Αρχίσαμε…

Μπορεί το κόκκινο ν’ αργεί να κάνει την εμφάνισή του, αλλά από κίτρινο χρώμα είναι γεμάτα τα πλαϊνά του πεζοδρομίου. Η άνοιξη λοιπόν όντως είναι προ των πυλών, γιατί έτσι ορίζουν οι νόμοι της φύσης κι όχι γιατί έτσι είπε η νέα κεφαλή της σοσιαληστρικής παράταξης.

Την ίδια ημέρα λοιπόν που περατώθηκαν οι παρόδιες των δημοκρατικών διαδικασιών, την ίδια ημέρα είδες ξεκάθαρα την άνοιξη ν’ αρχίζει εκεί στο πλάι του δρόμου. Η φύση γενικά δεν δημαγωγεί φυσικά όταν δηλώνει μια νέα αρχή, σε αντίθεση με τους πολιτικούς, οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν φαίνονται διατεθειμένοι να φέρουν την άνοιξη στην χώρα τούτη. Άλλωστε, ακόμα και ο ιδρυτής μιας κάποιας «πολιτικής άνοιξης» έβαλε εδώ και καιρό λουκέτο στο κόμμα του και επέστρεψε στην συντηρητική παράταξη γνωρίζοντας πως άνοιξη και Ελλάδα δεν πάνε μαζί – ο τόπος τούτος τη γνώρισε χιλιάδες χρόνια πριν, τώρα μόλις εισέρχεται στον ιστορικό του χειμώνα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα για να γυρίσει ο τροχός…

Πέρα από τις ανοησίες της πολιτικής ζωής δεν γίνεται να μην διακρίνεις και τις δημαγωγικές ανοησίες στις οποίες υποπίπτει ο απλός κόσμος – ανοησίες που θα συνεχίζουν να στοιχίζουν ακριβά. Τα καύσιμα βρίσκονται σχεδόν καθημερινά στην ημερήσια διάταξη κάθε παραπονεμένου. Κι αλήθεια, πάνε δέκα χρόνια από τότε που αναρωτιόσουν πως γίνεται ένα λίτρο καυσίμου να κοστίζει λιγότερο από ένα λίτρο νερού. Ε, σήμερα η τιμή είναι σχεδόν διπλάσια, αλλά πάλι θεωρείς απόλυτα φυσιολογικό να μην αποτελεί αντικειμενική αποτύπωση αν δεν μεγαλώσει ακόμα περισσότερο η διαφορά.

Βέβαια, και το νερό είναι η αλήθεια πως μπαίνοντας όλο και περισσότερο στο χρηματιστήριο της εκμετάλλευσης δεν θα αργήσει να ακολουθήσει την ανοδική πορεία των καυσίμων, αλλά αυτό προφανώς οφείλεται στην στρεβλή εκμετάλλευση που κάνει ο άνθρωπος στους φυσικούς πόρους με στόχο το κέρδος και όχι τη βιωσιμότητα. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει…

Βλέπεις υπάρχουν ένα σωρό μαγαζιά που αφορούν στην ανόητη «γκατζετομανία» του μέσου ανθρώπου, από ηλεκτρονικές συσκευές μέχρι κοκαλάκια για τα μαλλιά και τα οποία προφανώς και διογκώνουν την φούσκα που σκάει και δημιουργεί τις κρίσεις, αλλά προφανώς και οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι απαραίτητα για την καθημερινή τους διαβίωση. Ε κάποια στιγμή μπορεί να μάθει το είδος να τρέφεται και από πλαστικό, χρήματα δεν ξέρεις αν θα έχει να το αγοράσει, αλλά πιθανόν τότε θα είναι άφθονο στη φύση – αποσυντίθεται και με τραγικά αργούς ρυθμούς…! Πόση διορατικότητα θέλει λοιπόν για να δει κανείς πως κάθε λουκέτο σε τέτοιο μαγαζί μπορεί να φαίνεται πως δημιουργεί προβλήματα αλλά στην πράξη δεν είναι παρά λογική συνέπεια του παραλογισμού που επικρατούσε αλλά και αναγκαίο για ένα πιό βιώσιμο σύστημα;

Ο μεγάλος καθημερινός παραλογισμός όμως αφορά στο «ασφαλιστικό». Είναι εντελώς τραγικό να κάθονται όλοι να κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων ωρυόμενοι για τις συντάξεις, χωρίς κανείς να θέλει να αναγνωρίσει την πικρή πραγματικότητα. Το ασφαλιστικό ήταν και θα είναι ένα αναδιανεμητικό σύστημα. Χωρίς εργαζόμενους και χωρίς εισφορές από αυτούς ή τους εργοδότες τους συντάξεις δεν δίνονται. Η υπογεννητικότητα θριάμβευσε την προηγούμενη περίοδο, οι μισθοί των λίγων που ήρθαν στη ζωή πέφτουν, η ανεργία αυξάνει, οι εισφορές είτε δεν δίνονται, είτε υπόκεινται σε εκπτώσεις με στόχο τη δήθεν ανάπτυξη και όλοι θεωρούν παράξενο που οι συντάξεις θα πρέπει αναγκαστικά να πέσουν ακόμα περισσότερο τους επόμενους μήνες. Δεν κλείνει βλέπεις το ισοζύγιο και προφανώς δεν κλείνει γιατί κανείς δεν βλέπει αντικειμενικά και συνολικά τα πράγματα.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πολιτική άνοιξη δεν προβλέπεται, μόνο γκρίνια και δυσφορία…

Υπάρχει ένα παλιό ανεκδοτάκι: Πάει ένας μπεκρής σε ένα μπαρ και ζητάει «ένα ποτήρι ουίσκι πριν αρχίσουμε». Το πίνει και ζητάει ένα δεύτερο ποτήρι «πριν αρχίσουμε». Μόλις ζητάει το τρίτο ποτήρι «πριν αρχίσουμε» του λέει ο μπάρμαν: «Ρε φίλε δεν πληρώνεις τα δύο πρώτα και να σου βάλω το τρίτο;» Και ο μπεκρής απαντά: «Αρχίσαμε…»