Παράξενη μέρα;

Μάλλον «διαφορετική». Διαφορετική αντιμετώπιση; Από το ένα, ή το άλλο, ή μήπως και τα δύο μέρη; Μάλλον όχι, οι τακτικές δεν άλλαξαν άλλωστε.
Απαραίτητη για μια ακόμα φορά η τακτική «σκούπας». Σε μεγαλύτερη ένταση και έκταση αυτή τη φορά. Έστω ότι είναι αναμενόμενο να βρεθούν μερικά «σκονάκια». Αλλά «αναπληρωματικά σκονάκια» κανείς δεν περίμενε να υπάρχουν!
Πάντως είναι παράξενο ποιά είναι τελικά τα πιο ελπιδοφόρα φυντάνια του σήμερα. Όσον αφορά στην επιστημονική κατάρτιση. Αυτά που είναι περισσότερο συνεσταλμένα, που εξωτερικεύονται δύσκολα, που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τις δυσκολίες και τα «αναπάντεχα» και τα χάνουν εύκολα! Από την άλλη, η «καπατσοσύνη» και η ευελιξία στη «διαχείριση» συνοδεύονται από αμελητέα έως και μηδενική κατάρτιση. Σε επίπεδο που δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας για το μέλλον. Σε κάπως ενδιάμεση κατάσταση βρίσκονται μόνο εξαιρέσεις μετρημένες στα δάκτυλα… του ενός χεριού! Πότε εξέλειψε άραγε το «είδος» που συνδυάζει αυτά που σήμερα φαντάζουν ως δύο «εκ διαμέτρου αντίθετα» άκρα;
Η αναπάντεχη ειλικρινής ευγένεια πάντως ήταν πολύ παράξενη. Συζήτηση βγαλμένη από «άλλη διάσταση». Η ζώνη του λυκόφωτος;
Πέραν αυτών πάντως, των μοναδικών ίσως πλέον «απολαύσεων», η «απώλεια επαφής» (τρίτου τύπου;) είναι σταθερή. Σαν να μην υπάρχει καμία διέξοδος πια, καμία μα καμία δυνατότητα «μεταβολής» της παρούσας κατάστασης. Καμία ιδέα για πιθανές «αντιδράσεις», κανένα «φως» που να υποδηλώνει την άκρη του τούνελ. Σαν να περιτριγυρίζεσαι από ένα τετράγωνο δωμάτιο το οποίο στερείται πόρτας, τότε όμως από που μπήκες;
Αναζητείται απεγνωσμένα έξοδος διαφυγής…

H μέρα είχε διαφορετική, παράξενη «υφή»