Πάει ο παλιός ο χρόνος…

…ας γιορτάσουμε παιδιά, και του χωρισμού ο πόνος, ας κοιμάται στην καρδιά!

Έφυγε. Ήρθε άσχημα, ήταν η πρώτη πρωτοχρονιά, αυτή του δύο χιλιάδες δέκα, που η χρονιά ξεκίνησε με πόνους, διπλωμένος στο κρεβάτι. Χωρίς γλέντια και χαρές. Η ίδια η χρονιά αρχικά εξελίχθηκε «δύσκολα». Και αλήθεια, η απογοήτευση κυρίευε την ψυχή εκεί στις απαρχές του προηγούμενου έτους.
Αυτό ήταν και το έτος που οι έλληνες θα θυμούνται ως έτος μνημονίου. Οι συζητήσεις και οι διαμάχες έδωσαν και πήραν. Βέβαια αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα, είτε ότι θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη, μέχρι να περάσει στη λήθη της ιστορίας σαν ένα απλό γεγονός, είτε θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα, όπως γίνεται με όλα όσα παίρνουν απότομα μεγάλη προβολή. Βέβαια πολύς κόσμος υπέφερε, σπίτια διαλύθηκαν, επί «δικαίω» και αδίκω, αν και κανένα δίκιο δεν μπορεί να έχει η διάλυση μιας οικογένειας. Ούτε βέβαια και η διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δυστυχώς η τελευταία επιδιώκεται, και δυστυχώς η οικογένεια αποτελεί και θεμέλιο λίθο του. Θέμα ιεράρχησης αξιών…
Κι όμως, εκεί που το έτος δεν είχε κανένα λόγο να χαρακτηριστεί ως «ελπιδοφόρο», τελικά ήρθε η ελπίδα να φωλιάσει στην ψυχή και σιγά σιγά να την «αλώσει». Όλες οι σκέψεις και η απελπισία της έναρξης του έτους άρχισαν να διαλύονται κάπου εκεί στη μέση του καλοκαιριού του, με αποτέλεσμα το τέλος του να φαντάζει πολύ ελπιδοφόρο. Κι ας καταστρέφεται γύρω ο κοινωνικός ιστός. Κι έτσι ήρθε αρκετό χαμόγελο και γέλιο μέσα στο σπίτι, και λίγη διαμάχη και γκρίνια, αλλά πολύ γέλιο, ανέλπιστο γέλιο. Αν ρωτούσε κάποιος στην αρχή, ούτε υποψία ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο δεν υπήρχε. Κι έτσι έφυγε ο χρόνος, ένας χρόνος που δεν υπάρχει σχεδόν κανένας λόγος για να αισθανθεί κανείς «πόνο αποχωρισμού», εκτός από έναν: Θα αποτελεί αφετηρία μέτρησης, κάτι σαν αναγέννηση. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, και αυτή την ελπίδα ακριβώς γέννησε.
Για κάποιες οικογένειες πάλι θα αποτελεί ανάμνηση πόνου. Μέσα στο έτος που έφυγε έγινε ένα πολύ άσχημο, θανατηφόρο ατύχημα, εδώ έξω, λίγα μέτρα από το σπίτι. Άλλο ένα σπίτι που «έκλεισε», από αμυαλιά αυτό. Δυστυχώς, τα δυστυχήματα δεν τελείωσαν με αυτό. Πολλά έγιναν εδώ έξω, σε έναν από τους πιο ατυχηματοφόρους δρόμους της πόλης, με όριο σαράντα, και οδηγούς που τρέχουν σαν παλαβοί γιατί νομίζουν πως πατώντας το γκάζι είτε θα κερδίσουν χρόνο, για μερικά δευτερόλεπτα μιλάμε πάντα, είτε θα κερδίσουν «εκτίμηση», είτε απλά θα θρέψουν την ματαιοδοξία τους. Για τον δρόμο ο χρόνος έκλεισε με ατύχημα. Λίγο πριν εκπνεύσει, άλλη μια οικογένεια «καταδικάστηκε» να περάσει πρωτοχρονιά στο ΚΑΤ. Πιθανότατα δε, κάποια θα περάσει όλη της τη ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι.
Έλλειμμα παιδείας, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, η γενεσιουργός αιτία. Όμως και αυτή τη χρονιά που πέρασε δεν έφερε καμιά ελπίδα για την παιδεία. Τώρα, προς το τέλος της, άρχισε να συζητείται η «αριστεία στην παιδεία». Μόνο που αυτό σημαίνει απλή εκπαίδευση με στόχο την αριστεία, η παιδεία αυτή καθ’ εαυτή θα υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο, σε έναν κόσμο που αντί να διδαχθεί να εντάσσεται σε μια κοινωνία και να ζει τη ζωή του, διδάσκεται μόνο πώς να γίνει επιτυχημένος καριερίστας. Έτσι φεύγει και αυτό το έτος, χωρίς καμιά ελπίδα στο χώρο της παιδείας, μόνο με μια υπόσχεση για περισσότερα και περισσότερο «καμένα μυαλά».
Η έλευση του νέου έγινε με γιορτές και φασαρία απ’ τις σφυρίχτρες και τις καραμούζες που έδιωχναν τον παλιό. Βρήκε την ψυχή αναγεννημένη και γεμάτη, χαμογελαστή. Κι ας εμφανίστηκε πρόσκαιρα ο περσινός στομαχόπονος που έδεσε το στομάχι κόμπο.
Η κούραση από την παραμονή είναι εμφανής: να βγουν τα έπιπλα, να γεμίσει το σαλόνι τραπέζια, πενήντα συγγενείς θα παρελάσουν άλλωστε από το σπίτι. Να ετοιμαστούν τα φαγητά, να ξεκινήσει ο χρόνος με γλέντι και με όλη την οικογένεια να συντρώγει στην ίδια εστία. Με χαρά και με τραγούδι για μια νέα, πιο όμορφη χρονιά, μια χρονιά που ξεκινά με ελπίδα για ακόμα μεγαλύτερες χαρές. Ώρα να μπουν οι τελευταίες πινελιές, σε λίγο θα αρχίσουν να καταφθάνουν οι συγγενείς και αργότερα όλοι οι φίλοι! Η μέρα θα είναι γεμάτη από κόσμο, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ!

Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθ’ ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια και χαρά.

Καλή χρονιά, χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά.