Εξωσχολικές αναζητήσεις…

«Έλα τώρα, κανείς δεν ζήτησε να γράψεις δοκίμιο, δυο γραμμές όμως σίγουρα μπορείς να γράψεις για το Γαλιλαίο, τον Κοπέρνικο και το ηλιοκεντρικό πλανητικό σύστημα, όλοι μπορούν και χωρίς να έχουν διαβάσει το δεκασέλιδο!»
«Εσείς μπορεί, μπορεί να σας αρέσουν τα εξωσχολικά, εγώ όχι»
(Εξωσχολικά;)

Προφανώς η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος έχει αλλάξει και πλέον δεν διαθέτουμε πανεπιστήμια, αλλά μόνο επαγγελματικές σχολές. Και σε επαγγελματικό επίπεδο μπορεί να βγαίνουν και τζιμάνια και ας μην γνωρίζουν επιγραμματικά περί ηλιοκεντρικού συστήματος, αλλά επιστήμονας δεν νοείται αν δεν γνωρίζει πέντε πράγματα που αποκαλύπτουν τους μηχανισμούς με τους οποίους η επιστήμη έφτασε στη σύγχρονη εποχή. Ούτε νοείται επιστήμονας που δεν μπορεί να αποδώσει εύσημα στους ανθρώπους σταθμούς της επιστημονικής ιστορίας. Ο επιστήμονας είναι άλλωστε πνευματικός άνθρωπος και το πνεύμα αναπτύσσεται σφαιρικά, όχι μονόπλευρα.
Αλλά τα πράγματα είναι μάλλον πολύ χειρότερα. Πως το είχε πει ο βουλευτής, που είχε διατελέσει και δεξί χέρι υπουργού παιδείας; «Είναι απαράδεκτο να χρειάζεται κάποιος πενήντα έξι μαθήματα για να πάρει πτυχίο, δεκαοκτώ αρκούν, τα βασικά εργαλεία της επιστήμης του!». Της επιστήμης Του; Μα η επιστήμη είναι ενιαία και ο επιστήμονας πρέπει να είναι σφαιρικός για να μπορεί να κρίνει! Πληρωμένη η απάντηση από έναν οικονομολόγο της αγγλικής σχολής: «Αυτά είναι θεωρίες του αποτυχημένου γαλλικού μοντέλου παιδείας». Αλλά τί να περιμένει κανείς από άνθρωπο που γνωρίζει μόνο μαθηματικά και έχει την αίσθηση πως η ζωή είναι εξισώσεις και αριθμοί; Και ο θάνατος απλά ένα ποσοστό επί του συνόλου; Στη δουλειά του είναι καλός, δυστυχώς όμως είναι και πολιτικός… Και δυστυχώς, σήμερα τον κόσμο αυτό τον κυβερνούν οικονομολόγοι. Με τα ολέθρια αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουν…
Και τώρα τί; Επειδή δημιουργήθηκαν τόσες θέσεις στις επαγγελματικές πλέον σχολές πρέπει να καλυφθούν; Δηλαδή αν κάποιος γράφει κάτω από δέκα, που σημαίνει πως δεν κατέχει καν τα εργαλεία που χρειάζονται για να ασχοληθεί με την επιστήμη, θα εισέρχεται πάλι στα ανώτατα ιδρύματα; Ε μα ναι, αφού επαγγελματικές σχολές είναι, όχι πανεπιστήμια!
Αλήθεια, από Δευτέρα αίρεται για μια ακόμη φορά η πρόσβαση των ελληνικών ιδρυμάτων (εσκεμμένη αποφυγή χρήσης του όρου «πανεπιστήμια») στις βιβλιοθήκες; Φήμη ή γεγονός; Η Δευτέρα δεν είναι μακριά πάντως. Άλλωστε όλοι οι έλληνες πρέπει να σφίξουν το ζωνάρι. Λιγότερη τροφή σε σώμα και πνεύμα. Ελαττώνονται τα δημόσια έξοδα έτσι! Όπως και με το να μην προσλαμβάνεται κόσμος στα νοσοκομεία και να υπολειτουργούν μονάδες αναγκαίες για το κοινό – τα ιδιωτικά τέτοιες επενδύσεις ποτέ, δεν είναι οικονομικά συμφέρον για να σωθούν καμιά πενηνταριά μόνο (;;;!!!) παιδιά!
Κάποτε η υφήλιος θα αλλάξει (αν προφτάσει) και θα ξεφύγει από το στενό παρωπιδικό οικονομικό μοντέλο διαχείρισης. Τα πρώτα δειλά βήματα για την συνεκτίμηση περιβαλλοντικών και κοινωνικών μεταβλητών στα διαχειριστικά σχήματα ήδη γίνονται, και τα πάντα ρέουν, μεταβάλλονται, αλλά σήμερα; Σήμερα δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα, σε αυτή θα ζήσει ο σημερινός άνθρωπος του αρέσει δεν του αρέσει. Αυτά τα νέα από το μέτωπο της «ελευθερίας επιλογών»…

Παράξενη μέρα;

Μάλλον «διαφορετική». Διαφορετική αντιμετώπιση; Από το ένα, ή το άλλο, ή μήπως και τα δύο μέρη; Μάλλον όχι, οι τακτικές δεν άλλαξαν άλλωστε.
Απαραίτητη για μια ακόμα φορά η τακτική «σκούπας». Σε μεγαλύτερη ένταση και έκταση αυτή τη φορά. Έστω ότι είναι αναμενόμενο να βρεθούν μερικά «σκονάκια». Αλλά «αναπληρωματικά σκονάκια» κανείς δεν περίμενε να υπάρχουν!
Πάντως είναι παράξενο ποιά είναι τελικά τα πιο ελπιδοφόρα φυντάνια του σήμερα. Όσον αφορά στην επιστημονική κατάρτιση. Αυτά που είναι περισσότερο συνεσταλμένα, που εξωτερικεύονται δύσκολα, που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τις δυσκολίες και τα «αναπάντεχα» και τα χάνουν εύκολα! Από την άλλη, η «καπατσοσύνη» και η ευελιξία στη «διαχείριση» συνοδεύονται από αμελητέα έως και μηδενική κατάρτιση. Σε επίπεδο που δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας για το μέλλον. Σε κάπως ενδιάμεση κατάσταση βρίσκονται μόνο εξαιρέσεις μετρημένες στα δάκτυλα… του ενός χεριού! Πότε εξέλειψε άραγε το «είδος» που συνδυάζει αυτά που σήμερα φαντάζουν ως δύο «εκ διαμέτρου αντίθετα» άκρα;
Η αναπάντεχη ειλικρινής ευγένεια πάντως ήταν πολύ παράξενη. Συζήτηση βγαλμένη από «άλλη διάσταση». Η ζώνη του λυκόφωτος;
Πέραν αυτών πάντως, των μοναδικών ίσως πλέον «απολαύσεων», η «απώλεια επαφής» (τρίτου τύπου;) είναι σταθερή. Σαν να μην υπάρχει καμία διέξοδος πια, καμία μα καμία δυνατότητα «μεταβολής» της παρούσας κατάστασης. Καμία ιδέα για πιθανές «αντιδράσεις», κανένα «φως» που να υποδηλώνει την άκρη του τούνελ. Σαν να περιτριγυρίζεσαι από ένα τετράγωνο δωμάτιο το οποίο στερείται πόρτας, τότε όμως από που μπήκες;
Αναζητείται απεγνωσμένα έξοδος διαφυγής…

H μέρα είχε διαφορετική, παράξενη «υφή»

When the going gets tough…

… the man gets… going… running… dissipating… whatever…




There 've been some… complications… quite complicated…
Δεν είμ’ «εδώ»… λείπω…

[Άντε, καλή σαρακοστή… διαρκείας!]

Αδιάβαστος Γιωργάκη, αδιάβαστος

Γιατί φούσκωσες τ’ αυτιά του κόσμου περί πράσινης ανάπτυξης, αλλά μάλλον δεν έχεις καταλάβει πως η αειφορία, στα συνέδρια της οποίας συμμετέχεις παρεμπιπτόντως, στηρίζεται σε τρείς πυλώνες, τον περιβαλλοντικό, τον κοινωνικό και τον οικονομικό. Και Γιωργάκη μου, η αειφορία προϋποθέτει την δραστηριοποίηση στο σημείο τομής των τριών πυλώνων ώστε να ικανοποιούνται οι παράγοντες βιωσιμότητας και των τριών.
Οπότε Γιωργάκη μου, δεν μπορείς να αίρεις την αναγκαιότητα αδειοδοτήσεων μονάδων και μάλιστα να ακυρώνεις την απαίτηση για περιβαλλοντικές μελέτες. Τουναντίον Γιωργάκη μου θα έπρεπε να ζητήσεις να γίνονται και κοινωνικές μελέτες και μόνο όταν και οι τρείς παράμετροι, διότι οικονομικές πάντα γίνονται, δε το συζητάμε, όταν λοιπόν και οι τρείς παράμετροι είναι μέσα στα όρια βιωσιμότητα, τότε και μόνο τότε να δίδεται άδεια. Αν Γιωργάκη μου οι υπηρεσίες αδειοδότησης κωλυσιεργούν, να τις κάνεις πιο αποτελεσματικές, γι’ αυτό εξελέγης, όχι για να αυξήσεις το επίπεδο άναρχης δραστηριοποίησης στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις επιταγές της αγοράς αλλά αντίθετα από τις επιταγές της αειφορίας. Γιατί Γιωργάκη μου είναι γνωστό, κι ας κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, πως η αναρχία της αγοράς και η ανυπαρξία περιορισμού της σε βιώσιμα σχήματα είναι που δημιούργησε την φούσκα της κρίσης.
Αλήθεια βρε Γιωργάκη μου, μια χαρά το σκέφτηκες πως αν υπάρχουν λιγότεροι συνταξιούχοι, η φούσκα του ασφαλιστικού θα αργήσει περισσότερο να σκάσει. Αλλά βρε ‘συ, πάλι ξέχασες την κοινωνική παράμετρο; Ξεχνάς ότι αν αυξήσεις τα όρια συνταξιοδότησης, αυξάνεις στην ουσία και την νεανική ανεργία; Γιατί βρε Γιωργάκη μου είναι σίγουρο ότι τα επιτελεία σου το ξέρουν πως αυτή θα είναι η παρενέργεια του «μέτρου», αλλά μπροστά στο να ικανοποιήσουν άμεσα έναν οικονομικό παράγοντα, αδιαφορούν για το αν το μέτρο συντελεί στην αειφορία του ασφαλιστικού, ή απλά μεταφέρει την έκρηξη της φούσκας του σε μελλοντικούς χρόνους. Άσε που θα είναι και χειρότερη τότε. Γιατί βρε Γιώργο μου, συνέχεια ξεχνάς να ικανοποιήσεις τον κοινωνικό παράγοντα; Μήπως την θεωρία της αειφορίας την διάβασες διαγώνια και δειγματοληπτικά πριν ξεκινήσεις την εφαρμογή του πειραματικού;
Και κάτι ακόμα βρε καρντάση, για να μην κοροϊδευόμαστε. Για να ζήσει και να αναπτυχθεί η ανθρωπότητα σήμερα, απαιτείται λιγότερη εργασιακή προσφορά απ’ τον καθένα μας. Καί η τεχνολογία καλπάζει, αλλά καί εμείς γίναμε πολλοί, οπότε οι δουλειές γίνονται με λιγότερο κόπο. Αν θες λοιπόν Γιωργάκη μου να διορθώσεις το σύστημα, προώθησε πολιτικές που θα μοιράζουν τις δουλειές, όχι μόνο τον πλούτο (που δεν τον μοιράζεις τελικά, θα σου πω και γι’ αυτό), γιατί δεν χρειάζεται πια να δουλεύει ο άνθρωπος τόσο πολύ. Έτσι και την ανεργία θα ελαττώσεις, αλλά και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων θα μικρύνεις. Κάνε βρε και καμιά κοινωνική ανάλυση, χρήμα, χρήμα, χρήμα, χρήμα, δεν βαρέθηκες να ασχολείσαι μόνο με τα χρηματοοικονομικά και να αδιαφορείς για τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά; Μου λογίζεσαι και πράσινος τρομάρα σου.
Και κάτι τελευταίο να λάβεις σοβαρά υπ’ όψη σου Γιώργο μου, Θα βρεις πολλούς Έλληνες να ζουν σε βίλες και να δηλώνουν πενιχρά εισοδήματα, αλλά θα λένε αλήθεια, γιατί αν θυμάσαι, «ξεχνάτε» συστηματικά να φορολογείτε τα εταιρικά κέρδη. Και όλο για μέτρα ακούει ο κοσμάκης, και μάλιστα του γίνεται πλύση εγκεφάλου για την αναγκαιότητά τους, αλλά το ότι οι εταιρίες, ανώνυμες κι επώνυμες δεν φορολογούνται, δεν το ακούει, κι έτσι δεν ακούει και πως θα φορολογηθούν. Αν δεν τις φορολογήσεις λοιπόν και αυτές ρε Γιώργο, πάλι οι ίδιοι που πλήρωναν θα πληρώσουν, μην κοροϊδεύεις τον κόσμο με λόγια όμορφα αλλά ασύμφωνα με τις πράξεις σου.
Αδιάβαστος Γιώργο μου, αδιάβαστος, αλλά με τέτοιους κηδεμόνες που έχεις εκεί πέρα στις Βρυξέλες και στη μακρινή δύση λογικό είναι να διαβάζεις μόνο μικρά αποσπάσματα. Βλέπεις, η αειφορία προϋποθέτει την απουσία εκρηκτικών φουσκών από το σύστημα, ενώ τουναντίον ο καπιταλισμός ζει και εξαπλώνεται μέσα από αυτές. Γι’ αυτό και ο τελευταίος είναι μη βιώσιμος στο σύνολο της κοινωνίας. Και γι’ αυτό και η αειφορία δε συνάδει με αυτόν.
Α και να θυμάσαι Γιώργο μου ότι όσο «όμορφες» και αν είναι οι «φιλελεύθερες» θεωρίες του, ο πεινασμένος άνθρωπος, ή ο άνθρωπος που αισθάνεται αδικημένος από το φαγοπότι που γίνεται πλάι του, είναι επικίνδυνος άνθρωπος.
Τούτη η χώρα τελικά μαστίζεται από άναρχη δόμηση, άναρχη δραστηριοποίηση, άναρχη επιχειρηματικότητα, ενώ είναι γεμάτη από πολέμιους της αναρχίας…

Τσικνίσματος παρελκόμενα

Όχι, «με τον κουραμπιέ» δεν τσικνίσαμε, όπως έλεγε η (για μια ακόμα φορά χάλια) διαφήμιση γνωστής αλυσίδας «σουπερμάρκετ» παιδικής χαράς, αλλά μελομακάρονα έχουν μείνει ακόμα… δύο… ένα, μόλις εξαφανίστηκε «μυστηριωδώς» το δεύτερο! Οι κουραμπιέδες έχουν το κακό συνήθειο να εξαφανίζονται γρήγορα… δυστυχώς… :/
Τώρα και τσίκνισμα δεν το λες… μιας και το χοιρινό ήταν με καυτερή σάλτσα, το άλλο χοιρινό ήταν με μανιτάρια και δάφνη, το λουκάνικο ίσως έφερνε λίγο από τσίκνα, αλλά χανόταν δίπλα στη βραστή πατάτα και τα ψητά λαχανικά. Τουλάχιστον το ντέφι και το μπουζούκι δώσαν εύθυμη νότα στο δήθεν τσίκνισμα, η οποία επίσης χανόταν μέσα στα ποτήρια του κόκκινου κρασιού. Πολύ κρασί αδερφάκι Νώντα…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κι αφού η ομήγυρης επιδόθηκε σε τσιφτετέλια και ζεμπεκιές, έφυγε η τσικνοπέμπτη και μείναν τα μελομακάρονα. Ε αύριο-μεθαύριο τελειώνουν κι αυτά, γιατί αν υποψιαστώ πως θα πετάξει κι ο χαρταετός με μελομακάρονο για καύσιμο, θα πεθάνω στρατηγέ μου……
Άλλωστε έρχεται και η σαρακοστή σιγά-σιγά… Διαρκείας απ’ ότι φαίνεται κατά τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού μας. Ναι καλά, σιγά και μην κρατήσουμε νηστεία επειδή έτσι έχει κάτσει στο κεφάλι των υποτιθέμενων «πεφωτισμένων» που κρατούν τα παγκόσμια ηνία. Αλλά τα μελομακάρονα πρέπει να τελειώσουν, να μην δείχνουμε και εντελώς εγκάθετοι, να δείξουμε και λίγο μέτρο!
Άντε-άντε και για το χαρταετό εφέτο θα φέρουμε μπαμπού από την κάτω Αίγυπτο!

Φλεβάρης

Θέμα μετρήματος και σταθερότητας στις αποφάσεις η γραφή, διότι κανένας μα κανένας συγγραφικός οίστρος δεν διακατέχει τη διάθεση. Τουναντίον.
Φλεβάρης, δηλαδή σαν να λέμε τελείωσε ο Γενάρης. Του 2010. Μας άφησε χρόνους! Πότε; Γραφική πλέον η ερώτηση. Για την ακρίβεια, μάλλον πρέπει ν’ αρχίσω ν’ ανησυχώ για την «πνευματική μου ισορροπία». Εγώ… οι υπόλοιποι μάλλον έχουν πια καταλάβει πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται! Σε τελευταία ανάλυση, πως να υπάρχει διάθεση και πως να μην διακατέχεται κάποιος από πλήρη απογοήτευση όταν απλά… δεν βρίσκει λόγο να σηκωθεί το πρωί; Πέραν ίσως του «να πα να κάνει και καμιά δουλειά κάποια στιγμή». Κοινώς, όχι από λόγο, αλλά είτε από εξαναγκασμό είτε από βαρεμάρα. Διότι, ακόμα και το να κοιμάσαι, κάποια στιγμή το βαριέσαι.
Φλεβάρης και τελικά «το σύστημα» βρίσκει τρόπους να σε ξεδοντιάζει. Πόσο ματαιόδοξα άραγε πιστεύουν ορισμένοι πως η απλή καθημερινή συμπεριφορά τους είναι που ευθύνεται και που μπορεί να φέρει τελικά κάποια αλλαγή. Αντιθέτως, αν δεν υπάρξει οργανωμένη κίνηση, καμία αλλαγή δεν έρχεται. «Το σύστημα» βρίσκει τρόπους είτε να σε αποτρέψει από το να το «διαφοροποιήσεις», είτε, αν συνεχίσεις να το χτυπάς, τότε να σε συνθλίψει. Και όχι, «το σύστημα» δεν είμαστε εμείς. Εμείς απλά αποτελούμε μικρά του τμήματα, αλλά το βρήκαμε εν λειτουργία όταν γεννηθήκαμε και αυτό καθορίζει τους κανόνες. Και έτσι έχει τη δυνατότητα να αποτρέπει ή ακόμα και να συνθλίβει. Οπότε, μπορεί μεν να μην σου αλλάζει το μυαλό, αλλά μπορεί άνετα να σου αφαιρέσει τη δυνατότητα να το «πλήξεις». Τόσο απλά. Το τί κάνει ο καθένας στη ζωή του αφορά εκείνον. Το «όλον» έτσι δεν αλλάζει. Μόνο με «συλλογικές επαναστάσεις», όχι με μεμονωμένες. Και στον καιρό της «ατομικής ματαιοδοξίας» αυτά είναι ψιλά γράμματα, ψηλά γράμματα που ποτέ δε διαβάστηκαν όταν υπογράφαμε το συμβόλαιο.
Τα «χρωμικά» ολοκληρώθηκαν και υπεβλήθησαν. Δηλαδή παραλίγο, αλλά «τεχνικές δυσκολίες» απέτρεψαν την ολοκλήρωση της υποβολής. Η οποία πλέον αναβάλλεται για την Πέμπτη, μιας και η «οργάνωση» δεν επιτρέπει να γίνει νωρίτερα. Άλλωστε δεν θα χάσει «κ’ η Βενετιά βελόνι» αν καθυστερήσει δυο-τρεις μέρες. Σε τελευταία ανάλυση δεν πρόκειται να αλλάξει η τραγική κατάσταση του δήμου Μεσσαπίων επειδή η επιστημονική κοινότητα βοά για τις πληγές του Φαραώ. Μεγάλη η έκπληξη όταν ο δημοσιογράφος χαρακτήρισε το 250 δεκαπλάσιο του 2. Ύστερα πέρασε απ’ το μυαλό όμως πως η «αγορά» βρίσκει το 2 υπερβολικό και έθεσε τα παγκόσμια όρια ανοχής στο 25. Και ας μη συμφωνούν γιατροί και επιστήμονες. Ποιοί είναι αυτοί άλλωστε μπροστά στην «αγορά»; Πόσο ανόητα κριτήρια έχει ο κόσμος τούτος; Πόσο ανόητα κριτήρια έχει «το σύστημα» τούτο;
Και τώρα, με το πέρας; Τί θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Κάτι καινούργιο θα βρούμε να μας ταλαιπωρήσει, αυτό είναι το εύκολο κομμάτι. Το δύσκολο θα ήταν… δεν χρειάζονται μνημονεύσεις, δεν πρόκειται να γίνει, γιατί να μνημονευτεί;
Φλεβάρης… και οι κοινόχρηστοι χώροι εργασίας δημιουργούν τεράστια προβλήματα.
Τελικά συγγραφικός οίστρος μπορεί να μην υπάρχει, αλλά μια σελίδα λογοδιάρροιας ήδη γέμισε. Λες και κανένας ενδιαφέρεται για όλ’ αυτά τα ακατάσχετα αποκυήματα του μυαλού. Αυτός ο ιστορικός του μέλλοντος πολλά έχει να τραβήξει τελικά βρε Σωτήρη μου…