Μέσα Μαΐου

Είπαμε να πέσει η θερμοκρασία, για μπάνιο ήταν βέβαια η Κυριακή, αλλά η ιδέα έπεσε στο τραπέζι ετεροχρονισμένα. Μετά το φαγητό. Εεεεμ, αν είχε πέσει πριν, το γεύμα θα ήταν πλάι στο κύμα, μετά το πλατσούρισμα. Να τα λάθη…

Βέβαια ο αέρας, αέρας. Για την ακρίβεια γαϊδουροαέρας. Η πικροδάφνη κείται στο χώμα. Δύο μέτρα κλωνάρι το έσπασε από τη ρίζα. Η ημέρα παρόλ’ αυτά ζεστή, έως και καυτή. Βουτιά μπορεί να μην έγινε, αλλά το γεύμα ακολούθησε καφές πλάι στο κύμα. Κάτω από τον ήλιο. Χωρίς σκιά. Σαν τα σαλιγκάρια. Είχε ρίξει και λίγη βροχούλα την προηγούμενη οπότε ταίριαζε και με τη ρήση.

Ο Μάιος έχει ήδη καβατζάρει τη μέση του. Περίεργο. Όχι μόνο το πώς πέρασε ο καιρός από Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα, παρότι το μέτρημα ήταν σταθερό και επεδίωξε να διαλευκάνει το ζήτημα της «απώλειας χρόνου», αλλά και το πώς πέρασαν οι μέρες του ίδιου του Μαϊ μέχρι τώρα.

Θες εσκεμμένα, θες λόγο δουλειάς, θες γιατί φάνηκε τελικά τόσο άσκοπο, ο Μάιος δε «μετρήθηκε». Ναι, η αλήθεια είναι πως το τέλος του προηγούμενου και η αρχή ετούτου ήταν γεμάτα τρέξιμο. Ξέφρενο, για να ετοιμαστεί η διάλεξη. Έξι μέρες ήταν αυτές και το θέμα ήταν «ελεύθερο». Ε, η πρώτη ήταν κάπου εκεί στη μέση.

Πάντως, σχεδόν μπήκε καλοκαίρι. Παράξενο αλήθεια, όντως ο καιρός από την επιστροφή, κάπου μέσα Σεπτέμβρη, μέχρι και σήμερα μοιάζει τόσο «κοντός». Ενώ δεν είναι. Πολλά αναμενόταν να συμβούν σε αυτό το χρονικό διάστημα, όλες οι «ελπίδες», κρυφές ή μη, διαψεύσθηκαν. Δεν έγινε τίποτε. Τώρα, «τίποτε» είναι η αλλαγή κυβέρνησης, το ΔΝΤ, η κρίση, οι κοινωνικές επιπτώσεις, οι κοινωνικές αναταραχές; Τόσα έγιναν. Ασήμαντα μπροστά σε άλλα, μπροστά σε αναμενόμενα. Που δεν έγιναν.

Άραγε όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος; Μπορεί. Θέμα και τύχης. Μάλλον συγκυρίας. «Συγχρονισμού» καλύτερα (αυτό που «ελληνιστί» λέγεται timing). Όλα μαζί, ή τίποτε από αυτά; Είναι όμως τόσο παράξενο να μην υπάρχει αυτό το αίσθημα «σιγουριάς θέλησης». Θέλεις… θέλεις; Αλλά ίσως τελικά δεν θέλεις. Προσπάθεια «αυτοπροστασίας»; Μάλλον απλά «φιλοσοφικής αναζήτησης», γιατί ουδέποτε έβαλες φράγματα στη χειμαρρώδη ροή. Πάντα στα πλατιά, εκεί που τα πράματα λιμνάζουν, στη στενωπό απολαμβάνεις το χτύπημα της τύρβης. Η νεκροψία θα δείξει…

Πάντως όλος ο μήνας πέρασε «σφαίρα». Οι επιπλοκές συνεχίστηκαν, το ίδιο και η ταλαιπωρία. Ο χρόνος τελικά λιγοστός, να μοιράζεται από εδώ και από εκεί, κύλαγε σαν τους κόκκους της άμμου, μόνο που εξαφανιζόταν αντί να αναπαύεται στον πάτο της κλεψύδρας, περιμένοντας το επόμενο ταξίδι του μετά την αναστροφή. Οι επαφές με το δίκτυο λιγοστές. Ο «αναγνώστης» χτύπησε κόκκινα. Πεντακόσια, εξακόσια, και βάλε σε ορισμένες περιπτώσεις. Αλλά, εντελώς ξαφνικά, δημιουργήθηκε ένα αίσθημα «αντιπάθειας». Σαν το «νετ» να προσπαθεί να παγιδέψει τους χρήστες του, να τους ροκανίσει το χρόνο, να στερήσει στιγμές από πραγματική και ουσιώδη ζωή και επικοινωνία. Όχι ότι υπήρχε ο χρόνος βέβαια. Αυτός εξανεμιζόταν ανάμεσα στη δουλειά, τα μαθήματα, τις υποχρεώσεις, το «ντάντεμα» και τα συναφή. Αν δεν ήσουν εδώ τί θα γινόταν; Αν δεν είναι κανείς τότε εδώ τί θα γίνει;

Τα πεντάλεπτα που έμεναν στο ανάμεσα η διάθεση τραβούσε στο δρόμο, για αέρα, η οθόνη του υπολογιστή φάνταζε βασανιστική. Φαντάζει ακόμα τις περισσότερες φορές δηλαδή. Αδηφάγο τέρας που προσπαθεί να καταβροχθίσει όσο το δυνατόν περισσότερο από το χρόνο σου, να σε περιορίσει. Ο χρόνος μιας απάντησης, μιας μόνο πρότασης, φαντάζει ώρες-ώρες τόσο πολύτιμος για να δαπανείται πάνω στο πληκτρολόγιο.
Και τώρα τί, τόσος χρόνος πάλι δαπανείται στο πληκτρολόγιο… Θέμα διάθεσης. Άσε το πόσος θα δαπανηθεί απ’ όποιον τελικά διαβάσει όλο αυτό το αμπελοφιλοσόφημα. Δηλαδή γιατί άλλοι να ασχοληθούν και να μην πάνε να ζήσουν μια πραγματική ζωή, αντί για την εικονική αυτή επικοινωνία, με έναν «ψωνισμένο» πάνω σε μια γκαμήλα; Θέμα διάθεσης και πάλι. Άλλωστε το θέμα αφορά περισσότερο σε κείμενα που υποχρεώνεσαι να διαβάσεις, όχι σε όσα κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να τα ακολουθήσει στην έκτασή τους, εδώ που τα λέμε ούτε καν στην πρώτη γραμμή τους.
Αλλά πάντως, αλήθεια, πόσο μέρος της ζωής μας έχει μετατραπεί σε εικονικό; Εδώ ο ίδιος ο χρόνος, εικονικός τείνει να γίνει. Άκου δέκα επτά Μαΐου. Εγκάθετο πια αυτό το ημερολόγιο, μας έφερε την πρωταπριλιά Οκτώβρη μήνα!