Φλεβάρης

Για να θυμηθούμε και λίγο τις παλιές μετρητικές συνήθειες. Διότι, εν τέλει η «μαύρη τρύπα» υπάρχει· κοιτώντας πίσω, η μέρα αναχώρησης από τη νυφούλα του Ιονίου είναι τόσο κοντινή, αλλά να, το ενδιάμεσο είναι τόσο «γεμάτο» που αντί ν’ αναρωτιέται κανείς πως γίνεται να πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος, επικεντρώνεται σε όσα χώρεσε αυτό το μικρό τμήμα χρόνου…
Χάος…
Το πρώτο εξάμηνο μάλλον εμφανίστηκε πιο αποδοτικό. Ή ίσως «χαλάρωσαν» λίγο οι δικλείδες. Όχι, μάλλον δεν έγινε το δεύτερο, αλλά όταν είσαι μέσα στο χορό δύσκολα κρίνεις. Ο καιρός θα δείξει. Ούτως ή άλλως, οι συγκρίσεις δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία. Υπάρχει κι αυτή η βεβαιότητα στο μυαλό ότι μέχρι το τέλος του μήνα η αίσθηση της «αυξημένης αποδοτικότητας» θα εξανεμιστεί και τα νεύρα θα γίνουν πάλι κρόσσια…
Ημέρα κρίσης σήμερα. Όχι πως δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα. Ουδετερότητα. Τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν. Απλά η μέρα θα κυλήσει διαφορετικά απ’ τις άλλες. Για να δώσει τη θέση της ξανά στη ρουτίνα.
Κατά σύμπτωση βέβαια η ημέρα είναι γενικότερα «ημέρα κρίσης». Και στο συνολικό κόσμο αυτή η κρίση μπορεί να σηματοδοτήσει πολλές αλλαγές, πολύ περισσότερες από την οικονομική κρίση με την οποία βαυκαλιζόμαστε εδώ και τρία περίπου συναπτά έτη αντί να ασχολούμαστε με πράγματα μεγαλύτερης σημασίας. Αν μόνο μαθαίναμε να μην κοιτάμε στενά και παρωπιδικά το συμφέρον τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ομαλά. Αλλά αυτό θα σήμαινε και μικρότερη έπαρση και δεν ταιριάζει στις δυτικές κοινωνίες μας…
Ας είναι, σημασία έχει πως ο χρόνος κυλά μεν γρήγορα, είναι όμως γεμάτος, πολύ γεμάτος! Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τόσο μεγάλης σημασία. Όλα βρίσκονται, σιγά-σιγά και σταθερά. Άλλωστε, όλα τριγύρω αλλάζουνε, αλλά όλα τα ίδια μένουν. Έτσι είναι φτιαγμένο το ανθρώπινο μυαλό!

Μα τί σου είναι τελικά ο χρόνος… Εντελώς… αόριστος!!!