Υπολειτουργώντας

Οι εξετάσεις έλαβαν τέλος, το σεμινάριο το ίδιο, αν και τα αποτελέσματα ακόμα δεν έγιναν γνωστά. Ο χρόνος κυλά αργά. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με το ότι «βαριέμαι ασύστολα» τον τελευταίο καιρό. Ας ελπίσουμε να διορθωθεί. Μένει έτσι βέβαια αρκετός χρόνος για σκέψεις και αλήθεια οι σκέψεις δεν είναι καθόλου ρόδινες για το μέλλον. Πόσο ρόδινες μπορεί να είναι οι σκέψεις για μια κοινωνία που εξαναγκάζει τους νέους σε εξάρτηση, τους αναβάλει συνέχεια τα όνειρα και την δημιουργία και μάλιστα στα πιο δημιουργικά τους χρόνια, ενώ προσπαθεί να μεταφέρει την εργασία σε γηραιότερους, πλήττοντας ακόμα περισσότερο την αγορά εργασίας των νέων και δεσμεύοντας επιπλέον τους ακόμη γηραιότερους στα παιδιά τους; Χάος. Να «λύσουμε» τώρα και φαινομενικά το πρόβλημα, να μην το έχουμε στα πόδια μας, και ας πεθάνουν οι επόμενοι. Η κοινωνική διάσταση του θέματος απούσα.
Η δημοκρατία δέχεται ακόμα ένα πλήγμα. Ζητούμε λέει αλλαγή εκλογικού νόμου. Οι εκλεγμένοι εκ του 30% των Ελλήνων θέλουν να μπορούν να εκλέγονται με μικρότερα ποσοστά. Και έτσι θα ξαναπεράσουμε στην ολιγαρχία και αν λάβουμε υπ’ όψη μας και την κληρονομικότητα μας βλέπω να ζούμε σε μια μοναρχία (ή δυαρχία) έντεχνα παρουσιασμένη ως δημοκρατία μέσα από την εικονική πραγματικότητα. Όμως δημοκρατία σημαίνει να κυβερνάσαι από τον πλουραλισμό τριακοσίων (ή και παραπάνω), μέσα από συζήτηση και αποδοχή θέσεων, και όχι να ακολουθείς «συναινετικά» ακόμα και αν διαφωνείς.
Βέβαια, θα μου πεις, για ποια δημοκρατία μιλάς, όταν στο ισχύων σύστημα όποιος διαθέτει χρήματα εξουσιάζει χωρίς να έχει την ανάγκη να είναι εκλεγμένος από τον λαό. Φιλική συμμετοχή του καπιταλιστικού συστήματος στο πολίτευμά μας…
Πόσο εικονική άραγε η πραγματικότητά μας;

Βαθμός απογοήτευσης στο άπειρο…
{Μετά τις ασκήσεις θάρρους μήπως κυκλοφορούν και ασκήσεις αισιοδοξίας;}

Καφές ελληνικός.

Αυτό σημαίνει μάλλον πως φθινοπώριασε. (Ορέ φθίνηναν τα φρούτα; Πότε;). Διάθεση απογοήτευσης νούμερο… μεγάλο (από κάποιο σημείο και μετά σταματάς να μετράς).
Αλήθεια, αναρωτιέμαι, γιατί πειράζουν οι λέξεις και γιατί πρέπει να διαστρεβλώνουμε και να ξεχνούμε τα γεγονότα; Ο συνωστισμός στο λιμάνι λέει έγινε φυγή υπό δραματικές συνθήκες. Διωγμός ήταν. Λαοθάλασσα αποκλεισμένη στο λιμάνι μιας πόλης που καιγόταν. Βάρκες που δεν έφταναν και μέσα στον πανικό βούλιαζαν υπέρβαρες. Γύρω-γύρω καμία διέξοδος. Οι εισβολείς σκότωναν όποιον έβρισκαν, έπιαναν τις κοπέλες και τις βίαζαν και μετά τους έκοβαν τα στήθη για να μην μπορούν να θηλάσουν. Πραγματικότητα που πρέπει να θυμόμαστε και που θρασύτητα υπουργοί και συγγραφείς του συμφέροντος θέλουν οδηγήσουν στην λήθη.
«Φυγή υπό δραματικές συνθήκες…»
Ο γάμος λέει προτείνεται να είναι συμβόλαιο οκταετούς διάρκειας. Συμβόλαιο; Πόσα άλλα πλήγματα πρέπει να δεχθεί η οικογένεια; Η ανθρωπιά; Η επικοινωνία; Σε πόσο χαμηλό επίπεδο μπορεί να φτάσει η ανθρωπότητα πριν αρχίσει να αντιδρά; Πόσο πρέπει να ξεφτιλισθεί κάθε αξία; Πόσο κοντά στο επίπεδο της ζούγκλας πρέπει να ξαναβρεθούμε; Ζούγκλα μοναξιάς και ανταγωνιστικότητας σε κάθε επίπεδο της ζωής μας. Και το ονομάζουν και νεοτερισμό… ανάπτυξη…
Μεταρρυθμίζουμε τον άνθρωπο επιστρέφοντάς τον καθημερινά στην ζωώδη του κατάσταση.

Ώρα για τον δεύτερο καφέ της ημέρας…

Φυντανοημέρα

Μετά τις εκλογές ήρθε η ζέστη και η υγρασία – σημαδιακό να είναι;
Αλλού πάλι ήρθε η ξηρασία. Οι αντιδράσεις του περιβάλλοντος ραγδαίες. Και μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως οι πόροι αυτού του πλανήτη είναι πεπερασμένοι, δεν προβλέπω βελτιώσεις.
Η ευγένεια του διευθυντή του αλλεργιολογικού και της γιατρού μου, στην πανεπιστημιακή κλινική, είναι η αλήθεια σκλαβώνει. Αξίζει να μνημονευθεί.
Τα φυντανάκια ήσυχα σήμερα. Παράξενα ήσυχα. Αλλά φυσικά όχι διαβασμένα. Αν όμως λάβει κανείς υπ’ όψη ότι μετά από 10 ώρες επιτήρησης μετακινήθηκαν μόνο 2 άτομα, πρέπει να παραδεχτεί πως παραήταν ήσυχα. Ανησυχητικά ήσυχα…
Κάποια προβλήματα του μικρού ιδρύματος ποτέ δεν λύθηκαν και δεν προβλέπεται να λύνονται. Ο υφυπουργός (προφορικώς και αυτοπροσώπως) τα έριξε στην αυτοδιοίκηση, παραβλέποντας συστηματικά το γεγονός πως ο πρόεδρος είναι «χρισμένος» εκ της παράταξής του.
Η επιστροφή εύκολη σαν τον πηγαιμό.
Τα Σκόπια δε έλαβαν ακόμα μία αναγνώριση. Καναδέζικα πισωμαχαίρωμα στον Κωστάκη.
Και αφού εις τριπλούν έσβησα το κείμενο συνειδητοποιώ πως εκτός από περίοδο γενικής απογοήτευσης περνώ και περίοδο δυστοκίας. Και αρνητικότητας...

Ανούσιες ανοησίες του νου…

Και το αίμα κύλησε σε πάρα πολλά χέρια (αναμενόμενο). Μα να ‘ταν μόνο το αίμα; Ένα κάρο από ψευτιές έγιναν αποδεκτές, άλλο ένα κάρο από ασυνέπειες και υποκρισίες αφέθηκε στην άκρη και από σήμερα η ζωή συνεχίζεται και φυσικά οι δυνατότητες και οι ελπίδες αξιοπρεπούς ζωής συρρικνώνονται, βορά στην ζούγκλα του ελεύθερου αθέμιτου ανταγωνισμού. Και το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο τελικά θέλουμε (ή τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων θέλει) να κυβερνόμαστε από ασυνεπείς ψεύτες και υποκριτές. Αναλογίζομαι πως ουδέποτε πανηγύρισα για την νίκη οποιουδήποτε κόμματος. Άλλωστε το θέμα δεν είναι να νικήσει η φατρία των πράσινων ή των βένετων, ή και κάποια άλλη, το νόημα είναι να εκλεγούν οι σωστοί κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και κυβερνήτες, κάτω από δημοκρατικές διαδικασίες, και υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο πανηγυρισμού ορισμένων ανθρώπων, ειδικά όταν πρόκειται για τέτοια ποιότητα κυβέρνησης. Εκτός και αν θεωρούν την δημοκρατία ανταγωνιστικά ή αν (θεωρούν ότι) έχουν ίδιον όφελος από την «νίκη». Όπως δεν πανηγύρισα βέβαια, δεν στενοχωρήθηκα κι όλας ποτέ τόσο πολύ. Και ο λόγος είναι πως δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να επιβραβεύονται τόσα καταφανή ψέματα. Να μη πάω πολύ μακριά, το μεγάλο θέμα της εποχής είναι οι φωτιές και οι πυρόπληκτοι. Πέρσι τέτοιο καιρό δίδονταν υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήθηκαν, με αποτέλεσμα τα ολέθρια αποτελέσματα που παρακολούθησα στην Πελοπόννησο. Επίσης πέρσι τέτοιο καιρό δόθηκαν υποσχέσεις σε αντίστοιχους πυρόπληκτους στην Χαλκιδική οι οποίες ουδέποτε τηρήθηκαν. Ξαφνικά όλοι περιμένουν να τηρηθούν οι φετινές; Άσε που απ' ότι φάνηκε εδώ και μία εβδομάδα η «αποκατάσταση των ζημιών» περνάει μέσα από την εμπορευματοποίηση της γης. Συνήθως όταν ένας συνάνθρωπός μου «κάνει μια λαδιά» εγώ πάντως δεν τον εμπιστεύομαι ξανά.
Όσο αναλογίζομαι δε τα ψέματα και τις ασυνέπειες στα θέματα ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος, με τις μισές λύσεις «για να δείξουμε ότι κάτι κάναμε» οι οποίες «μπάζουν νερά από παντού» (την Ψυτάλλεια να θυμηθώ, τους υπολειτουργούντες βιολογικούς της μισής Ελλάδας ή την υποτιθέμενη ενεργειακή πολιτική που κάθε άλλο παρά αειφόρα και ευγενής προς το περιβάλλον είναι;) τόσο περισσότερο απογοητεύομαι. Μα είναι δυνατόν να επιβραβεύουμε τέτοιους ανθρώπους;
Έτσι λοιπόν τελικά θα κυβερνήσει τον τόπο μια κυβέρνηση ψηφισμένη από το 30,1% των Ελλήνων ψηφοφόρων, θεωρώντας πως έχει νομιμοποιητική ισχύ 41,8% των ψηφοφόρων (χάριν «εξυπνάδας» του 27,5%) και διαλαλώντας την «νίκη» της – μα στις εκλογές νόμιζα ότι νικάει η δημοκρατία, όχι κάποια κομματική παράταξη… Η δημοκρατία όμως ούτως ή άλλως έχει χάσει. Άλλωστε ούτως ή άλλως δεν θεωρώ ότι υφίσταται πλέον. Την έχουν στραγγαλίσει κανονικά οι φεουδάρχες και οι επικοινωνιολόγοι-image makers τους. Κάλπικα προσωπεία. Πάντως πήραν λέει το μήνυμα. Όλοι. Αυτή η κάλπη πια ταχυδρομικό κουτί έχει καταντήσει και όλο γράμματα πάει…
Ούτως ή άλλως βέβαια η ζωή συνεχίζεται και παρότι τραγικά απογοητευμένος για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, ειδικά στον τομέα δραστηριοποίησής μου με την συνέχιση της πολιτικής καταβαράθρωσης της παιδείας και εξάρτησής της από τα συμφέροντα έναντι της δημιουργίας ανεξάρτητων υγειών-σφαιρικών πολιτών, δημιουργώντας έτσι μια καταφανώς διαβαθμισμένη κοινωνία με αμφίβολη κριτική ικανότητα, και του στραγγαλισμού της επιστημονικής ανάπτυξης της χώρας (...την εκποίηση της κρατικής περιουσίας και την απόρριψη κάθε κοινωνικής δραστηριοποίησης του κράτους ενισχύοντας την εκμετάλλευση...), αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά πως θα προστατέψω την τσέπη μου από τα κοκοράκια του στενόμυαλου εγωιστικού-ανταγωνιστικού μοτίβου – μα που πήγε τέλος πάντων ο συναγωνισμός και η ευγενής άμιλλα που μας μάθαιναν; Θα καταλήξω πολύ φοβούμαι να «ψάχνω έναν άνθρωπο»…
Οι τελευταίες βόλτες στο μεγάλο ίδρυμα ήταν αρκετά αποκαλυπτικές όσον αφορά σε όσα πρόκειται να ακολουθήσουν και κατά συνέπεια στις επιλογές που όλο και στενεύουν. Μάλλον είναι ώρα μεγάλων αποφάσεων ανάμεσα σε προτάσεις, όσο υπάρχουν ακόμα, μόνο που… μόνο που είναι δύσκολες και έχουν όλες κάποιο τίμημα. Και μάλλον η δεδομένη υποστήριξη που υπέθετα πως τύγχανα αρχίζει να καταρρέει από πλευρές που δεν περίμενα. Και η ζωή συνεχίζεται και εμείς μεγαλώνουμε, απομακρυνόμενοι ολοένα και περισσότερο από τους στόχους μας.

{Με ‘γειά τον λεκέ στο χαλάκι…}

Ακούσιοι μαζικοί δολοφόνοι

Μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχουν «ανέβει» ποτέ στην ελληνική επικράτεια ήρθε να ταράξει την νηνεμία και την χαλαρότητα των ταξιδιών μου. Θυμάμαι λίγο πριν την αναχώρησή μου είχα εκφράσει την ελπίδα να μην δω το εργάκι αυτό να παίζεται (μα ήταν ολοφάνερο αγαπητέ μου Ουότσον, το σκηνικό είχε στηθεί και το έργο είχε προαναγγελθεί από Ιανουαρίου). Μάταια όμως. Συγκλονισμένος, στενοχωρημένος, λυπημένος, οργισμένος, παρακολούθησα μία-μία τις πράξεις του δράματος. Ψυχική κατάσταση στην οποία θες να αντιδράσεις μα δεν ξέρεις πως, νοιώθεις ανήμπορος, τα λόγια περιττεύουν και οι πράξεις δεν αρκούν. Μια κατάσταση που ζητάς εκδίκηση, που ακούς ανακοινώσεις και δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις τα κλάματα ή να πάρεις το δίκανο. Μια κατάσταση οργισμένης απελπισίας. Εν αρχή η σύγκρουση και η δράση, η ύβρις - ο προάγγελός της αρχής αυτής συνειδητοποιείς ότι έχει έρθει πολύ νωρίτερα. Στη συνέχεια το ηθικό μεγαλείο ενός μεγάλου αριθμού ελλήνων που σε καθημερινή βάση, για πολλές μέρες, κινδύνεψαν την ζωή τους για να κατευνάσουν τους θεούς. Ο απομηχανής θεός όμως δεν έκανε την εμφάνισή του. Μετάβαση από την άγνοια στην γνώση. Και όμως η ύβρις συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η τίση, η λύτρωση, η κάθαρση απούσες, ενώ οι υπαίτιοι γονατιστοί εκλιπαρούν τη μη-τιμωρία.
Εξήντα τέσσερεις εν αρχή (ήδη μετράμε τον εξηκοστό πέμπτο και ποιος ξέρει πόσους θα μετρήσουμε ακόμα) νεκροί ζητούν δικαίωση. Σε αυτούς προστίθενται τα δάση, οι καλλιέργειες, οι μελλοντικοί άρρωστοι, τα ερημωμένα χωριά, οι πόλεις που θα δεινοπαθήσουν, οι μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα, το περιβάλλον, οι κατεστραμμένες ζωές. Στην αντίπερα όχθη, δίπλα στα χέρια που άναψαν τις φωτιές, οι ευθύνες.
Παρά την γενική κατακραυγή κάθε θέρους, για μια ακόμη φορά η πρόληψη παρέμεινε απλά λέξη γραμμένη στις σελίδες ενός λεξικού, και στις κυβερνητικές ανακοινώσεις, απούσα όμως από την καθημερινότητά μας. Αντιπυρικές ζώνες προφανώς και δεν υπήρξαν στο σύνολο της καμένης έκτασης. Το πυροσβεστικό σώμα προφανώς και δεν διέθετε ούτε το προσωπικό που χρειάζεται, ούτε έτοιμα μέσα, ούτε την οργάνωση που απαιτούνταν ώστε να καταστείλει την φωτιά εν τω γενέσθαι – αν η φωτιά γιγαντωθεί δεν σβήνει. Άλλωστε η πρόληψη κοστίζει και οι κυβερνώντες τον τόπο «χρειαζόταν» τα χρήματα αλλού. Και οι φλόγες πλησίαζαν τα χωριά, οι κάτοικοι εκλιπαρούσαν για βοήθεια, μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις προσπάθησαν από μόνοι τους να ανοίξουν αντιπυρικές ζώνες γύρω από τα χωριά, άλλοι το πέτυχαν, άλλοι εις μάτειν. Και ο στρατός απών. Ενώ θα μπορούσε από την πρώτη στιγμή να χρησιμοποιηθεί για περιπολίες σε μέρη που δεν άναψε ακόμη φωτιά, για υποστήριξη των πυροσβεστικών δυνάμεων, όχι για την κατάσβεση αυτή καθ’ εαυτή, και για δημιουργία αντιπυρικών ζωνών γύρω από τα χωριά που φαινόταν από πρωίας πως θα κινδυνέψουν, παρέμεινε στάσιμος – μεγάλο το πολιτικό κόστος της κινητοποίησής του. Κρατικός μηχανισμός γεμάτος ελλείψεις και ανίκανη κυβερνητική και εκτελεστική εξουσία με παντελή έλλειψη οργάνωσης. Μόνος σκηνοθέτης να ορίζει τα νήματα ο «στρατηγός άνεμος».
Πέραν των νεκρών μετρούμε τις πληγές μας: Στρέμματα δασών καμένα. Το κλίμα της περιοχής καταστραμμένο εντελώς. Καλλιέργειες-ζώα κατεστραμμένα. Ατμόσφαιρα γεμάτη διοξίνες και ρύπους, έτοιμα να δηλητηριάσουν σε μεγάλη έκταση την τροφική αλυσίδα με τοξικές ουσίες – δεν αρκεί άλλωστε η Πελοπόννησος ή η Ελλάδα, το τοξικό νέφος έχει ήδη διασπαρεί και μεταφερθεί προς τα παράλια της Αφρικής και με μία αλλαγή της φοράς θα δηλητηριάσει και άλλες περιοχές. Στάχτες και αποκαϊδια θα δηλητηριάσουν με τις πρώτες βροχές τα ποτάμια και τους υδροφόρους ορίζοντες των περιοχών και τελικά και την θάλασσα. Ο καρκίνος θα αυξηθεί κατά ένα μικρό ποσοστό αλλά ποιος θα καταλάβει πόσοι νέοι νεκροί ή άνθρωποι με προβλήματα θα προστεθούν σιγά-σιγά στην αλυσίδα των θυμάτων; Όσα αντιδιαβρωτικά έργα και αν γίνουν, ένα μέρος των εκτάσεων θα ερημοποιηθεί και η φύση δεν θα ξαναβρεί την πρότερη ισορροπία της. Θα οδεύσει σίγουρα σε μια νέα, αλλά δεν θα είναι η προηγούμενη και λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν έχει ελπίδες να επιστρέψει σε κάποια αντίστοιχη. Η νέα θα είναι υποβαθμισμένη. Και το φαινόμενο της κλιματικής καταστροφής θα ενταθεί. Απουσία των δέντρων για να πιούν το νερό της βροχής, τα φράγματα θα μπορέσουν να συγκρατήσουν μικρή ποσότητα από αυτό. Το μεγαλύτερο όμως μέρος τελικά θα βρει τάχιστα το δρόμο προς την θάλασσα, αφού πρώτα πλημμυρίσει τις διάφορες πεδινές περιοχές και φυσικά τις πόλεις τσιμέντου όπου δεν δίδεται δίοδος στο νερό προς το έδαφος. Έτσι θα ελαττωθεί και η ποσότητα νερού στους υδροφόρους ορίζοντες. Θα αυξηθεί η ξηρασία. Οι κλιματικές ακρότητες θα αυξηθούν, σαν να μην έφτανε η έντασή τους λόγω της συνολικής κλιματικής καταστροφής που διαπράττουμε στον πλανήτη. Το δάσος, ρυθμιστικό στοιχείο του κλίματος, λείπει. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα άνθρωποι που εισέπνευσαν τα σωματίδια – χιλιάδες τον αριθμό – θα αποκτήσουν αναπνευστικά προβλήματα, θα αυξηθούν οι αλλεργίες, θα υποβαθμισθεί η ποιότητα ζωής της τοπικής αλλά και ευρύτερης περιοχής. Άνθρωποι που έχασαν την ελπίδα τους, ή θα την χάσουν σταδιακά, θα μεταναστεύσουν στις πόλεις ελαττώνοντας ακόμα περισσότερο τον ελληνικό παραγωγικό τομέα και αυξάνοντας τον «παρασιτικό», μη παραγωγικό και άνεργο, αστικό πληθυσμό. Έτσι, μέσα στην ανυπολόγιστης ηθικής, κοινωνικής αλλά και χρηματικής αξίας περιβαλλοντική καταστροφή, δίπλα στους νεκρούς, έρχεται να προστεθεί μια κρυφή αλλά σημαντική οικονομική καταστροφή. Και για μια ακόμα φορά θα προσπαθούμε να επουλώσουμε πληγές, βλέποντας πόσο λιγότερο θα μας κόστιζε (ακόμα και χρηματικά) η πρόληψη και η υιοθέτηση άλλων συνολικών πολιτικών, αντί της σημερινής. Και θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και ο κόσμος, σε μια χώρα με κοντοπόδαρη μνήμη, θα συνεχίσει να ξεχνάει – είναι πιο εύκολο να ζει στην εικονική πραγματικότητά του marketing και του lifestyle, όπου νομίζει ότι όλα είναι καλά καμωμένα.
Όλα αυτά τα εγκλήματα έχουν υπαίτιους. Και δεν είναι μόνο οι πιθανοί εκούσιοι υπαίτιοι που έβαλαν την φωτιά με το χέρι τους. Είναι οι καθοδηγητές τους αλλά και οι ακούσιοι μαζικοί εγκληματίες που σήμερα, με περισσό θράσος, ζητούν την ψήφο μας στις επερχόμενες εκλογές. Οι άνθρωποι που άφησαν τον κρατικό μηχανισμό να μαραζώσει αντί να τον θρέψουν ν’ αναπτυχθεί και να είναι ικανός να αντιμετωπίζει καταστροφές - ακόμα και φυσικές, οι άνθρωποι που παρουσιάζουν έλλειμμα οργάνωσης αλλά έχουν το θράσος να υποστηρίζουν πως μπορούν να κυβερνήσουν τον τόπο, οι άνθρωποι που κάθε πέντε του μηνός αραδιάζουν ψέματα, στις δεκαπέντε δεν πράττουν τίποτε και στις είκοσι συγκαλύπτουν ώστε στις πέντε του επόμενου να αραδιάσουν τα ίδια σε μια χειραγωγημένη μάζα με μνήμη χρυσόψαρου. Οι άνθρωποι που ενώ εξελέγησαν με σημαία την ρομφαία της τιμωρίας και της μηδενικής ανοχής, εκλιπαρούν τώρα τον λαό να μην τους τιμωρήσει για την αδράνεια και την αδιαφορία τους, για τα εγκλήματα έναντι ανθρώπων και κράτους για τα οποία είναι απόλυτα συνυπεύθυνοι. Για το αίμα των ανθρώπων που κυλά και στα δικά τους χέρια. Το σημερινό θρασύ, ανίκανο και εγκληματικό κυβερνητικό επιτελείο, εντελώς πέρα απo πολιτικές πεποιθήσεις, δεν αξίζει στους ανθρώπους που έδωσαν με αυταπάρνηση την μάχη για να προστατεύσουν όσα αυτό δεν προστάτευσε με τις ενέργειές του. Δεν αξίζει να λάβει ούτε καν την δική του, προσωπική ψήφο. Δυστύχημα πως θα λάβει περισσότερες και το αίμα θα κυλήσει σε περισσότερα χέρια, ενώ αυτό θα νίπτει πλέον τας χείρας. Και η τίση για μία ακόμη φορά δεν θα έρθει. Η τραγωδία, αλίμονο, θα μείνει χωρίς λυτρωτικό επίλογο, ενώ το θράσος και το ψέμα θα επιβραβευθούν.

Άλλος ένας μικρός Ήρως…

Η νηνεμία πέρασε, οι αέρηδες όμως δεν στάθηκαν αρκούντως ικανοποιητικοί. Η ιστιοσανίδα βέβαια δεν παρέμεινε στεγνή, αλλά δεν κατάφερε επίσης να διανύσει και μεγάλες αποστάσεις. Ευτυχώς δηλαδή που δεν έλαβα τέτοια απόφαση, γιατί εις διπλούν αναγκάστηκα να την βγάλω στην ακτή κολυμπώντας, αφού κάπου εκεί στα μέσα του κόλπου επικράτησε ξαφνική άπνοια. Προχωράς ωραία και καλά και ξαφνικά διαπιστώνεις πως απλά κρατάς το πανί όρθιο και ψάχνεις να δεις αν από κάπου φυσάει ή κάποιος σου κάνει πλάκα και κλείνει τους ανεμιστήρες…
Την ανία ήρθε να σπάσει η αλεπουδίτσα οπότε και ακολούθησαν εκδρομούλες στον ποταμό του κάτω κόσμου, στο παλάτι της Περσεφόνης, στα παράλια του Ιονίου και στη λίμνη του Αλή Πασά. Οι εκδρομές καλοδεχούμενες, γιατί με τα γεγονότα της επικαιρότητας το μυαλό ήταν έτοιμο να διαβεί περίεργες οδούς, ενώ η οργή ήταν έτοιμη να ξεσπάσει σε μπόρα (αν και ενάντιος ακόμα και στην πράξη της αυτοχειρίας, υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που θα συγχωρούσα και μάλιστα θα επιβράβευα αν την έπρατταν, δυστυχώς όμως απλά έχουν το θράσος να μιλάνε και να ζητάνε και όχι το θάρρος να πράττουν – δεν γίνεται βέβαια, θα με νευριάσουν αρκετά κάποια στιγμή για να βρίσω, για την ώρα κρατιέμαι καπετάνιο μου). Ε στο ενδιάμεσο τα τίναξε και το λαπτόπι μετά από 7 χρόνια συνεχούς λειτουργίας και δεν κατάφερα να το επιδιορθώσω (επίσης το πιντιέει αρχίζει νομίζω να πνέει και αυτό τα λοίσθια, να δω πως θα ξεπεράσω κι αυτό το σκόπελο… ΟΥΦ)

Η συνέχεια δόθηκε στον Παλαιό Παντελεήμονα. Στο ξωκλήσι με την υπέροχη θέα αποφάσισε ο καρντάσης να «απολέσει την ελευθερία του». Και φυσικά δεν υπήρχε καμία περίπτωση ν’ αφήσουμε τον γάμο και να τρέχουμε για πουρνάρια. Άλλωστε αποτέλεσε το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς. Έτσι λοιπόν τον παντρέψαμε κι αυτόν, αφού αποφάσισε να τελέσει την ηρωική πράξη του γάμου, και φυσικά το γλεντήσαμε δεόντως, ξεκινώντας την οινοποσία από την προηγούμενη και σταματώντας την επομένη της απονενοημένης πράξης >:p
Ο επόμενοοοος….

Έτσι λοιπόν, με αυτά και μ’ αυτά επιστρέψαμε χτες βράδυ στο τσιμέντο. Πρωινή βόλτα στο Μεγάλο Ίδρυμα (να δούμε, κουνιούνται οι βάρκες;) και εν συνεχεία λίγη οργάνωση (λογαριασμοί, μελανοταινίες και άλλα τέτοια – να έρθουμε σιγά-σιγά σε λειτουργία). Άλλωστε η επόμενη βδομάδα προβλέπεται πλήρης σεμιναρίου, ενώ την παρεπόμενη έχω να λογαριαστώ με τα γνωστά φιντανάκια.
Η επιστροφή σοκαριστική όπως πάντα. Πρώτη επαφή με κάνγκουρο γκαζιάρη κατέχοντα σμαρτάκι (το νέο σπορτίφ στύλ, όχι το σπιρτόκουτο..), ο οποίος τσαντιζόταν και έκανε ελιγμούς για να αποφύγει πεζούς τρία μέτρα πριν το κόκκινο φανάρι, ενώ φυσικά πέρασε στην περιοχή της διάβασης και μάρσαρε συνεχώς τα άλογά του για να ξεχυθούν λυσσασμένα άμα τι εμφανίσει του πράσινου χρώματος και να φάμε την σκόνη του. Στην συνέχεια ακολούθησε η ξανθιά με το νι… Η κοπέλα είχε απαιτήσεις δεν λέω (και… νι είχε), έπρεπε να σταματήσει πάραυτα όλη η κυκλοφορία για να αλλάξει λωρίδα… Αυτό το βλέμμα της όταν κοίταξε τον μπροστινό μου που κόντεψε να πέσει απάνω της ο έρμος, μη έχοντας πάρει χαμπάρι την επικείμενη «ξανθιά σφήνα» έπηζε γάλα. «Είμαι ξανθιά, ωραία και με νιιι, άρα έχω προτεραιότητα, νταξ;;;». Τέλος ο κουστουμάτος «σας πουλάω και σας αγοράζω όλους», οδηγώντας καράβι, να νευριάζει επειδή ψάχνουμε χώρο και παρκάρουμε (να σε δω να αγοράζεις ηρεμία μεγάλε…). Γιατί άραγες όσο ακριβαίνει το αυτοκίνητο χαλάει ο οδηγός; Τελικά η τρέλα δεν πάει στα βουνά…
«Οδηγοί στην τσίτα» προσπαθώντας να χαλάσουν την ηρεμία και την χαλαρότητα μου (χα!! σας γελάσανε). Πολλή δόση τρέλας πήρα για πρώτη μέρα, τι ώρα ξαναφεύγω;
Καλό φθινόπωρο λοιπόν, ή όπως είπε η κεφαλή του Μ.Ι. «καλή συνέχεια καλοκαιριού». Διότι, ως γνωστών, και προς μεγάλη λύπη ορισμένων, ο χειμώνας ξεκινάει κάπου γύρω στον Δεκέμβρη.

[Κάπου εδώ γύρω θα πρέπει να έχουν βάλει κάποια χαλαρή παραλία,
μην τρέχω Ιόνιο πάλι απογευματιάτικα….]