«Εορταστικές εκδηλώσεις»

Τέλος Μάρτη και η άνοιξη έχει κάνει αισθητή την παρουσία της, τα παράθυρα μένουν πλέον ανοιχτά μέχρι ν’ αρχίσει να πέφτει ο ήλιος, στα πηλιορείτικα βουνά όμως ο χειμώνας προσπαθεί να δηλώσει παρόν. Τα κελαριστά νερά γάργαρα και παγωμένα, και τα χιόνια κρατούν ακόμα στις βουνοκορφές. Η πλάση όμως «χαρά θεού» και ανεβαίνοντας τα καλντερίμια αισθάνεσαι τον ιδρώτα να κυλά μέσα απ’ τα ρούχα, δείγμα πως σε λίγο μια τέτοια ανάβαση θα κόστιζε πολύ κόπο. Για εσάς τουλάχιστον, τους ανθρώπους της πόλης.

Της πόλης που προσπάθησε να γιορτάσει την επέτειο της ύψωσης του λάβαρου της επανάστασης, τη στιγμή που αυτό για τη νέα γενιά δεν λέει και πολλά, αλλά το μόνο που κατάφερε να επιδείξει είναι η ματαιοδοξία των αρχόντων της. Αντί να επιδείξει την «ισχύ του έθνους» με μια παρέλαση, επέδειξε την ισχύ της εξουσίας. Παρέλαση για την παρέλαση λοιπόν, κι όχι για την όποια τιμή υποτίθεται πως προσφέρει μια παρέλαση προς τους ήρωες πεσόντες. Όχι ότι είσαι υπέρ του «θεσμού», αλλά ούτε και κατά αυτού. Αναγνωρίζεις πως υπάρχει κόσμος που τον προτιμά, άλλος που δεν τον προτιμά, εσύ απλά αδιάφορο τον βρίσκεις, και συνεπώς ουδέτερα τοποθετείσαι. Στην πράξη ούτε καλό, ούτε κακό κάνει, εξαιρώντας τους ανεγκέφαλους, για τους οποίους όλα κάνουν κακό και με όλα καταφέρνουν να κάνουν κακό εν’ τέλει. Εδώ ο καθένας για διάφορους λόγους μπορεί να σκαρφιστεί μια παρέλαση – φοριέται και σε καρναβαλιστών, και σε ομοφυλόφιλων, σε πολλά χρωματάκια και σχέδια, το χακί θα σε πειράξει;

Περισσότερο σε πειράζει πως όχι μόνο δεν γίνεται μια πραγματική γιορτή μνήμης τον τελευταίο καιρό, μπας και μάθει τίποτε δηλαδή και η επόμενη γενιά που κινδυνεύει να παρελαύνει την 25η επειδή οι μακεδονομάχοι πέταξαν το Μουσολίνι με τα στρατεύματά του στον Εύξεινο πόντο, αλλά πως η οποιαδήποτε γιορτή μνήμης δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Βλέπεις, Ατόσσα, οι έλληνες, πολιτικοί και πολίτες, όχι μόνο έπαψαν να έχουν φλέβα ασήμι, αλλά για μερικά ψωροευρώ είναι διατεθειμένοι να ονομαστούν υπήκοοι της Ευρώπης, δούλοι της Γερμανίας, και να υιοθετήσουν όλα τα ευρωπαϊκά «πιστεύω». Ο γιός σου σήμερα δεν θα λαχταρούσε να τους κατακτήσει, μήτε θα επέφεραν αυτοί δεινά σε Μήδους, εδώ φοβούνται μη κι ενοχληθεί απλά η Μέρκελ και ξυπνήσει με βαρυστομαχιά τη νύχτα και τους κόψει τα δανεικά, γι’ αυτό μειώνουν μόνοι τους ηθελημένα το βιοτικό τους επίπεδο μπας και τους δώσουν ένα κοκαλάκι να γλύψουν. Οι υψηλά ιστάμενοι, γιατί για τους απλούς δεν θα φτάσει ούτε για ζωμό σούπας. Τί να λαχταρήσει να κατακτήσει ο γιός σου από έναν τόσο ξεπεσμένο λαό; Αν ζούσατε σήμερα δεν θα τον έκλαιγες…

Εκτός των τειχών λοιπόν, και μακριά από εορτασμούς, περάσατε την εθνική εορτή παρέα με τα ρυάκια και τη φύση. Επιστροφή στα τσιμέντα τις νυχτερινές, για ακόμα μια βδομάδα παραλογισμού και δήθεν ηθικοπλαστικών μηνυμάτων, και πολύ γκρίνια και ανάλυση για τα γεγονότα της εορτής που, απ’ όποια πλευρά κι αν τα δεις, δεν τιμούν ούτε τους πολιτικούς, ούτε την ημέρα, ούτε και καμιά ιδέα. Μόνο η κακομοιριά έχει μείνει σε τούτο τον τόπο…