Μνήμες

Ένας χρόνος (και δυο μέρες) μετά και η Ιαπωνία συγκλονίζεται από άλλον ένα σεισμό, στην ίδια περιοχή. Σαφώς μικρότερης έντασης, αλλά αρκετό για να «ξυπνήσει» μνήμες από την αγωνία που ζούσε η ανθρωπότητα, ένα χρόνο πριν, για την τύχη των πυρηνικών αντιδραστήρων. Ή μάλλον για την τύχη της ανθρωπότητας της ίδιας. Ευτυχώς, ένα χρόνο μετά όλα αυτά είναι μνήμες, για τους περισσότερους, υπάρχουν δυστυχώς και κάποιοι για τους οποίους είναι οδυνηρό παρόν.

Μνήμες όμως ξυπνά και το δυστύχημα στην Ελβετία. Είκοσι δύο παιδιά που γυρνούσαν από εκδρομή νεκρά από τροχαίο με πούλμαν. Όπως και τότε, στα Τέμπη, η ιστορία επαναλαμβάνεται (παρότι «μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά»), κι αυτό γιατί το δυστύχημα είναι θέμα πιθανοτήτων. Μπορεί να μπορείς να τις ελαττώνεις, αλλά αδύνατο να τις εξαλείψεις. Έτσι και στην Ιαπωνία, έτσι και στα Τέμπη, έτσι και στην Ελβετία, έτσι και στο Τσερνομπίλ, έτσι και στο Μποπάλ, μακρύς κατάλογος…

Και τελικά όλα πάντα έρχονται στη μνήμη από κάποια αιτία, και όλα τελικά φεύγουν από αυτή και χάνονται στη λήθη. Και το θέμα είναι τί εμπειρία κερδίζεται από δαύτα και ποια αλήθεια δημιουργείται…

Παράξενη μέρα ξημέρωσε