Απώλεια αισιοδοξίας

Το ότι έχει χαθεί το μέτρο (και το σταθμό ίσως) είναι λίγο πολύ δεδομένο. Αυτό δε σημαίνει πως πολλές φορές δεν προκαλεί έκπληξη το μέτρο στο οποίο δεν υπάρχει μέτρο. Χάβρα οι διάδρομοι, μέσα οι «συνάδελφοι» διαγωνίζονται. Συνάδελφοι τύπεις, μιας και η σχέση προϋποθέτει και έναν «συναδελφικό σεβασμό», κάτι που προφανώς έχει εκλείψει στην σύγχρονη εποχή. Άλλωστε ο «συνάδελφος» πιο πολύ «ανταγωνιστής» θεωρείται. Στο μετέπειτα επίπεδο βέβαια, στο επίπεδο φυντανοτροφείου είναι απλά «αδιάφορος».
«Γιατί παιδί μου κλωτσάς την καρέκλα; Σου έχει κάνει κάτι; Σε αρένα βρίσκεσαι ή στο γήπεδο;». Γραφική εντελώς ακούγεται η διαμαρτυρία, σε υψηλό τόνο σίγουρα μιας και ούτε η χάβρα επιτρέπει χαμηλότερους, ούτε η απογοήτευση για την κτηνώδη συμπεριφορά που και αποδεκτή γίνεται αλλά και προκαλεί το γέλωτα των «συναδέλφων», όσων απλά δεν αδιαφορούν δηλαδή για όσα γίνονται δύο μέτρα παραδίπλα. «Θέλετε κάτι; Για ηρεμήστε λίγο γιατί πολύ αφεντικά την έχετε δει ορισμένοι εδώ μέσα!». Όχι, αυτή δεν ήταν η συνέχεια της διαμαρτυρίας, αλλά η επιτακτική απάντηση του επίδοξου βάνδαλου.
Η κοινωνία αυτή βαδίζει όλο και περισσότερο προς τη ζούγκλα. Βοηθάει πολύ άλλωστε σε αυτό και η «πληροφόρηση» που «ελεύθερα», μα και εντελώς στοχευμένα, παρέχεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα «δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας» κερδίζονται εύκολα όταν συμπεριφέρεσαι σαν ζώο, όταν βανδαλίζεις, όταν αφήνεις τον κόσμο άφωνο με την συμπεριφορά σου. Άλλου είδους «πρότυπα» δεν προβάλλονται πλέον! Μόνο πρότυπα βίας και πρότυπα «lifestyle». Ε αυτά είναι και τα πρότυπα που αντιγράφονται. Δεν είναι παράξενη η τροπή της κοινωνίας λοιπόν. Ακολουθεί κατά πόδας όσα της προβάλλονται! Από αρχαιοτάτων χρόνων άλλωστε, τα πρότυπα ήταν αυτά που καθόριζαν την παιδεία.
Πως το εκστόμισε το άλλο φυντάνι παλιότερα να δεις; Τότε, που κατάλαβε πως στην πράξη επωφελείται από την ανοχή των καθηγητών και πως αν κάποια στιγμή αυτή αρθεί, τα πράγματα θα αλλάξουν άρδην; «Ε μετά αναρωτιούνται γιατί κάποιοι καίνε αυτοκίνητα; Θ’ αρχίσουμε κι εμείς!». Όχι, δεν αποτελεί αναρχικό στοιχείο το συγκεκριμένο φυντάνι, λίγο «αντιρρησίας συνείδησης» είναι, αλλά βάνδαλος δεν έχει αποδειχθεί – μέχρι σήμερα. Ακολουθεί όμως και αυτός τα πρότυπα της εποχής. Η σήμερα εννοούμενη δημοσιογραφία και πληροφόρηση φέρει σίγουρα πολύ μεγάλη ευθύνη για όσα γίνονται γύρω μας. Ορισμένες φορές άλλωστε «προκαλεί» τα γεγονότα. Κοινό μυστικό το τελευταίο!
Η ποιότητα φαίνεται πως χάνεται μέρα με τη μέρα. Μια ποιότητα που κερδήθηκε με κόπο. Το ίδιο και η πνευματική ποιότητα. Όχι ότι και η προαναφερθείσα δεν αποτελεί πνευματική ποιότητα δηλαδή. Αλλά να, όταν όλα αυτά συνδυάζονται με την πλήρη αδυναμία έκφρασης εννοιών διάφορων της τετριμμένης καθημερινότητας, την πλήρη αδυναμία σύνταξης ενός κατανοητού κειμένου, την πλήρη αδυναμία σύνδεσης απλών πραγμάτων, όταν όλα τα μυαλά είναι είτε αποχαυνωμένα, είτε πλήρως αντιδραστικά, τότε η αισιοδοξία για την κοινωνία που έρχεται σίγουρα περιορίζεται στο ελάχιστο, έως και σε αδιόρατο επίπεδο. Διότι τελικά, εντελώς αναπάντεχα, ο Άβωνας βρήκε τρόπο να νικήσει το Γουλιέλμο. Άφησε εντελώς ελεύθερη και προσβάσιμη τη γνώση και απλά την «συντρόφεψε» με πληθώρα σκουπιδιών και την απαξίωσε. Έτσι, και πάλι, κάποιοι μονόφθαλμοι θα κυβερνούν στην κοινωνία των τυφλών.