Άνθρωποι…

Τραγικός απολογισμός αυτές τις μέρες από μια νέα φυσική καταστροφή. Άναυδη η ανθρωπότητα παρακολουθεί τα γεγονότα στην Ιαπωνία. Πριν μερικά χρόνια Αϊτή, Χιλή, νωρίτερα Ινδονησία. Τελειωμό δεν έχουν αυτές οι φυσικές καταστροφές. Ή απλά είναι κάτι το φυσιολογικό που η σημερινή ανθρώπινη κοινωνία, λόγω της πολυπλοκότητάς της αλλά και της απόλυτης προσήλωσής της στην ιδέα του κυρίαρχου ανθρώπου αδυνατεί να κατανοήσει και κατ’ επέκταση να αντιμετωπίσει.

Δεν έφτανε η μανία του εγκέλαδου και της θάλασσας, ήρθε να προστεθεί και η απειλή της ανθρώπινης παράνοιας με την μορφή του φόβου αλλά και της πραγματικότητας της ραδιενέργειας. Δεν βάζει βλέπεις ο άνθρωπος μυαλό, θεωρεί πως με την τεχνολογία μπορεί να τα ελέγξει όλα. Μόνο που στην πράξη, τον κίνδυνο ατυχήματος ποτέ δεν τον εκμηδενίζει, απλά τον ελαττώνει λίγο, μόνο λίγο. Και ύστερα θεωρεί πως «έγινε θεός». Μόνο που στα υπόλοιπα ατυχήματα, που γίνονται και αυτά πολύ συχνά, ο κίνδυνος είναι (σχετικά) εντοπισμένος στο χώρο και το χρόνο, ενώ στην πυρηνική ενέργεια ο κίνδυνος διαχέεται και στο χώρο, αλλά και στο χρόνο.

Τον ψυχρό πόλεμο λοιπόν ο άνθρωπος προσπάθησε να τον εγκαταλείψει, δεν ήθελε το φόβο μάλλον, αν και τελικά δεν είναι σίγουρο ότι τον εγκατέλειψε πραγματικά κι οριστικά. Όμως τα πυρηνικά συνεχίζει να τα χρησιμοποιεί και κρύβει τους φόβους του κάτω από το χαλάκι, τα δικηγορίστικα «αναπόδεικτων επιβλαβών συνεπειών» επιχειρήματα και την ιδεοληψία του κυρίαρχου. Έτσι, για να στρουθοκαμηλίσει λίγο κι αυτός, και να επωφεληθεί πρόσκαιρα καλύπτοντας την αμετροεπή δίψα του για ενεργειακή σπατάλη, και σπατάλη γενικότερα, και όταν έρθει η μέρα της κρίσης, τα φαινόμενα θα χαρακτηριστούν ακραία και απίθανα. Βλέπεις η κοντή μνήμη του τον βοηθάει να μην λογαριάζει τη συχνότητα με την οποία συμβαίνουν τα δήθεν απίθανα…

Και φτάνει μία των ημερών που ο σώφρων άνθρωπος αρχίζει κι αναρωτιέται γιατί ακριβώς είναι πολιτισμός να μην στέλνει στην κρεμάλα όσους παίζουν με τις τύχες του απλού κόσμου, ψιθυρίζοντάς τους λόγια μειλίχια για τα καλά και κρύβοντάς τους τους κινδύνους κάτω από το χαλάκι, μόνο και μόνο για να διατηρηθεί το παρόν μοντέλο «ανάπτυξης» και η παρούσα ιδεοληψία του κυρίαρχου. Βλέπεις, μπροστά στο κέρδος και την σπατάλη τίποτε άλλο σήμερα δεν έχει σημασία. Κι ας διατείνονται κάποιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης πως τίποτε δεν μπαίνει πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Μόνο ένας ολόκληρος κατάλογος από πράματα που όμως τον έχουν σμικρύνει και κρύψει κάτω από το χαλάκι του υποσυνείδητου.

Και καθημερινά, αφού πρώτα όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως ο άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα, ευτυχείς για την προσφορά τους στον ανθρώπινο είδος, επιδίδονται ασύστολα στην εξυπηρέτηση του χρηματοοικονομικού και της τσέπης τους πατώντας επί πτωμάτων και αδιαφορώντας για ανθρώπους και συνέπειες. Για το καλό του ανθρώπου πάντα, και στο όνομα της ανθρωπότητας…

Και λεγόμαστε άνθρωποι, με μυαλό και αισθήματα…