Οικονομική βία

Ο άνθρωπος είναι πολύπλευρο και πολυσύνθετο ον. Είναι έμβιος οργανισμός, είναι κοινωνικό ον, είναι και οικονομικό ον, αφού αποφάσισε να διαχειριστεί τους πόρους της φύσης για να αναπτυχθεί περισσότερο απ’ το να παραμείνει απλά ένας ζωντανός οργανισμός που μετέχει στη «φυσική οικονομία». Έτσι έφτιαξε μια ακόμα οικονομία, τη δική του, και έγινε καί οικονομικό ον. Είναι επίσης πνευματικό ον, συναισθηματικό ον, ψυχολογικό ον, και ίσως ένα σωρό άλλες διαστάσεις μπορούν να του αποδοθούν, αν και αυτές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως «διατμητικές παράμετροι» των τριών πρώτων και βασικών: βιολογικό, κοινωνικό, οικονομικό. Η άσκηση βίας σε οποιαδήποτε από τις ανθρώπινες διαστάσεις προκαλεί επιπτώσεις, άμεσες και έμμεσες, σε όλες τις υπόλοιπες, αποτελεί «άσκηση βίας στον άνθρωπο». Είτε είναι σωματική, είτε κοινωνική, είτε οικονομική, δεν παύει να είναι ασκούμενη βία.
«Σε μια δημοκρατία είναι αποδεκτή η οργή, η διαφωνία, όχι η βία». Λόγια που ακούστηκαν πολλές φορές χτες και σήμερα στα ραδιόφωνα, την ελληνική βουλή, το ίδιο το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Για να «καταδικάσουν» την άσκηση σωματικής βίας. Η ανθρώπινη κοινωνία «εκπολιτίστηκε» και «αποτάσσει» τη χρήση βίας. Σωματικής. Διότι η κοινωνική και οικονομική βία που ασκείται στις μέρες μας είναι τεράστιες. Αποδεικνύουν μια ανθρωπότητα σε εμπόλεμη κατάσταση που απλά κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της και τα δριμύτατα «κατηγορώ» της σωματικής βίας για να μην «κοιτάζει» πόσο απολίτιστη έχει παραμείνει παρά το πέρασμα των αιώνων, παρά την τεχνολογική και πνευματική ανάπτυξη που συντελέστηκε μέχρι σήμερα. Ο πόλεμος και οι εχθροπραξίες κατά της ανθρώπινης φύσης συνεχίζονται, και τα δάκρυα που χύνονται για τους «άδικους θανάτους», λες και υπάρχει δίκαιος θάνατος, δεν είναι παρά κροκοδείλια δάκρυα που προέρχονται από τους ίδιους τους εμπόλεμους.
Τα κομματικά επιτελεία επιδόθηκαν σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα καταδίκης των βίαιων επεισοδίων, τη στιγμή που η άσκηση βίας στις υπόλοιπες φύσεις του ανθρώπου όχι μόνο δεν καταδικάζεται, αλλά αντιθέτως εντείνεται. Όλη η επικοινωνιακή πολιτική τους εξαντλείται στη στηλίτευση των γεγονότων, διεξόδους όμως από αυτά, πολιτικές άρσης των προβλημάτων που τα δημιουργούν δεν προτείνει κανένας. Αντιθέτως, οι πολιτικοί αρχηγοί επιδόθηκαν σε ένα σόου επίδειξης «της καλύτερης απόδοσης ευθυνών». Σε μια μέρα που κάποιος θα περίμενε να ακούσει μια σοβαρή συζήτηση γύρω από τα μέτρα, τις προτάσεις και τις αντιπροτάσεις, μελέτες για τις αναμενόμενες ωφέλειες και επιπτώσεις, τα σενάρια διαφυγής και άλλα συναφή, από τα έδρανα της βουλής ακούγονται μόνο κοκορομαχίες απόδοσης ευθυνών.
Άλλωστε το ΔΝΤ είναι ήδη εδώ και με απόλυτα λογιστική φιλοσοφία και προσανατολισμό, χωρίς καμία μα καμία πολιτική ιδεολογία, θέλει να κλείσει το λογαριασμό. Προσηλωμένο στη χρηματοπιστωτική παράμετρο του οικονομικού πυλώνα βλέπει έσοδα-έξοδα και αδιαφορεί για τις κοινωνικές συνέπειες. Οι οικονομολόγοι τεχνοκράτες του, μέσα από την παρωπιδική θεώρηση που έχουν για τον κόσμο, αδιαφορούν για τις προεκτάσεις των λογιστικών τους απαιτήσεων στους υπόλοιπους πυλώνες της αειφορίας της κάθε κοινωνίας. Να κλείσουν σωστά τα λογιστικά βιβλία και ας βυθιστεί μια χώρα σε ύφεση, μαρασμό, χάος.
Σίγουρα πολλές αλλαγές θα έπρεπε να γίνουν στην ελληνική οικονομία. Η χώρα είναι προσανατολισμένη σχεδόν στο σύνολό της στον τριτογενή τομέα. Είναι μη βιώσιμη. Οι εκατοντάδες εμπορικές επιχειρήσεις της και οι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών δεν μπορούν να σταθούν, είναι άχρηστες οι περισσότερες και απλά εντείνουν την εμπόλεμη κατάσταση «οικονομικής βίας». Η ελληνική οικονομία είναι ένα υδροκέφαλο τέρας καταδικασμένο να διαλυθεί από μόνο του. Όχι ότι τα πράγματα είναι ρόδινα αλλού. Η ίδια η ευρωπαϊκή οικονομία τρίζει και ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο να πάθει σε μια-δυο δεκαετίας ότι έπαθε η Ελλάδα σήμερα. Το ίδιο και η αμερικανική. Απλά η χώρα μας φαίνεται πως έχει ένα ταλέντο να «πρωτοπορεί». Όλα αυτά όμως δεν δικαιολογούν την άσκηση οικονομικής βίας από τους διεθνείς λογιστές. Αν και ούτως ή άλλως, ο πολιτισμός τον οποίο ευαγγελιζόμαστε δεν δικαιολογεί την άσκηση βίας ούτε από τις αγορές, το ανταγωνιστικό παιγνίδι, τους κερδοσκόπους, από άνθρωπο προς άνθρωπο γενικά, αλλά μάλλον μάθαμε να αποκρύπτουμε από τον εαυτό μας όσα δεν μας συμφέρει να παραδεχτούμε.
Η ανέχεια φέρνει δυσαρέσκεια ακολουθούμενη από κοινωνικές αναταραχές και διαδηλώσεις. Όσο θα μεγαλώνει το ποσοστό των ανθρώπων που θα ωθούνται σε αυτή, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα για έκτροπα. Θα μεγαλώνει λοιπόν και η πιθανότητα για θύματα. Ήταν στατιστικά αναμενόμενο να θρηνήσουμε κάποια στιγμή νεκρούς. Και παραμένει στατιστικά αναμενόμενο να θρηνήσουμε περισσότερους. Άλλωστε, δεν είναι μόνο η σωματική βία που δημιουργεί θύματα. Καλό θα ήταν, αν όντως θεωρούμε τον εαυτό μας πολιτισμένο, να το αναγνωρίσουμε και να αλλάξουμε μυαλά. Όχι μόνο εμείς οι έλληνες φυσικά, οι άνθρωποι όλου του κόσμου. Αυτοί τουλάχιστον που ευαγγελίζονται τον πολιτισμό. Μέχρι τότε όμως θα παραμένουμε σε εμπόλεμη κατάσταση, και ως γνωστόν, στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, το βιώνουμε καθημερινά.