Πρωί Παρασκευής

Τα αυτοκίνητα στο δρόμο στοιβαγμένα, όχι μηχανή δε χωράει να περάσει ανάμεσα αλλά ούτε πατίνι. Χιλιόμετρο που με τα πόδια θα είχε διανυθεί τρείς και πλέον φορές στην ώρα που χρειάστηκε γι’ αυτό το λεωφορείο. Οι επιβάτες μέσα σε αυτό στοιβαγμένοι και αυτοί σα σαρδέλες σε κονσέρβα. Καρφίτσα δε φτάνει στο δάπεδο αν πέσει. Με τέτοιες συνθήκες άντε να ενισχύσεις τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Ειδικά που έχουν αρχίσει να αυξάνονται δραματικά οι «μιμουαπτιστές» που «δεν θέλουν το χνώτο του άλλου στα μούτρα τους» και αποφεύγουν το συγχρωτισμό των μαζικών μέσων. Στη μαζική διασκέδαση βέβαια έχουν άλλη άποψη, εκεί είναι «τρέντι» να συνωστίζεσαι «στο μπαρ», αν καταφέρεις να δεις καμιά γωνίτσα του, με το μπάσο να δονεί τα σωθικά σου σαν χίλιες μηχανές λεωφορείου. Εκεί άλλωστε το μπάσο «είναι επιλογή», «επιλογή» είναι και το να αποφεύγεις να κουράζεις τα’ αυτιά σου με το αγκομαχητό της μηχανής του λεωφορείου αλλά να προτιμάς το απαλό κελάηδισμα αυτής του αυτοκινήτου. Οι μηχανές πάλι βρίσκουν τη λύση. Αφού ο δρόμος είναι «μποτιλιαρισμένος» και αδιαπέραστος, υπάρχουν και τα πεζοδρόμια! Άπλετος χώρος, γιατί να πάει χαμένος και να μην διατεθεί και αυτός για την «απάλυνση» του κυκλοφοριακού της πόλης;

Τα κινητά τηλέφωνα και οι συνομιλίες είναι ένα θέμα στα λεωφορεία. «Ψιλομαλακάκος αλλά εμφανίσιμος», αναφέρει η συνεπιβάτης σε αυτόν που ακούει στη άλλη άκρη της «σύνδεσης». Από τα συμφραζόμενα η συζήτηση φαίνεται πως αφορά δικαστικά θέματα. Η απομυθοποίηση της θέμιδας, ή μήπως αυτή έχει απομυθοποιηθεί εδώ και χρόνια; Αν υπήρξε δηλαδή ποτέ «μύθος»… Η θέμιδα πάντως το «εμφανίσιμος» κανονικά δεν μπορεί να το διακρίνει! Μάλλον άλλο θα ήταν το πραγματικό αντικείμενο της συζήτησης!

Βιβλιοπωλείο, τράπεζα, ασφαλιστικό ταμείο, όλα σε ευθεία από την στάση του λεωφορείου έως αυτή του μετρό. Μέσα σε λιγότερο από ώρα οι «δουλειές» τελειώνουν. Τελικά οι τράπεζες είναι αυτές που κλέβουν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου!

Ο κεντρικός πεζόδρομος της πόλης γεμάτος κόσμο. Προκαλεί για έναν περίπατο ανάμεσα στο πλήθος. Για χάζι των υπόλοιπων περιηγητών φυσικά, οι βιτρίνες ουδέποτε αποτέλεσαν ενδιαφέρον θέαμα άλλωστε. Ενώ οι περαστικοί!!! Ε ναι, ανάμεσα στους περαστικούς ανθρώπους, το αντίθετο φύλο είναι που τραβάει κυρίως το ενδιαφέρον! Είναι πάντως φανερό πως η νοοτροπία «φαστ φουντ» έχει κατακλύσει πλέον τη ζωή. Καφές στο πόδι, σάντουιτς ή τυρόπιτες για κολατσιό – δεκατιανό – μεσημεριανό, ο καθένας μόνος του, χωρίς παρέα, χωρίς κουβέντα, να φάει, να τελειώνει. Είναι άραγε «ζωή» αυτό; Ή απλά «αναπόληση του απείρου;»

Ferrari store. Τώρα καί στην Αθήνα! Εν μέσω «οικονομικής κρίσης». Χρηματοπιστωτικής είναι το σωστό. Και θα πάει καλά; Και έχουμε κρίση; Ε δεν είναι καθόλου παράξενη τελικά η κρίση με τέτοια μαγαζιά που ανοίγουν...

Η επιλογή του μετρό για επιστροφή συνεπάγεται και αναγκαστική ανάβαση του βουνού με τα πόδια. Ταχύτερη επιστροφή αλλά πολύ περισσότερο περπάτημα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά μεσημέριασε. Το γραφείο μπορεί να περιμένει, ες αύριο τα σπουδαία! Ή μάλλον, ακόμα καλύτερα τη Δευτέρα, Σάββατο αύριο. Άλλωστε η Δευτέρα είναι αφιερωμένη σε φυντάνια που σίγουρα είναι πιο σπουδαία απ’ τα των χρωμικών, χωρίς τα δεύτερα να μην έχουν κι αυτά τη σπουδαιότητά τους…

Μία εβδομάδα έμεινε, μα πότε τελείωσε το εξάμηνο;;; :/