Η αυθεντία του Άρη

Είναι φορές που τυγχάνεις πρωί στο αυτοκίνητο να ακούς ραδιόφωνο. Έπεσες λοιπόν στο γνωστό πλέον δίδυμο, Άρης – Μπάμπης, και στην συζήτηση περί γάλακτος και βιομηχανίας τροφίμων. Με δέος παρακολούθησες τον πρώτο να κατακεραυνώνει την μάνα ενός παιδιού, επειδή τόλμησε να δώσει σε αυτό γάλα απευθείας από γελάδα και όχι μέσα από τη διαδικασία παραγωγής κάποιας βιομηχανίας! Επικαλέστηκε μάλιστα και το ινστιτούτο Παστέρ, το οποίο θα ήταν καλό να κλείσουμε είπε, αν είναι να αρχίσουμε πάλι να κάνουμε εγκλήματα σαν το προαναφερθέν, για να καταλήξει εν τέλει στη ρήση «εγώ είμαι της βιομηχανίας Μπάμπη μου!»

Αναρωτήθηκες λοιπόν πόση επικοινωνία είχε άραγε ο μέγας κατήγορος Άρης Προτοσάλτε με τους επιστήμονες του ινστιτούτου Παστέρ, πριν προβεί σε αυτού του είδους τις δηλώσεις. Πιθανότατα καμία, απλή «ετεροαναφορά» έκανε, χωρίς μάλιστα να έχει διαβάσει ούτε ένα δελτίο του εν λόγω ιδρύματος. Άλλωστε, μάλλον απλά η ιδέα για αυτή την αναφορά του προέκυψε αυθόρμητα μόλις μίλησε περί «παστερίωσης», και είπε να κερδίσει επιπλέον πόντους υπέρ της «απόψεώς του» αναφέροντας το ινστιτούτο.

Μετά σκέφτηκες κατά πόσο ρώτησε την έρμη μητέρα αν το γάλα το έδωσε κατευθείαν απ’ το βυζί του ζώου, ή αν το έδωσε από την καρδάρα, ή μήπως αν έκανε τον κόπο να το βράσει πριν, αλλά παρατήρησες ότι έντεχνα αποσιωπήθηκε οποιαδήποτε περεταίρω αναφορά σε αυτή, πέρα από το απλό «έκανε έγκλημα που έδωσε γάλα απευθείας από τη γελάδα». Επιτρέπει άραγε η δημοσιογραφική δεοντολογία την ατεκμηρίωτη έκφραση κατηγοριών;

Τέλος αναρωτήθηκες κατά πόσο ο μέγας αυτός ραδιοτηλεοπτικός παραγωγός, που τυγχάνει προβολής τουλάχιστον αυθεντίας, και κατακεραυνώνει άπαντα και άπασα με ύφος και τόνο δέκα καρδιναλίων, αναρωτήθηκε ποτέ αν θα είχε φτάσει η ανθρώπινη φυλή στο σήμερα, αν ήταν τόσο εγκληματικό να πίνει κάποιος γάλα εκτός γραμμής παραγωγής κάποιας βιομηχανίας τροφίμων. Μάλλον όχι.

Κουράστηκες να αναρωτηθείς κατά πόσο ο Άρης γνωρίζει την χειραγώγηση των καταναλωτών από τις εταιρίες παραγωγής τροφίμων, και τις υποτιθέμενες ασθένειες που έχουν προκύψει τις τελευταίες δεκαετίες σε τμήματα του πληθυσμού, μόνο και μόνο για να μοιραστεί αλλιώς η πίτα του τζίρου των βιομηχανιών τροφίμων. Πιθανότατα άλλωστε ο άνθρωπος αυτός δεν γνωρίζει ούτε τι κρύβεται πίσω από τη «νόσο των τρελών αγελάδων», ούτε τι κρύβεται πίσω από τα «προϊόντα χωρίς γλουτένη», ούτε φυσικά τί κρύβεται μέσα στις μηχανές παραγωγής της κάθε βιομηχανίας τροφίμων ή μέσα στα πακεταρισμένα «επεξεργασμένα» τρόφιμα. Πιθανότατα δεν γνωρίζει καν τη μέθοδο με την οποία γίνεται η παστερίωση, παρότι σήμερα με ζήλο την αναγόρευσε σε «μοναδική διεργασία». Απλά ακολουθεί το ρητό «όσο περισσότερα χέρια ασχολήθηκαν με ένα προϊόν, και όσο μεγαλύτερα ονόματα έβαλαν τη σφραγίδα τους σε αυτό, τόσο καλύτερο είναι». Βέβαια εδώ θα έπρεπε κανείς να αναρωτηθεί αν το «καλύτερο» αναφέρεται στον άνθρωπο, στην υγεία, στην οικονομία, ή στα συμφέροντα…

Είναι προφανές πως η βιομηχανία τροφίμων παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του ανθρώπου, και τον έχει ευεργετήσει σημαντικά. Αλλά από την απλή αυτή παραδοχή, μέχρι το να κατακρίνεις οτιδήποτε άλλο υπάρχει τεράστια απόσταση. Το δριμύ κατηγορώ, με ετεροαναφορές και όχι τεκμηρίωση, μόνο και μόνο γιατί η συζήτηση αφορά «στην απελευθέρωση του γάλακτος και την βιομηχανία», και ο μόνος στόχος σου, όντας απλός χειραγωγός της κοινής γνώμης που δεν προσφέρεις παρά μόνο εκδούλευση χωρίς καν κριτική σκέψη, είναι να ενσπείρεις την ιδεολογία σου μέσω υποβολής, και όχι μέσω επιχειρημάτων, σίγουρα είναι τουλάχιστον χυδαίο. Όμως δυστυχώς, ανάμεσα σε ένα απαίδευτο στην ακρόαση και κρίση ακροατήριο, ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό, βρίσκουν πάντα χώρο να φυτρώσουν «περσόνες αυθεντίας» για να το κατευθύνουν αναλόγως συμφερόντων. Αλλά όπως είπε και ο ίδιος, «είναι της βιομηχανίας», όχι της δημοσιογραφίας. Αυτή ήταν, προφανώς, και η μόνη αλήθεια που εκστόμησε!