Είναι άραγε τα πάντα «προϊόν» προς «κατανάλωση»; «Προϊόν» αξιολογούμενο από τον πελάτη-καταναλωτή; Όταν ο πελάτης δεν είναι ευχαριστημένος από ένα προϊόν, το κατακεραυνώνει! Δεν είναι καθόλου κακό αυτό! Όταν ένα «προϊόν» δε διευκολύνει τη ζωή του καταναλωτή δεν το ξαναπαίρνει, το δυσφημεί, το αλλάζει με ένα άλλο που κάνει τη ζωή του εύκολη!Έτσι και με τα μαθήματα. Όταν ένα μάθημα σέβεται τον εαυτό του και απαιτεί διάβασμα, γνώσεις, δούλεμα του μυαλού, κούραση για να το κατακτήσεις, δυσκολεύει τη ζωή του «πελάτη». Αν έχει τη δυνατότητα να το αλλάξει, το αλλάζει, αν δεν την έχει, απλά το δυσφημεί. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα με την αξιολόγηση των μαθημάτων από τους φοιτητές των σχολών, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της «παιδείας προϊόντος». Όσο η εκπαίδευση αποτελεί προϊόν, θα υποβαθμίζεται σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα ώστε να μην απαιτεί κόπο. Όσο το πτυχίο θα χρησιμοποιείται ως αντίτιμο στην αγορά εργασίας, τόσο θα υποτιμάται, ώστε και να μπορεί ο πελάτης να αποκτήσει περισσότερα για «να πιάσει την καλή», αλλά και η αγορά να μπορεί να «κατεβάζει τις τιμές».
Και το ανθρώπινο πνεύμα φθίνει ορίζοντας τα πάντα ως καταναλωτικά προϊόντα.
Αυτή είναι η κατάντια της σημερινής ανθρωπότητας…
Η αξιολόγηση σήμερα δε στοχεύει στην ποιότητα αλλά στην πειθώ προς τον πελάτη
Το κακό για μένα, είναι ότι αρχίζει σιγά σιγά να εξαφανίζεται η έννοια του challenging στην παιδεία και την μόρφωση, γενικότερα. Σχεδόν κανείς από τους μαθητές δεν βλέπει τα μαθήματα ως κάτι που μπορεί να κατακτήσει και να ανέβει επίπεδο στην γνώση και στην σκέψη ώστε να γίνει καλύτερος (εδώ βέβαια, δεν ισχυρίζομαι ότι το σχολείο είναι άμοιρο ευθυνών όσον αφορά το διδακτικό υλικό, τις υποδομές και το προσωπικό, έτσι?). Όλοι είναι απολύτως ικανοποιημένοι με την μετριότητα, και τα επίπεδα κάτω από αυτήν. Η ελάχιστη προσπάθεια (ή και η μηδενική) έχει αναχθεί σε θεότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήAnd don't mistake me, κι εγώ, αν μπορώ να κάνω κάτι με λιγότερο κόπο, θα προτιμήσω αυτήν την οδό, αλλά προσοχή, ΘΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΩ και θα το προσπαθήσω, απλά χρησιμοποιώντας τις δεξιότητες που έχω αποκτήσει με συνεχή ενασχόληση και προσπάθεια, θα βρω τον optimum και αποτελεσματικότερο τρόπο και θα το κάνω. Και δεν θα σταματήσω ποτέ να ζητάω να μαθαίνω, γιατί πως να το κάνουμε είμαι και λίγο adrenaline freak όσον αφορά την γνώση!! ;-)))
Είναι ένα θέμα που δεν αφήνει ποτέ τις συζητήσεις μας, γιατί όταν ΟΛΑ είναι προϊόντα, προφανώς, και η εκπαίδευση εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία. Τι πρέπει όμως να γίνει?
Στη «φιλελεύθερη» θεωρία που κυβερνά σήμερα, η ελαχιστοποίηση του κόπου του ανθρώπου είναι επιταγή, συνυφασμένη με την ελαχιστοποίηση κόστους και μεγιστοποίηση κέρδους. Είναι θέμα λοιπόν του συνόλου της νοοτροπίας που κυβερνά και διδάσκεται στους ανθρώπους του σήμερα, δεν με παραξενεύει καθόλου, απλά δεν την ασπάζομαι και δεν την επικροτώ. Δεν έχει σχέση με τον άνθρωπο, ούτε πανάκεια είναι, αφού στις γενιές που «θέσπισαν» το «τα αγαθά κόπεις κτώνται», η σημερινή νοοτροπία θα φάνταζε αλλοπρόσαλλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα πάντως δεν είναι αν επιδιώκεις τον κόπο ή την ευκολία, αλλά το αν βάζεις μεράκι και αν επιζητάς την ποιότητα ή το αποτέλεσμα.
Τι πρέπει να γίνει; Να πάψει θεσμικά η παιδεία να αποτελεί προϊόν, όσο και αν χτυπιούνται οι αγορές και οι «αγοραίοι»! Αυτό βέβαια μάλλον σημαίνει ολοκληρωτική αλλαγή ε...
Α, μπράβο!!! Συμφωνώ απόλυτα!! Αυτό είναι που με ενοχλεί πάρα πολύ και με αυξανόμενο ρυθμό: το ότι ελάχιστοι πλέον έχουν μεράκι για αυτό που κάνουνε και θέλουνε να το κάνουνε καλά. Και αυτήν την ολοκληρωτική αλλαγή θέλω να την δω κι εγώ... Για πότε το κόβεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμφφφφφτττττττ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μία ολοκληρωτικά παρηκμασμένη κοινωνία πώς θα μπορούσε η παιδεία να μείνει αλώβητη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλεύω να βρώ έστω και μία "αξία" που να μην έχει καταντήσει προϊόν και δεν μπορώ...
Μήπως εσύ είσαι λίγο πιό αισιόδοξος;
Η, λίγο πιό ρομαντικός;
εδω περασαν παιδια ..μαθητες του 8 και του 10 στο πανεπιστημιο
ΑπάντησηΔιαγραφήτι να λεμε τωρα
Σύντεκνε ... απόλυτο δίκιο έχεις ΑΛΛΑ χρειάζεται αξιολογηση ... μερικά προϊόντα σερβίρονται ληγμένα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Σοφία ... challenging... αααααααχ τι μου θυμίζεις!
@KV
ΑπάντησηΔιαγραφή;-) Πάντως, από challenging που θα έπρεπε να είναι (είμαι από τους τυχερούς που έχω ζήσει και τέτοιες στιγμές στο ελληνικό σχολείο) έχει γίνει Challenger... Total disaster... συντρίμια παντού, και πουθενά ένας Feynman να ερευνήσει το πρόβλημα των O-ring seals...
Εξαρτάται το είδος της αξιολόγησης σύντεκνε, κάποιο είδος σίγουρα χρειάζεται. Αλλά να σχολιάσουμε πως μια κοινωνία η οποία θέλει την αξιολόγηση, πρέπει να διαθέτει και ένα σχέδιο διαχείρισης όσων αποτυγχάνουν σε αυτή. Εκτός και αν είναι να επαναφέρουμε τον καιάδα σε λειτουργία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέραν αυτών, η αγορά και οι πελάτες δεν έχουν κανένα λόγο αξιολόγησης στην παιδεία.
@ Sophia μου και εγώ το έζησα και μάλιστα στα πρώτα μου μαθητικά χρόνια ... Τότε που κανείς δεν με ανάγκαζε να κάνω τίποτα (ούτε αντιγραφή!) αλλά με γαργαλούσαν με προκλήσεις .... Μετά το ξαναείδα σε άάάάάάάάάλλα μέρη. Ααααχ... Τώρα, δεν ξέρω για εσένα αλλά εγώ όταν προσπαθήσω (ίσως άτεχνα;;;) να προκαλέσω τα μικρά νοιώθω να τους φαίνομαι σαν τον Uri Geller (μπλιαχ btw). Ευτυχώς διατηρώ τις προσωπικές μου προκλήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Σύντεκνε, ναι... εξαρτάται. Από όλες πάντως βγαίνει μια μικρή αλήθεια, αρκεί να μπορεί να την απομονώσει κανείς... δεν είναι εύκολο.
Οι πελάτες κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό ... Πρέπει βέβαια να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι στη λαϊκή αλλά στο mall (όχι το δικό σας, τα άλλα τα μεγάαααααααλα!). Σμακ σμακ
(το εστειλες;;;)
Πράγματι η επιλογή των μαθημάτων γίνεται με μόνο γνώμονα την εύκολη θετική βαθμολόγηση. Ωστόσο, αυτό οφέιλεται στο γεγονός ότι οι φοιτητές μετά από ένα φύτεμα ετών στο σχολείο ούτε έμαθαν τη σημασία των εργασιών (που συχνά δεν τους προσφέρεται από ακαδημαϊκούς ή δίνονται μόνο σε φίλους) ούτε όμως κι έχουν το κουράγιο ή δεν ξέρουν να διαβάσουν σωστά και κριτικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι βιολιστή μου, εγώ και η αισιοδοξία έχουμε διακόψει διπλωματικές σχέσεις εδώ και καιρό. Μακάριοι οι εν τη λήθη κατοικούντες…
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι σκώληξ μου. Δυστυχώς η πελατεία απαιτεί υποβάθμιση, για να αισθάνεται αυτή αναβαθμισμένη!
Οι «πελάτες» πρωταγωνιστικό ρόλο στην αξιολόγηση της εκπαίδευσης!!!
Αααααααααχαχαχαχαχαχα
Μπα σε καλό σου, νά ‘σαι καλά σύντεκνε, αλλά με ρέγουλο τα «ανέκδοτα» όταν μιλάμε σοβαρά :)
Καμία αξιολόγηση δεν είναι σωστή όταν είναι πελατοκεντρική, γι' αυτό ακριβώς η σημερινού τύπου αξιολόγηση έχει πρόβλημα, γιατί γίνεται με γνώμονα τον πελάτη και στοχεύει να πείσει τον πελάτη ότι εξασφαλίζεται η ποιότητα, όχι να εξασφαλίσει πραγματικά την ποιότητα. Άνοιξε οποιοδήποτε μανιουάλι αξιολόγησης θες, θα το βρεις! Αν και εσύ και τα μανιουάλια απ' ότι θυμάμαι δεν έχετε μεγάλη σχέση...
Δήμο μου, αυτό το φύτεμα ετών στο σχολείο δεν το έχω δει… αλήθεια στο σχολείο τα παιδιά παίζουν και φυτεύονται στο φροντιστήριο… και αλλού… σε δραστηριότητες… Ναι, έχουν πρόβλημα, σύνθετο πρόβλημα που συμπεριλαμβάνει και το σχολείο, και δεν έχουν συνειδητοποιήσει πολλά. Όσο για τα «κουράγια» τους, τα έχουν, σε διαβεβαιώνω, μην τα υποτιμάμε, απλά προτιμάνε την εύκολη ζωή και την καλοπέραση. Μερίδιο ευθύνης σε αυτό φέρει και η θεώρηση του πτυχίου ως αντίτιμο στην αγορά εργασίας!
Δυστυχώς η διαπίστωση της Σοφίας ότι ελάχιστοι πλέον εξακολουθούν να πηγαίνουν κόντρα στο ευχάριστο και εύκολο και γεμάτο σκουπίδια ρεύμα, είναι και η ταφόπλακα της ελληνικής εκπαίδευσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε μιλούσαν για τον δρόμο της αρετής και της κακίας, τώρα μιλάνε για το δρόμο της ευκολίας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠειράζει να πω κι εγώ δικά μου τα λίγο διαφορετικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει θέμα ορισμού.
Όσο τα έχουμε ανάκατα, τόσο ο καθένας λέει τα δικά του, -και έχει δίκιο- χωρίς να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς λέει ο άλλος.
Ας γράψω δυο σκέψεις.
Προϊόν. Τι είναι;
Κάτι που παράγεται. Ναι, αλλά και η βροχή παράγεται και ο υπολογιστής που γράφω. Είναι το ίδιο πράγμα;
Εκπαίδευση. Τι είναι;
Διαδικασία για να χτιστεί η προσωπικότητα. Εντάξει. Να .... δομηθεί!
Και τι αυτή γίνεται αυτόματα; (Ναι, γίνεται ΚΑΙ αυτόματα)
Όταν όμως δεν γίνεται αυτόματα, και γίνεται προσανατολισμένα, τότε θα πρέπει να αναζητηθεί ο σκοπός. Και αν ο σκοπός έχει να κάνει με πρόθεση κερδοφορίας -ας βάλω ερώτημα για το τι είναι κέρδος, νομίζω ότι γίνεται αντιληπτό πού το πάω- τότε μπορεί το προϊόν της εκπαίδευσης, να θεωρηθεί οικονομικό προϊόν και επομένως να χρειάζεται να αναλυθεί με την χρήση της έννοιας του κόστους ευκαιρίας -θυσία άλλων παραγωγικών συντελεστών.
Είναι άραγε κακό να επιχειρείται η ελαχιστοποίηση της κούρασης ώστε να επιτευχθεί η παραγωγή του εκπαιδευτικού προϊόντος;
Η απάντηση είναι αρνητική. Όχι μόνον ΔΕΝ είναι κακό, αλλά επιβάλλεται κιόλας!!!!!
Επιβάλλεται να ακολουθούμε το δρόμο της ευκολίας, αλλιώς σπαταλάμε τους διατιθέμενους πόρους!!!
Άρα, πάντα κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα βρίσκεται μέσα στην διατύπωση του ίδιου του προβλήματος.
Και βέβαια, πάντα, και κυρίως όταν συζητούνται θέματα εκπαίδευσης, χρειάζεται να έχουν τεθεί ως προοίμιο της κουβέντας οι Σκοποί που θεωρούμε ή συμφωνούμε (; ) ότι υπηρετούνται.
Όντως Σωτήρη μου, η λέξη προϊόν έχει πολλές διαστάσεις. Προϊόν σκέψης και έρευνας ήταν και η πενικιλίνη και κανείς δεν καταδικάζει τέτοια προϊόντα. Όμως μη γελιέσαι, μπορεί να θέλουμε να λέμε ότι δε συνεννοούμαστε, αλλά συνεννοούμαστε άψογα γιατί όλοι γνωρίζουμε τις σύγχρονες έννοιες όπως έχουν καθιερωθεί στην κοινωνία. Και με βάση αυτές, ορθά κοφτά υποστηρίζω ότι η παιδεία δεν είναι προϊόν, ούτε έχει λόγο να αποφέρει κέρδος. Μιας και άλλο το κέρδος που εννοεί σήμερα η ανθρωπότητα, και άλλο το κέρδος σε επιπλέον φωτεινά μυαλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την «μεγιστοποίηση της ευκολίας», μιας και μέχρι σήμερα δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί μέθοδος για να δημιουργείς νευρικές συνάψεις χωρίς να το κουράζεις το ρημάδι το μυαλό, προφανώς και δεν αρμόζει στην εκπαίδευση (όχι ότι αρμόζει σε κάτι άλλο, τουλάχιστον με τον ευρέως σύγχρονη καθιερωμένη έννοια!)
Κανείς δεν διαφωνεί πως πρέπει να ορισθούν οι στόχοι. Αυτό δεν σημαίνει πως αν η κοινωνία θέλει φαστ φουντ επαγγελματική κατάρτιση και όχι εκπαίδευση, δεν θα την κατακρίνουμε για τις επιλογές της και δεν θα αντιδράσουμε σε αυτές. Αν και υποψιάζομαι πως η επιλογή αυτή δεν εκπορεύεται από την κοινωνία, αλλά πηγάζει από μεμονωμένα συμφέροντα τα οποία έχουν και σημαντική «ικανότητα πειθούς», αλλά και επιβολής.