Απανθρωποποίηση;

Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο· γι' αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν· αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ' αυτό που κάνουν. Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την "επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ.
Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα. Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές
συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους. Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση· προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο· άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις· αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του· σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση.
Ο κλάδος υπεράνω όλων.
Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια. Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός. Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη.
Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, ασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή.
Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν· κατάντησε μομφή. Λένε "αυτός κοιμάται μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος· εν ολίγοις ακατάλληλος. (Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταμίνες, τα "σπα" και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.)
Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας· το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα. Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι στην εταιρεία και στους στόχους της.
Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν.
Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελματία". Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται· η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος· φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα.
Λένε "είμαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα.
Κι ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε.
Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μόλις είχαν βγει προς πώληση.
Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία· συνέχισαν το παιχνίδι, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος.
Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι προφέσιοναλ". Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό· τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά· πάει ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο.
Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής.
Γι' αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών· άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης".
Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός· σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας".
Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας.
Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών.
Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν ζουν".
Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα· ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε.
Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει.
"Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή". (Βάνεγκεμ)
Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις:
"Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση".
Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.

Διονύσης Χαριτόπουλος

---------------

Ορισμένες φορές έχεις την αίσθηση πως κάποιος έβαλε σε σειρά τις σκόρπιες σκέψεις σου...

ΚρεπαλοΠΣΚ

Ένα από τα πιο παράξενα συναισθήματα είναι το να κυκλοφορείς σε ένα μέρος που αισθάνεσαι «σπίτι» σου και που όμως δεν είναι σπίτι σου. Να νοιώθεις ότι έναν τόπο τον ξέρεις καλά και παρόλ’ αυτά δεν ζεις εκεί (πλέον). Η αλήθεια είναι πως όταν περιδιαβαίνω την Θεσσαλονίκη, τόσο γνώριμη και τόσο μακρινή, η αίσθηση που έχω είναι πάρα πολύ περίεργη, εντελώς αδιευκρίνιστη.
Μέσα σε μια εντελώς αδιευκρίνιστη λοιπόν διάθεση, αφού προσπαθήσαμε να ξετρυπώσουμε τους καρντάσηδες, ανακαλύψαμε πως μόνο εις εξ αυτών ήταν διαθέσιμος. Ο έτερος καπαδόκης μετά την δουλειά έπρεπε να πάει να ταΐσει τον μπόμπιρα γιατί θα έτρωγε για πρώτη φορά κρέμα (ως γνωστών τα γεύμα είναι το ποιο σημαντικό πράγμα στην ζωή του Shadus )! Ο άλλος εξαφανισμένος εκτός πόλεως Οι υπόλοιποι διασκορπισμένοι ανά την υφήλιο. Αφού λοιπόν πετύχαμε μόνο τον μαλλιά, πνίξαμε τον πόνο μας στις παντσέτες και τις καυτερές πιπεριές.
Βολτίτσες και καφεδάκια στην παραλία, και όσο και αν λέει η αλεπουδίτσα, εγώ απήλαυσα «το ντύσιμο» χωρίς να προσέξω καμιά μονοτονία ειν’ η αλήθεια . Άλλωστε Σάββατο μεσημέρι τι πιο ωραίο από έναν καφέ στην παραλία, με θέα την θάλασσα και... την περατζάδα .
Φυσικά μετά επιδοθήκαμε στο σπορ της γαστρονομίας στα ταβερνεία της Αριστοτέλους, υπό τους ήχους των απαραίτητων ρεμπέτικων ασμάτων. Επίσημα δείπνα και παρουσιάσεις δεν μας πτόησαν, (αν και μας στέρησαν λίγο από τον χρόνο της γαστρονομίας) οπότε και Κυριακή απόγευμα πριν την αναχώρηση καταλήξαμε με άλλο καρντάση στο μέλαθρο… Εκεί μου βάλαν τις φωνές για την παραγγελία αν και δεδομένης της έντασης μπορώ να πω ότι παραξενεύτηκα που δεν έμεινε σχεδόν τίποτε στο τραπέζι (δεν θελαν να με προσβάλλουν φαίνεται) εκτός του μοναδικού πιάτου που παρήγγειλε άλλος
Δυστυχώς του διαβόλου δεν το πήρα γιατί θα το έτρωγα ολομόναχος, άσε που το γκαρσόνι θα γκρίνιαζε πάλι ότι δεν θα χωρούσε στο τραπέζι. Εγώ είν’ η αλήθεια του το είπα στην αρχή πως θέλουμε χώρο για διπλάσια άτομα δεν με πίστεψε.. μετά καθόταν 1 ώρα από πάνω μας για να δει πως θα καταφέρει να τακτοποιήσει τα πιάτα. Αλλά τα τσαούσικα… πολύ τσαούσικα ρε παιδί μου
Το μεγάλο μειονέκτημα της εκδρομής, το ξενοδοχείο. Αν ποτέ μείνετε στο porto palace φροντίστε να έχετε δωμάτιο που δεν βλέπει προς Βαρδάρη. Ο subwoofer του διπλανού ξενυχτάδικου κάνει μέχρι και τα διπλά τζάμια του να τρίζουν. Άσε που είναι αρκετά κοντά για να τσαντίζεσαι που θα πάρεις αμάξι για να πας στο κέντρο, αλλά σε τέτοιο σημείο που δεν μπορείς να πας χωρίς αυτό Και το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν ενδείκνυται για αυτοκίνητα, ειδικά Σάββατο μεσημέρι.
Φυσικά φύγαμε όσο πιο αργά μπορούσαμε, οπότε το ταξίδι της επιστροφής κράτησε μέχρι τις 1:30. Ε είναι από τις λίγες φορές που έπεσα σαν τούβλο στο κρεβάτι… Τα πόδια μου πάντως πονάνε ακόμα…

Τί μέρα…

Η μέρα των «mails». Ένα 24άωρο έλειψα «ολοκληρωτικά» από το PC μου και βρήκα: την μαύρη πέρλα να διαμαρτύρεται ότι έχω ξεχάσει την «επικαιρότητα», την αλεπουδίτσα να κουνάει την ουρά της, τους Κορεάτες να ρωτούν τι τους λείπει και έναν συνάδελφο εκ εξωτερικού, που αγνοεί τον Darth, να μου αποστέλλει ένα «αντιεπιστημονικό λιβελογράφημα ενός ανόητου» στο οποίο έπεσε κατά τύχη ψάχνοντας στο δίκτυο!!!
Και εγώ τώρα τι να πω; Ότι ορισμένα πράγματα ούτως ή άλλως δεν συγχωρούνται ποτέ; Ότι καλύτερα θα ήταν οι συγνώμες να ζήτιονται για όσα κάναμε και όχι για το θεαθήναι, υποκριτικά και με δόλο; Δυστυχώς ορισμένοι «άνθρωποι» και ορισμένα κράτη παθαίνουν λιγότερα απ’ όσα τους αξίζουν. Ή μήπως να μιλήσω για την ψυχασθένεια ορισμένων βιντεοσκόπων, ή για την ακόμα μεγαλύτερη των ΜΜΕ; Τα 5 λεπτά στο γυαλί και οι αντιγραφές «των in, των επωνύμων, των ‘καλύτερων’ και των παραμυθιών» είναι που μας μάραναν. Λες και έχει γίνει ο υψηλότερος στόχος που μπορούμε να κατακτήσουμε. Η αλήθεια είναι ότι και αυτά αλλά και άλλα θέματα της επικαιρότητας (όπως παιδεία, οικονομία κοκ) έχουν αναπτυχθεί και σχολαστεί και από εμένα αλλού, οπότε δεν έλαβα τον κόπο να ασχοληθώ ξανά μαζί τους. Ίσως κακώς βέβαια, αλλά στην ουσία δεν με ενδιαφέρει η εικόνα, άλλωστε όπως δήλωσα από την πρώτη στιγμή, γράφω λόγω «πάθους». Άμα το εξαντλήσω σε ένα σχόλιο, δεν έχω τι άλλο να πω. Ούτε μ’ αρέσει να αναδημοσιεύσω σχόλιά μου :)
Για το λιβελογράφημα αλήθεια τι να πει κανείς; Πως μπορούσα να μυρίσω από την δεύτερη γραμμή τον στενόμυαλο θρασύτατο συγγραφέα του; Να απαντήσω πως ο συγγραφέας έχει αποδείξει το ποιόν του; Ακόμα και όταν δεν θέλω να ασχοληθώ με κάτι, φαίνεται ότι αυτό με κυνηγάει…
Οι Κορεάτες καλά θα κάνουν να ξεκινήσουν τα πειράματα. 2-3 πειραματάκια είναι αυτά. 5 μέρες δουλειά που άμα την προσθέσουν θα έχουν ολοκληρώσει 2 ετών δουλειά. Στην αλεπουδίτσα δε, θα τα πω ιδιαιτέρως. Ααα όλα κι όλα, μην είσαι περίεργο. Όλα θες να τα μαθαίνεις πια :p Εδώ δεν μάθαμε τι απήντησε η KV στον Pre-me-me (ενώ αλήθεια θα ήθελα να μάθω τον συνολικό «τίτλο» με τον οποίο τον στόλισε :p), θες να σου πω και για αλεπουδίσια καμώματα; :)
Είπαμε, σε γενικές γραμμές βαριέμαι, αλλά για ορισμένα πράγματα απλά δεν υπάρχει τίποτε επιπλέον να πεις. Με πρόφτασαν άλλοι και το σέβομαι.

Περίεργη μέρα γιατί εκνευρίστηκα. Είναι λίγο εκνευριστικό να είσαι πάντα διαθέσιμος για όλα και οι άλλοι όλο να μην μπορούν, και εσύ απλά να περιμένεις πάντα πότε μπορούν, και κάποια στιγμή να συνειδητοποιείς πως εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να πεις: «Δεν μπορώ 5:30, να το κάνουμε 6:30;» Η αλήθεια είναι ότι το astra είχε καιρό να πιάσει τα 190!

Μία είναι η απάντηση λοιπόν, μαύρη πέρλα μου: Πίσσα και πούπουλα, για να είμαστε μέσα στο ιδεολογικό τους μοτίβο, και απλά για να βάλουμε το δικό μας χαρακτήρα, θ’ ανάψουμε κι ένα σπίρτο μετά :)

Α ναι, έχω και πονοκέφαλο, στο είπα;

Έχω μια απορία

Την έχω εδώ και καιρό, δεν είναι σημερινή. Οι δάσκαλοί μου στο σχολείο, μου έλεγαν πως ο ανταγωνισμός βλάπτει τις σχέσεις μου και δεν είναι καλό πράγμα. Προσπαθούσαν να με μεγαλώσουν με πρότυπα συναγωνισμού και ευγενούς άμιλλας. Η λέξη ανταγωνισμός ήταν από τις κακές λέξεις του λεξιλογίου.
Τώρα που μεγάλωσα η λέξη συναγωνισμός έχει σχεδόν καταργηθεί από το ελληνικό λεξιλόγιο. Για την ακρίβεια δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που την άκουσα, ή αν την άκουσα να προφέρεται από άλλα χείλη πέραν των δικών μου. Αντιθέτως την λέξη ανταγωνισμός την ακούω καθημερινά και αισθάνομαι λες και έχουν βαλθεί όλοι να βρίζουν και να καταστρέψουν κάθε τι ανθρώπινο στις κοινωνικές μας σχέσεις μετατρέποντάς μας σε ζούγκλα.
Σου έχω πει πως σιχαίνομαι την λέξη «ανταγωνισμός»; Σου έχω πει ότι συμπαθώ μόνο τους ανθρώπους που γνωρίζουν και προφέρουν λέξεις όπως ο «συναγωνισμός»; Σου έχω πει πως αν δεν αντικατασταθεί η λέξη «ανταγωνισμός» από την λέξη «συναγωνισμός» και η λέξη «ανταγωνιστικότητα» από τις λέξεις «βιωσιμότητα» και «αειφορία», η κοινωνία μας θα συνεχίζει να πηγαίνει κατά διαβόλου, προς τέρψη των κατά καιρούς φιλάργυρων δυναστών;
Πόσο πολύ μπερδεύεται ένα παιδάκι που στο σχολείο του λένε να συναγωνίζεται και όχι να ανταγωνίζεται, και στην καθημερινότητά του ακούει μόνο παράγωγα του ανταγωνισμού και ουδέποτε για συναγωνισμό;
Ή μήπως και στα σχολεία σταμάτησαν πια να χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη; Μήπως η ελληνική γλώσσα ξαφνικά έγινε πιο φτωχή; Πόσο τιμολογήθηκε η αφαίρεση της λέξεως από τα λεξικά μας;

Ουφ

Ακόμα δεν μπήκε ο χρόνος, άρχισαν τα όργανα. Αφήστε τον λίγο καλέ να μας δει, να μας γνωρίσει, να μας συνηθίσει, θα τρομάξει και θα φύγει και μετά τι θα κάνουμε εμείς χωρίς χρόνο μέχρι να έρθει ο επόμενος;
Πως έλεγε δηλαδή ο μεγάλος; «Τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;»
Έτσι οι βάρβαροι είπαν να μην μας αφήσουν στην ησυχία μας έστω και για λίγο να χαλαρώσουμε δηλαδής. Το καλό, παράταση διακοπών για μια βδομάδα. Το κακό; Για μια ακόμα φορά η παιδεία της χώρας μας θα υποφέρει. Το άσχημο; Επειδή όλα έχουν το τίμημά τους, οι δημαγωγοί και σοφιστές έχουν ήδη αποφασίσει την καταστροφή της παιδείας. Το καταστροφικό; Πολλοί «ιδιώτες» θα πλουτίσουν τρώγοντας τα χρήματα του δημοσίου, τα οποία η ελληνική πολιτεία «δεν είχε» να δώσει στην παιδεία, αλλά μπορεί κάλλιστα να τα δώσει στους μιζαδόρους που «θρέφουν» τους εκπροσώπους της. Το απαράδεκτο; Η fast food – multiple choise αμερικανικού τύπου παιδεία θα εξαπλωθεί ακόμα περισσότερο καταστρέφοντας μυαλά, εξαφανίζοντας σκέψη, κρίση και πράξη και αλλοτριώνοντας συνειδήσεις. Τα φθηνά εργατικά χέρια θα πληθύνουν (χαρά ο σκρούτζ μακ ντακ - σ' αυτό σκοπεύουν όλα άλλωστε), η εξάρτηση από τους λίγους θα αυξηθεί και στο τέλος δεν θα μπορούμε ν’ αλλάξουμε ούτε μια λάμπα μόνοι μας (εδώ και το να κατουρήσουμε θα θέλει manual). Το ελπιδοφόρο; Όσο λίγοι και αν είναι, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα πιστεύουν πως δεν έχουν όλα το τίμημά τους. Όταν εκλείψουν και αυτοί, τότε θα μπορούμε επισήμως να πούμε πως «η κοινωνία μας τελείωσε, καλωσορίσατε στην ζούγκλα».

Κατά τα άλλα ηλιοφάνεια επικρατεί στο βασίλειο, σε αντίθεση με τις προβλέψεις της ΕΜΥ που οδήγησαν τους γονείς μου σε ακύρωση του ταξιδίου τους (καλά κάναν, θα ξεπάγιαζαν, αλλά σίγουρα άλλα περίμεναν και το ακύρωσαν), πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να σκέφτομαι εγώ να το κάνω… Ύστερα από τις κρεπάλες του Σαββατοκύριακου περνάω ένα μακρύ «χάααανγκ-όβαααα», προετοιμαζόμενος για το επόμενο ΣΚ… Α και στο είπα; Δεν στο είπα, βαριέμαι… Μέχρι και το που βαριέμαι, βαριέμαι ένα πράμα δηλαδή… Μήπως να έριχνες λίγο χιονάκι ν’ αποκλειστούμε ένα πράμα δηλαδή να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να βγούμε στον κήπο να παίξουμε χιονοπόλεμο; Α κατάλαβα, βαριέσαι κι εσύ να χιονίσεις ε; Άντε καλά… Όποτε μπορέσεις;

[Τηλεόραση σφραγισμένη.
Αν ξανακούσω τον γλοιώδη
χαρτογιακά-εκπρόσωπο να δημαγωγεί,
θα ξεράσω…]

«Μπεστ οφ» της πρωτοχρονιάς

Φάγαμεεεε, του σκασμού – αυτό το αρνάκι θεϊκό και οι μελιτζάνες της θείας με ζαμπόν τυρί ντομάτα στο φούρνο άλλο πράμα –, ήπιαμεεεε, ωσάν κροκόδειλοι – κρασί κόκκινο και αφού στραγγίξαμε το βαρέλι καρντού, σκέτο –, χαβαλεδιάσαμεεεεε, υπερβολικά – μέχρι και τα του στρατού θυμηθήκαμε, είχαμε και φαντάρο στην παρέα –, τσαντιστήκαμε – ναι και αυτό, μην μας λείψει το επόμενο έτος δηλαδής, θα καταλήξω ψυχασθενής στο τέλος μου φαίνεται (μην το πείς, ναι το σκέφτηκες αλλά δεν είμαι, ακόμα). Ύστερα απ’ όλα αυτά και αφού καταλάγιασε η συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα μας (άρχισε δηλαδή να θυμίζει πάλι αίμα), ενώ τα επίπεδα χοληστερίνης αρχίζουν να κινούνται πτωτικά, συνειδητοποιήσαμε ότι μπήκαμε στο 2007 (Πότε;;;;). Ένα όμως ήταν το μπεστ οφ της φετινής πρωτοχρονιάς, ο μπόμπιρας της οικογένειας δεν χόρτασε και αποφάσισε να φάει *και* το κογιότ!!!

Καλή χρονιά στους Ανθρώπους

[Γιατί όπως είπαμε,

εκτός από σχιζοφρενής,

είμαι *και* σκατόψυχος :)]