Έρχεται μπόρα, έρχεται…

Πάει λωλάθηκε ο καιρός. Μαύρα σύννεφα, κατράμι, πίσω από το βουνό, περιμένει κανείς το ξέσπασμα άγριας μπόρας. Κι όμως, σιγά-σιγά, ο ουρανός καθαρίζει. Δυο μέρες στη σειρά τώρα. Έρχεται μπόρα βέβαια σύμφωνα με τους μετεωρολόγους. Μετά τον μικρό καύσωνα στη μέση του Μαϊ, θα έχουμε μια μικρή καταιγίδα. Πώς να χαρακτηριστεί αυτό; Καλοκαιρινό μπουρίνι; Ανοιξιάτικα; Ως μπουρίνι βέβαια φυσιολογικό είναι για την εποχή, αλλά αυτές οι απότομες εναλλαγές εκνευρίζουν όσο να ‘ναι. Τι ρούχα να βάλεις, να πάρεις ομπρέλα, να μην πάρεις, απότομες αλλαγές διάθεσης, ξεκινάς για έναν ηλιόλουστο καφέ και καταλήγεις με διάθεση για καφέ δίπλα στο τζάκι. Ένεκα της μουντάδας…

Άσε που μέχρι να πιείς τον καφέ έχει βγάλει πάλι ήλιο και σκάει ο τζίτζικας.
Πέραν των καιρικών αναταραχών διάγουμε περίοδο κοινωνικών αναταραχών.
«Πώς στοιχειοθετείτε τις κοινωνικές αναταραχές;».
«Ε, οι διαδηλώσεις, οι διαμαρτυρίες, προσφυγές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, συνεχείς καταγγελίες στον τύπο, όλα αυτά στοιχειοθετούν ‘αναταραχή’».
«Τίποτε από αυτά δεν αποτελεί επιστημονική στοιχειοθέτηση ‘κοινωνικής αναταραχής’, κάτι άλλο;».
Σιωπή. Η απάντηση: «Να γιατί τελικά φτάνουμε σε θύματα και βανδαλισμούς, για να μπορούν ακόμα και οι ‘δύσπιστοι’ να στοιχειοθετήσουν με ‘μετρούμενα μεγέθη’ τις αναμπουμπούλες» δεν έφτασε ποτέ στα χείλη, έμεινε κάπου στο βάθος του μυαλού, σαν απλό σχόλιο. Νωπό άλλωστε το τελευταία αίμα. Άσκοπη και κάθε περαιτέρω συζήτηση…

Αλήθεια, τ’ αγόρια μας τα ζουμπουρλούδικα, τα δημοκρατικά, αυτά που κόπτονται τόσο πολύ για την ελευθερία των λαών ντε, ακόμα να πάρουν θέση για το ‘θέμα’ της Ταϊλάνδης;