Ώρες οξύμωρες

Ώρες ευθύνης άραγε; Η φράση πάντως δίνει και παίρνει στα χείλη των πολιτικών της χώρας. Λες και οι προηγούμενες δεν ήταν ώρες ευθύνης. Λες και το 2000 δεν χρειαζόταν να είναι υπεύθυνοι. Ούτε το 2004, ούτε το 2007, ούτε το 2009…

Κι όλοι έχουν περί πολλού τη δημοκρατία και το λαό, τον οποίο τον εμπιστεύονται απόλυτα για… όλα εκτός από ένα δημοψήφισμα. Για εκλογές εδώ και τώρα είναι υπεύθυνος λαός, αλλά σε ένα δημοψήφισμα θα πάρει τη «λάθος» απόφαση. Λες και υπάρχει λάθος απόφαση σε μια δημοκρατία. Όπως ακριβώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα σε μια δημοκρατία. Καθημερινά όλοι το αναφέρουν αλλά παρόλ’ αυτά, η ιδέα και μόνο ενός δημοψηφίσματος έφερε τη «δημοκρατία» σε αδιέξοδο. Λες και η έκφραση του λαού τελικά αποτελεί ένα αδιέξοδο για τη δημοκρατία. Ώρες οξύμωρες θα έπρεπε να ονομάζονται, όχι ευθύνης.

Ξαφνικά όλα έγιναν εκβιαστικά διλλήματα. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αλλά όλοι οι πολιτικοί μας εδώ και δεκαετίες κινούνται στο μοτίβο «ή εγώ ή το χάος». Να ξεκινήσεις από το «Καραμανλής ή τανκς»; Να συνεχίσεις στους συνεχείς εκβιασμούς αυτοδυναμίας στις βουλευτικές ή στους εκβιασμούς αποχώρησης στις δημοτικές εκλογές;

Ή να καταλήξεις στο «ευρώ ή δραχμή» του σήμερα; Και αν και δεν τάσσεσαι φανατικά υπέρ του ευρώ, για πολλούς «τεχνικούς» λόγους, το βασικό ερώτημα σήμερα θα έπρεπε να είναι αν ο κόσμος συμφωνεί ή όχι με την πολιτική που ακολουθείται. Το νόμισμα δεν παύει να είναι ένα μέσο άλλωστε· μια συνετή και αναπτυξιακή πολιτική μπορεί να είναι επιτυχημένη ανεξαρτήτως μέσου, ενώ το ίδιο το νόμισμα δεν ωφέλησε την πολιτική, τις αγορές ωφέλησε μόνο μέχρι σήμερα και υπό την έννοια πως το χρήμα είναι πάνω από την πολιτική, ναι, το ευρώ είναι πιο σημαντικό από τους πολίτες της χώρας.

Όμως σε μια δημοκρατία κυβερνούν οι πολίτες και όχι οι αγορές, ούτε το νόμισμα. Αν λοιπόν υποτεθεί πως οι πολίτες, οι οποίοι είναι πάντα ώριμοι όταν συμφωνούν με τους κυβερνώντες απ’ ότι φαίνεται, αποφασίσουν πως δεν θέλουν το νόμισμα, για πιο λόγο άραγε, σε μια δημοκρατία, θα έπρεπε να μην εισακουστούν;

Γιατί ίσως το πολιτικό σύστημα τους έχει φέρει στο χείλος της απελπισίας και θα αποφασίσουν με «λάθος κριτήρια»; Μα και μόνο αυτή η παραδοχή δεν είναι αρκετή για να αλλάξουν άμεσα πολιτική οι κυβερνώντες; Και μήπως, σε μια δημοκρατία, ο καθένας δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί όποια κριτήρια θέλει, και απλά το αποτέλεσμα των αποφάσεων των περισσοτέρων να είναι αυτό που υλοποιείται; Γι αυτό και στη δημοκρατία άλλωστε λέγεται ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Εφόσον όμως σήμερα όλοι βρίσκονται σε αδιέξοδο, η κυβέρνηση γιατί δεν ξέρει τι μπορεί να βγάλει η κάλπη, η αντιπολίτευση για τον ίδιο λόγο, οι νότιες χώρες της Ευρώπης γιατί αν φύγει η Ελλάδα μετά έρχονται αυτές, η Γαλλία γιατί θα χάσει τα τρία άλφα της, η Γερμανία γιατί αν καταστραφεί το ευρώ θα καταλήξει να έχει πιο σκληρό νόμισμα, η Ευρώπη γιατί το νόμισμά της είναι τόσο σκληρό που ωφελεί μόνο τη Γερμανία, άντε και τη Γαλλία, οι ΗΠΑ γιατί ενώ ξεπέρασαν κατά ένα μέρος τη δίνη της κρίσης φοβούνται ότι προφανώς τα «συγκοινωνούντα δοχεία» θα τους την επιστρέψουν πίσω, αρχίζει να γίνεται προφανές πως μπορεί οι πολιτικές που ακολουθούνται από τον δυτικό κόσμο να είναι αδιέξοδες και πως η δημοκρατία του είναι κατ’ όνομα και μόνο δημοκρατία. Και προφανώς οι πολιτικοί φοβούνται πως ο κόσμος μπορεί και να τους πει κάτι τέτοιο στις κάλπες, γι’ αυτό και προτιμούν να ρωτήσουν «ευρώ ή δραχμή;» και όχι να θέσουν ερώτημα για το είδος της πολιτικής. Προτιμούν να ρωτούν για το μέσο και όχι για την ουσία, την οποία δεν είναι διατεθειμένοι να την αλλάξουν αφού δεν παύουν να είναι υποχείρια των «αγορών» και όχι ηγέτες των πολιτών αυτού του πλανήτη.