Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό

Αεικίνητο. Έτσι είναι αυτό. Έτσι και ο κόσμος γύρω. Αλλαγές αλλά και συγχωνεύσεις. Πάντα όμως κανείς δεν κάθεται να αναρωτηθεί: Τί ακριβώς τελικά εξυπηρετούν;
Το υπουργείο έχει βάλει ως όριο την μισή ώρα απόσταση από το σχολείο για τους μικρούς μαθητές, τα τρία τέταρτα για τους μεγαλύτερους. Ε τι, μισή ώρα περπάτημα δεν είναι κάτι το τρομακτικό, άλλωστε μισή ώρα απείχε και το σχολείο από το σπίτι, πήγαιν’ έλα! Ναι, αλλά με τα πόδια. Σήμερα όμως ποιος μιλάει για πόδια; Την εποχή που ο κάθε άνθρωπος έχει καρφωμένες τέσσερεις ρόδες κάτω από τα πόδια του, γιατί να μην έχουν και οι μαθητές;
Για πολλούς λόγους. Αλλά τελικά πάντα το θέμα δεν είναι οι αλλαγές, αλλά τί υπηρετούν αυτές οι αλλαγές. Που καταλήγουν. Στην χρηματοοικονομία. Μιας και αντί η χρηματοοικονομία να υπηρετεί τον άνθρωπο, ο άνθρωπος υπηρετεί την χρηματοοικονομία. Κάνει πολλή εντύπωση τελικά που ανέχονται οι άνθρωποι να είναι υπηρέτες, ενώ πάντα, στα λόγια, αποζητούν την ελευθερία! Αλλιώς δεν θα αναμασούσες κάθε τρείς και λίγο πως αντί το χρηματοπιστωτικό να υπηρετεί τον άνθρωπο, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί…
Εν τέλει, οι μαθητές θα πρέπει να δαπανούν ένα μέρος του χρόνου τους στις μετακινήσεις, όπως και οι εργαζόμενοι φυσικά, αυτοί όμως το κάνουν εδώ και καιρό. Αυτός βλέπεις είναι ο μοντέρνος τρόπος ζωής. Τί κι αν σπαταλάμε τη ζωή μας, δεν σπαταλάμε χρήματα για περισσότερα σχολεία. Γιατί σίγουρα ατασθαλίες γίνονται, σίγουρα πολλοί εκπαιδευτικοί, αντί να διδάσκουν, ως οφείλουν με βάση το λειτούργημα που έχουν επιλέξει, κάθονται σε γραφεία, αποσπασμένοι, ή απλά κάνουν χαβαλέ μέσα σε αίθουσες «πλιατσικολογώντας» μαθητές για τα ιδιαίτερά τους. Πολλοί, όχι όλοι, αλλά δυστυχώς το «κακό», το καταδικαστέο, πάνα κάνει αίσθηση και φαίνεται, και καλύπτει το «καλό», όποια και αν είναι η σχετική τους έκταση. Κι έτσι καίγονται και τα χλωρά. Διότι το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, μέσα στην αίθουσα, είναι από τα κουραστικότερα και δυσκολότερα επαγγέλματα. Κι ας σαρκάζουν οι πολλοί πως οι δάσκαλοι είναι ξεκούραστοι!
Αλλά αντί να μπει τάξη, αντί να οργανωθεί «το σύστημα», κρίνεται προτιμητέα η ελαχιστοποίησή του. Να ελαχιστοποιηθούν και τα έξοδα, κι ας σπαταλιέται ζωή, ζωή που θα μπορούσε να είναι πιο εποικοδομητική, αλλά και πιο ανέμελη. Ας κονσερβοποιηθεί στα σχολικά, στα κτίρια, στην απομόνωση. Άλλωστε χρόνια τώρα ο άνθρωπος «ποθεί» την απομόνωση. Πριν καμιά σαρανταριά, πενήντα και βάλε ίσως, στα χωριά η συλλογικότητα ήταν δεδομένη, οι άνθρωποι, όχι καλύτεροι από τους σημερινούς, απλά ενδιαφερόταν για το διπλανό τους. Αυτά όμως είναι αναχρονιστικά κουτσομπολιά, η μοντέρνα ζωή είναι ατομική και… μοναχική.
Άλλη αλλαγή πάλι: το «λειτούργημα». Μα κανείς σήμερα δεν πιστεύει πως υπάρχουν λειτουργήματα, ακόμα και αν φωνάζει για τους καθηγητές που θα έπρεπε να κάνουν λειτούργημα! Για την ακρίβεια, όλοι οι άλλοι πρέπει να είναι λειτουργοί, να κάνουν καλά τη δουλειά τους και να μην απεργούν, για να μπορεί το «άτομο» να κάνει ότι θέλει. Αρκεί να μην κάνει αυτό το άτομο το λειτούργημα, το άτομο πρέπει να κερδοφορεί, όχι να λειτουργεί!
Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό… Και μετά από πενήντα, εκατό χρόνια, κάποιος άλλος θα αναρωτιέται τί και πόσα άλλαξαν, τί είναι «καλό» και τί «κακό». Το θέμα πάντα είναι «τί εξυπηρετείται». Και τα σχολεία σήμερα δεν εξυπηρετούν τα παιδιά. Δεν εξυπηρετούν καν την κοινωνία, την χρηματοοικονομία προσπαθούν να εξυπηρετήσουν, αυτό είναι το μόνο κριτήριο.
Αυτό πρέπει να είναι και κατά το ΔΝΤ ευαγγέλιο. «Πουλήστε να ξεχρεώσετε», είπαν. Μόνο που δεν πουλιούνται όλα. Τουλάχιστον για όσους πιστεύουν πως δεν είναι το χρηματοπιστωτικό το παν. Και το βασικό που δεν πουλιέται είναι η αυτοδιάθεσή σου. Δεν υπηρετεί ο άνθρωπος το χρήμα, όσο και αν αυτό θέλουν οι σημερινοί εξουσιαστικοί μηχανισμοί. Όμως δυστυχώς οι πολιτικοί του σήμερα έχουν ήδη πουληθεί στο χρήμα, κι έτσι δεν σηκώθηκε κανένας να πετάξει έξω από την αίθουσα, από τη χώρα, τον άνθρωπο που σήκωσε το χέρι του δεικτικά να επιβάλλει την ιδεολογία του στους πολιτικούς της. Αυτά είναι τα καλά της σύγχρονης «δήθεν» δημοκρατίας. Έρχεται ο καθείς τυχάρπαστος περισπούδαστος οικονομολόγος και νουθετεί τους πολίτες. Οι θεσμοί και η πολιτεία πήγαν περίπατο, απομακρύνθηκαν «περί της μισής ώρας» από τους πολίτες, όπως τα σχολεία από τη μαθητιώσα νεολαία.

9 σχόλια:

  1. αν επρεπενα διαλεξω 2 πραγματα που δεν θα μπορουσα ποτε να στερηθω
    ειναι το αμαξι και το κομμωτηριο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από την στιγμή που αντιμετωπίζεις τα σχολεία και την εκπαίδευση με καθαρά λογιστικά κριτήρια και αριθμούς, δεν μπορεί, παρά οι αποφάσεις που θα πάρεις να δημιουργήσουν ακόμα περισσότερα προβλήματα από αυτά που ευαγγελίζεσαι ότι θα λύσεις. Ο αριθμός μαθητών για το γυμνάσιο είναι 30 ανά τάξη και 25 για δημοτικά και ΕΠΑΛ, τα περισσότερα σχολεία αντιμετωπίζουν σοβαρά κτιριακά προβλήματα και δεν μπορούν να υποστηρίξουν όλα τα προνόμια του Νέου Σχολείου που διαλαλούν από το Υπουργείο τύπου, "θα σας δώσουμε γκατζετάκια, και τα παιδιά σας αυτομάτως θα γίνουν πιο έξυπνα, πιο μορφωμένα και σούξουμούξου", ενώ προβάλλονται συνέχεια στον τύπο δημοσιεύματα τύπου "σχολείο με 20 μαθητές και 22 καθηγητές" (http://esos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11635:ti-eipe-i-ip-paideias-gia-tis-sigxoneiseis-sxoleion-arithmo-mathiton-ana-taksi-ereinitika-kentra-kai-mousika-sxoleia&Itemid=1796) αλλά αποκρύπτεται το γεγονός ότι αυτοί οι καθηγητές συμπληρώνουν ωράριο ΚΑΙ σε άλλα, σχολεία. Αλλά αυτός που τα βλέπει όλα με αριθμητικά κριτήρια, βλέπει την αντιστοιχία 20/22 και λέει, 1/1 είναι σχεδόν, α, σπατάλη πόρων, και οι καθηγητές κάθονται...

    Δεν μιλάει κανείς για τις απαράδεκτες συμβάσεις με τα λεωφορεία που μετακινούν μαθητές και όλα τα σχετικά.
    Και λίγα λέω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι εγώ είχα πιάσει το θέμα του
    νεοφιλελεύθερου αυτού εκπαιδευτικού μοντέλου με τις συνενώσεις των σχολικών μονάδων, αλλά στην αρχή ακόμα. Και οι δικές μου διαφωνίες στρέφονται αλλού, όχι τόσο στη μισή ώρα (δηλαδή χιλιόμετρα), αλλά στα αποτελέσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ζεύξις, ζεύξις! με 4 ώρες χρονική διαφορά έσκασε στον υπερατλαντικό κάβο η φουρτούνα! α, όλο και πλησιάζει η εικόνα του εαυτού μου να τρέχω στο Μάτου Γκρόσου με κολλιέ και φύλλα! (μόνο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μην ανησυχείς σκώληξ μου, το αμάξι είναι επιδοτούμενο είδος! Για το κομμωτήριο δεν άκουσα όμως κανένα μέτρο!

    Σοφία μου πρέπει να αποδεχτούμε πως ανεξαρτήτως των λόγων που λέγονται, η κοινωνία είναι ποτισμένη στην καλοβόλεψη και την καπιταλιστική νοοτροπία. Δεν είναι παράξενα όλα αυτά και δεν «αποκρύπτονται» ακριβώς, απλά είναι αδιάφορα, άλλες είναι οι αξίες του σήμερα, αλλού δίδεται το βάρος!

    Δείμο μου, το παιδί, η απόσταση είναι το πρώτο πράγμα που θα το πλήξει. Εν συνεχεία φυσικά θα το πλήξουν και άλλα, μιας και το σχολείο απομακρύνεται χωρικά από αυτόν όσο και ιδεολογικά από την παιδεία.

    Το κολιέ από κοχύλια θα είναι κοκό μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δε διαφωνώ καθόλου. Απλά κατά τη γνώμη μου (όπως την έθεσα και στη σχετική ανάρτηση) η απόσταση θα το απομακρύνει από την αγάπη για το σχολείο και εκεί που είναι βαρετό και κουραστικό σήμερα θα γίνει σύντομα καταναγκαστικό έργο. Και αυτά σε μία ύπαιθρο με χαμηλό γενικά μορφωτικό επίπεδο και επιθυμία μόρφωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συμπεριλαμβάνεται φυσικά και αυτό που λες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σε πολλά σχολεία της υπαίθρου ήδη μετακινείται ένα πολύ μεγάλο μέρος του μαθητικού δυναμικού. Στο δικό μας σχολείο, σχεδόν τα μισά παιδιά είναι από χωριά, σε αρκετά το λεωφορείο περνάει στις 6 και μισή να τα πάρει από τα σπίτια τους και στις 7 και κάτι είναι στην Ολυμπία. Για να μην περιφέρονται ασκόπως, πολλές φορές μένουν μέσα στο λεωφορείο, ενώ αυτό μαζεύει από τα πιο κοντινά χωριά τα παιδιά, με αποτέλεσμα να γυρνάνε γύρω γύρω ανώφελα και να προκύπτει θέμα με την ασφάλειά τους.
    Και όλα αυτά, επειδή κανείς γονιός δεν καταγγέλει τις συμβάσεις των λεωφορείων και το πώς λειτουργούνε και κόβουνε τα δρομολόγια όπως τους βολεύει.
    Και αυτό, είναι απλά η άκρη από την κορυφή του παγόβουνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η Σοφία έθεσε μία άλλη πτυχή που για χρόνια αντιμετωπίζω. Η γεωγραφική διασπορά των μαθητών (ανάλογες των ιδιωτικών σχολείων) επιβάλλουν άδικες πολύωρες μετακινήσεις, τεράστιο κόστος στις μεταφορές, και υπερβολική κούραση στα παιδιά, χωρίς να λάβουμε υπόψη τις άθλιες οδικές εγκαταστάσεις και την αυξημένη -συνεπεία πολλών χιλιομέτρων και κακού δικτύου- επικινδυνότητα για τροχαίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για πες...