Απεργία βίου

Υπάρχουν φορές που χωρίς να μπορείς να αντιληφθείς την αιτία, η κούραση είναι έκδηλη επάνω σου. Συνήθως αναρωτιέσαι αν και γιατί είσαι κουρασμένος, δεν έσκαβες κι όλας όλη μέρα – για την ακρίβεια δεν έσκαψες και καθόλου, και θεωρείς πως όλα αυτά είναι αποκυήματα του μυαλού, αλλά όταν αντιλαμβάνεσαι πως οι μύες αδυνατούν να επαναλάβουν για ενδέκατη φορά την έλξη και επιπλέον αντιδρούν με πόνο στην απόφαση επανάληψης της δεκάδας, τότε μάλλον είσαι κουρασμένος. Ή και αυτό αποτελεί καλά καλυμμένο αποκύημα της φαντασίας σου, μιας και στην πράξη εξ ανάγκης εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να ασκηθεί με αυτό τον τρόπο, ενώ στην ουσία προτιμάς ομαδικά, δημιουργικά αθλήματα; Αλλά πού και πώς να βρεις την ομάδα;
Όχι δεν είναι αποκύημα. Ίσως η εσωτερική αποστροφή εντείνει την αίσθηση παραίτησης της στιγμής, αλλά η κούραση προφανώς είναι γενικότερα έκδηλη επάνω σου. Η μανούλα άλλωστε συνήθως είναι αλάνθαστη σε τέτοια θέματα. Θα φταίνε τα φυντάνια, σου απομυζούν αρκετή ενέργεια. Ειδικά όταν σε κουράζει και η νοοτροπία τους. Εντάξει κι εσύ χάρηκες τις φορές που ακυρώθηκαν τα μαθήματα και σου δόθηκε χρόνος για περισσότερη διασκέδαση, αλλά ποτέ δεν θεώρησες τη σπουδή καταναγκαστικά έργα, μεταβατική περίοδο την οποία πρέπει να διανύσεις για να συνεχίσεις παραπέρα. «Αν δεν θέλετε μάθημα μία, εγώ μπορώ να μην ενδιαφερθώ δέκα. Απλά να με ενημερώνετε εκ των προτέρων για να μην έρχομαι». Λίγη σύνεση μπορείς να διακρίνεις μόνο σε όσους απέτυχαν ήδη μία φορά. Όχι λόγω τιμωρίας, το ξεκαθάρισες. Άλλωστε, εξαιρώντας όσους είναι προκλητικά αδιάφοροι, τα κινούμενα ζόμπι όπως τα χαρακτηρίζεις, και όσους είναι προκλητικά αντιρρησίες – οι μελλοντικοί σφαλιαροεισπράκτορες ή δυνάστες, έν’ απ’ τα δυο, με τους υπόλοιπους «παίζεις σφαλιάρες». Με διακριτούς ρόλους μεν, αλλά η επικοινωνία κινείται σε φιλικά επίπεδα.
Παρόλ’ αυτά η όλη κατάσταση σίγουρα κουράζει. Και οι περίεργες βραδιές δεν βελτιώνουν την κατάσταση. Όταν μετά μία ώρα ξυπνάς και παρότι κουρασμένος, αναλαμβάνει δράση «ο αβόλευτος» και δεν μπορείς να θυμηθείς καν μετά από πόση ώρα κοιμήθηκες ή πόσες φορές τριγύρισες σαν φάντασμα, μάλλον κουρασμένος θα είσαι. Και νευριασμένος γιατί την επαύριο έχεις δουλειά, πνευματική σύνθεση, και ξέρεις πως το μυαλό δε θα λειτουργήσει ορθά. Γιατί δεν το κάνεις τώρα; Μα ούτε τώρα λειτουργεί ορθά, ανεξαρτήτως της άρνησης ύπνου. Κάτι σαν απεργία φαντάζει.
Είναι καιρός άλλωστε που μάλλον είσαι κουρασμένος. Από πολλά. Τα γεμάτα στη μέση ποτήρια – πολύ προτιμότερα τελικά τα άδεια, την αναμονή, την προσμονή, την αδυναμία. Από εσένα τον ίδιο, ακόμα και από την συμπεριφορά σου απέναντι στους γονείς σου. Καιρό τώρα λες πως κακώς μίλησες έτσι, όμως το επαναλαμβάνεις και το ξαναεπαναλαμβάνεις. Και κάθε φορά το μετανιώνεις αλλά είναι αργά. Ακόμα και συγνώμη να ζητούσες, θα είχε χάσει πια το νόημά της. Ευτυχώς που οι γονείς είναι πάντα γονείς, αλλιώς πιθανότατα θα σου είχαν κόψει την καλημέρα.
Η κούραση και η απεργία ύπνου πάντως σίγουρα δεν βοηθά την επικοινωνία. Κανενός είδους. Ώρες ώρες αισθάνεσαι κι εσύ κινούμενο ζόμπι. Άλλου είδους, όχι σαν τη φυντανίτσα που σου ήρθε στο μυαλό νωρίτερα. Θα μου πεις βέβαια πως ανάμεσα σε ‘σένα και σε αυτή, αυτή μάλλον «περνάει καλά». Λόγω άγνοιας βέβαια. Ενώ εσύ κουράζεσαι και από την έγνοια, την επιπλέον έγνοια όσων δεν νοιάζονται.
Άλλα τριγύριζαν στο νου εδώ και δύο μέρες, άλλα κατεγράφησαν. Στον παγκόσμιο πανζουρλισμό για την εκλογή του μαύρου πλανητάρχη πάντως δε συμμετείχες. Όπως πάντα, αν είναι να χειροκροτήσεις, προτιμάς να χειροκροτείς στο τέλος της παράστασης, όχι στην έναρξή της.