά και διωκτέα ως αιρετικά από το σημερινό καθεστώς. Μυρίζει μεσαίωνας!
Τί τα θες; Ο κόσμος καταλαβαίνει αργά αργά, η αδράνεια της ανθρωπότητας είναι πολύ μεγάλη. Τόσο, που καμιά φορά αναρωτιέται κανείς μήπως και τελικά την καθηλώσει και την οδηγήσει σε μαρασμό.
Αλλά πάλι, πού και πού, κάποιος ξεχωρίζει…
Έστω και ένας…