Το ατύχημα του Μάη

Εδώ και κάμποσα χρόνια κυκλοφορεί η φήμη πως αν κουνήσει τα φτερά της μια πεταλούδα στο Πεκίνο κρυολογεί η Γουόλ Στριτ από το αεράκι που σχηματίζεται. Φαντάσου δηλαδή τι έχει να γίνει αν βγει η Ελλάδα από το ευρώ! Προφανώς και όλους μας βολεύει να παραμείνει μέσα ανεξαρτήτως των επιχειρημάτων που μπορεί να φέρουμε υπέρ ή κατά της εξόδου, ας μην κοροϊδευόμαστε. Κανένας δε διανοείται καν την έξοδό της και κανένας δεν μπορεί να προετοιμαστεί γι’ αυτή ό,τι και αν λέει˙ εδώ δεν μπορεί να προετοιμαστεί για το κούνημα των φτερών της πεταλούδας!

Χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι η Ελλάδα δε θα βγει από το ευρώ, διότι το να μην διανοείσαι κάτι και να μην μπορείς καν να προετοιμάζεσαι γι’ αυτό, δεν σημαίνει ότι δε θα συμβεί κι όλας, ατυχήματα ή/και αψυχολόγητες ενέργειες πάντα συμβαίνουν, η όλη «παραφιλολογία» της εξόδου όμως δεν είναι τίποτε άλλο από προπαγάνδα την οποία ο καθένας και η κάθε πλευρά χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και για να απειλήσει τους «απέναντι» ώστε να περάσουν οι θέσεις της. Και όλη αυτή η παραφιλολογία γίνεται για να μην ασχοληθεί ο κόσμος με το πραγματικό ζήτημα που είναι ακριβώς «οι θέσεις» αυτές, η εφαρμοσιμότητά τους, οι πιθανότητες η καθεμία από αυτές να φέρει πραγματική λύση και τα αποτελέσματά τους. Δηλαδή η πολιτική που ακολουθείται και που θα ακολουθηθεί στο μέλλον και κατά πόσο η κοινωνία η οποία θα δημιουργηθεί είναι αυτό που αρέσει στον κόσμο, ή αν ο κόσμος θα προτιμούσε μια διαφορετική κοινωνία, ή αν η κοινωνία που θα προτιμούσε είναι εφικτή και πώς. Βάζοντας ένα νόμισμα ευρώ μπροστά από τα μάτια μας κρύβουμε από πίσω ολόκληρη την εικόνα του κοινωνικού περιβάλλοντός μας. Ας μην ξεχνάμε όμως, αν κάποιος μας απειλήσει με ένα πιστόλι λέγοντας: «τα λεφτά σου ή τη ζωή σου», οι περισσότεροι από εμάς θα απαντούσαμε: «πάρ’ το πορτοφόλι μου και άσε με να ζήσω». Ας το σκεφτούμε αυτό καλά πριν αποφασίσουμε να παραμείνουμε στο ευρώ «με κάθε κόστος».

Τον τελευταίο καιρό δεν είχε ακουστεί λέξη για την «ατμομηχανή της οικονομίας μας», την οικοδομή. Ένα από τα θετικά του μουδιάσματος που έφερε το εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου. Σε σημερινή πολιτική συζήτηση όμως επανήλθε στο προσκήνιο. Ο λόγος φυσικά για να στηριχθεί στην επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο. Έτσι, σαν μέτρο, όπως και τόσα που προτείνονται, χωρίς να συζητηθεί καν η ορθότητα, αλλά με μόνο επιχείρημα πως «είναι η ατμομηχανή της οικονομίας μας». Μα μήπως και ένα από τα προβλήματα της οικονομίας μας δεν ήταν πως στηριζόταν κυρίως στην οικοδομή; Και μήπως δεν είναι ζητούμενη η παραγωγή για να υπάρξει λύση; Ας στηρίξουμε όμως την οικοδομή, χωρίς να νοιαζόμαστε πως τα κτίρια ούτε μπορούν να αυξήσουν τις εξαγωγές, ούτε και τρώγονται για να βοηθήσουν στην αυτάρκεια της χώρας και στην ελάττωση των εισαγωγών. Για την ακρίβεια, η οικοδομή προϋποθέτει εισαγωγές πρώτων υλών, οπότε ας τη στηρίξουμε, στηρίζουμε έτσι την οικονομία τρίτων χωρών και τα έσοδα των εργολάβων, τί σημασία έχει αν δεν προσφέρει λύση στο ελληνικό πρόβλημα; Δεν θα αργήσει φυσικά να έρθει στο προσκήνιο και ο κλάδος του αυτοκινήτου, η βοηθητική «μηχανή της οικονομίας». Αλλά κι αυτός εισαγωγές προϋποθέτει, παραγωγή ή εξαγωγές δε δημιουργεί οπότε είναι ν’ αναρωτιέται κανείς για τις προτάσεις όσων πολιτικών έχουν ως μόνο γνώμονα πολιτικής τους την παραμονή της χώρας στο ευρώ! Γιατί με τέτοιες προτάσεις το σίγουρο είναι πως δεν θα εξασφαλίσουν την Ελλάδα στο ευρώ! Λίγες θέσεις εργασίας θα εξασφαλίσουν, αλλά σε λάθος πόστα, και η κατάσταση θα δυσχεραίνει.

Η κατάληξη όλων φυσικά είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αν και «παίζουν» λιγότερο από την οικοδομή και το αυτοκίνητο. Εκεί βέβαια όλοι θα συμφωνήσουν πως εδώ έχουμε και παραγωγή, αλλά και πιθανή εξαγωγή. Πόσοι άνθρωποι βέβαια θα απασχοληθούν για να καρπωθούν αυτό το κέρδος κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί, ούτε την έκταση που θα πρέπει να έχει μια τέτοια επένδυση ώστε να εξασφαλίσει και εξαγωγές. Θα μείνει άραγε καθόλου χώρος για να ζήσουν άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο; Οπότε καλύτερα να μη γίνεται εκτενής λόγος και να μην φαίνονται υπολογισμοί. Καλύτερα επίσης να μην μπαίνουμε και βαθειά στα ζητήματα αυτά, γιατί μπορεί κάποιος να ρωτήσει: «αν το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν η δραστηριοποίηση σε πολύ περιορισμένο φάσμα δραστηριοτήτων, και μάλιστα μη-παραγωγικών, όπως το εμπόριο αυτοκινήτων και καταναλωτικών αγαθών και η οικοδομή, η προσθήκη σε αυτές άλλης μίας μόνο δραστηριότητας, μπορεί να οδηγήσει στη λύση του προβλήματος;»

Ναι, καλύτερα να μη ρωτήσει κάποιος μια ερώτηση στην οποία η απάντηση είναι όχι. Όπως και ο τουρισμός άλλωστε από μόνος του δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, γιατί τότε η Ελλάδα δεν θα είχε πρόβλημα, έτσι και ο ήλιος και ο αέρας από μόνα τους δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Αλλά η οργάνωση ενός εύρους παραγωγικών δραστηριοτήτων είναι δύσκολο να γίνει από ανθρώπους που προσπαθούν να εξυπηρετούν συμφέροντα, οπότε ο πολίτης μάλλον θα είναι καταδικασμένος να ακούει την ευρωπροπαγάνδα από τους εγχώριους αλλά και τους αλλοδαπούς πολιτικούς, γιατί η ανάλυση πολιτικών και στόχων είναι δύσκολη και, που ξέρεις, μπορεί και να οδηγήσει σε «ατυχήματα» πολύ χειρότερα από το «ατύχημα» που βρήκε την ευρωπαϊκή οικογένεια στις 6 Μαΐου του σωτήριου έτους 2012!