Πισωγυρίσματα

Τόσο Springsteen μαζεμένο είχες χρόνια ν’ ακούσεις. Από τότε που τελευταία φορά άκουσες όλο το the river, μονοκοπανιά, στο αυτοκίνητο, παρέα με τον κολλητό. Χαλκιδική, βράδυ, ζέστη, ανοιχτά παράθυρα και χαλαρή βόλτα για ποτάκι και αμπελοφιλοσοφία…

Το επεισόδιο αυτής της μεταμεσονύκτιας σειράς που συνδέει παρόν και παρελθόν ήταν μουσικά επενδεδυμένο με τον ίδιο αυτόν δίσκο. Σχεδόν ολόκληρο θα έλεγες, τουλάχιστον με όλα τα πιο τρανταχτά κομμάτια του. Σε έστειλε κι εσένα, νοητικά, στο παρελθόν.

Και τι δε θα έδινες, όπως όλοι, μάλλον, άλλωστε, να μην είχε περάσει ανεπιστρεπεί. Όχι μόνο αυτό, της Χαλκιδικής, από τότε κύλησε άλλωστε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και ακόμα και ο κολλητός χάθηκε· πήγες ακόμα πιο πίσω, τότε που έτρεχες στο ολυμπιακό στάδιο, «γήπεδο, όχι κερκίδες», για να τον ακούσεις «από κοντά», πιτσιρικάς τότε.

Ένα παρελθόν χωρίς έγνοιες και σκοτούρες…

Η διάθεση να επιστρέψεις στο σήμερα μηδαμινή, ένα «τώρα», που πέρα από τις σκοτούρες «της ηλικίας», αφού δεν είσαι πια πιτσιρικάς για να σε νοιάζει μόνο να πας μια βόλτα, να παίξεις βόλεϊ και να διαβάσεις για την επόμενη και για να μάθεις «πράματα και θάματα», φέρει και τις σκοτούρες της ανωριμότητας μιας ανθρωπότητας που ακροβατεί κι ετοιμάζεται να «πεθάνει μέσα στην αφθονία».

Προτιμάς να μείνεις κάπου εκεί πίσω, στην γλυκιά αίσθηση που ερχόταν στο άκουσμα των μουσικά επενδεδυμένων λέξεων: «we’re going down to the river…»