Απολογισμός

Ακούγοντας τις δηλώσεις του αρχηγού της ακροδεξιάς, με αφορμή την είσοδό της στη βουλή, δεν μπορείς να αποφύγεις τον παραλληλισμό με έναν άλλο «ηγέτη» που εξελέγη πριν από καμιά εβδομηνταριά χρόνια, δημοκρατικά, με στόχο να «αποδεσμεύσει τη Γερμανία από την οικονομική κυριαρχία των εβραίων». Η ανθρωπότητα όμως φαίνεται να μην έχει πάρει το ιστορικό της μάθημα και να μην έχει αντιληφθεί πως οι κρίσεις, σε πολιτικό αλλά πρωτίστως σε οικονομικό επίπεδο, γενούν τις ακραίες τάσεις και δίνουν έρισμα για την ανάπτυξη αυτών ακριβώς των ιδεολογιών που οδηγούν στη βία και το αιματοκύλισμα.

Προφανέστατα η Ευρώπη δεν έχει να φοβηθεί πως η Ελλάδα θα την καθυποτάξει και θα την αιματοκυλίσει, όπως έκανε πριν από εβδομήντα χρόνια η Γερμανία. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει επειδή το ελληνικό πολιτικό σύστημα συνήλθε από το λήθαργο και αντελήφθη τα επακόλουθα μιας ακραίας κοινωνικοοικονομικής κρίσης, αλλά απλούστατα γιατί η Ελλάδα δεν διαθέτει ούτε τη «μηχανή», αλλά ούτε και τη δυναμική και επιβλητική νοοτροπία του Γερμανικού έθνους.

Παρόλ’ αυτά, το αποτέλεσμα των χτεσινών εκλογών, σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα των διαφόρων εκλογικών αναμετρήσεων που διεξάγονται τον τελευταίο καιρό στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αποτελούν μια σοβαρή αιτία για αναψηλάφηση των πολιτικών που ακολουθούνται. Η αναγόρευση της αγοράς και της πρωτίστως εξυπηρέτησής της από το σύστημα σε κύριο και μοναδικό σκοπό της πολιτικής έχει ήδη επιφέρει ένα μεγάλο πλήγμα στη δημοκρατία. Η πολιτική όμως υπάρχει για να εξυπηρετεί τον άνθρωπο και η οικονομία, η χρηματοοικονομία της ανθρώπινης κοινωνίας, και οι αγορές, αποτελούν εργαλεία εξυπηρέτησης του ανθρώπου. Σήμερα όμως συμβαίνει το αντίθετο, ο άνθρωπος εξυπηρετεί τη χρηματοοικονομία και την αγορά. Έτσι καταλήξατε στο οξύμωρο, να έχετε μεν δημοκρατία, αλλά η πολιτική σας να είναι και να απαιτείται προκαθορισμένη από τις αγορές.

Οι πολιτικοί όμως οφείλουν σήμερα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να αφήσουν τα παιδιάστικα πείσματά τους και να αποφασίσουν να ρυθμίσουν τη λειτουργία των «αγορών». Να τις ξαναβάλουν στη θέση του εργαλείου που ρυθμίζεται από τις πολιτικές και να τους αφαιρέσουν την δυνατότητα να παίζουν αυτές το ρυθμιστικό ρόλο. Αυτό θα ήταν ένα πρώτο βήμα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στον κόσμο μας. Σε αντίθετη περίπτωση, η επάνοδος των ναζιστικών ιδεολογιών και ο κίνδυνος να ξαναζήσει ο πλανήτης ένα αιματοκύλισμα είναι πολύ πιθανή για το εγγύς μέλλον.

Στο εσωτερικό της «ψωροκώσταινας» βέβαια ο πολιτικός κόσμος φαίνεται αρκετά ταραγμένος και ίσως, με την κατάλληλη καθοδήγηση, καταφέρει να καταλάβει πόσο αρνητικές συνέπειες φέρνει στην κοινωνία η οικονομική δυσπραγία. Ήδη προσπαθεί να αρνηθεί τις συνομιλίες με τους νέους ενοίκους των εδράνων της βουλής, αλλά δεν θα αργήσει να καταλάβει πως τώρα που με τις πολιτικές που ακολούθησε τους έφερε εντός του οίκου της δημοκρατίας θα υποχρεωθεί και να τους ακούσει να ξεσκίζουν τ’ αυτιά του με τα παραγγέλματά τους. Ελπίζεις μόνο να μείνουν μέχρι εκεί, αλλά όλα επαφίενται στους υπάρχοντες πολιτικούς.

Τα κόμματα του κοινοβουλίου πιάστηκαν στα δίχτυα που τα ίδια ύφαιναν τόσον καιρό με τις συνεχείς ανασκευές του εκλογικού νόμου στα μέτρα του πρώτου κόμματος και του δικομματισμού. Άλλη μια απόδειξη του πόσο κοντόφθαλμα σκεπτόταν μέχρι σήμερα. Άντε να εξηγήσουν τώρα τα ανεξήγητα. Αντ’ αυτού βέβαια, ο πρωτεύσας τις εκλογές φαίνεται να αισθάνεται και μιλά ως κυρίαρχος, τέτοιες ψευδαισθήσεις δημιουργούν οι νόμοι εκτρώματα.

Η ελληνική πολιτεία χρειάζεται σίγουρα πολλές μεταρρυθμίσεις και βελτιώσεις, κανείς δεν το αρνείται αυτό. Το ζήτημα είναι «ποιές». Όσο η μονολιθική εμμονή της ήδη ακολουθούμενης πολιτικής παραμένει στο προσκήνιο πάντως καμία μεταρρύθμιση δεν θα δουλέψει. Καιρός να ξεκινήσουν λοιπόν μερικές αλλαγές, ξεκινώντας ίσως από την αποκατάσταση του νόμου εκτρώματος που με αλχημείες διπλασιάζει τις έδρες του πρώτου. Μετά, καλό θα ήταν να ξαναγραφτεί όλη η νομοθεσία του ελληνικού κράτους σε απλά και λιτά κείμενα, χωρίς παραπομπές και υποενότητες νόμων μέσα σε νόμους. Έτσι, μπας και κλείσουν και τα νομικά παραθύρια.

Πριν από αυτά όμως χρειάζονται δύο πράγματα. Πολιτική ωριμότητα για συνεργασία, πολιτική συνεργασία, όχι συνεργασία στα πλαίσια εφαρμογής προειλημμένων αποφάσεων, πολιτική συνεργασία που θα ξαναφέρει την πολιτική ως καθοριστικό και ρυθμιστικό παράγοντα, αποκαθηλώνοντας τις αγορές από την εξουσία, αλλά και πολιτική ωριμότητα παραδοχής πως ο νόμος έκτρωμα δεν μπορεί να ισχύει και συνεπώς, ακόμα και το ήδη υπάρχον αποτέλεσμα μπορεί να «μεταφραστεί» διαφορετικά, χωρίς μπόνους και επιβραβεύσεις, αλλά απλά, αναλογικά, ώστε το 20% των ψήφων να αντιστοιχεί και στο 20% των θέσεων του κοινοβουλίου. Η ωριμότητα όμως που χρειάζεται για το δεύτερο πέφτει μάλλον πολλή για την ελληνική πολιτική σκηνή των κοτζαμπάσηδων.

Όλα αυτά όμως για να γίνουν χρειάζονται πολιτικούς. Πολιτικούς με πι κεφαλαίο και όχι τεχνοκράτες. Οι δεύτεροι δεν μπορούν να κατανοήσουν τους πρώτους και πολύ καλά κάνουν, αν μπορούσαν δεν θα ήταν καλοί στη δουλειά τους, η οποία είναι να υπηρετούν τους πρώτους. Γι’ αυτό και οι δεύτεροι δεν μπορούν να αναλαμβάνουν την εξουσία. Ελπίζεις να το καταλάβουν και αυτό οι πολιτικοί αρχηγοί αν και όταν αποφασίσουν τη δομή της επόμενης κυβέρνησης. Γιατί το αυγό του φιδιού ήδη εκκολάπτεται.