Συγκρούσεις, ατάκτως ειρημένες.

Άλλη μια περίοδος συγκρούσεων ξεκίνησε. Βέβαια, οι συγκρούσεις ήταν ανέκαθεν η κινούσα δύναμη των μεταβολών. Των μεταβολών, σωστά, γιατί η μεγαλύτερη «πλάνη» είναι πως «πάντα έτσι ήταν». Αυτό μπορεί να ισχύει για μηχανισμούς, οι μηχανισμοί άλλωστε δεν μεταβάλλονται, αλλά όχι και για το «φαινότυπο». Όμως το ανθρώπινο μυαλό έχει την τάση να μετατρέπει την χρονικά περιορισμένη πραγματικότητα του τώρα σε διαχρονική «σταθερά».
Ένα οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι που απογοητευμένοι αναφέρουν, κουνώντας «στωικά» το κεφάλι, πως τίποτε δεν αλλάζει, οι ίδιοι κουνούν στωικά, ή και ορισμένες φορές εκνευρισμένα, το κεφάλι αναφωνώντας: «Πάλι συγκρούσεις;». Λες και χωρίς αυτές είναι δυνατό ν’ αλλάξει κάτι! Βέβαια, στο επίκεντρο της «κατακραυγής» δεν είναι οι συγκρούσεις αλλά η μέθοδος. Και το ερώτημα είναι: είναι δυνατό να υπάρξουν συγκρούσεις, χωρίς να υπάρξει… σύγκρουση; Στην πραγματικότητα βέβαια «το πρόβλημα» δεν είναι μόνο η μέθοδος, αλλά το σύνολο της σύγκρουσης, μιας και η σημερινή κοινωνία περιμένει εναγωνίως «τη μεταρρύθμιση που θα είναι τόσο σωστή, ώστε να μην χρειαστεί να ξαναγίνει άλλη μεταρρύθμιση»! Τί ανέσυρε άραγε ξαφνικά στη μνήμη τα οξύμωρα λόγια του πρώην πρωθυπουργού…;
Δηλαδή η κοινωνία επιζητεί μια σταθερότητα. Φυσιολογικό, μέσα στη σταθερότητα μπορείς να έχεις μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης χωρίς να έχεις υψηλά ρίσκα. Από εκεί ξεκινούν άλλωστε όλα σήμερα, ο «υψηλός ρυθμός» είναι η «μόνη αλήθεια»! Δηλαδή, με άλλα λόγια, να συγκεντρωθεί όλο το «ρίσκο» της αστάθειας, και να συσσωρευτεί στο ρυθμό. Γιατί, εν τέλει, ο υψηλός ρυθμός αποτελεί από μόνος του μεγάλο ρίσκο! Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα όσους εκμεταλλεύονται τους υψηλούς ρυθμούς της ανάπτυξης! Ενδιαφέρει μόνο τους υπόλοιπους που υφίστανται τα προβλήματα από τις παρενέργειες των ρυθμών αυτών. Όπως και έγινε. Γιατί, φυσικά, για την σύγχρονη «οικονομική κρίση» δεν έφταιξε η αστάθεια της κοινωνίας, αλλά η αστάθεια που επέβαλε ο υψηλός ρυθμός!
Εν τέλει, στο πλαίσιο της εκάστης χρονικής πραγματικότητας, είναι φυσιολογικό ο άνθρωπος να επιζητεί την σταθερότητα. Χωρίς όμως να μπορεί να αποφύγει και τις συγκρούσεις. Γιατί, τα πάντα ρεί, και μεταβολές θα υπάρχουν πάντα, είναι μηχανισμός, όχι έκφανση. Άρα πάντα θα υπάρχουν συγκρούσεις. Εκτός και αν ο κόσμος αποδεχτεί τις μεταβολές. Που δεν μπορεί γιατί επιζητεί τη σταθερότητα. Φαύλοι κύκλοι του μυαλού; Ε, ναι, όλα στο μυαλό είναι!
Οι συγκρούσεις εν τέλει, εξαναγκαστικά υιοθετούνται ως αποδεκτές, αλλά η κοινωνική επιταγή είναι: «Συγκρουστείτε, αλλά χωρίς σύγκρουση!». Μην «πάρουν» τα απόνερα τις άλλες κοινωνικές ομάδες… Λες και γίνεται αυτό. Αν δεν συγκρουστείς, τότε δεν… συγκρούεσαι! Και η διαχείριση ποτέ δεν «αλλάζει τα πράγματα». Η διαχείριση διαχειρίζεται, οι συγκρούσεις τα αλλάζουν. Και τα αλλάζουν σαν σεισμός, σεισμός που δίνει την αίσθηση ότι ισοπεδώνει τα πάντα. Γιατί… πραγματικά τα ισοπεδώνει, ειδικά αν τα κοιτάξει κανείς εκ των υστέρων!
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σήμερα όμως είναι η εγωκεντρική και ατομοκεντρική θεώρηση των πάντων. Και των κρούσεων, και συγκρούσεων αλλά και της ζωής. «Ο άνθρωπος γεννιέται μόνος και πεθαίνει μόνος», έχει μεγάλες δόσεις αλήθειας, αλλά και μεγάλες δόσεις ψεύδους. Ο άνθρωπος σήμερα επέλεξε να είναι μόνος, για να βιώσει πλήρως όλη την ατομοκεντρική πραγματικότητα. Σιγά-σιγά ίσως ανακαλύψει πως αυτό δεν είναι «βιώσιμο». Εκτός και αν αλλάξει ο ίδιος ο «μηχανισμός» της ζωής. Κάτι που είναι μεν εφικτό, αλλά δεν είναι και στα χέρια του. Θα συγκρουστεί με τη φύση και οι «παρενέργειες» αυτής της κρούσης θα είναι μεγάλες. Και σπάνια βγαίνει άλλος νικητής, πέραν της πεισματάρας φύσης. Όχι πως δεν γίνεται, καμιά φορά αυτή βρίσκει τρόπο να «συμπεριλάβει» τις «νέες τάσεις», ώστε να προχωρήσει το «ρουν» της ζωής.
Για τη σταθερά του «περιορισμένου σήμερα» όμως ένα είναι το σίγουρο. Για να αλλάξει κάτι θα υπάρξουν συγκρούσεις και εφόσον, παρόλο που ο άνθρωπος σκέφτεται ατομοκεντρικά, συνεχίζει να ζει μέσα σε μια «κοινωνία», ανεξαρτήτως αν έχει θίξει το μεγαλύτερο μέρος των θεσμών της και την έχει επαναφέρει σε κατάσταση «ζούγκλας», τα απόνερα από τις συγκρούσεις αυτές θα επηρεάσουν αναγκαστικά τους πάντες. Αλλιώς δεν γίνεται. Όσο και αν, λόγω του ότι θίγονται «ατομικά» αλλά και «κοινωνικά» συμφέροντα, δεν γίνεται αποδεκτός ο τρόπος, η μέθοδος. Η μόνη μέθοδος είναι η σύγκρουση. Δεν υπάρχει άλλη. Και όσο πιο εγωκεντρικά σκέφτεται ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ θα αισθάνεται τις σεισμικές δονήσεις να επηρεάζουν τη ζωή του και θα αναρωτιέται αν θα πέσουν μόνο σοβάδες, ή και δοκάρια στο κεφάλι του.
Σε τελευταία ανάλυση και ο εγωκεντρισμός είναι μια μεταβολή που επήλθε μετά από συγκρούσεις! Ή ίσως μια παρενέργεια συγκρούσεων που στόχο είχαν να προασπίσουν βασικά προσωπικά δικαιώματα!
Το μέλλον θα δείξει… σε πείσμα όλων! Οι συγκρούσεις όμως θα αποτελούν σίγουρα αναπόσπαστο τμήμα του. Σε πείσμα όλων!