Γέρε χρόνε φύγε τώρα...

Η χρονιά αυτή λοιπόν δώρισε στην οικογένειά σου το πιο γλυκό και όμορφο δώρο που θα μπορούσε κανείς να προσφέρει. Έναν γλυκό μπελά με αμυγδαλωτά ματάκια και στρουμπουλό προσωπάκι, που τριγυρνάει με τις ώρες στα πόδια σου στο γραφείο καθώς πληκτρολογείς, ή παίζει με το φερμουάρ της ζακέτας σου όταν την έχεις αγκαλιά.

Τρελαίνει τη μάνα της ανοίγοντας όλα τα συρτάρια και αραδιάζοντας τα πράγματα στο πάτωμα, από πετσέτες μέχρι τεντζερέδια και πινέλα και κουτάλες, λες και σε παζάρι έτοιμη να διαλαλήσει την  πραμάτεια της στους επίδοξους αγοραστές. Τα παιγνίδια της τα αγνοεί επιδεικτικά, προς μεγάλη στενοχώρια της μαμάς της που θα ήθελε ένα παιδί να παίζει, αλλά και σε απόλυτη συμφωνία με τον μπαμπά της που θεωρεί πως το καλύτερο παιγνίδι είναι αυτό που δεν αγοράστηκε!

Κόρη του μπαμπά αυτό το παιδί, τί να πεις!

Έτσι λοιπόν, μπορεί το ‘13 να μην ήταν και κανά σπουδαίο έτος, χειρότερο από κάθε προηγούμενο θα έλεγε κάποιος (αν δεν ανήκε στη σφαίρα των φαφλατάδων κυβερνώντων), αλλά για εσάς στάθηκε ένα από τα καλύτερα, αν δηλαδή είναι δυνατόν να είναι ποτέ ένα έτος καλό ή κακό. Αλλά με αυτές τις συμβάσεις μεγαλώσατε, με αυτές και μιλάτε και σκέφτεστε. Εδώ ακόμα κι εσύ που δεν θεωρείς τα έτη καλά η κακά, φροντίζουν οι άνθρωποι να λάβουν πλήρη κυριότητα στην καλοσύνη και την κακία, αισθάνθηκες την ανάγκη να αποχαιρετήσεις το έτος ευχαριστώντας το για το υπέροχο δώρο, αν και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η γυναίκα σου σού το έκανε το δώρο αυτό και λες να μην πάρει τα ‘πάνω της ευχαριστώντας την για πολλοστή φορά και δημοσίως, οπότε ρίχνεις τα εύσημα στο χρόνο! Αλλά είπαμε, συμβάσεις είναι αυτές – όσα δεν φέρνει ο αϊ Βασίλης, τα φέρνει ο χρόνος, και όσα δεν μας αρέσουν τα φέρνει η κακιά η ώρα!

Τη χρονιά αυτή λοιπόν, χωρίς να μπορείς να διακρίνεις κάποια σοβαρή διασύνδεση, ολοκλήρωσες και το μυθιστόρημά σου. Την ιστορία εκείνη που άρχισες πριν εννέα χρόνια και που την είχες σταματήσει για τρία λόγω κακής διάθεσης με τα προβλήματα του πατέρα σου, και μετά για άλλα τέσσερα λόγω γάμων και βαρεμάρας και σιγουριάς ότι το τελευταίο κεφάλαιο ούτε ήξερες, ούτε πίστευες ότι μπορείς να το γράψεις… Ε αυτή η ιστορία τελείωσε, και μια δεύτερη, ακόλουθη, είναι ήδη στα σκαριά κατά το εν’ τέταρτο!

Παραγωγική χρονιά! Το φυντανοτροφείο βέβαια αποτελεί δεδομένο πλέον παρελθόν, καθώς και κάθε άλλη πιθανή ακαδημαϊκή δράση έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, και παρόλο που κάποιες ιδέες για δραστηριοποίηση στο εξωτερικό πέρασαν από το μυαλό σου, έφυγαν όπως ήρθαν, μιας και ούτε οι οικογενειακές καταστάσεις το επιτρέπουν, ούτε η άποψή σου για το «τί είναι ζωή» και «πώς ζήται μια ζωή» συνηγορεί με το να φύγεις.

Παύση – η μικρή βαρέθηκε στο πάτωμα και ανέβηκε στην αγκαλιά – παρακολουθεί τώρα τα γράμματα να γεμίζουν τη σελίδα! (Τσιρίζει άμα τη εμφανίσει του θαυμαστικού!)

Οπότε λοιπόν, και αφού οποιαδήποτε ιδέα για παραγωγική δραστηριότητα στο Ιόνιο προσκρούει στη σθεναρή αντίθετη διάθεση της γυναίκας σου για απομάκρυνση της οικογενείας από τα τσιμέντα – και την αιθαλομίχλη εδώ που τα λέμε, αλλά ούτε αυτό το επιχείρημα έπιασε, ούτε ο συνδυασμός του με το καλύτερο περιβάλλον για το/τα παιδιά, αρκείσαι στο να μεταφέρεις τις γνώσεις σου στα παιδιά τριγύρω και να συγγράφεις, μπας και κάποτε αναγνωριστείς ως συγγραφέας που λέει ο λόγος.

Μεταξύ μας τώρα, μια ματιά που έριξες στην πόλη με τη μουντίλα να πλανιέται από πάνω της, είναι κομμάτι απωθητική…

Τέλος, αυλαία, το 2013 αποχαιρετά, και το 2014 έρχεται!

(Και τι σημασία έχει άραγε; Μα είπαμε, δεν είπαμε; Συμβάσεις του μυαλού! Α έτσι, καλά…)

Για το ‘14 λοιπόν θα μπορούσες να ευχηθείς πολλά (όχι, το τί θα αλλάξεις δεν θα το μαρτυρήσεις, δεν αλλάζεις άλλωστε τίποτε, ο συνδυασμός όλων, των καλών και των κακών σου, κάνουν εσένα και δεν επιθυμείς να γίνεις άλλος άνθρωπος).

Τα πράματα, ευχηθείς δεν ευχηθείς, δεν θα αλλάξουν (ούτε τα ευχολόγια του πολυχρονεμένου σας βεζύρ’ πρόκειται να τα αλλάξουν) οπότε άσκοπο να ασχοληθείς με αυτά. Ούτε επί γης ειρήνη θα έρθει επειδή το θες, ούτε και εν ανθρώποις ευδοκία.  Τί θα ήθελες λοιπόν; Αδερφάκι (ένα – δύο, δεν κολλάμε στο νούμερο τώρα) για τη μικρή, να πάψει, έστω και μετά από τέταρτη επέμβαση, να ταλαιπωρείται ο πατέρας σου άδικα, και να εκδοθεί το βιβλίο σου. Αυτά, εί δυνατόν με αυτή τη σειρά, αν προαιρείται ας τα φέρει, ο αϊ Βασίλης, το νέο έτος, ο πελαργός, όποιος θέλει τέλος πάντων, αν είναι νά ‘ρθουν ας τα φέρει όποιος νά ‘ναι, δεν κακοκαρδίζεις κανέναν καλοθελητή!

Άντε και καλή χρονιά!

Μια του Λιάπη, δυο του Λιάπη, τρείς και το σχοινί της μάνας!

Με φασαρία κι εκνευρισμό αποχωρεί το έτος τούτο. Μεγάλο εκνευρισμό, γιατί εσύ, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε, ούτε ένα ταξιδάκι ψυχικής ανάτασης δεν μπορέσατε να πραγματοποιήσετε! Τώρα, εδώ που τα λέμε, άμα ήταν να πας ταξίδι και να έχεις τους δημοσιογράφους στο κατόπι σου ανά δευτερόλεπτο, να το βράσεις. Χειρότερα από μπράβους έχουν καταντήσει, και δεν είναι και διακριτικοί ανάθεμά τους˙ ενώ τουλάχιστον τον σεκιουριτά τον δασκαλεύεις πότε να μην εμφανίζεται για να μπορέσεις να απολαύσεις και δυο ιδιωτικές στιγμές με κάποια αιθέρια παρουσία, ή στο φινάλε δυο μοναχικές γουλιές κρασί βρε αδερφέ!

Θα μου πεις, καλοπροαίρετε συνομιλητή, μα τί βορρά στα θηρία που έγινε ο άμοιρος ο Λιάπης, γόνος μεγάλου τζακιού, και μπορεί και να έχεις κάποιο δίκιο, μόνο που το δίκιο το έχεις γιατί ακριβώς είναι από τους λίγους που απήλαυσαν τέτοιου είδους εξευτελισμό, ενώ αντιθέτως σε εξευτελισμό θα έπρεπε να σύρονται όλοι όσοι έχουν τελέσει, ή τελούν αδικήματα, διότι η δημοκρατία μπορεί να σταθεί μόνο όταν ο κάθε πολίτης καταδεικνύει φωναχτά τα κρίματα των συμπολιτών του, απάντων και ονομαστικά! Τάδε έφη Ισοκράτης, όχι εσύ, σε κείμενο ευρέως γνωστό, αλλά εσκεμμένα τμηματικά μεταφρασμένο για να ταιριάζει γάντι στους αγανακτισμένους! Και εδώ λοιπόν έχεις κι εσύ μια μικρή ένσταση, γιατί ακριβώς δεν διαπομπεύονται άπαντες, ενώ κάποιοι, άτυχοι μεν, αλλά λίγο πιο τυχεροί, διαπομπεύονται «ανώνυμα-επώνυμα»!

Προψές πάλι, επώνυμα μεν, αλλά με μικρότερη ένταση, στηλιτεύτηκε και ο καλλιτέχνης Σχινάς, μαζί με το κέντρο, 4-7-11 θαρρείς λεγόταν, που τραγουδούσε. Όργιο φοροδιαφυγής σου λέει. Και μετά ο μέγας κατήγορος Πρετεντέρης αναρωτήθηκε γιατί η πολιτεία θα αφήσει το κέντρο να λειτουργεί για δεκαπέντε ακόμη ημέρες. Μαζί του, δεν λες, αλλά θα αναρωτηθείς καλοπροαίρετα: «Η πολιτεία μπορεί και να μην προφταίνει, γιορτές είναι, δύο μέρες λειψές, ναι, σφάλμα της, αλλά πες ότι δεν προφταίνει. Εσύ όμως λαϊκέ άνθρωπε, που σε βάζουν σε δυσχερή θέση και στην ουσία σε κλέβουν αφού φοροδιαφεύγουν στην πλάτη σου, γιατί εσύ καλέ μου λαϊκέ άνθρωπε δεν τιμωρείς από μόνος σου το κέντρο, ξεκόβοντας μια για πάντα από πελάτης, και όχι μόνο για τις λίγες ημέρες που θα το τιμωρούσε η επίσημη πολιτεία;»

Μήπως τελικά απλέ μου άνθρωπε έχεις την πολιτεία που σου πρέπει, και μήπως ο κάθε «δημόσιος κατήγορος» τελικά φροντίζει να ικανοποιεί την λύσσα σου για διασυρμό, ώστε μετά να μπορείς να ξεδίνεις με ήσυχη συνείδηση παρέα με τους ίδιους που απολαμβάνεις να διαπομπεύονται; Γιατί ας μην ξεχνάμε πως εσύ απλέ μου πολίτη δεν διαθέτεις, ούτε θα διαθέτεις ποτέ, όσο και αν σε παραμυθιάζουν, τη δυνατότητα να ξεδίνεις για λίγες μέρες στην κουάλα λουμπούρ, όπως ο Λιάπης, όχι να είσαι και υπόλογος! Σε κανά κρατητήριο θα την έβγαζες καψερέ Χριστουγεννιάτικα, και όχι στην εξωτική Μαλαισία! Καλύτερα παρέα με τον παράνομο στην τελική, να κάνεις και λίγο χαβαλέ! Πού είσαι λοιπόν να στηλιτεύσεις κι εσύ ενεργά, να καταγγείλεις επώνυμα τον κάθε έναν απ’ όσους καταπατούν το κοινωνικό συμβόλαιο συνύπαρξής σας και σου κάνουν τη ζωή ποδήλατο έμμεσα ή άμεσα; Από τον ανεγκέφαλο γείτονα που γεμίζει κλαδιά πεύκων τον κάδο και πετάει τα μπάζα του στο δρόμο, στον άξεστο οδηγό που παραβιάζει τα κόκκινα και αράζει το όχημά του στα πεζοδρόμια σου, έως και τον φοροφυγά, και τον απατεώνα πολιτικό.

Ω πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος σου, αν στο δελτίο των οκτώ ο Πρετεντέρης, αντί να καταγγέλλει διαβόλους και τριβόλους, είχε μπροστά μια λίστα με τους αριθμούς ΙΧ (και ΔΧ) που οι κάμερες κυκλοφορίας κατέγραψαν να παρανομούν, και τα ονοματεπώνυμα των οδηγών από το υπουργείο, και ξεκινούσε τις ειδήσεις: «για τη σήμερον, τον τίτλο του Αυνάν οδηγού κερδίζουν οι κάτωθι αντικοινωνικοί: (α) ο κύριος Ονομάτου Επωνύμου, κάτοχος του υπ’ αριθμ’ ΙΧΕ6969 επιβατικού για την τάδε παράβαση. (β) ο κύριος… κοκ. Αλλά βλέπεις μόνο τα πιασάρικα ονόματα καταδέχεται να διασύρει ο κος δημόσιος κατήγορος! Κατά τα άλλα, εντελώς υποκριτικά, «η εταιρία τάδε που δεν λέμε το όνομά της φοροδιαφεύγει και η δείνα, που πάλι δε λέμε το όνομά της γιατί ελεύθερη αγορά έχουμε, έχει ληγμένα γάλατα!» Ληγμένα γενικότερα είναι αυτά που σας ψεκάζουν μάλλον, γι’ αυτό ζείτε σε τέτοιο ντελίριο…

Τέλος έτους πάντως, και ο πρωθυπουργός είπε τα κάλαντα από βραδύς, δεν περίμενε να ξημερώσει, και δεν πρόκαμες κι εσύ έρμε πολίτη να του δώκεις μπουναμά, γιατί που να τρέχεις στο μαξίμου βραδιάτικα, εσύ ήσουν προετοιμασμένος να πας να τον ασημώσεις κανονικά, την τελευταία πρωία, όπως είθισται να λέγονται τα ευχολόγια για την πέτρα που δεν θα ραγίσει στο σπίτι και το νοικοκύρη που θα μακροημερεύσει. Κι έτσι σου έρχεται τώρα που στην έφερε ο πολυχρονεμένος, και στα πρόκαμε νωρίτερα τα χαρμόσυνα μαντάτα της έλευσης του νέου έτους που θα βγεις στις αγορές να κάνεις παρέα με τα υπόλοιπα αρπακτικά, και σε γλύτωσε έτσι και από το χαράτσι-μπουναμά, έτσι σου έρχεται να το ρίξεις ξανά Σαμαρά δαγκωτό στις επόμενες εκλογές, για να σιγουρέψεις την σταθερή αυτή πορεία της Ελλάδας στο δρόμο της ανεργίας και της πενίας!

Η αιθαλομίχλη καλά κρατεί στο στερέωμα, μα τί καίτε τέλος πάντων σε αυτά τα τζάκια/σόμπες/κοκ-ότι-βρείτε;
Το πιο ενδιαφέρον ανάγνωσμα της χρονιάς πάντως ήταν «ο κόσμος όπως των έβλεπε ο Αϊνστάιν».

Προοπτικές ομιχλώδεις

Γκρίζο πέπλο πλανάται πάνω από την πόλη. Ξεκίνησε σαν μια θολούρα που έκρυβε τα νησιά, συνέχισε σαν λευκά σταγονίδια που κάλυψαν τα κτήρια, και κατέληξε σε μια κουρτίνα που κάνει δυσδιάκριτα πλέον ακόμα και Ακρόπολη-Λυκαβηττό. Τα τζάκι και οι σόμπες σηκώνουν φαίνεται πολύ μεγάλο βάρος θέρμανσης, και προφανώς ο καθαρισμός καυσαερίων απουσιάζει…

Άσε που και οι καυστήρες δεν ξέρεις κατά πόσο έχουν συντηρηθεί φέτος, μάλλον καθόλου, μπορεί και να αποτελείς τραγική μειοψηφία…

Ο της ατμοσφαιρικής ρύπανσης πάντως, δεν ενθυμείσαι τον τίτλο του αυτή τη στιγμή, τα είπε σταράτα! Δεν νομίζει πως υπάρχει πολίτης ο οποίος θα ήθελε να έχει ευθύνη για βλάβες στην υγεία των συμπολιτών του, άρα το λογικό είναι οι πολίτες να σταματήσουν την αλόγιστη καύση…

Ναι, αυτά τα λέτε στην επιστημονική κοινότητα αναμεταξύ σας συχνά-πυκνά, αλλά ο απλός πολίτης συνήθως σας ακούει ως γραφικούς αγύρτες που μόνο φαιδρότητες ξέρετε να λέτε! Στην πραγματικότητα βέβαια ο απλός πολίτης, ως βρέφος στο μυαλό ανεξαρτήτου ηλικίας, δεν έχει καν επίγνωση κινδύνου. Σιγά που αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης πως βλάπτει την υγεία του και την υγεία του συνόλου όταν συνεισφέρει στην παραγωγή αιθαλομίχλης! Για την ακρίβεια ουδέποτε αντιλήφθη καν ποτέ ότι με κάποιες ενέργειές του βλάπτει την δια του την υγεία, των άλλων σίγουρα ούτε που τον απασχολεί!

Άλλωστε, όταν τα χρήματα δεν του φτάνουν, θα ζεσταθεί όπως όπως. Αν αυτό αύριο θα του κοστίσει περισσότερο σε άλλα έξοδα, για υγεία ας πούμε, ούτε καν του περνάει από το μυαλό. Έχει φροντίσει άλλωστε γι’ αυτό η «οικονομική παιδεία» της σημερινής πραγματικότητας. Η τσέπη του άλλωστε είναι εντελώς μονοδιάστατη, και η σκέψη του σαφώς καθόλου πολυδιάστατη για να προεκβάλλει και στο μέλλον!

Φυσικά, οι ανόητες εξαγγελίες των λαϊκιστών πολιτικάντηδων του ελληνικού θεάτρου του παραλόγου, παρότι ανέκδοτες, φαντάζουν πολύ πιο «λογικές» από τον επιστημονικό λόγο. «Θα δίνουμε δωρεάν ρεύμα» λέει. Και γιατί όχι δωρεάν φαγητό; «Δωρεάν λαϊκισμό» πάντως μπόλικο, μιας και σίγουρα ουδείς, έκανε μια απλή τεχνοοικονομική μελέτη πριν την εξαγγελία. Άλλωστε το θέμα είναι να δημιουργήσουμε το σωστό αίσθημα στον κόσμο, όχι να μιλήσουμε σοβαρά. Τους σοβαρούς άλλωστε λόγους ο κόσμος τους εκλαμβάνει ως φαιδρά ανέκδοτα, μιας και θέλει αρκετή αυτοπειθαρχία και παιδεία για να τους καταλάβει και να τους ενστερνιστεί, και σήμερα στον καιρό της παρλαπιπίασης του φέισμπουκ και του τουίτερ…

Κατά τα άλλα, άκουσες και για το πόθεν-έσχες των  πολιτικών. Και η απορία που σου δημιουργήθηκε είναι: πώς είναι δυνατόν άνθρωποι με 200.000 ετήσιο εισόδημα και πάνω από εκατομμύριο στην τράπεζα, πώς είναι δυνατό να κατανοήσουν και να καθορίσουν την τύχη και τη ζωή ανθρώπων που έχουν το ένα δέκατο του ετήσιου τους εισοδήματος, και αν τύχει κι έχουν και το ένα δέκατο των τραπεζικών τους καταθέσεων, αισθάνονται ευτυχείς; Αλλά τί να κάνεις, αφού το σύστημα επιτρέπει την ψαλίδα να ανοίγει τόσο, προφανώς οι πιο πάνω πάντα θα διαφεντεύουν και θα φροντίζουν η ψαλίδα να παραμένει ανοιχτή, και να ανοίγει ακόμα περισσότερο!

Τώρα, λέγεται ότι ο καθείς μπορεί να ανέβει πάνω στον άγιο «φιλελεύθερο καπιταλισμό», αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε να αποδείξει το μηχανισμό, αρκεί που με κάποιον τρόπο, αρκεί να τα καταφέρει να τον ανακαλύψει και να τον εφαρμόσει, μπορεί να το κάνει.

Ο πνευμονολόγος πάντως συμπλήρωσε τον φυσικό συμφωνώντας: «λίγη κοινωνική συνείδηση χρειάζεται, και νομίζω ότι όλοι θέλουν να την επιδείξουν». Μόνο που αυτή την κοινωνική συνείδηση ακόμα την ψάχνετε, γιατί πλέον, όπως και πολλά άλλα, ανήκει στη σφαίρα της λογοτεχνίας˙ η πραγματικότητα είναι πολύ πιο μαύρη και ασυνείδητη…

Λονδίνο γίναμε...

Σ’ όποιον αρέσουμε!

Η νέα κυβερνητική επιθεώρηση που ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Ελλάδας. Ορισμένοι μάλιστα πήραν τόσο σοβαρά το ρόλο, που το γύρισαν σε δράμα! Αναφορές για μάχες στήθους με στήθος ένα πράμα, κυβερνητικές πτώσεις, κόκκινες γραμμές και κάθετες αρνήσεις! Το έθνος ξαναζεί στιγμές εικοστής ογδόης Οκτωβρίου, και οι κυβερνητικοί βροντοφωνάζουν απανωτά όχι στην τρόικα. Καλά, ο υπουργός που έχει αναλάβει να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις (που εξαγγέλλονται και ξαναεξαγγέλονται επί συναπτά πολλά – πάμπολλα έτη) σύμφωνα με τα συμφέροντα των κολλητών και ομοϊδεατών του, ουδέποτε φημιζόταν για την υποκριτική του, οπότε η παρανόηση της κωμωδίας και η υιοθέτηση δραματικών τόνων δεν φαντάζει και ιδιαίτερα παράξενη στην περίπτωσή του!

Κατά τα λοιπά, η ελληνική πολιτική σκηνή αρχίζει να μην διαφέρει σε τίποτε από τη σκηνή του Δελφινάριου, σε παράσταση σε σκηνοθεσία Μάρκου Σεφερλή! Προσεχώς, οι έλληνες θα βιώσουν για μία ακόμη φορά τον σπαραγμό των βουλευτών που δακρύβρεκτοι θα βγαίνουν ένας-ένας από το κοινοβούλιο, απολογούμενοι γιατί εξαναγκάστηκαν για ακόμα μία φορά να ψηφίσουν, μετά από μαραθώνιες, απέλπιδες διαπραγματεύσεις, κόντρα σε όσα αντιδρούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή, για να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη, ότι η χώρα δεν θα εγκαταλείψει το ευρώ, κι έτσι δεν θα χάσουν το καφεδάκι στις Βρυξέλες.

Και μέχρι τότε, θα τους βλέπουν καθημερινά στο γυαλί να αναλύουν και να δηλώνουν πως δεν θα κάνουν αυτό ή το άλλο, και να απαιτούν μεταβολές νομοσχεδίων «για τα μάτια του κόσμου» ή για να μην χάσουν πολλά οι υμέτεροι.

Έχεις βαρεθεί είναι η αλήθεια να αναμασάς καθημερινά πόση σιχασιά σου δημιουργούν οι λακέδες που έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, υποδυόμενοι τους εκπροσώπου των ελλήνων και μιλώντας ο καθείς εξ ονόματος του λαού και εκφράζοντας τις ανησυχίες του, και κυβερνώντας τη χώρα με βάση τα όσα συμφέροντα και πιστεύω έχει ο μικρόκοσμος της άρχουσας τάξης.

Κι αν είναι να πέσει η κυβέρνηση λοιπόν, ας πέσει με μάχες αν θέλει, αλλά ας πέσει επιτέλους. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει σοβαρή εναλλακτική είναι πολύ μικρότερης σημασίας από το να πάψει αυτός ο τραγέλαφος στον οποίο βυθίζεται η χώρα. Και ανάμεσα σε τραγέλαφο και τραγέλαφο, καλύτερος είναι αυτός που τέρπει τους πολίτες και όχι τα κολλητάρια!