Μουντάδες

Πάνω που είπες πως μπαίνει σιγά σιγά η άνοιξη, η σημερινή ξημέρωσε ξανά «συνοφρυωμένη». Βέβαια η διαφορά είναι αισθητή στην ώρα που κλείνεις τα πατζούρια. Γιατί έχεις την ιδιοτροπία να τα κλείνεις με τη δύση του ηλίου για να «κρατάει» το σπίτι θερμότητα. Ιδιότροπος πάντα…

Ε λοιπόν, ενώ συνήθως λίγο πριν τις έξι τα έκλεινες, τις δυο τρείς τελευταίες μέρες πάει κοντά επτά που μένουν ανοιχτά. Είναι που έχει ακόμα φως έξω. Αυτό σημαίνει πως παρότι ο χειμώνας προσπαθεί να δείξει τα δόντια του, στην πράξη φυλλοροεί και ετοιμάζεται να δώσει τη θέση του στην ανθισμένη φύση. Να, έχεις λοιπόν κι έναν ακόμα τρόπο να δεις τον ερχομό της, γιατί φέτος έπαψαν τα ταξίδια ανάμεσα στους αγρούς προς το φυντανοτροφείο κι έτσι οι παπαρούνες δεν θα σηματοδοτήσουν την έναρξη της εαρινής περιόδου.

Βέβαια ίσως να τις δεις στο βουνό, δίπλα, την ώρα που θα κάνεις βόλτα, ή θα τρέχεις, έτσι για να ξοδέψεις λίγο από τον χρόνο σου αντί να κάθεσαι όλη την ώρα. Αλήθεια, πιθανότατα θα τις παρατηρήσεις κι εκεί όταν ανθίσουν, αλλά συνήθως έρχονται με καμιά βδομάδα καθυστέρηση σε σχέση με τον κάμπο, πρέπει λοιπόν να βρεις κι άλλες μεθόδους, να μην είσαι και ανενημέρωτος ντε!

Θα τρέχεις… Είπες να ξεκινήσεις, έβαλες μερικά κιλάκια τώρα τελευταία, και έβγαλες τέτοια φουσκάλα στο πόδι που αμέσως έσκασε και πονάει επί τριημέρου. Σήμερα και με χανζαπλάστ μόνο κατάφερες να φορέσεις παπούτσι για να κάνεις μια μικρή βόλτα έστω. Δε σε θέλει, δε σε θέλει…

Εντάξει, είναι φανερό ότι σε έχει πάρει από κάτω και όλη τη μέρα βρίζεις, οι νταλικέρηδες ωχριούν μπροστά σου, αλλά όντως φαίνεται να μη σε θέλει. Πάνω που έλεγες πως η χρονιά ξεκίνησε καλά, η μία γκαντεμιά διαδέχεται την άλλη, ενώ θετική είδηση δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Μόνο σύννεφα, σαν αυτά που ξημέρωσαν σήμερα. Ή και πιο μουντά, δεν είναι θέμα…

Αυτό που σε τρόμαξε περισσότερο πάντως τις τελευταίες μέρες δεν ήταν από τις κλασικές «οικονομικές» ειδήσεις που καθημερινά τρομοκρατούν τον κόσμο. Ακόμα πιο τρομακτικό είναι να ακούς πως οι πολίτες πρέπει να έχουν το δικαίωμα να «ρίχνουν στο ψαχνό» σε κάποιον ο οποίος θα μπει σπίτι τους για να κλέψει. Αλήθεια, άραγε, έχουν όλοι το σθένος να ξεπεράσουν τις αναστολές και να πυροβολήσουν προς άνθρωπο; Ή μήπως, αμέσως αμέσως, η δυνατότητα αυτή θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ακόμα πιο άγρια εγκλήματα, όπου ο κλέφτης, με την υπόνοια και μόνο ότι μπορεί να αμυνθείς, θα σε σκοτώσει για να έχει το κεφάλι του ήσυχο; Και ακόμα, γι’ αργότερα, πόσο θ’ αλλάξει «το συναισθηματικό» της κοινωνίας, αν σιγά σιγά η επόμενη γενιά «εκπαιδευτεί» με ασθενέστερες αναστολές; Πόσο θα κοστίζει αύριο η ζωή ενός ανθρώπου, αν σήμερα κοστίζει ελάχιστα, λιγότερο κι από το χρόνο της είδησης της αφαίρεσης μιας ζωής σε τηλεοπτικό δελτίο;

Αυτό κι αν είναι τρομακτικό και μόνο στην σκέψη… Η οικονομική κρίση ωχριά μπροστά του!