Με τις υγείες μας

Θέμα χρόνου ήταν. Και ήρθε το πλήρωμά του. Παρόλ’ αυτά, το φυντανοτροφείο βρίσκεται στην Ελλάδα και, αν και ένα γραπτό σε άπταιστα αγγλικά θα ήταν εν τέλει αποδεκτό, παρότι το μάθημα γίνεται στα ελληνικά, ένα κείμενο με ελληνικές λέξεις γραμμένες με λατινικούς χαρακτήρες προφανώς και απορρίπτεται.
Το ερώτημα όμως είναι: ποιός νοήμων άνθρωπος γράφει ελληνικές λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες, με το χέρι και το στυλό του, στο χαρτί, και γιατί…

Μα δεν είναι τραγικά άσχημη εικόνα; :(

Ηθική διαπόμπευση

Θα ήταν μια κάποια λύση. Μιας και ποινική τιμωρία δύσκολο, έως και αδύνατο να υπάρξει. Έχεις δει εσύ κανέναν να καταδικάζει τον εαυτό του; Φωτεινές μόνο εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα…

Αλλά η ηθική ούτε πουλιέται, ούτε αγοράζεται σε καμία από τις αγορές του κόσμου. Οπότε σήμερα, που ο κόσμος εξουσιάζεται από τις αγορές, τι χώρος υπάρχει άραγε για την ηθική; Γνωστό άλλωστε το ανέκδοτο: Πες στην μάνα σου ότι ο χασάπης την θέλει για μια νύχτα στο κρεβάτι με τόσα ευρά, μετά στην αδερφή σου, κοκ, και ανεβαίνει το κασέ, μέχρι που όλες δέχτηκαν. Ηθικό δίδαγμα: θεωρητικά στο σπίτι υπάρχουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, πρακτικά υπάρχουν μόνο δυο πουτάνες.

Γιατί αυτή είναι η αλήθεια του χρήματος. Βέβαια, ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι που δεν εξαγοράζονται απ’ όλα τα χρήματα της υφηλίου. Ναι υπάρχουν και είναι αρκετοί και αυτοί. Αλλά, επειδή σήμερα εξουσιάζει η αγορά, αυτοί δεν βρίσκονται στην εξουσία. Ούτε και την επιδιώκουν δηλαδή. Οπότε η εξουσία παραμένει στα χέρια της αγοράς και οι κατέχοντές την εξυπηρετούν μόνο συμφέροντα, χάθηκε η έννοια του λειτουργού. Τα συμφέροντα πάλι ήθος δεν κοιτούν, όπως και κάθε έμπορος είδους ή υπηρεσίας εδώ που τα λέμε, ποιός θα απομείνει να διαπομπεύσει ηθικά;

Άλλωστε, όσοι υπέστησαν μια κάποια διαπόμπευση, μέσα σε πόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν ξαναήρθαν στο προσκήνιο, σε νέα θέση; Κοντά τα ποδάρια της μνήμης στη χώρα αυτή, κοντύτερα σίγουρα απ’ ότι στις υπόλοιπες. Όσο για τη μίζενς, και τις υπόλοιπες εταιρίες μίζας, δεν πρόκειται ποτέ να διωχθούν. Είναι πολλά τα φράγκα, και επιπλέον: ποιός έλληνας θα κουνηθεί στη γερμανία, όταν περιμένει να γλύψει τα κοκαλάκια της «ευρωπαϊκής βοήθειας»; Οι πουτάνες πάντα εξαγοράζονται και μάλιστα πάμφθηνα. Ποιος ασχολείται με ηθική σήμερα, στον κόσμο της ελεύθερης αγοράς; Το χρήμα να κινείται και τα υπόλοιπα γίνονται…

Άντε, το πολύ πολύ, να κάψουμε μερικά καμένα χαρτιά για λόγους «επικοινωνίας», αφού πρώτα εξαγοράσουμε φυσικά τη σιωπή τους. Μέχρι εκεί φτάνει η «πολιτική μας ανδρεία».

Πρωινή ειδησεογραφία…

Η διευκρίνιση της δημοσιογράφου οδήγησε σε στενάχωρες σκέψεις: «Απαγορευτικό απόπλου έχει εκδοθεί για τα λιμάνια… Δηλαδή, μιας και το απαγορευτικό έχει καταργηθεί εδώ και καιρό, το λιμεναρχείο εξέδωσε δελτίο αλλά οι καπετάνιοι και οι ναυτιλιακές μπορούν να καθορίσουν από μόνες τους αν θα ταξιδέψουν και για που». Ισχύει αυτό άραγε; Δεν υπάρχει όμως λόγος να αμφισβητηθούν τα λεγόμενα της, μιας και απλά δόθηκαν σαν μια αφελής διευκρίνιση και όχι σαν κάποιο σχόλιο.

Αν όμως ισχύει πράγματι, ποιό είναι το όριο λήψης απόφασης του καθενός; Ειδικά σε μια εποχή όπου το κέρδος έχει καταλήξει να μην λογαριάζει τίποτε; Όχι ότι είναι άσχημο να δίδεται στον καθένα η ελευθερία επιλογής, αλλά να, η ελευθερία έρχεται πάντα με κόστος παιδείας, ένα κόστος που ουδέποτε «πληρώθηκε». Δηλαδή, αν οι καιρικές συνθήκες είναι επικίνδυνες, αλλά η ναυτιλιακή θεωρεί το ρίσκο μικρό, μπορεί να αποπλεύσει; Από πότε θεωρείται πλέον δόκιμο η διάλυση των κοινωνικών δομών να φτάσει σε σημείο να αποφασίζουν τα συμφέροντα αν θα τζογάρουν ή όχι με τις ανθρώπινες ζωές;

Ίδια όμως δεν ήταν και η περίπτωση των αεροπορικών, που για να μην χάσουν κέρδη ερμήνευαν το ρίσκο «κατά το δοκούν» και ζητούσαν να ανοίξουν τα αεροδρόμια την περίοδο που η ηφαιστειακή τέφρα κατέκλυζε τον αέρα της Ευρώπης; Ναι, αλήθεια είναι ότι το ρίσκο μεταβάλλεται ανάλογα με πολλές παραμέτρους, αλλά η πιθανότητα μερικών εκατοντάδων νεκρών είναι πιο ασήμαντη από μια μικρή καθυστέρηση στα… έσοδα; Μιας και στην πράξη όλα πηγάζουν από την καταστροφική παρανόηση του χρόνου ως χρήματος, που έχει επιβληθεί σήμερα στον κόσμο.

Λες και στην ασφάλεια των τροφίμων επικρατεί κάτι διαφορετικό. Από το Μάρτη είναι που η Γερμανία αποκρύπτει πως υπάρχουν διοξίνες στα τρόφιμά της; Ναι, η Γερμανία, αυτή η άμεμπτου ηθικής χώρα που κουνάει το δάκτυλο σε όλες τις υπόλοιπες! Και που παρόλ’ αυτά, από το Μάρτη μέχρι σήμερα, εν γνώσει των αρχών της, τροφοδοτεί τον κόσμο με μολυσμένα και τοξικά τρόφιμα. Χάριν κέρδους, «χάριν οικονομίας» όπως θα έλεγε κάποιος «μοντέρνος», εισήχθησαν οι διοξίνες στην τροφική αλυσίδα, αλλά και αποσιωπήθηκαν. Η Γερμανία βέβαια αποφάσισε για μια ακόμα φορά να κατακτήσει τον κόσμο, έστω και κρυμμένη πίσω από τον μανδύα της χρηματοοικονομίας. Πόσο φασιστικό όμως είναι αλήθεια να επιβάλλεις και στους άλλους τα πιστεύω σου και να μην τους αφήνεις να έχουν την δική τους θεώρηση της ζωής, ακόμα και αν δεν συμφωνείς; Ναι, σιγά και μην δεν φαίνεται ο φασισμός επειδή προσπαθούν να τον κρύψουν κάτω από το χρήμα. Αν και τελικά φαίνεται πως το χρήμα καλύπτει εύκολα ακόμα και τα πιο κραυγαλέα εγκλήματα!

Πόσο εγκληματικό είναι να τροφοδοτείς με διοξίνες τα κοπάδια σου; Και πόσο εγκληματικό είναι να τα πουλάς μετά στους συνανθρώπους σου; Εσύ κερδίζεις και οι άλλοι απλά… αρχίζουν να βλέπουν τα προβλήματα υγείας να συσσωρεύονται, την υπογεννητικότητα να αυξάνει, και αναρωτιούνται «γιατί;». Και συνεχίζουν και αυτοί αλλά και εσύ να επιδίδονται στο καταστροφικό παιγνίδι της παγκόσμιας κερδοφόρου αγοράς.

Από την ημέρα που έγινε το χρήμα μέτρο των πάντων, χρόνου, ποιότητας, υγείας, περιβάλλοντος, αυτό το χρήμα, το οποίο σημειωτέον από μόνο του αποφάσισε να μην έχει καν μέτρο, σε μια προσπάθεια να θεοποιηθεί ακόμα περισσότερο μιας και το ίδιο δεν μπορεί πλέον να υπόκειται σε κριτική, αφού δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά να το κρίνουν, ενώ το ίδιο διατήρησε το δικαίωμα να κρίνει τα πάντα, έχουν γίνει πολλά εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα. Όχι ότι και πριν δεν γινόταν, αλλά να, τώρα χάθηκε και η παραμικρή αίσθηση ότι στην πράξη, οι πόροι είναι αυτοί που αξίζουν, το χρήμα χωρίς αυτούς είναι άχρηστο! Αλλά το χρήμα έκρυψε πλέον τα πάντα, κανείς δεν βλέπει πίσω από αυτό και έτσι σήμερα μπορείς και να πεθαίνεις στην αφθονία, αλλά και να κινδυνεύεις να καταστρέψεις κάθε πιθανότητα επιβίωσης των μεταγενέστερων. Αν υπάρξουν, γιατί μέχρι τότε μπορεί άνετα οι παρόντες να καταστρέψουν τα πάντα, ακόμα και την πιθανότητα γέννησης των επόμενων. Δει δη χρημάτων…

Πόσα πράγματα έχουν παραβλεφθεί ή καταργηθεί για να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη; Η ποιότητα, η υγεία, η ασφάλεια… Η ζωή η ίδια…

Πόσο χαμηλά έχει πέσει ο άνθρωπος;

Πολύ σκύλες οι γυναίκες στην εξουσία...

Από τη Μέρκελ να παραδειγματιστώ, ή τη Θάτσερ να θυμηθώ;

Ένας

Όλα αυτά τα χρόνια, όλοι αυτοί οι κόποι και οι πονόλαιμοι για έναν. Ένας στους… εκατοντάδες. Είναι άραγε παρηγορητικό, ή απογοητευτικό αυτό; Εστία χαράς: να, υπάρχει ένας. Εστία λύπης: μα μόνο ένας σε τόσο κόσμο; Χαρμολύπη το λένε, ε;
Κατά την πρωινή διαδρομή, ως είθισται, το ραδιόφωνο διαλαλεί τα «τελευταία νέα». Στο επίκεντρο ο φράκτης, λες και αυτός θα κρατήσει τις ορδές που ξεχύνονται καθημερινά στην ελληνική επικράτεια. Τριάντα χιλιάδες την ημέρα ανακοίνωσε η «ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή»; Υπερβολικό το νούμερο· αληθινό; Η αλήθεια πάντως είναι πως αυτός που θέλει πραγματικά να περάσει, θα περάσει. Σίγουρα, ο φράκτης, θα δημιουργήσει μια επιπλέον δυσκολία και ίσως να ελαττώσει τον αριθμό. Αλλά να τον εκμηδενίσει μάλλον αδύνατο. Άλλες μέθοδοι θα οδηγούσαν σε τέτοια αποτελέσματα. Μέθοδοι που δεν αρέσουν σε κανέναν. Γιατί αν δημιουργούταν οι συνθήκες όπου όλοι αυτοί δεν θα ήθελαν να περάσουν, τότε ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός. Τόσο που δεν είναι καν δυνατό να τον διαισθανθούμε, πόσο μάλλον να καταλάβουμε αν θα μας άρεσε ή όχι…
Μα τότε κι εμείς θα είχαμε άλλα κριτήρια. Άρα θα ήμασταν άλλοι άνθρωποι… Πώς να κρίνουμε εμείς αν θα άρεσε στους «τότε εμάς»;
Και ύστερα τα «οικονομικά». Διόρθωση: Χρηματοοικονομικά. Αύριο η μεγάλη μέρα μας. Θα μας καλοδεχτούν, ή θα μας δώσουν άλλη μια σφαλιάρα; Βγάζει άραγε η γης τομάτες; Έχει ο άνθρωπος το σθένος να τη διεκδικήσει; Τότε γιατί ασχολείται με τη χρηματοοικονομία;
Όσο ταχύτερα γίνουν πάντως οι αλλαγές, τόσο λιγότεροι θα υποφέρουν, και τόσο λιγότερο θα υποφέρουν. Έχουν και τα θετικά τους οι σφαλιάρες. Να μην αγχώνεται και καθημερινά ο κόσμος πότε θα περάσει το κατώφλι η Πορτογαλία, πότε η Ισπανία, πότε το Βέλγιο…
Παιγνίδια πολέμου. Γιατί; Υπάρχουν ρομαντικοί που πιστεύουν πως δεν θα ξαναγίνει ποτέ πόλεμος; Μα η υφήλιος σπαράσσεται μόνιμα από πολέμους! Τί, επειδή δεν είναι στην πόρτα μας; Ή μήπως είναι και στην πόρτα μας και απλά εμείς τον αποφεύγουμε και στρουθοκαμηλίζουμε, χάνοντας έτσι καθημερινά όλο και περισσότερα, στο όνομα μιας κάποιας «ειρήνης»;
Η πολύπολιτισμικότητα σιγά σιγά αυτοκτονεί… όχι, δεν είναι αυτή που αυτοκτονεί στην πραγματικότητα, οι δυνατότητες μετανάστευσης στενεύουν, οι κοινωνίες καταρρέουν από το βάρος του συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού και της συνεχώς μειούμενης εργασίας αλλά και των ελαττούμενων πόρων. Και όσο ο ανταγωνισμός εντείνει τη συσσώρευση εργασίας και πόρων, τόσο αυξάνει η ψαλίδα ανάμεσα στους ανθρώπους της κάθε κοινωνίας που έχουν και που δεν έχουν εργασία. Γιατί δυστυχώς ούτε οι πόροι είναι άπειροι, αλλά ούτε οι ανάγκες ή ακόμα και οι δυνατότητες απορρόφησης «προϊόντων» κάθε κοινωνίας, ή και του συνόλου τους. Κι έτσι, απλά, κάποιοι χάνουν. Και οι χαμένοι έχουν καθημερινά όλο και λιγότερες πιθανότητες να κερδίσουν, το εξασφαλίζει κι αυτό ο ανταγωνισμός! Σε πόσα ψέματα στηρίζεται η υπέροχη χρηματοοικονομία μας!
Και οι κοινωνίες καταρρέουν και η εσωστρέφειά τους συνεχώς αυξάνει και η κοινωνική πολιτική στενεύει, σε μια προσπάθεια να καθυστερήσει η κατάρρευση, γιατί αυτή τελικά θα έρθει, επειδή οι αιτίες της βρίσκονται αλλού. Όχι ότι θα μπορούσε μια κοινωνία να είναι εντελώς ανοιχτή στην μετανάστευση. Όπως ακριβώς δεν γίνεται να είναι εντελώς ανοιχτή στο εμπόριο. Όσο και να προσπαθήσει, κάθε τόπος μπορεί να συντηρήσει μόνο πεπερασμένο αριθμό ανθρώπων. Και αυτό πάλι μόνο αν αυτοί παράγουν, όχι αν εισάγουν. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, κλεισμένα ακόμα στα βιβλία των επιστημόνων, μη-αποδεκτά, αλλά και διωκτέα ως αιρετικά από το σημερινό καθεστώς. Μυρίζει μεσαίωνας!
Τί τα θες; Ο κόσμος καταλαβαίνει αργά αργά, η αδράνεια της ανθρωπότητας είναι πολύ μεγάλη. Τόσο, που καμιά φορά αναρωτιέται κανείς μήπως και τελικά την καθηλώσει και την οδηγήσει σε μαρασμό.
Αλλά πάλι, πού και πού, κάποιος ξεχωρίζει…
Έστω και ένας…

Στον πάγκο μας, σιγά σιγά όμως!

Πάνω που λες, τέλος οι γιορτές σιγά σιγά, τέλος και τα μαζέματα στο σπίτι, γιατί ήθελε και δυο-τρεις μέρες για να ξαναέρθει στην αρχική του κατάσταση, μετά την παρέλαση των συγγενών και των φίλων, πάνω από εξήντα πρέπει να μετρήθηκαν την πρωτοχρονιά, αλλά και τα βράδια που ακολούθησαν, ας κάνουμε και καμιά άλλη δουλειά, ας πιάσουμε εκείνο το αρθράκι με τα χρωμικά, για παράδειγμα, που έγινε δεκτό μεν, αλλά θέλει και λίγες αλλαγές για να δημοσιευτεί, νά σου έρχεται ο ένας από εδώ, έρχεται ο άλλος από εκεί, να γίνει και αυτό, να γίνει και εκείνο, πέρασε μιάμιση και ούτε κανά blog δεν διάβασες, που λογάριαζες να κοιτάξεις πριν πιάσεις το άρθρο! Μεγάλη η πρόταση, τα κόμματα μόνο να είναι καλά, μην πάθει κανείς από τους πολυχρονεμένους αναγνώστες ασφυξία…
Είναι και εκείνη η διπλωματική που για μία ακόμα φορά επέστρεψε για νέες διορθώσεις. Λάθος έκφραση. Η σωστή είναι «επέστρεψε με νέα κομμάτια για έλεγχο και διόρθωση». Διότι οι διορθώσεις των διορθώσεων ποτέ δεν ήταν στη φιλοσοφία σου. Άσε που όσοι προσπαθούν να κάνουν κάτι τέτοιο, καταλήγουν τελικά μετά από τέσσερεις πέντε διορθώσεις των διορθώσεων των διορθώσεων, και ούτω καθεξής, στο αρχικό κείμενο! Τι θυμήθηκες τώρα… στιγμές απείρου κάλλους, προ δεκαετίας και βάλε, όπου πάντα το αρχικό κείμενο παρέμενε αναλλοίωτο και οι ζητούμενες διορθώσεις γινόταν σε αντίγραφό του, γιατί μετά από μερικές βδομάδες στο αρχικό κείμενο θα κατέληγαν τα πράματα!!!
Πέραν τούτων…
Μπήκε το δύο χιλιάδες έντεκα. Φυσικά, γύρω, τίποτε δεν άλλαξε. Όλες οι συζητήσεις συνεχίζουν όπως ακριβώς και τις τελευταίες μέρες του δύο χιλιάδες δέκα! Λογικό είναι, παρότι γιορτές, η καθημερινότητα δεν έχει διακόπτες, να πεις για παράδειγμα: σήμερα και από εδώ και πέρα κρατάω τον διακόπτη των «αγορών» κλειστό και ανοίγω τον διακόπτη της αλληλεγγύης και αλληλομοιρασιάς! Άλλα πράγματα βέβαια διαθέτουν διακόπτη, όπως για παράδειγμα ο διακόπτης μνημονίου, ο διακόπτης μισθοδοσίας και πάει λέγοντας…
Το θέμα είναι αν τελικά ο κατασκευαστής βάζει τους διακόπτες στο σωστό ή στο λάθος όργανο…
Οι αγορές λοιπόν κρατήθηκαν, λέγεται, σε ήπιο κλίμα αυτές τις μέρες λόγω εορτών· είπαν να αφήσουν τον κόσμο να φάει το χοιρινό του, ή τη γαλοπούλα του, ανάλογα σε ποιο έθιμο πιστεύει, εμείς του χοιρινού είμαστε παρεμπιπτόντως και δεν συμφωνούμε με της γαλοπούλας, αλλά είχαμε και από τη δεύτερη, μιας και υπάρχουν και αιρετικοί στην οικογένεια, και μετά, αφού θα είναι χορτάτος, να του επιτεθούν μια και καλή, να «διαχωρίσουν την ήρα απ’ το στάρι»…
Πόσο παράλογο είναι όλο αυτό το σκηνικό… για να μπορέσει να ικανοποιηθεί ένα απλό λογιστικό ισοζύγιο, επειδή έτσι γράφτηκαν τα ποσά και έτσι απαιτεί η εικονική οικονομία του χρήματος, να ζορίζονται, έως και να πεινάνε άνθρωποι που ούτε συμμετείχαν σε αυτόν τον διακανονισμό, ούτε φταίνε πραγματικά. Απλά γεννήθηκαν σε αυτό το σύστημα και τους είπαν πως αυτό είναι «η πανάκεια», έτσι πρέπει να πορευτούν…
Αλήθεια, ακόμα να πει κανένας ανοιχτά πως ένα μέρος της κατάντιας οφείλεται στον πανζουρλισμό της ολυμπιάδας και στη χειραγώγηση του κόσμου, τότε πριν από δέκα κοντά χρόνια, για την ανάγκη κατασκευών και γλεντιών, και με υποσχέσεις για μελλοντικά έσοδα που ποτέ δεν ήρθαν, ούτε και υπήρχε πιθανότητα να έρθουν δηλαδή; Όχι ε; Μόνο οι γραφικοί καραγκιόζηδες υπάρχουν που λένε πως τα φάγαμε όλοι μαζί, και περισσότερο κάτι κηφήνες που ονομάζονται δημόσιοι υπάλληλοι… Άλλωστε τι να καθόμαστε να σκαλίζουμε το παρελθόν και να αποδίδουμε ευθύνες, καλύτερα να κατασκευάζουμε ενόχους με βάση τα σημερινά συμφέροντα!
Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο θα συνεχίσει και το δύο χιλιάδες έντεκα, παρότι η πραγματική οικονομία πόρων του πλανήτη επαρκεί για την ανθρωπότητα, η χρηματοπιστωτική λογιστική της «διανομής πλούτου» θα συνεχίσει να επιβάλλεται και να καθορίζει τις τύχες, να ορίζει με δικαίωμα ζωής και θανάτου, ας μην κοροϊδευόμαστε, τις ζωές πλασμάτων που θα μπορούσαν να ζουν και αλλιώς. Αρκεί να επικρατούσε προοδευτικό πνεύμα και όχι η συντηρητική νοοτροπία της «διάσωσης του συστήματος». Αυτά ορίζουν οι «πολιτισμένοι άρχοντες» και «αρχηγοί» του κόσμου. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν πλέον ηγέτες να ηγηθούν τον πόλεμο εναντίων «των αγορών», οπότε και οι κοινωνίες απλά υποτάσσονται αμαχητί στην επέλασή τους.
Ε να τώρα, τέτοια ώρα που έφτασε, σε λίγο θα μπει το μεσημεριανό στο πιάτο, η κουζίνα μέσα ήδη μυρίζει και η νοικοκυρά ετοιμάζει, σιγά μην ασχοληθεί κανείς με το άρθρο, πιο εύκολη έρχεται η συγγραφή των σκόρπιων σκέψεων που κατακλύζουν το νου…

Ώρα για φαγητό, το πιάτο γέμισε!

Πάει ο παλιός ο χρόνος…

…ας γιορτάσουμε παιδιά, και του χωρισμού ο πόνος, ας κοιμάται στην καρδιά!

Έφυγε. Ήρθε άσχημα, ήταν η πρώτη πρωτοχρονιά, αυτή του δύο χιλιάδες δέκα, που η χρονιά ξεκίνησε με πόνους, διπλωμένος στο κρεβάτι. Χωρίς γλέντια και χαρές. Η ίδια η χρονιά αρχικά εξελίχθηκε «δύσκολα». Και αλήθεια, η απογοήτευση κυρίευε την ψυχή εκεί στις απαρχές του προηγούμενου έτους.
Αυτό ήταν και το έτος που οι έλληνες θα θυμούνται ως έτος μνημονίου. Οι συζητήσεις και οι διαμάχες έδωσαν και πήραν. Βέβαια αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα, είτε ότι θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη, μέχρι να περάσει στη λήθη της ιστορίας σαν ένα απλό γεγονός, είτε θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα, όπως γίνεται με όλα όσα παίρνουν απότομα μεγάλη προβολή. Βέβαια πολύς κόσμος υπέφερε, σπίτια διαλύθηκαν, επί «δικαίω» και αδίκω, αν και κανένα δίκιο δεν μπορεί να έχει η διάλυση μιας οικογένειας. Ούτε βέβαια και η διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δυστυχώς η τελευταία επιδιώκεται, και δυστυχώς η οικογένεια αποτελεί και θεμέλιο λίθο του. Θέμα ιεράρχησης αξιών…
Κι όμως, εκεί που το έτος δεν είχε κανένα λόγο να χαρακτηριστεί ως «ελπιδοφόρο», τελικά ήρθε η ελπίδα να φωλιάσει στην ψυχή και σιγά σιγά να την «αλώσει». Όλες οι σκέψεις και η απελπισία της έναρξης του έτους άρχισαν να διαλύονται κάπου εκεί στη μέση του καλοκαιριού του, με αποτέλεσμα το τέλος του να φαντάζει πολύ ελπιδοφόρο. Κι ας καταστρέφεται γύρω ο κοινωνικός ιστός. Κι έτσι ήρθε αρκετό χαμόγελο και γέλιο μέσα στο σπίτι, και λίγη διαμάχη και γκρίνια, αλλά πολύ γέλιο, ανέλπιστο γέλιο. Αν ρωτούσε κάποιος στην αρχή, ούτε υποψία ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο δεν υπήρχε. Κι έτσι έφυγε ο χρόνος, ένας χρόνος που δεν υπάρχει σχεδόν κανένας λόγος για να αισθανθεί κανείς «πόνο αποχωρισμού», εκτός από έναν: Θα αποτελεί αφετηρία μέτρησης, κάτι σαν αναγέννηση. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, και αυτή την ελπίδα ακριβώς γέννησε.
Για κάποιες οικογένειες πάλι θα αποτελεί ανάμνηση πόνου. Μέσα στο έτος που έφυγε έγινε ένα πολύ άσχημο, θανατηφόρο ατύχημα, εδώ έξω, λίγα μέτρα από το σπίτι. Άλλο ένα σπίτι που «έκλεισε», από αμυαλιά αυτό. Δυστυχώς, τα δυστυχήματα δεν τελείωσαν με αυτό. Πολλά έγιναν εδώ έξω, σε έναν από τους πιο ατυχηματοφόρους δρόμους της πόλης, με όριο σαράντα, και οδηγούς που τρέχουν σαν παλαβοί γιατί νομίζουν πως πατώντας το γκάζι είτε θα κερδίσουν χρόνο, για μερικά δευτερόλεπτα μιλάμε πάντα, είτε θα κερδίσουν «εκτίμηση», είτε απλά θα θρέψουν την ματαιοδοξία τους. Για τον δρόμο ο χρόνος έκλεισε με ατύχημα. Λίγο πριν εκπνεύσει, άλλη μια οικογένεια «καταδικάστηκε» να περάσει πρωτοχρονιά στο ΚΑΤ. Πιθανότατα δε, κάποια θα περάσει όλη της τη ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι.
Έλλειμμα παιδείας, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, η γενεσιουργός αιτία. Όμως και αυτή τη χρονιά που πέρασε δεν έφερε καμιά ελπίδα για την παιδεία. Τώρα, προς το τέλος της, άρχισε να συζητείται η «αριστεία στην παιδεία». Μόνο που αυτό σημαίνει απλή εκπαίδευση με στόχο την αριστεία, η παιδεία αυτή καθ’ εαυτή θα υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο, σε έναν κόσμο που αντί να διδαχθεί να εντάσσεται σε μια κοινωνία και να ζει τη ζωή του, διδάσκεται μόνο πώς να γίνει επιτυχημένος καριερίστας. Έτσι φεύγει και αυτό το έτος, χωρίς καμιά ελπίδα στο χώρο της παιδείας, μόνο με μια υπόσχεση για περισσότερα και περισσότερο «καμένα μυαλά».
Η έλευση του νέου έγινε με γιορτές και φασαρία απ’ τις σφυρίχτρες και τις καραμούζες που έδιωχναν τον παλιό. Βρήκε την ψυχή αναγεννημένη και γεμάτη, χαμογελαστή. Κι ας εμφανίστηκε πρόσκαιρα ο περσινός στομαχόπονος που έδεσε το στομάχι κόμπο.
Η κούραση από την παραμονή είναι εμφανής: να βγουν τα έπιπλα, να γεμίσει το σαλόνι τραπέζια, πενήντα συγγενείς θα παρελάσουν άλλωστε από το σπίτι. Να ετοιμαστούν τα φαγητά, να ξεκινήσει ο χρόνος με γλέντι και με όλη την οικογένεια να συντρώγει στην ίδια εστία. Με χαρά και με τραγούδι για μια νέα, πιο όμορφη χρονιά, μια χρονιά που ξεκινά με ελπίδα για ακόμα μεγαλύτερες χαρές. Ώρα να μπουν οι τελευταίες πινελιές, σε λίγο θα αρχίσουν να καταφθάνουν οι συγγενείς και αργότερα όλοι οι φίλοι! Η μέρα θα είναι γεμάτη από κόσμο, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ!

Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθ’ ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια και χαρά.

Καλή χρονιά, χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά.