«Εορταστικές εκδηλώσεις»

Τέλος Μάρτη και η άνοιξη έχει κάνει αισθητή την παρουσία της, τα παράθυρα μένουν πλέον ανοιχτά μέχρι ν’ αρχίσει να πέφτει ο ήλιος, στα πηλιορείτικα βουνά όμως ο χειμώνας προσπαθεί να δηλώσει παρόν. Τα κελαριστά νερά γάργαρα και παγωμένα, και τα χιόνια κρατούν ακόμα στις βουνοκορφές. Η πλάση όμως «χαρά θεού» και ανεβαίνοντας τα καλντερίμια αισθάνεσαι τον ιδρώτα να κυλά μέσα απ’ τα ρούχα, δείγμα πως σε λίγο μια τέτοια ανάβαση θα κόστιζε πολύ κόπο. Για εσάς τουλάχιστον, τους ανθρώπους της πόλης.

Της πόλης που προσπάθησε να γιορτάσει την επέτειο της ύψωσης του λάβαρου της επανάστασης, τη στιγμή που αυτό για τη νέα γενιά δεν λέει και πολλά, αλλά το μόνο που κατάφερε να επιδείξει είναι η ματαιοδοξία των αρχόντων της. Αντί να επιδείξει την «ισχύ του έθνους» με μια παρέλαση, επέδειξε την ισχύ της εξουσίας. Παρέλαση για την παρέλαση λοιπόν, κι όχι για την όποια τιμή υποτίθεται πως προσφέρει μια παρέλαση προς τους ήρωες πεσόντες. Όχι ότι είσαι υπέρ του «θεσμού», αλλά ούτε και κατά αυτού. Αναγνωρίζεις πως υπάρχει κόσμος που τον προτιμά, άλλος που δεν τον προτιμά, εσύ απλά αδιάφορο τον βρίσκεις, και συνεπώς ουδέτερα τοποθετείσαι. Στην πράξη ούτε καλό, ούτε κακό κάνει, εξαιρώντας τους ανεγκέφαλους, για τους οποίους όλα κάνουν κακό και με όλα καταφέρνουν να κάνουν κακό εν’ τέλει. Εδώ ο καθένας για διάφορους λόγους μπορεί να σκαρφιστεί μια παρέλαση – φοριέται και σε καρναβαλιστών, και σε ομοφυλόφιλων, σε πολλά χρωματάκια και σχέδια, το χακί θα σε πειράξει;

Περισσότερο σε πειράζει πως όχι μόνο δεν γίνεται μια πραγματική γιορτή μνήμης τον τελευταίο καιρό, μπας και μάθει τίποτε δηλαδή και η επόμενη γενιά που κινδυνεύει να παρελαύνει την 25η επειδή οι μακεδονομάχοι πέταξαν το Μουσολίνι με τα στρατεύματά του στον Εύξεινο πόντο, αλλά πως η οποιαδήποτε γιορτή μνήμης δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Βλέπεις, Ατόσσα, οι έλληνες, πολιτικοί και πολίτες, όχι μόνο έπαψαν να έχουν φλέβα ασήμι, αλλά για μερικά ψωροευρώ είναι διατεθειμένοι να ονομαστούν υπήκοοι της Ευρώπης, δούλοι της Γερμανίας, και να υιοθετήσουν όλα τα ευρωπαϊκά «πιστεύω». Ο γιός σου σήμερα δεν θα λαχταρούσε να τους κατακτήσει, μήτε θα επέφεραν αυτοί δεινά σε Μήδους, εδώ φοβούνται μη κι ενοχληθεί απλά η Μέρκελ και ξυπνήσει με βαρυστομαχιά τη νύχτα και τους κόψει τα δανεικά, γι’ αυτό μειώνουν μόνοι τους ηθελημένα το βιοτικό τους επίπεδο μπας και τους δώσουν ένα κοκαλάκι να γλύψουν. Οι υψηλά ιστάμενοι, γιατί για τους απλούς δεν θα φτάσει ούτε για ζωμό σούπας. Τί να λαχταρήσει να κατακτήσει ο γιός σου από έναν τόσο ξεπεσμένο λαό; Αν ζούσατε σήμερα δεν θα τον έκλαιγες…

Εκτός των τειχών λοιπόν, και μακριά από εορτασμούς, περάσατε την εθνική εορτή παρέα με τα ρυάκια και τη φύση. Επιστροφή στα τσιμέντα τις νυχτερινές, για ακόμα μια βδομάδα παραλογισμού και δήθεν ηθικοπλαστικών μηνυμάτων, και πολύ γκρίνια και ανάλυση για τα γεγονότα της εορτής που, απ’ όποια πλευρά κι αν τα δεις, δεν τιμούν ούτε τους πολιτικούς, ούτε την ημέρα, ούτε και καμιά ιδέα. Μόνο η κακομοιριά έχει μείνει σε τούτο τον τόπο…

Άνοιξη και πάλι

Μπήκε πλέον επίσημα και προχωρά με ταχείς ρυθμούς. Η άνοιξη – της φύσης, μην μπερδεύεσαι με τα λογοπαίγνια των πολιτικών. Πλησιάζει και η εικοστή πέμπτη. Πλησιάζουν και οι εκλογές. Η ατμόσφαιρα φοβισμένη. Οι πολιτικοί φοβούνται και σκαρφίζονται τρόπους για να γιορταστεί μεν η επέτειος, να μην κινδυνέψουν οι ίδιοι δε να στραπατσαριστούν σωματικά, ή ονομαστικά έστω. Αλλού απομακρύνονται από τον κόσμο – λες και ήταν ποτέ κοντά του δηλαδή. Αλλού πάλι με πρόσχημα πως πρέπει να είναι κοντά του, προσπαθούν να χαθούν μεσ’ το πλήθος. Είτε μακριά λοιπόν, όπως ζουν άλλωστε και το σύνολο της ζωής τους, είτε μη αναγνωρίσιμοι - απόντες. Αυτό κι αν είναι πρόοδος!

Άρχισε και πάλι η συζήτηση για τα καύσιμα και τη μείωση της φορολογίας. Για μια ακόμη φορά, με γνώμονα την τσέπη, η συζήτηση απομακρύνεται από την πραγματικότητα και προσπαθεί να εξυπηρετήσει συμφέροντα. Συμφέροντα χρήματος και αίματος και σίγουρα καθόλου του απλού πολίτη. Ο απλός πολίτης απλά βολεύεται και γι’ αυτό προτιμά να θεωρεί ότι εξυπηρετείται κι όλας.

Προεκλογική περίοδος λοιπόν, και η προηγούμενη συζήτηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βούλα της έναρξής της. Συζητήσεις και αποκαλύψεις περί διαφθοράς και βελτιώσεων και αναπλάσεων και άλλων θα, θα, θα… Χρόνια τώρα το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται ανά (σχετικά) τακτά χρονικά διαστήματα, και χρόνια τώρα μετά κάθε επανάληψη της ίδιας εξαγγελίας έρχεται η διάψευση, η λήθη και η επανέναρξη. Επανεκκίνηση, πάλης ξεκίνημα, πες το όπως θες…

Το ότι οι πολιτικοί φοβούνται τον κόσμο είναι το μόνο νέο στοιχείο. Βέβαια ο φόβος δεν φέρνει ακριβώς τα επιθυμητά αποτελέσματα, ως γνωστό φέρνει μάλλον περισσότερη «επιτήρηση», αστυνόμευση, βία, πες το όπως θες, πάρε όποιο θες. Πιο ενδιαφέρον νέο στοιχείο θα ήταν ο κόσμος να βάλει τους κλασικούς «δοκιμασμένους» ανθρώπους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας – μόνιμα, όχι προσωρινά όπως βάζουν οι σοσιαληστές τους δεξιούς –, άλλωστε αυτοί οι δοκιμασμένοι ήταν στο τιμόνι τόσα χρόνια και είδαμε που φτάσαμε. Αλλά μάλλον αυτά είναι οι ευσεβείς πόθοι ενός αμπελοφιλοσοφούντα και όχι κάποια πιθανή – ρεαλιστική μελλοντική πραγματικότητα. Βλέπεις οι πιθανότητες καθορίζονται από πολλές συνισταμένες στις πολυπαραγοντικές κοινωνίες, πολλές από αυτές δεν είναι διόλου λογικές, άλλες πάλι, ύπουλα, παίρνουν περισσότερη βαρύτητα απ’ όση τους αρμόζει και το τελικό αποτέλεσμα…

Τουλάχιστον άνοιξε ο καιρός και γλύκαναν οι βραδιές. Είναι πλέον ευχάριστο να κάνεις βόλτα στο νυχτερινό βουνό. Κάτι είναι κι αυτό!

Ξεκίνησαν όμως και τα έντομα… Γρουμφ…

Αρχίσαμε…

Μπορεί το κόκκινο ν’ αργεί να κάνει την εμφάνισή του, αλλά από κίτρινο χρώμα είναι γεμάτα τα πλαϊνά του πεζοδρομίου. Η άνοιξη λοιπόν όντως είναι προ των πυλών, γιατί έτσι ορίζουν οι νόμοι της φύσης κι όχι γιατί έτσι είπε η νέα κεφαλή της σοσιαληστρικής παράταξης.

Την ίδια ημέρα λοιπόν που περατώθηκαν οι παρόδιες των δημοκρατικών διαδικασιών, την ίδια ημέρα είδες ξεκάθαρα την άνοιξη ν’ αρχίζει εκεί στο πλάι του δρόμου. Η φύση γενικά δεν δημαγωγεί φυσικά όταν δηλώνει μια νέα αρχή, σε αντίθεση με τους πολιτικούς, οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν φαίνονται διατεθειμένοι να φέρουν την άνοιξη στην χώρα τούτη. Άλλωστε, ακόμα και ο ιδρυτής μιας κάποιας «πολιτικής άνοιξης» έβαλε εδώ και καιρό λουκέτο στο κόμμα του και επέστρεψε στην συντηρητική παράταξη γνωρίζοντας πως άνοιξη και Ελλάδα δεν πάνε μαζί – ο τόπος τούτος τη γνώρισε χιλιάδες χρόνια πριν, τώρα μόλις εισέρχεται στον ιστορικό του χειμώνα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα για να γυρίσει ο τροχός…

Πέρα από τις ανοησίες της πολιτικής ζωής δεν γίνεται να μην διακρίνεις και τις δημαγωγικές ανοησίες στις οποίες υποπίπτει ο απλός κόσμος – ανοησίες που θα συνεχίζουν να στοιχίζουν ακριβά. Τα καύσιμα βρίσκονται σχεδόν καθημερινά στην ημερήσια διάταξη κάθε παραπονεμένου. Κι αλήθεια, πάνε δέκα χρόνια από τότε που αναρωτιόσουν πως γίνεται ένα λίτρο καυσίμου να κοστίζει λιγότερο από ένα λίτρο νερού. Ε, σήμερα η τιμή είναι σχεδόν διπλάσια, αλλά πάλι θεωρείς απόλυτα φυσιολογικό να μην αποτελεί αντικειμενική αποτύπωση αν δεν μεγαλώσει ακόμα περισσότερο η διαφορά.

Βέβαια, και το νερό είναι η αλήθεια πως μπαίνοντας όλο και περισσότερο στο χρηματιστήριο της εκμετάλλευσης δεν θα αργήσει να ακολουθήσει την ανοδική πορεία των καυσίμων, αλλά αυτό προφανώς οφείλεται στην στρεβλή εκμετάλλευση που κάνει ο άνθρωπος στους φυσικούς πόρους με στόχο το κέρδος και όχι τη βιωσιμότητα. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει…

Βλέπεις υπάρχουν ένα σωρό μαγαζιά που αφορούν στην ανόητη «γκατζετομανία» του μέσου ανθρώπου, από ηλεκτρονικές συσκευές μέχρι κοκαλάκια για τα μαλλιά και τα οποία προφανώς και διογκώνουν την φούσκα που σκάει και δημιουργεί τις κρίσεις, αλλά προφανώς και οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι απαραίτητα για την καθημερινή τους διαβίωση. Ε κάποια στιγμή μπορεί να μάθει το είδος να τρέφεται και από πλαστικό, χρήματα δεν ξέρεις αν θα έχει να το αγοράσει, αλλά πιθανόν τότε θα είναι άφθονο στη φύση – αποσυντίθεται και με τραγικά αργούς ρυθμούς…! Πόση διορατικότητα θέλει λοιπόν για να δει κανείς πως κάθε λουκέτο σε τέτοιο μαγαζί μπορεί να φαίνεται πως δημιουργεί προβλήματα αλλά στην πράξη δεν είναι παρά λογική συνέπεια του παραλογισμού που επικρατούσε αλλά και αναγκαίο για ένα πιό βιώσιμο σύστημα;

Ο μεγάλος καθημερινός παραλογισμός όμως αφορά στο «ασφαλιστικό». Είναι εντελώς τραγικό να κάθονται όλοι να κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων ωρυόμενοι για τις συντάξεις, χωρίς κανείς να θέλει να αναγνωρίσει την πικρή πραγματικότητα. Το ασφαλιστικό ήταν και θα είναι ένα αναδιανεμητικό σύστημα. Χωρίς εργαζόμενους και χωρίς εισφορές από αυτούς ή τους εργοδότες τους συντάξεις δεν δίνονται. Η υπογεννητικότητα θριάμβευσε την προηγούμενη περίοδο, οι μισθοί των λίγων που ήρθαν στη ζωή πέφτουν, η ανεργία αυξάνει, οι εισφορές είτε δεν δίνονται, είτε υπόκεινται σε εκπτώσεις με στόχο τη δήθεν ανάπτυξη και όλοι θεωρούν παράξενο που οι συντάξεις θα πρέπει αναγκαστικά να πέσουν ακόμα περισσότερο τους επόμενους μήνες. Δεν κλείνει βλέπεις το ισοζύγιο και προφανώς δεν κλείνει γιατί κανείς δεν βλέπει αντικειμενικά και συνολικά τα πράγματα.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πολιτική άνοιξη δεν προβλέπεται, μόνο γκρίνια και δυσφορία…

Υπάρχει ένα παλιό ανεκδοτάκι: Πάει ένας μπεκρής σε ένα μπαρ και ζητάει «ένα ποτήρι ουίσκι πριν αρχίσουμε». Το πίνει και ζητάει ένα δεύτερο ποτήρι «πριν αρχίσουμε». Μόλις ζητάει το τρίτο ποτήρι «πριν αρχίσουμε» του λέει ο μπάρμαν: «Ρε φίλε δεν πληρώνεις τα δύο πρώτα και να σου βάλω το τρίτο;» Και ο μπεκρής απαντά: «Αρχίσαμε…»

Μουντάδες

Πάνω που είπες πως μπαίνει σιγά σιγά η άνοιξη, η σημερινή ξημέρωσε ξανά «συνοφρυωμένη». Βέβαια η διαφορά είναι αισθητή στην ώρα που κλείνεις τα πατζούρια. Γιατί έχεις την ιδιοτροπία να τα κλείνεις με τη δύση του ηλίου για να «κρατάει» το σπίτι θερμότητα. Ιδιότροπος πάντα…

Ε λοιπόν, ενώ συνήθως λίγο πριν τις έξι τα έκλεινες, τις δυο τρείς τελευταίες μέρες πάει κοντά επτά που μένουν ανοιχτά. Είναι που έχει ακόμα φως έξω. Αυτό σημαίνει πως παρότι ο χειμώνας προσπαθεί να δείξει τα δόντια του, στην πράξη φυλλοροεί και ετοιμάζεται να δώσει τη θέση του στην ανθισμένη φύση. Να, έχεις λοιπόν κι έναν ακόμα τρόπο να δεις τον ερχομό της, γιατί φέτος έπαψαν τα ταξίδια ανάμεσα στους αγρούς προς το φυντανοτροφείο κι έτσι οι παπαρούνες δεν θα σηματοδοτήσουν την έναρξη της εαρινής περιόδου.

Βέβαια ίσως να τις δεις στο βουνό, δίπλα, την ώρα που θα κάνεις βόλτα, ή θα τρέχεις, έτσι για να ξοδέψεις λίγο από τον χρόνο σου αντί να κάθεσαι όλη την ώρα. Αλήθεια, πιθανότατα θα τις παρατηρήσεις κι εκεί όταν ανθίσουν, αλλά συνήθως έρχονται με καμιά βδομάδα καθυστέρηση σε σχέση με τον κάμπο, πρέπει λοιπόν να βρεις κι άλλες μεθόδους, να μην είσαι και ανενημέρωτος ντε!

Θα τρέχεις… Είπες να ξεκινήσεις, έβαλες μερικά κιλάκια τώρα τελευταία, και έβγαλες τέτοια φουσκάλα στο πόδι που αμέσως έσκασε και πονάει επί τριημέρου. Σήμερα και με χανζαπλάστ μόνο κατάφερες να φορέσεις παπούτσι για να κάνεις μια μικρή βόλτα έστω. Δε σε θέλει, δε σε θέλει…

Εντάξει, είναι φανερό ότι σε έχει πάρει από κάτω και όλη τη μέρα βρίζεις, οι νταλικέρηδες ωχριούν μπροστά σου, αλλά όντως φαίνεται να μη σε θέλει. Πάνω που έλεγες πως η χρονιά ξεκίνησε καλά, η μία γκαντεμιά διαδέχεται την άλλη, ενώ θετική είδηση δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Μόνο σύννεφα, σαν αυτά που ξημέρωσαν σήμερα. Ή και πιο μουντά, δεν είναι θέμα…

Αυτό που σε τρόμαξε περισσότερο πάντως τις τελευταίες μέρες δεν ήταν από τις κλασικές «οικονομικές» ειδήσεις που καθημερινά τρομοκρατούν τον κόσμο. Ακόμα πιο τρομακτικό είναι να ακούς πως οι πολίτες πρέπει να έχουν το δικαίωμα να «ρίχνουν στο ψαχνό» σε κάποιον ο οποίος θα μπει σπίτι τους για να κλέψει. Αλήθεια, άραγε, έχουν όλοι το σθένος να ξεπεράσουν τις αναστολές και να πυροβολήσουν προς άνθρωπο; Ή μήπως, αμέσως αμέσως, η δυνατότητα αυτή θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ακόμα πιο άγρια εγκλήματα, όπου ο κλέφτης, με την υπόνοια και μόνο ότι μπορεί να αμυνθείς, θα σε σκοτώσει για να έχει το κεφάλι του ήσυχο; Και ακόμα, γι’ αργότερα, πόσο θ’ αλλάξει «το συναισθηματικό» της κοινωνίας, αν σιγά σιγά η επόμενη γενιά «εκπαιδευτεί» με ασθενέστερες αναστολές; Πόσο θα κοστίζει αύριο η ζωή ενός ανθρώπου, αν σήμερα κοστίζει ελάχιστα, λιγότερο κι από το χρόνο της είδησης της αφαίρεσης μιας ζωής σε τηλεοπτικό δελτίο;

Αυτό κι αν είναι τρομακτικό και μόνο στην σκέψη… Η οικονομική κρίση ωχριά μπροστά του!

Μνήμες

Ένας χρόνος (και δυο μέρες) μετά και η Ιαπωνία συγκλονίζεται από άλλον ένα σεισμό, στην ίδια περιοχή. Σαφώς μικρότερης έντασης, αλλά αρκετό για να «ξυπνήσει» μνήμες από την αγωνία που ζούσε η ανθρωπότητα, ένα χρόνο πριν, για την τύχη των πυρηνικών αντιδραστήρων. Ή μάλλον για την τύχη της ανθρωπότητας της ίδιας. Ευτυχώς, ένα χρόνο μετά όλα αυτά είναι μνήμες, για τους περισσότερους, υπάρχουν δυστυχώς και κάποιοι για τους οποίους είναι οδυνηρό παρόν.

Μνήμες όμως ξυπνά και το δυστύχημα στην Ελβετία. Είκοσι δύο παιδιά που γυρνούσαν από εκδρομή νεκρά από τροχαίο με πούλμαν. Όπως και τότε, στα Τέμπη, η ιστορία επαναλαμβάνεται (παρότι «μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά»), κι αυτό γιατί το δυστύχημα είναι θέμα πιθανοτήτων. Μπορεί να μπορείς να τις ελαττώνεις, αλλά αδύνατο να τις εξαλείψεις. Έτσι και στην Ιαπωνία, έτσι και στα Τέμπη, έτσι και στην Ελβετία, έτσι και στο Τσερνομπίλ, έτσι και στο Μποπάλ, μακρύς κατάλογος…

Και τελικά όλα πάντα έρχονται στη μνήμη από κάποια αιτία, και όλα τελικά φεύγουν από αυτή και χάνονται στη λήθη. Και το θέμα είναι τί εμπειρία κερδίζεται από δαύτα και ποια αλήθεια δημιουργείται…

Παράξενη μέρα ξημέρωσε

Μουσκεμένη Δευτέρα

Τόσο νερό μετά από τόση λιακάδα καταντάει ανυπόφορο. Άσε που από τη νύχτα, που ο καιρός άλλαζε, άρχισε μια κάποια «ανησυχία» στον ύπνο. Οι πρωινοί «καταρράκτες» ανέτρεψαν την προγραμματισμένη βόλτα προς την πλατεία. Θα δήλωνες το τηλέφωνό σου στη λίστα των συνδρομητών που δεν επιθυμούν να λαμβάνουν κλήσεις για προωθητικές ενέργειες. Είναι κουραστικό άλλωστε κάθε λίγο και λιγάκι να πρέπει να απαντάς πως «δεν ενδιαφέρεσαι», άσε που τις περισσότερες φορές οι κλίσεις αυτές γίνονται σε «ώρες κοινής ησυχίας». Σε εισαγωγικά, γιατί πλέον έχει καταργηθεί αυτή η έννοια. Δυστυχώς για την ανθρωπότητα – έχει αλλάξει βέβαια το μοτίβο δραστηριοποίησης, αυτό το αναγνωρίζεις, αλλά όπως και να το κάνεις, λίγη μεσημεριανή «σιέστα», μακριά από τις σκοτούρες είναι ευχάριστη. Τώρα θα πεις: εδώ πλέον διαφημίζονται οι διαδικτυακές υπηρεσίες επειδή ακριβώς η αγορά κλείνει κάποια στιγμή και ο κόσμος «χάνει» έτσι ευκαιρίες… Υπάρχει και η οπτική ότι χάνει τη ζωή του πλέον με αυτή τη νέα «νοοτροπία», αλλά όλα είναι θέμα ορισμού της ζωής. Υπάρχουν και κάποιοι που την ορίζουν ως το κυνήγι του χρήματος και της δόξας, και υπάρχει και η άποψή σου γι’ αυτούς. Καθόλου καλή ομολογουμένως, ακατάλληλη σίγουρα δι’ ανηλίκους…

Αλήθεια, για τις τηλεφωνικές διαφημίσεις / προωθητικές ενέργειες υπάρχει, υποτίθεται, τρόπος αποφυγής, για το e-mail υπάρχει; Γιατί όσες διευθύνσεις κι αν θέσεις σαν ανεπιθύμητες, ελληνιστί σπαμ, απ’ όσες λίστες κι αν διαγραφείς, επειδή ποτέ δεν είχες εγγραφεί μόνος σου, πάλι νέες ξεφυτρώνουν. Με τις ευλογίες της νομοθεσίας της ευρωπαϊκής ένωσης η οποία νομιμοποιεί τις προωθητικές ενέργειες αν τηρούν κάποιες προϋποθέσεις… Η οποία ευρωπαϊκή επιτροπή βέβαια δεν θυμάσαι να έκανε κάποια «έρευνα αγοράς», ή κάποιο δημοψήφισμα στην τελική, για δει αν ο κόσμος θέλει να δέχεται τέτοια προωθητικά μηνύματα! Ψιλά γράμματα…

Και άνοιξαν και οι ουρανοί, έπεσε μέχρι και χαλάζι στο μέγεθος μικρού βόλου ήταν! Αυτό πάλι δεν το είχες ξαναματαδεί στον κήπο σου. Οι κεραυνοί έριξαν το ρεύμα και μείνατε και λίγο στο σκοτάδι - μέρα μεσημέρι ήταν αλλά κανονικό σκοτάδι! Και γύρω-γύρω τα ακραία καιρικά φαινόμενα αυξάνουν και πληθύνονται και θα κατακυριεύσουν το κλίμα έτσι όπως πάει… Κανείς όμως δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, οι άνθρωποι έχουν σοβαρότερα θέματα, όπως το ότι κλείνει η αγορά και δεν μπορούν να «ψωνίσουν» οικονομικά προϊόντα - ή και να ψωνιστούν! Μα τι δράματα που ζει ο κόσμος σήμερα!