Φλεβάρης

Θέμα μετρήματος και σταθερότητας στις αποφάσεις η γραφή, διότι κανένας μα κανένας συγγραφικός οίστρος δεν διακατέχει τη διάθεση. Τουναντίον.
Φλεβάρης, δηλαδή σαν να λέμε τελείωσε ο Γενάρης. Του 2010. Μας άφησε χρόνους! Πότε; Γραφική πλέον η ερώτηση. Για την ακρίβεια, μάλλον πρέπει ν’ αρχίσω ν’ ανησυχώ για την «πνευματική μου ισορροπία». Εγώ… οι υπόλοιποι μάλλον έχουν πια καταλάβει πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται! Σε τελευταία ανάλυση, πως να υπάρχει διάθεση και πως να μην διακατέχεται κάποιος από πλήρη απογοήτευση όταν απλά… δεν βρίσκει λόγο να σηκωθεί το πρωί; Πέραν ίσως του «να πα να κάνει και καμιά δουλειά κάποια στιγμή». Κοινώς, όχι από λόγο, αλλά είτε από εξαναγκασμό είτε από βαρεμάρα. Διότι, ακόμα και το να κοιμάσαι, κάποια στιγμή το βαριέσαι.
Φλεβάρης και τελικά «το σύστημα» βρίσκει τρόπους να σε ξεδοντιάζει. Πόσο ματαιόδοξα άραγε πιστεύουν ορισμένοι πως η απλή καθημερινή συμπεριφορά τους είναι που ευθύνεται και που μπορεί να φέρει τελικά κάποια αλλαγή. Αντιθέτως, αν δεν υπάρξει οργανωμένη κίνηση, καμία αλλαγή δεν έρχεται. «Το σύστημα» βρίσκει τρόπους είτε να σε αποτρέψει από το να το «διαφοροποιήσεις», είτε, αν συνεχίσεις να το χτυπάς, τότε να σε συνθλίψει. Και όχι, «το σύστημα» δεν είμαστε εμείς. Εμείς απλά αποτελούμε μικρά του τμήματα, αλλά το βρήκαμε εν λειτουργία όταν γεννηθήκαμε και αυτό καθορίζει τους κανόνες. Και έτσι έχει τη δυνατότητα να αποτρέπει ή ακόμα και να συνθλίβει. Οπότε, μπορεί μεν να μην σου αλλάζει το μυαλό, αλλά μπορεί άνετα να σου αφαιρέσει τη δυνατότητα να το «πλήξεις». Τόσο απλά. Το τί κάνει ο καθένας στη ζωή του αφορά εκείνον. Το «όλον» έτσι δεν αλλάζει. Μόνο με «συλλογικές επαναστάσεις», όχι με μεμονωμένες. Και στον καιρό της «ατομικής ματαιοδοξίας» αυτά είναι ψιλά γράμματα, ψηλά γράμματα που ποτέ δε διαβάστηκαν όταν υπογράφαμε το συμβόλαιο.
Τα «χρωμικά» ολοκληρώθηκαν και υπεβλήθησαν. Δηλαδή παραλίγο, αλλά «τεχνικές δυσκολίες» απέτρεψαν την ολοκλήρωση της υποβολής. Η οποία πλέον αναβάλλεται για την Πέμπτη, μιας και η «οργάνωση» δεν επιτρέπει να γίνει νωρίτερα. Άλλωστε δεν θα χάσει «κ’ η Βενετιά βελόνι» αν καθυστερήσει δυο-τρεις μέρες. Σε τελευταία ανάλυση δεν πρόκειται να αλλάξει η τραγική κατάσταση του δήμου Μεσσαπίων επειδή η επιστημονική κοινότητα βοά για τις πληγές του Φαραώ. Μεγάλη η έκπληξη όταν ο δημοσιογράφος χαρακτήρισε το 250 δεκαπλάσιο του 2. Ύστερα πέρασε απ’ το μυαλό όμως πως η «αγορά» βρίσκει το 2 υπερβολικό και έθεσε τα παγκόσμια όρια ανοχής στο 25. Και ας μη συμφωνούν γιατροί και επιστήμονες. Ποιοί είναι αυτοί άλλωστε μπροστά στην «αγορά»; Πόσο ανόητα κριτήρια έχει ο κόσμος τούτος; Πόσο ανόητα κριτήρια έχει «το σύστημα» τούτο;
Και τώρα, με το πέρας; Τί θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Κάτι καινούργιο θα βρούμε να μας ταλαιπωρήσει, αυτό είναι το εύκολο κομμάτι. Το δύσκολο θα ήταν… δεν χρειάζονται μνημονεύσεις, δεν πρόκειται να γίνει, γιατί να μνημονευτεί;
Φλεβάρης… και οι κοινόχρηστοι χώροι εργασίας δημιουργούν τεράστια προβλήματα.
Τελικά συγγραφικός οίστρος μπορεί να μην υπάρχει, αλλά μια σελίδα λογοδιάρροιας ήδη γέμισε. Λες και κανένας ενδιαφέρεται για όλ’ αυτά τα ακατάσχετα αποκυήματα του μυαλού. Αυτός ο ιστορικός του μέλλοντος πολλά έχει να τραβήξει τελικά βρε Σωτήρη μου…