Άρωμα ανατολής…

Μερικές από τις ελληνικές «υπεραγορές» αρχίζουν να θυμίζουν όλο και περισσότερο τα ανατολίτικα παζάρια. Όχι όμως επειδή σε αυτές γίνεται κάποιο παζάρι, για την ακρίβεια, στα ελληνικά «σούπερ μάρκετς» το παζάρι είναι αδιανόητο. Αλλά στον εξωτερικό χώρο θα βρεις σίγουρα κάποιον «βαστάζο» να σου προτείνει με δουλοπρέπεια να σου μεταφέρει τα ψώνια και κυρίως να παραλάβει το καλάθι να το γυρίσει πίσω στην «ουρά» του, για να πάρει φυσικά το πολυπόθητο ευρώ που συνήθως βρίσκεται «εγκιβωτισμένο» στην «ασφάλεια» του καροτσιού. Ναι, ευρώ, μιας και οι υποδιαιρέσεις του είναι απαξιωμένες στην ελληνική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να σπανίζουν στο ελληνικό πορτοφόλι. Αυτό το σκηνικό προφανώς και δεν έχει καμία σχέση με την απέλπιδα προσπάθεια των ελλήνων να αποτινάξουν κάθε ρετσινιά «ανατολίτη» από επάνω τους, παρότι οι ανατολίτικες συνήθεις τυγχάνουν μεγάλης εκτίμησης στη χώρα, και να ομοιάσει στους ευρωπαίους αποικιοκράτες…

Να μια πολύ ενδιαφέρουσα παραξενιά της ελληνικής πραγματικότητας, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι «ζητιάνοι» αυτού του τύπου είναι ελληνικής καταγωγής και όχι μετανάστες, ή λαθρομετανάστες, όπως θα υποστήριζε επιπόλαια κάποιος. Αντίθετα, οι τελευταίοι, μάλλον περισσότερο με την «ρακοσυλλογή» και την ανακύκλωσή των ασχολούνται!

Στο εσωτερικό τώρα αυτών των υπεραγορών, όπου το παζάρι είναι πέρα κάθε φαντασίας, θα βρεις ράφια γεμάτα από αγαθά. Αγαθά με ξενικές, αλλά και ελληνικές ονομασίες. Αγαθά από εταιρίες που είναι ελληνικές και προτιμάς να υποστηρίξεις, αν όμως κοιτάξεις καλύτερα θα δεις ότι απλά συσκευάζουν προϊόντα, το ρυζάκι, η φακή, το φασολάκι, όλα αυτά προέρχονται από κάπου που απροσδιόριστα χαρακτηρίζεται ως «ευρωπαϊκή ένωση», ή ακόμα πιο μακριά.
Η φακή!!!;;;

Μόνο σε πολύ λίγες περιπτώσεις, και κυρίως σε μικρές αλυσίδες «υπεραγορών», θα βρεις μαζί με το εισαγόμενο, κατά προτίμηση κάπου σε χαμηλότερο ράφι, να υπάρχει και μια συσκευασία, λίγο διαφορετική, που να περιέχει ελληνική φακή! Εν τέλει, ακόμα και να θες να υποστηρίξεις τα ελληνικά προϊόντα κόντρα στους «νόμους της αγοράς», μιας θα τα βρεις τουλάχιστον 10% ακριβότερα από τα εισαγωγής, άρα δεν θα πάρεις το φθηνότερο, κάτι που είναι απόλυτα υγειές εν τέλει (το να πηγαίνεις κόντρα στους νόμους της αγοράς), δυσκολεύεσαι να το κάνεις. Σε δυσκολεύει η ίδια η μέθοδος προώθησης προϊόντων είτε των εταιριών, είτε των «υπεραγορών». Τελικά, η «φήμη» των εταιριών και η «καταναλωτική συνείδηση» χτίζονται με βάση τον καταναλωτή, ή με βάση τις ορέξεις των εταιριών; Προφανώς και ο μύθος είναι πως ισχύει το πρώτο, ενώ η πραγματικότητα είναι πως ισχύει το δεύτερο.

Κοντολογίς, θέλει προσπάθεια να πας κόντρα στις αγορές και έτσι να καταφέρεις να γίνεις μια υγιής οικονομία και να «ξελασπώσεις», με βάση τους κανόνες των αγορών…
Άλλο οξύμωρο…

Και το ερώτημα είναι: αν είναι τόσο εμφανές ότι τελικά οι νόμοι της αγοράς ούτε είναι ποτέ δυνατό να τηρούνται (και μετά λένε πως η Ελλάδα είναι βουτηγμένη στην «παρανομία»), αλλά ούτε μπορούν να δώσουν ποτέ λύσεις, γιατί οι αγορές τοποθετούνται μόνιμα, τα τελευταία χρόνια, πάνω από την πολιτική;

Και εν τέλει, η ελληνική κοινωνία έχει πραγματικά αποφασίσει ποιό δρόμο θέλει να ακολουθήσει;