Φρεντς

Στο «γυμνό ήλιο» ο Ασίμωφ πραγματεύεται έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη επαφή είναι σχεδόν μηδενική. Οι συγκεκριμένοι απόγονοι των ανθρώπων αποστρέφονται την οποιαδήποτε φυσική παρουσία ανθρώπου, ή άλλου έμβιου όντος δίπλα τους, και η όποια επικοινωνία γίνεται εικονικά, μέσα από τηλεοράσεις διασυνδεδεμένες αναμεταξύ τους. Μέσα από το διαδίκτυο. Μέσα από ένα κάποιο… σκάιπ!

Υπάρχουν ώρες που τρομάζεις κατά πόσο θα αποδειχθεί προφητικός και ένα μέρος της ανθρωπότητας θα καταλήξει σε αυτή την κατάσταση. Είναι απόλυτα λογικό να επικοινωνείς με απομακρυσμένους φίλους και συγγενείς με το σκάιπ, αλλά πόσο λογικό είναι να επικοινωνείς με μέιλ, με φέισμπουκ και με άλλα «εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης» με ανθρώπους που είναι αρκετά κοντά σου και όμως είτε δεν τους έχεις δει ποτέ, είτε τους βλέπεις μια φορά το χρόνο, και αν;

Πόσο λογικό είναι η κοινωνική δικτύωσή σου να περνά μέσα από το διαδίκτυο; Και αν και περισσότερο τρομάζεις με τη νέα γενιά που φαίνεται να έχει μεταβάλλει «το  δίκτυο» σε προέκταση του εαυτού της, υπάρχουν φορές που ακόμα κι εσύ αναρωτιέσαι πώς γίνεται να καταλήγεις να αρέσκεσαι σε πέντε δέκα μέιλ και να μην έχεις δει πραγματικούς φίλους σου εδώ και πολύ καιρό. Όχι, φρέντς δεν έχεις, αλλά πόσο αλήθεια ακόμα κι εσύ αισθάνεσαι ορισμένες φορές ότι αποξενώνεσαι, ότι το διαδίκτυο γίνεται σχεδόν μια «κοινωνική μονοδραστηριότητα»; Και πως τρομάζεις όταν βλέπεις ανθρώπους που ενώ δεν έχουν πρόβλημα «διαδικτυακής κοινωνικοποίησης», αισθάνονται δυσκολία να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους γύρω τους, στον φυσικό τους κόσμο.

Ο «γυμνός ήλιος» σε χτύπησε λίγο άσχημα από προχτές που τον θυμήθηκες, όπως και μερικά άλλα βιβλία, για διάφορους λόγους. Το «όνομα του ρόδου» ας πούμε, μετά από μια συζήτηση – μέιλ – περί του ποιος θέλει ποιους στενοχωρημένους, χωρίς γέλιο. Και πάει λέγοντας. Κι όλα αυτά, αφού είχες ήδη πάει να αγοράσεις ένα βιβλίο για τον αναδεχτό σου, και συνειδητοποίησες πως τα ράφια του βιβλιοπωλείου ήταν άδεια από λογοτεχνικά. Άδεια χαρακτηρίζονται όταν βρίσκεις πενήντα το πολύ βιβλία σε μια βιβλιοθήκη που χωρούσε σίγουρα τα δεκαπλάσια.

Και το παραδιπλανό βιβλιοπωλείο κλειστό. Και τα δύο κοντά σε σχολείο. Και πριν μερικά χρόνια αναρωτιόσουν πώς γίνεται να κλείνει άλλο ένα βιβλιοπωλείο απέναντι από σχολείο, και στη θέση του να ανοίγει κατάστημα κινητής τηλεφωνίας ενώ σε ακτίνα εκατό μέτρων υπάρχουν άλλα δύο. Βιβλιοπωλεία καθόλου! Σε ακτίνα πεντακοσίων και βάλε…

Αυτό πάλι είναι σύμφωνο με τους «νόμους της αγοράς»; Βέβαια, τα παιδιά σήμερα είναι με ένα κινητό στο χέρι από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ενώ από βιβλία…

Δημοτικό είναι το απέναντι σχολείο παρεμπιπτόντως! Δεν έχει σημασία που και εσύ αλλά και η ιατρική επιστήμη διαφωνείτε κάθετα με αυτό, οι γονείς αδιαφορούν για την επιχειρηματολογία σας. Και η κοινωνία ολόκληρη. Οι εταιρίες κινητής να δεις!

Εν τέλει, πριν αποδιώξει ο άνθρωπος τον συνάνθρωπο απεδίωξε τα βιβλία. Οπότε δεν έμαθε ποτέ για το «γυμνό ήλιο» για να σκεφτεί τις προεκτάσεις και τις πιθανότητες. Θα μου πεις, εδώ και που ακούει τα επιχειρήματα της ιατρικής, αδιαφορεί. «Σ’ εμένα δε θα συμβεί ποτέ αυτό, μόνο στους άλλους και θα θλίβομαι γι’ αυτούς!»

Τώρα, αλήθεια, τί σε έπιασε και γράφεις κατεβατά που κάποιοι άλλοι ίσως διαβάσουν, στερώντας τους χρόνο από την πραγματικότητα; Ακαδημαϊκή η ερώτηση… Άλλωστε ούτε πολλούς περιμένεις να σε διαβάσουν, αλλά ούτε και στην τελική θα ήθελες να το κάνουν ως «κοινωνική δραστηριότητα». Αλήθεια πάντως, υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι πως το διαδίκτυο σου κλέβει ακόμα κι εσένα πάρα πολύ χρόνο από την πραγματικότητα. Παρότι έχεις ελαττώσει κατά πολύ το χρόνο που του αφιερώνεις και παρότι φρεντς δεν έχεις και δεν σκοπεύεις να αποκτήσεις…

Καλή αρχή!

Στο φθινόπωρο, με τα πρωτοβρόχια που μαζί έγιναν δευτεροβρόχια και τριτοβρόχια και πάει λέγοντας. Μουλιάσαμε!

Στη σχολική χρονιά και στα παιδιά που πάνε σχολείο «να μαθαίνουν γράμματα σπουδάγματα». Άρχισαν, αλλά από πέρσι δεν φαίνεται να θυμούνται τίποτε!

Στις καταλήψεις που ξεκίνησαν από νωρίς, μιας και τα σχολεία απ’ ότι φαίνεται δεν προορίζονται για αναπτύσσουν και να δομούν τον αυριανό πολίτη. Άλλωστε ο θεσμός της εκπαίδευσης έχει ατροφήσει πρώτ’ απ’ όλα μέσα στην οικογένεια, η πολιτεία ακολούθησε και αυτή τη θέληση των «πολιτών» της. Στην τελική μπορεί να μην έχουμε τα σχολεία που μας αξίζουν αλλά έχουμε τα σχολεία που θέλει η κοινωνία μας, ακριβώς όπως τα θέλει μέσα από τις πράξεις της, ανεξάρτητα από το αν στα λόγια λέει πως θα τα ήθελε διαφορετικά.

Στις απεργίες, που έχουν ξεφτιλιστεί τόσο πολύ ως θεσμός που δεν ξέρεις αν αξίζει πλέον να απεργήσει κανείς. Άμα θες να κάνεις απεργία, κάν’ τη σοβαρά, και κάν’ τη σωστά. Θέσε τους όρους σου και ξεκίνα. Τα επικοινωνιακά τερτίπια των μονοήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών δεν ωφελούν κανένα. Αν έχεις σοβαρούς λόγους και πιστεύεις σε αυτούς, κάνε μια σοβαρή απεργία μέχρι να υπάρξει μια κάποια λύση – δε νικάς και πάντα. Αν δεν έχεις λόγους, ή δεν πιστεύεις σε αυτούς, αλλά απλά θέλεις να λες ότι κάνεις κάτι, μην κάνεις τίποτε.

Στον επικοινωνιακό τακτικισμό των «πολιτικών αρχηγών» που συνεδριάζουν κάθε τρεις και λίγο για το θεαθήναι, μέχρι να καταλήξουν εκεί που ήταν προδιαγεγραμμένο αλλά κανένας δεν ήθελε, ύστερα από μεγάλη δόση υποκριτικής και υποκρισίας.

Στην ανοργανωσιά του ελληνικού δημοσίου που έχει πάρει στα σοβαρά το «να μη γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά του» και δύο γραφεία, στο ίδιο κτίριο, με πόρτες σχεδόν αντικριστές, δεν γνωρίζουν το μεν, τι διαδραματίζεται μέσα στο δε. Αυτό βέβαια βολεύει απόλυτα τη διάθεση να «είσαι ότι δηλώνεις». Έχεις τη δυνατότητα να δηλώνεις τρελός στο ένα και λογικός στο άλλο!

Στον αγώνα κατά της φοροδιαφυγής. Άντε και του χρόνου!

Στα νέα «τελευταία» μέτρα λιτότητας.

Στο κλιμάκιο της στατιστική υπηρεσία που μετρά την ανεργία.

Σε μια χρονιά που θα είναι σίγουρα πιο δύσκολη από την περσινή και θα διαψεύσει όλα όσα είχε ελπίσει ο κόσμος.

Στο αναμεταξύ, ας δώσει κάποιος έναν επίδεσμο στη Μέρκελ, γιατί έτσι όπως ματώνει για τους έλληνες, ρανίδα αίματος δε θα της μείνει!

Από μεθαύριο, λέει το ημερολόγιο, φθηναίνουν τα φρούτα;

Χάος

Μόνο έτσι μπορείς να το εκφράσεις. Η επιστροφή σημαδεύτηκε από την κίνηση της πόλης. Στη συνέχεια, η όσφρηση δυσανασχέτησε από την έντονη μυρωδιά τσιγάρου που αναδύουν τα παράθυρα του διπλανού σπιτιού, γεμίζοντας δυσοσμία τον διάμεσο ακάλυπτο χώρο. Η ακοή επαναστάτησε στη συνεχή ροή νερών και στο συνεχές «τσίγκλησμα» των πιατικών της γειτόνισσας. Ακολούθησε φυσικά η καταπληκτική ακουστική του μπάνιου, απ’ όπου όλοι οι ήχοι μεταφέρονται στο σαλόνι σου όταν τα παράθυρα είναι ανοιχτά.

Το μυαλό επαναστάτησε πριν καν κλείσουν οι δέκα πρώτες ώρες στα τσιμέντα. Όχι ότι και στη νυφούλα δεν είχατε θορύβους, απλά ήταν «άλλης ποιότητας». Ο πιο εκνευριστικός ήταν το κράξιμο μιας καρακάξας – δύο για την ακρίβεια, ζευγάρι ήταν – που κατοικοέδρευε στο κτήμα σας. Η ηρεμία βέβαια, να είσαι ακριβοδίκαιος, διακόπτονταν πού και πού από το αγκομαχητό της μηχανής ενός δίτροχου, ή ενός φορτηγού, που πάσχιζε να ανέβει την ανηφόρα.

Το πρωινό σε βρήκε με πονοκέφαλο και μια ακατάσχετη κούραση. Οι δρόμοι έχουν ήδη αρχίσει να χτυπούν κόκκινο από την κίνηση των οχημάτων και η ηχορύπανση φάνταζε τόσο έντονη που αναρωτιόσουν αν και «πέρυσι» τα ντεσιμπέλ έφταναν σε αυτά τα ύψη, ή απλά φέτος η κατάσταση επιδεινώθηκε. Από κάθε στενό πετιέται κι ένα αυτοκίνητο, ενώ τα φανάρια πρέπει να ανάψουν πράσινο δύο με τρείς φορές για να τα περάσεις. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων γύρω σου έχουν ήδη ξεκινήσει να βιάζονται «να προφτάσουν» και κορνάρουν με το παραμικρό.

Για να λέμε του στραβού το δίκιο, ακόμα δεν ήρθες και ήδη αναρωτιέσαι γιατί ήρθες και γιατί ανέχεται ο οποιοσδήποτε, όπως κι εσύ, να ζει μέσα σε αυτό το χάος των ανόητα ξέφρενων ρυθμών, της άσκοπης σπατάλης χρόνου και του πανζουρλισμού. Αναρωτιέσαι βέβαια μήπως όλη αυτή η αίσθηση αποστροφής είναι αποτέλεσμα «αυθυποβολής», αλλά το σίγουρο είναι πως η ηρεμία και η ευχαρίστηση που ένοιωθες μέχρι χτες εκλείπουν πλέον από το συναισθηματικό σου κόσμο. Αναρωτιέσαι και πότε θα ξαναφύγεις!

Το χάος εντείνεται ακόμα περισσότερο από τις ειδήσεις που αναμεταδίδονται στο ραδιόφωνο για τις απαιτήσεις της τρόικας. Μέχρι χτες δεν έδινες και μεγάλη σημασία, σήμερα όμως σε χτύπησε σαν μετεωρίτης η απαίτηση για ακόμα μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των ωραρίων. Δεκατρείς ώρες μέγιστο την ημέρα και εξαήμερη εργασία. Λες και ο άνθρωπος δεν έχει καμία άλλη διάσταση πέραν της οικονομικής, και μοναδική του ενασχόληση πρέπει να είναι η οικονομική δραστηριότητα. Καμία ισορροπία αναμεταξύ των διαφόρων ανθρώπινων φύσεων. Απαιτείται πλήρης εθισμός στην εργασία, οι λοιπές ανθρώπινες δραστηριότητες θα γίνονται μόνο από ανάγκη!

Κάπου εδώ θυμάσαι πως το μεγάλο σου παράπονο, όταν ήσουν μικρός, ήταν πως δεν έβλεπες αρκετά τον πατέρα σου. Και γνωρίζεις πολύ καλά πως τον έβλεπες κάπως περισσότερο από όσο βλέπουν τους γονείς τους σήμερα μερικά παιδιά φίλων σου!

Σε ποιο σημείο αλήθεια, αναρωτιέσαι, η ανθρωπότητα και οι πεφωτισμένοι διαφεντευτές της «έχασαν την μπάλα»; Πότε ακριβώς ο κόσμος απέκτησε τόσο πάθος για την οικονομική δραστηριότητα και τη μετέτρεψε σε μονοδραστηριότητα; Πόσο ακόμα θα διαρκέσει αυτή η ανοησία, πριν έρθετε ως είδος στα συγκαλά σας;

Ακαδημαϊκές ερωτήσεις, θα μου πεις…

Κορνέτα δεύτερη

Εδώ και λίγες μέρες σου έχει κολλήσει το τραγούδι «ο γέρο νέγρο τζιμ». Παράξενο, αν σκεφτείς πως έχεις να το ακούσεις χρόνια, «αιώνες» θα έλεγες. Ίσως πάλι φταίει πως ο κακός (ψυχανώμαλο κάθαρμα θα τον έλεγες, και αυτόν, και τον γιό του) χαρακτήρας του βιβλίου που διαβάζεις λέγεται Big Jim. Καμία σχέση βέβαια με τον «γέρο νέγρο». Πιθανότατα θα είχαν διαπληκτιστεί τόσο σφοδρά που θα έκανε και αυτός παρέα στα πτώματα που βρίσκονται στοιβαγμένα στην αποθήκη!

Στο μυαλό τριγυρνάνε διάφορα που προσπαθείς να απωθήσεις, αν και αντιδρούν, και που και πού επιστρέφουν και το τριβελίζουν. Πολύ πιο σπάνια βέβαια από τους στοίχους του γέρο-νέγρου, ευτυχώς. Άλλωστε ποιος ο λόγος να ασχολείσαι με υπανθρώπους και τα ιδεολογήματά τους. Χαμένη υπόθεση. Προσπαθείς να απολαύσεις όσο το δυνατόν περισσότερο την ηρεμία της νυφούλας, μιας και τα τσιμέντα βρίσκονται ήδη κοντά.

Το τί θα ακολουθήσει, αμφιλεγόμενο. Μπορεί άλλωστε να επιστρέψεις σύντομα, όλα είναι ρευστά σήμερα. Μόνο οι διπλωματικές κινήσεις, απαράμιλλης ηθοποιίας, των «πολιτικών» αρχηγών παραμένουν σταθερή αξία στις μέρες μας. Άλλωστε μόνο η ηθοποιία τους απομένει τώρα που έριξαν μια ολόκληρη χώρα βορρά στα παιγνίδια εξουσίας τους. Ηθοποιία όμως που δυστυχώς βρίσκει ακόμα απήχηση στον πολύ κόσμο και κατευνάζει τα «πάθη».

Και οι στίχοι της τρίτης στροφής τριβελίζουν το μυαλό πολύ περισσότερο από αυτούς της δεύτερης μιας και τα αγωνιώδη «γιατί;» είναι στο φόρτε τους στις περισσότερες από τις συζητήσεις των τελευταίων μηνών…